Found In The Wild Waves

Chapter 29

Pretend...

After my confession to Dylan, everything seems to change. I don't know if it's a good or bad thing for me. Halos hindi na siya lumalayo sa'kin kaya naman palahi kaming inaasar nila Rhyss. I'm actually embarassed lalo na't hindi naman ako sanay sa ganito, but whenever i look at Dylan's smiling face, pakiramdam ko ay ayos na lang na ganito kami. Kahit nahihiya ako basga lang masaya siya ay titiisin ko dahil mas masaya akong nakikita siyang nakangiti nang dahil sa'kin.

Umaga pa lang ay si Dylan na kaagad ang nakikita ko. Madalas ay sa bahay ko na rin siya nakain ng breakfast para lang sabay kaming papasok sa umaga. Sa hapon din naman ay hinahatid niya ako pauwi sa tuwing may time siya at kung late naman siyang makakaalis ng school, palagi siyang dumidiretso muna sa bahay ko para tumambay at minsan ay para sabay na rin kaming maghapunan. Dylan is literally everywhere for me.

It's foundation week already. Basically, isang linggo kaming walang klase, but attendance is still a mist os we can't absent. Kahit na tinatamad akong pumasok, alam ko namang wala rin akong choice dahil kukulitin lang ako ni Dylan.

Hindi na ako nag-abalang magluto ng breakfast. Alam ko namang susunduin din ako maya-maya ni Dylan kaya aayain ko na lang siyang mag drive thru or what at hindi nga ako nagkamali nang marinig na ang sasakyan niya sa labas.

"I'm thinking now that you are my driver." Agad na sabi ko sa kaniya.

"Because i am driving you crazy?" Nakangising tanong niya saka ako pinagbuksan ng pinto.

Pumasok ako sa loob at ngumiwi. What the fuck is he saying?

"Hindi and that's really corny. Tigilan mo 'yan, Dylan. Hindi 'yan healthy."

"Ang sungit mo!"

Inirapan ko na lang siya. Ginusto niya ako so panindigan niya 'to.

"Kain muna tayo do'n sa cafè sa tapat ng school. Hindi pa ako nakain ng breakfast."

"Bakit naman nagpapalipas ka? Alam mo namang ayaw kong nagugutom ka."

"Kaya nga kakain na tayo do'n."

"Sus, gusto mo lang akong kasabay kumain e!" Malaki ang ngisi sa labi niya.

Umiling na lang ako saka tumingin sa labas ng bintana. The weather is good today.

Matapos naming kumain ay mauuna na sana akong pumunta sa classroom namin pero hindi pa rin ako nilubayan ni Dylan kaya naman piangtitinginan ulit kami ng mga students. Hindi ko naman sila masisisi dahil gwapo si Dylan at matalino. Kahit sino ay mahuhulog amg loob sa kaniya.

"I told you na 'wag mo na akong ihatid sa classroom." Bulong ko sa kaniya.

But he just smiled at me, "I want to make sure that you're safe."

Napairap ako dahil sa sinabi niya. Gaano ba kalayo ang classroom ko?

"Wala naman sigurong terorista dito na balak pasabugin ang bungo ko 'di ba?"

Kumunot ang noo niya. "Wala naman siguro. Why?"

"Then get lost. 'Wag mo na akong ihatid hanggang cassroom unless may terorista na dito sa school, okay?"

Hindi ko na siya hinintay pang makasagot at tumakbo na lang kaagad papasok sa classroom. I just don't like getting everyone's attention and Dylan's presence won't help so as much as possible, kapag nasa public kamy ay ayaw ko namang magkasama kami ng kaming dalawa lang lalo na't masiyado siyang bibo.

Pagkapasok ko pa lang sa classroom ay nakatingin na kaagad sa'kin sila Klare na may mapanuksong ngiti. Until now ay hindi pa rin talaga sila maka get over sa status namin ni Dylan kaya naman kinuha ko ang suot kong sapatos. Talagang kapag narinig ko pa silang tinutukso ako ay masasapatos ko na sila.