Biraz genç biraz deli ama sonuna dek sevgi dolular. Onları birbirlerinden ayırmak sanılandan daha zor. Hayatlarına sıkı sıkı tutunabilmek için savaşmalı, sevmeli ve bir arada olmalılar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 40
KUZEY YİĞİT
Okulun önünde beklerken yerinde duramıyordu. Bu hafta Sevda ile sadece iki kere görüşebilmişti. Hem onun hem de kendisinin okulla ilgili sıkıntıları olsa da Kuzey, bu hafta onun biraz daha yorgun olduğunu biliyordu. Kemoterapi almaya başladığından beri ruh gibiydi. Bu durum içini yiyip bitiriyordu. Elinden bir şey gelmedikçe de sinirleniyordu. Ellerini ceplerine sokmuştu. Kulağında kulaklığı, ağzında şekeri vardı. Saatine bakıp kalan dakikaları hesaplamaya çalışırken, zil çalmaya başladı. Biraz geri çekildi. Okulun demir kapısı açılır açılmaz içeri girip, kendisine sabit bir yer belirledi. Böylelikle Sevda onu beklediğini görebilecek o öğrenci hezeyanında yanına gelebilmek için acele etmek zorunda kalmayacaktı. Dişleriyle şekeri kırdığı sırada onu Zülüf’le görüp yerinde dikleşti. Yutkunup derin bir nefes alırken onun göründüğünden daha yorgun olduğunu fark etmek ağzındaki tadın bir anda ekşimesine neden oldu. ‘Bunu biliyordun’ diye fısıldadı içinden bir ses ‘Kendini topla.’
Gülümseyerek elini havaya kaldırdı. Kendisini ilk fark eden Zülüf oldu. Gözlerinde ihtiyatlı bir bakışla yüzüne bakarken arkadaşının koluna girmiş, yavaş adımlarla yanına geliyorlardı.
“Selam.”
Uzanıp kızın ellerinden tuttu. Soru sorar gibi Zülüf’e bakınca, onun omuz silkmesi üzerine derin bir nefes alıp Sevda’ya baktı. “Üşümüşsün.” Dedi. Sevda, sesini çıkarmadan gelip alnını göğsüne yaslayınca Kuzey’in içi titredi. Gözleri dolarken “Hadi gidelim.” Diye mırıldandı.
“Ben de sizinle geleceğim,” dedi Zülüf. Kuzey, onun gelmesini istemiyordu. Bu bakışlarına da yansırken kızın “Evine benimle birlikte dönecek, Kuzey” demesi omuzlarını düşürmesine yetmişti. Başını sallayarak okuldan çıktılar. Işıklara gelip durduklarında Sevda “Yürüyebilirim.” Diyerek ona tutunmaya devam etti “Sadece biraz uyuşmuş hissediyorum.” Yüzünü buruşturup, elini gereğinden fazla sıkınca Kuzey derin bir nefes alarak ona baktı. “İyiyim Kuzey.” Dedi “İlaçlardan. Gerçekten.”
Kızı kollarının arasına alıp, alnına dudaklarını bastırırken “Korkuyorum.” Diye fısıldadı Kuzey. Sevda, sanki ağlar gibi bir ses çıkarınca daha fazla dayanamayıp iki parmağını dudaklarının arasına sokarak bir taksi durdurdu. “Bizim mekâna gidelim.” Dedi. Trafikten çıkıp Paşa’daki kafeye geldiklerinde onları kapıda karşılayan Ayşegül Teyzesi oldu. “Sizi yeniden burada görmek ne kadar güzel.” Deyip gülümseyerek Sevda’nın ellerinden tuttuğunda Kuzey titreyen ellerini nereye koyacağını şaşırarak bir süre öyle bekledi. Ardından lavaboya gideceğini söyleyerek yanlarından uzaklaştı. İçeri girip, lavaboya sertçe vurmaya başladığında “Kendine gel!” diye bağırdı “Böyle olacağını biliyordun!”
