Found In The Wild Waves

Chapter 36

Truth...

Because of what i've learned about Ryle, dalawang araw akong hindi nakapasok ng school. I cannot move my legs maybe because of shock and it's not like i want to go to school either. My mind is clouded with so much thoughts that i can't even bare to function like my normal self.

Sa loob ng dalawang araw ay wala akong ginawa maliban sa tumulala maghapon at umiyak. Mula paggising hanggang sa makatulog ako ay naiyak lang ako. Paulit-ulit. Walang nagbago. Hindi ko rin magawang kumain. Isang beses ay pinilit ko pero isinuka ko lang din 'yon. I don't even kmow what's wrong with me. Nalaman ko lang naman na nagsinungaling sa'kin si Ryle pero parang natapos na ang mundo ko do'n.

But today, i've decided na kailangan komg pumasok. Gusto kong malaman ang totoo galing kay Ryle. Gusto kong malaman kung nakit kailangan niyang gawin sa'kin 'to after knowing me all these years. At saka hindi ko rin pwedeng pabayaan ang pag-aaral ko. I have a scholarship to protect. I promised that i won't disappoint anymore my family so even if i am not feeling so well, i have to go to school.

Nang makarating sa school ay marami kaagad tanong sa'kin sila Klare at Rhyss dahil sa dalawang araw kong pag-absent. Gano'n din si Tyler. I just told them na i have some familly matters to fix, but it's already fine. Mabuti na nga lang din at hindi nila naisipang bumisita dahil paniguradong mahihirapan akong maghanap ng excuse kung sakali.

Nang mag lunch time ay pumunta muna ako sa garden ng school. I just want to breathe some fresh air. Sa dalawang araw ko kasing pagkukulong sa bahay ay ngayon na lang ulit ako nakalanghap ng sariwang hangin. Kahit man lang sa pamamagitan nito ay mabawasan ang mga iniisip ko.

While staring at the tree in front of me, i can't help but to wonder why do i always feel like this. I feel so empty. Tuwing gigising ako, i can't find the reason why i'm still opening my eyes and doing the things that i am used to do even if i feel like all of these are just worthless.

I tired to reach out my hand as if i can touch the sky. I feel nothing anymore. The pain that is within my heart is making me cry, but it also made me feel numb. I just want to disappear even in just a short period of time. If only i can shut the world down and live alone. After all, from the start, i've always been alone.

"Anong ginagawa mo dito?"

Bumaba ang tingin ko mula sa puno. Alam ko kung kaninong boses 'yon. Nang makita kung sino ang nasa harapan ko ngayon ay muling binalot ng matinding sakit ang puso ko.

"D-dylan..." mahina kong sambit sa pangalan niya.

Unti-unting pumatak ang mga luha kong akala ko ay naubis na. Umupo siya sa harapan ko saka pinalis ang mga luhang lumalandas sa pisngi ko.

"I'm sorry..."

Mahihimigan ang lungkot sa boses niya kaya mas lalo akong naiyak. I kept on crying like a kid while he was just there right beside me. Hinayaan niya akong umiyak hanggang sa kusa akong tumahan.

Nang matapos akong umiyak ay inaya niya ako sa cafè sa tapat ng school. Umorder siya ng pagkaim habang ako ay nanatiling tulala sa labas. Masaya akong pinapansin at kinakausap na niya ako ngayon, but i can't force myself to smile. Kahit ipilit ko, hindi ko talaga magawang ngumiti sa kaniya.

"I'm sorry. It's all my fault."

Umangat ang tingin ko sa kaniya nang magsimula siyang magsalita. Hinawakan niya ang kamay ko saka bumuntong hininga.

"Nagselos lang talaga ako kasi ayaw kong may ibang tao na umaaligid sa'yo. I just want you mine and mine alone, baby. And i was really busy too kaya dumagdag lang 'yon sa frustrations ko and that's why i'm really sorry. I promised before that i won't ever hurt you. That i will just protect you and yet, this is what i did dahil lang sa nagselos ako."