Parallel Intersection

Chapter 4

"Bilis, Jam!" Mabilis akong hinila ni Carly papalabas sa room namin.

Para kaming mga bata rito. Masyado nga lang akong matangkad para hila-hilahin ng isang kagaya ni Carly na nasa 5'2 lamang.

Ala sais y medya pa naman ang simula ng laro ngayon. Sana lang ay hindi traffic sa may Magsaysay nang sa ganon ay makarating kami agad.

Para pa namang blockbuster ang pila roon. I wonder how will Joe managed to have my ticket for free?

Hindi nga ako nagkamali nang marating na namin ang coliseum. The crowd made it looked like someone is having a concert or what.

I wonder if these girls even knew anything about basketball. Baka nandito lang sila para masilayan ang mga players na 'to.

"Ang dami agad!" Inis na bulalas ni Carly.

I tapped her shoulders as I roamed my eyes around. May tinago naman akong bente pesos para rito. Masakit lang sa bulsa kapag magwawaldas ako ng twenty pesos sa loob ng isang linggo.

"Miss? Ikaw po ba si Jam?" I confusedly nodded my head to a man.

I think he's around thirty? He's wearing a white polo shirt paired with black slacks.

"Sunod ka po sa akin." Lito rin akong tiningnan ni Carly

"May kasama po kasi ako, Sir." I politely replied.

The man looked at Carly for awhile. Halata sa mukha ni Carly na hindi niya alam ang nangyayari.

"Ikaw lang po kasi ang ibinilin ni Sir sa akin." My lips parted upon hearing what he said.

Sir? Is he talking about Joe?

Carly questioninly looked at me. I gulped.

"Pipila na lang din po ako, Sir. May kasama po kasi ako." I bowed down my head.

Mabilis kong hinila si Carly papunta sa dagat ng mga tao. Alam ko na namang walang silbi 'to dahil masyado akong matangkad.

Sana lang ay makakuha pa kami ng ticket. We silently fall in line.

"Do you know him?" Usisa niya sa akin. Siguro ay hindi na napigilan pa ang sariling magtanong.

I shrugged my shoulders. "Baka ibang Jam lang ang tinutukoy." Subok kong palusot dito.

Magtatanong pa sana siya ng kami na ang sunod na magbabayad ng ticket. Buti na lang.

My heart wildly beats. Tipong akala siguro ng puso ko ay sasabak ako sa gera.

Halos matapilok din ako habang naghahanap kami ng mauupuan. Punuan agad ang loob ng coliseum. Kadalasan na nandito ay mga babaeng halos hindi magkamayaw sa kakatili.

Wala pa nga e! Atat na atat, sis?

My eyes instantly closed upon hearing the noise from the people around me. Domoble ang ingay nila, hudyat na nasa loob ng basketball court ang mga manlalaro galing sa Unibersidad ng Pilipinas.

We we're sitting in the middle bench. I doubt it if Joe would see me. I pursed my lips as I silently watch him roamed his eyes around.

Ayoko naman mag-assume na ako ang kanyang hinahanap. Pero...baka? He said he'll look for me.

One of his teammate tapped his shoulder. Kasama sa first five si Joe. I bit my lower lip as my eyes watch his every move.

Hindi naman ako kinakabahan na matatalo sila. There trainings were heavy. Halata iyon sa kanilang katawan at height.

My height's around 5'11 but I would looked up at Joe. I think he's around six or more.

Nakuha ni Joe ang unang puntos, pabor sa kanila. He should be happy but his face says otherwise.