Found In The Wild Waves

Chapter 42

Confrontation...

Nagising akong masama ang pakiramdam ko. Hinawakan ko ang sarili kong leeg at mainit pa rin ako. Tinignan ko kung nasaan ako at hindi pamilyar sa'kin ang lugar na 'to. Tinignan ko ang suot kong damit at nakitang kumpleto pa naman 'yun. Pinilit kong alalahanin lahat ng nangyari kahapon. Simula sa paggising ko, paghahanap kay Dylan, noong nakita ko silang dalawa ni Diana at hanggang sa magpasundo ako kay...

"You're awake." nakangiting bati niya sa'kin.

"Tyler..." bulong ko.

Nilapag niya ang sa tingin ko ay lugaw at gamot sa table at naupo siya sa gilid ng kama. Hinawakan niya ang noo ko at saka ngumiti kaya naman nag baba ako ng tingin. Masiyado akong nahihiya dahil palagi na lang siya ang sumasalo sa'kin sa tuwing may hindi magandang nangyayari.

"Masiyadong mataas ang lagnat mo kagabi. I'm glad dahil sinat na lang ang mero'n ka."

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at tipid na ngumiti.

"Thank you." i sincerely said.

Kinuha niya ang bowl sa table at sinubukan akong subuan pero umiwas ako. Ako na nga ang umabala sa kaniya, magpapasubo pa ba ako? Saka it's not right! May boyfriend ako.

"I-i can feed myself, Tyler." nahihiyang sabi ko.

I heard him chuckle.

"Of course you can."

Kahit na wala akong ganang kumain ay pinilit ko ang sarili ko. Paniguradong napagod si Tyler sa pag-aalaga sa'kin kaya naman ayaw kong sumama pa ang loob niya dahil sa hindi ko pagkain ng inihanda niya.

Habang kumakain ako ay nakatingin lang siya sa'kin. Ramdam ko ang pagkailang pero hindi ko naman magawang magreklamo. Nakikikain na nga lang ako tapos ako pa ang maraming sinasabi!

After kong kainin ang inihanda niya ay sunod naman niyang iniabot sa'kin ang gamot at isang baso ng tubig.

"T-thank you for taking care of me." Muli kong pasasalamat.

"What happened yesterday? I heard Dylan went missing?"

Muli kong naalala ang nangyari kahapon kaya naman hibdi kaagad ako nakasagot. I clearly remembered all of it at masakit pa rin. Pakiramdam ko ay muling tutulo ang mga luha ko.

Mukhang napansin niya ang naging reaksyon ko kaya naman bumunting hininga siya ay tumayo na.

"Alright. Get some rest."

"Something happened in his family. He was hurt so he ran away. I look everywhere for him but i saw nothing. Tiniis ko 'yung gutom at pagod kakahanap sa kaniya because i was so worried. Sinuong ko 'yung ulan just to look for him. Ilang beses na akong muntik na masagasaan, but i don't really care. I didn't care about anything, but just him."

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya at ngumiti ng malungkot. Ramdam ko na rin ang pangingilid ng luha ko.

"I spent the whole day looking for him everywhere. Worrying for him. Neverminding myself, but just h-him..." my voice broke and tears started flowing down my eyes, "O-only to find out that he was with Diana. I am looking for him everywhere and he was just there with his bestfriend. I-i know that he was hurt, but why with her? Why can't he share his problems with me? Of all people, b-bakit kay Diana pa?"

Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko. Naiintindihan ko naman nasaktan si Dylan dahil sa pamilya niya, pero nasasaktan din naman ako dahil sa kaniya. Hindi niya ba talaga napapansin? I am hurting becayse of what he's doing to me. Hindi lang siya ang may pinagdadaanan.

"I-i saw them there and i was silently crying at the back and doing nothing. I saw how my boyfriend cried on her arms and how she embraced Dylan. I don't know what's hurting me that time, is it seeing Dylan hurting or is it seeing Dylan in her arms? I-i know that Dylan was deeply hurt, so even if i was hurting too, i didn't interrupt them. I-i was so embarrassed of myself that time. I am willing to do everything just for him, but that time, i was so useless."