ARKADAŞKÇA

Bölüm 10

BÖLÜM 10

“Birkaç sene sonra aranızdan seçilecek kişiler bu kurumun başına geçecek. O süre gelene dek dışarıda istediğinizi yapabilir istediğiniz şekilde yaşabilirsiniz. Sizler, önemli çocuklarsınız. Bu daha siz doğmadan önce bilinen bir şeydi. Ailelerinizin yaşadıklarını yabana atmadığınız, onları ve kurdukları bu düzeni küçümsemediğiniz müddetçe Kilit’in var olmasını sağlayacaksınız. Kurallar her zaman, her yerde olduğu gibi katıdır. Uyulması zorunlu bunları çok iyi biliyorsunuz! Burada gördüklerinizi ve yaşadıklarınızı dışarıda ki insanlara anlatamazsınız. Çünkü bu yasak! Kilit’in evrelerden oluştuğunu buraya geldiğinizden beri biliyorsunuz. Bir anahtar sistemi. Ve anahtar Kilit’in en önemli evresi. Şuan da hepiniz gizli bir kapıyı kapatan kilit unsurusunuz. Önemlisiniz. Aranızdan seçilecek birkaç kişi, Anahtar’a girmeye hak kazanacak. Almış olduğunuz eğitimler ve daha fazlasını sizin özveriniz belirleyecek. Şimdilik bunu bilmeniz sizler için yeterli.”

Genç adam, ellerini arkasında kavuşturmuş salonun içerisindeki insanlara hitaben konuşuyordu. Esmer Ailesinin çocukları hariç onlarla birlikte çalışan diğerlerine… Hepsinin yüzlerindeki ifade aynıydı. Kimin Kilit’te kalacağını kimin Anahtar’a gireceğini biliyorlardı. Bunları her birinin yüzüne bakarak anlayabiliyorlardı. Ama onların anlamasına daha çok uzun zaman vardı. Atıl Şadoğlu, ellerini çözerek derin bir nefes aldı. Kendisinden emin duruşu özellikle hemcinslerini kızdırıyor, imrendiriyordu. Çocuklarla çalışmak her zaman keyifliydi. “Yoruldunuz mu?” diye sordu. Bakışları arkadaşları tarafından hırpalanmış olan kıza kaydığında, kaşlarını yukarı kaldırdı. Kaşının üzeri şişmiş, dudağının kenarı patlamıştı. Ancak buna rağmen Tamu Koca dik bir şekilde karşısında duruyordu. Eh bu durumda eve döndükleri zaman arkadaşlarına bol şans dilemekten başka bir şey gelmiyordu elinden. Anlayarak ve onaylayarak ellerini birbirine vurdu. “Buraya her zaman gelemeyeceğinizi biliyorsunuz” dedi. Homurdanmaların yükselmesiyle bir elini kaldırıp susmalarını sağladı. “Sizlerle vakit geçirmek çok keyifli, çocuklar ama dediğim gibi canınız her istediğinizde buraya gelemezsiniz. Esmer Holding yönetim kurulu başkanları sizler için, keyifli zamanlar geçirmeniz için saha dışında eğlenebileceğiniz kurumları araştırıyor. Güvenilirliğinden emin olunduktan sonra o merkezlere kaydedileceksiniz.”

“Atıl ağabey?” diyen Menaf yere oturup bağdaş kurarken “Benim buraya özellikle gelmek istediğim falan yok” dedi. “Kılıç kullanmayı ya da boks yapmayı seviyorum. Çünkü bunu bana siz öğrettiniz. Zamanı gelince bu şirketlerin başına geçeceğimizi de biliyorum ama şuan da bu kadar katı kurallarla çalıştırılmak zorunda mıyız?”

Genç adam, gülümsedi. Her biri epey yorulmuştu. Menaf’a bakarak başını salladığı sırada “Haklısın” dedi “Ama disiplin olmazsa, yaptığımız onca şeyde buhar olup uçmaz mı?”
Menaf, başını salladı. Gülümseyerek esnerken “Acıktım ben ağabey” dedi “Yemek yemeyecek miyiz?”

Atıl Şadoğlu, kahkaha attı. Bu çocuğu seviyordu. Başını sallayarak ellerini birbirine vurdu. “Dokuz geldiği zaman hepimiz dağılacağız.” Dedi. Saruhan, homurdanarak yere çökerken Berat ile Ezel de onunla birlikte yere oturdu. Arkalarında olan Cesur bacaklarını esnetirken “Kaslarım yanıyor” diye sızlandı.
Ezel “Al benden de o kadar.” Deyip Tamu’ya baktı. Çok mu sert vurmuştu acaba?

“Düşünme!” dedi Mir Ali “Bunu hak ettiğini her ikinizde biliyorsunuz.”
Ezel “Yine de içim cız ediyor.”

Menaf “Kız olduğu içindir.” Dediğinde Ezel gülerek çocuğun saçlarına asıldı “Tamu’ya kız demek doğru bir tabir mi bilemiyorum canım.”

Berat, omuzlarını geriye atarak esnetirken az ilerideki çocuklara baktı. Hanzade ile Pars yine birbirleriyle didişiyorlardı. Kaşlarını çatarken “Bunu söylemekten gerçekten utanıyorum ama…” deyip derin bir nefes aldıktan sonra “Anne ve babalarımızın çocuk yapmakta birbirleriyle yarıştığını düşünüyorum. Yani halanla aranızda bir yaş var oğlum.” Diyen Berat, Pars’ın üzerine çıkmış omzunu ısırmaya çalışan kıza bakıyordu. “Hala.” Dedi. “Ürkünç.”