Found In The Wild Waves

Chapter 33

Start...

Months had passed. Summer vacation has already ended. Everything went so fast like a wind passing by. Pakiramdam ko ay sobrang daming nangyari sa mga nakalipas na buwan. Ito ang unang beses na nag summer na ganito karami ang ginagawa ko. I feel so restless, but at the same, i'm a bit happy because i wasn't really feeling lonely at those times.

Noong bakasyon ay wala naman talaga akong mga balak na gawin maliban sa matulog, manood at magbasa. Normal na araw lang para sa'kin ang mga 'yon, but my friends made those days wonderful. Si Dylan ay madalas akong binibista not until they left for a vacation abroad. But despite that, palagi pa rin kaming magkatawagan na dalawa. Apparently, he said that he needed to talk to me every day specially now that we're far away to each other.

Madalas din akong puntahan dito nila Rhyss kasama si Ryle. I thinking na ginawa lang nilang tambayan ang bahay ko buong summer vacation pero talagang masaya ako na naaalala nila ako. At least hindi ako buong araw na lugmok sa apat na sulok ng bahay ko. Madalas ko ring binibisita ang bahay ng parents ko, but as usual, they gave me the cold shoulders. It still hurts me pero hindi ko na lang din ininda. Kuntento na rin ako na nakikita sila kahit minsan lang. Hindi na rin naman ako nag-aasam magiging welcome ako sa pamilya.

After the swift summer vacation, we're back again here on school. I am now on my last year of being a senior high student, but i am late on my first day. Dapat ay susunduin ako ni Dylan dahil 'yun ang napag-usapan namin, but he has some event to attend to early in the morning kaya naman hindi ko na siya inabala pa.

Habang nasa hall way ay lakad-takbo ang ganap ko. Hinahapo na ako kasi hinahabol ko na talaga ang oras pero mas lalo lang akong nanlumo nang may mabunggo pa ako. Late na nga ako, mas lalo pa akong mahuhuli!

"Sorry, sorry!" natatarantang sabi ko.

Mabilis akong tumayo at pinagpagan ang suot kong palda. Tinignan ko naman kung sino ang nakabungguan ko para tulungan sana siyang tumayo pero nakita kong pinapagpagan na rin niya ang suot na pants.

"Ayos lang." nakangiting sagot niya.

Hindi ko maiwasang hindi matigilan nang makita ang mukha niya. He's handsome. Ngayon ko lang nakita ang mukha niya kaya sigurado akong bago lang siya dito.

But i am already late! And it's not like i am interested to know him kaya naman awkward na lang akong ngumiti saka tumakbo na ulit paalis.

Pagdating ko sa tapat ng classroom namin ay napatingin ang lahat sa'kin. My homeroom teacher and my classmates. Nakaramdam ako ng matinding hiya pero kasalanan ko rin naman kung bakit ako nalate.

"Good morning, Ma'am. Sorry i'm late." Nakayukong sabi ko.

"And why are you late?"

"Traffic po kasi, Ma'am."

"And so? It's first day of school. Last year niyo na ito bilang senior high student so you must be responsible enough with your time. If you don't want to be late, wake up early. If you don't want to get caught in the traffic, leave early."

Napapikit na lang ako dahil sa inis sa sarili. Maaga pa lang pero sermon na kaagad amg inabot ko.

"I'm sorry, Ma'am." Tanging nasabi ko na lang.

"Get out."

"M-ma'am..." gulat kong saad.

"This will serve as your punishment. From now on, i don't want any of you to be late. Malalaki na kayo kaya hindi na dapat kayo palaging pinapaalalahanan."

I just sighed and silently turned my back against our classroom. Hindi pa nga ako nakakapasok, pinalayas na kaagad ako. What a great start for my day.