Parallel Intersection

Wakas

"Dude! Ano na, ready ka na ba?" Nakipag-apir ako sa mga teammates ko. Bukas na kasi ang alis namin para sa laro sa Naga.

Dapat ay si Juan ang ipapadala ngunit may kailangang habulin sa klase ang kapatid ko. Okay lang naman sa akin iyon, I'm kind of lazy to do some schoolworks.

"Joe, you take care, 'kay?" I nodded and kissed my Mom on her cheeks. Hindi naman ako pupunta sa ibang bansa e. But then, parents are always like that.

This would be my first time in Bicol. I'm kind of excited. Hindi namin alam paano ang mga manlalaro roon ngunit isa lamang ang sigurado ako. They're great players.

I gulped upon seeing the wide arena filled with people. As usual ay malalakas ang hiyawan nila. Tahimik kong pinagmasdan ang aming unang kalaban.

They also have foreign players. I think he's around 6'3. Iyon lamang ang pinakamatangkad sa kanila. The rest were around 5'11. I'm not sure. Kahit papaano ay confident naman ako na mananalo kami rito, and I wasn't mistaken. We won the first game.

Napangiwi ako nang maramdaman ang marahas na paghila sa aking braso. It's a fan. I apologetically smiled at her bago ako dinaluhan ng aming bouncers. Goodness! I didn't expect them to be this wild!

For the second game, mas dumoble ang mga manonood. Mas malakas din ang hiyawan. Maliliit lamang ang aming mga kalaban. Well, that could also be an advantage. Kapag maliit ay maliksing gumalaw.

I wasn't wrong. Dikit ang naging labanan namin. Halos isang puntos lamang ang lamang namin sa kanila. Okay na rin naman iyon dahil kami pa rin naman ang panalo.

Our third game's chaotic. Muli kaming nanalo. We had our mini-celebration in a Korean Resto ngunit nang palabas na sa coliseum ay mayroong lumapit sa aking lalaki. His eyes were burning with anger. As if, I did something wrong to him.

"Gago ka!"

But before he could punch me, a tall tanned girl stood between us. Hindi ko masyadong makita ang kanyang mukha.

"Nakakahiya ka, Jorge!" She sounded mad.

"Tumabi ka nga diyan! Eto pala pinagkakaabalahan ng kaibigan mo e! Halos makalimutan na ako!"

"Tangina! Umayos ka nga!" The girl pushed her with great force, kaya ito natumba.

The bouncers grabbed the weird man. Pakiramdam ko ay may sakit ito sa isip. Mabilis din umalis ang babae nang nakitang hinuli na iyong lalaki. I wasn't even able to thank her.

We went back to Manila. I didn't told my parents about what had happened. Hindi naman ako nasaktan. Nalaman ko rin na mas inuna palang manood ng kanyang girlfriend kaysa sa siputin siya sa kanilang lakad.

Tsk! Obsession!

Something weird happened. I kept dreaming about a girl. Sa una ay malabo pa ang kanyang mukha. Iyong tipong pagkagising ko ay parang wala lang. Hanggang sa sumunod na mga araw ay paunti-unti nang nagiging malinaw ang kanyang mukha ngunit mabilis ko rin nakakalimutan.

Until I met her...someone with the same height and body with the girl in Naga, the only difference was that, she made me trembled in fear. She looked confused and lost at the same time. She kept on asking me if I had already met her! Ano bang kailangan niya sa akin? Bakit iyon agad ang itinanong niya?

Out of curiousity, I approached her inside a bar. Halatang nagkakatuwaan sila ngunit ang marinig ang kanyang sinabi ay nakakabaliw. Who on their right mind would actually say that they had met me on their dreams?!

Akala ko ay iyon na ang huli naming pagkikita. Hanggang sa muli ko siyang nakita, and worst? Workmates!

Yet, something changed on her. Hindi niya na ako kinukulit. She seemed distant. That's a good thing though. Dahil kasi sa iilang agresibong fans na aking minsang nakasalamuha ay kaya ako naging paranoid sa paligid. They made me felt like they could be violent anytime. It's scary.