Chapter 4

441 34 19
                                    

   სიმწრისგან ცრემლები წამომივიდა.

—ვაიმე, არ იტირო გთხოვ.-ავხედე.
თვითონაც ცრემლები ჩასდგომოდა ლურჯ თვალებში.

—მტკინვეულია და მეტირება.-თავი გავიმართლე.

—რა იდიოტი ვარ, ღმერთო!-ჭიქას რომელშიც სულ რამოდენიმე წვეთი ყავაღა იყო დარჩენილი, ხელი გაუშვა და ძირს დააგდო.

—მართალი ხარ ნაილერ, იდიოტი ხარ!-თავის ქნევით გასცა პასუხი ჰეილიმ და მე მომიბრუნდა.—წამოდი, მალამოს მოგცემ და გამოიცვალე.-მწუხარებით სავსე მზერით შემომანათა.

—დავუჩქაროთ, საშინლად მეწვის.-ცრემლებს ვერ ვიკავებდი.

   ტუალეტში შესვლისთანავე ჩემი თეთრი, აწ უკვე ყავისფერი ლაქით დასვრილი საროჩკა გავიხადე და ჰეილის დავუწყე ლოდინი, რომელიც მალამოს მოსატანად იყო წასული.

—აი გამომართვი.-კარები რასაც ქვია შემოგლიჯა.

—მორბოდი?-ვკითხე და წამებში გამოვაცალე ხელიდან მალამო.

—ხო, როცა ვიცოდი რო შენ აქ ამ დღეში იყავი...-სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა.

—მადლობა.-აწყლიანებული თვალებით გავხედე.

—მიდი, შენ ეგ წაისვი, მე კი რამე კაბას მოგიტან.

—მოიცა, რაა?-მუცელზე დადებული მალამოს გადანაწილება შევწყვიტე და გაკვირვებული მზერა ვესროლე.—კაბა საიდან უნდა მომიტანო?

—საყვარელო, დაგავიწყდა სად მუშაობ? ეს სტაილსების კომპანიაა! აქ იქმნება ის კაბები და სამოსები, რომლებიც მთელი მსოფლიოს მასშტაბით დატაცებაზეა!-სარკასტულად მითხრა.

—და როგორ ფიქრობ, ასეთი კაბის ან სამოსის ჩაცმა, ასე ჩუქების ფონზე შეიძლება დამხმარე პერსონალისთვის?-ახლა მე შევუბრუნე კითხვა სარკასტულად.

—ვერ შეგპირდები იმ კაბის ჩუქებას, რომელიც ასი ათასობით დოლარი ღირს, მაგრამ რამეს როგორ ვერ გიპოვი?

Girl you loved, or girl you left. | H.S. |Where stories live. Discover now