"Ne işin var bu saatte sokakta" dedi. Şaşırmadım bu tepkisine ne zaman geç saatte dışarı da olsam aynı sözleri duyuyordum ama kendisini hiç bu saatte evde olmazdı.
"Hava alıyorum Ali abi evde çok bunaldım" dedim tabi ki yalan söylemiştim tamamen on...
Ben yanlış duymamıştım değil mi öyle demişti. Teyyit etmek istedim. "Efendim." dedim tekrarlaması için...
"Deneyelim, bizden olur mu bakalım." karşımda olmasa çığlıklar atarak olduğum yerde tepinirdim, bunu daha sonra yalnızken yapmayı aklıma kazıdım onun yerine elimdeki tabağı masaya bıraktım, hızla ona adımlayıp kollarımı boynuna doladım, ellerini belime koydu... Bugün benden mutlusu yoktu.
" Teşekkür ederim, bize bir şans verdiğin için çok teşekkür ederim." gülmekle ağlamak arasında kalmıştım bu nasıl güzel bir histi böyle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Böyle bir an kafanızda canlandırın ama Ali'nin üstü çıplak olacak şekilde.)
Hafif geri çekildim parmak uçlarımda yükselmiştim ona yetişebilmek için alnımızı birbirine dayadım.
"Çok teşekkür ederim." demiştim tekrar dolan gözlerimle, bize bu şansı verdiği için sonsuza kadar teşekkür edebilirdim.
Cevap vermedi. Ellerini belimden çekti. "Hadi kahvaltı edelim güzelim." dedi. Biraz bozulmuştum ama belli etmedim ne kadar zor bir adam olduğunu biliyordum. Üstüne gidip ilk günden korkutmak istemiyordum.
Sessizlik içinde kahvaltımızı ettik. Ne olucaktı bundan sonra nasıl ilerleyecektik, asıl sorum biz neydik şuanda...
" Okula gidecekmisin, dersin var mı?" diye sordu. Çayımı yudumlamayı bıraktım.
"Öğleden sonra gideceğim." demiştim iki dersim vardı. Başını salladı telefonuna baktı bişeyler yazdı, karşı bildirim sesi geldi kiminle konuşuyordu?
"Evden çıkmadan önce haber ver birlikte gidelim." işte olması gerekmiyormuydu?
"İşe gitmiyecekmisin Ali? " Ahhh adıyla seslenebilmek ne kadar da güzeldi.
"Gitmiyorum bugün, seninle okula geliyorum." eli masanın üzerinde ritim tutuyordu.
"Şu Furkan denilen it kimmiş bir tanışalım." kalbim tekledi söylediğiyle, hala bu konuda mı kalmıştı. Ne yapacaktı tanışıpta...
"A-ali Furkan'la tanışıp ne yapıcaksın geçti gitti. Ben unuttum" dedim masanın üzerinde ritim tutan elini uzanıp tuttum. Hareketleri durdu, keskin gözleri bana çevrildi.
"Ben unutmadım, dün akşamki o halini, kollarımda titreyişlerini, göz yaşlarının hiç birisini unutmadım. Ve o itin ağzına sıçmadan da ben rahat edemem, unutamam da sana yaşattığının hesabını verecek.!" Öyle net konuşmuştu ki üstüne daha söz söylemememi ister gibi.
" Ama" diyerek itiraz edecek oldum ki beni gözleriyle susturdu. Ne desem fayda etmeyecekti. Umarım Furkan okula gelmemiş olurdu ve onunla karşılaşmazdı. En azından şimdilik biraz daha sakinleştiğinde karşılaşsalar tepkisinin daha az olacağını düşünüyordum.
