YİĞİTHAN

BÖLÜM 2- ''Yiğithan''

Nasılsınız?

Bölüm Müziği- Yeniden Başlamalı

Bölüm 2 - YİĞİTHAN

Kucağıma aldığım Gül ile beraber kapıyı çektim. 

Nakliyeciler az önce eşyalarımızı taşımayı bitirmişlerdi. Bizde şimdi evden çıkıp araca binecektik. Kapıyı kilitledim ve anahtarı avcumda sıkı sıkı tuttum.  

Münevver Teyzem büyük ihtimalle bizi aşağıda bekliyordu. Bir hafta önce ona buradan ayrılacağımın haberini vermiştim. Hem üzülmüş hem de sevinmişti.

Üzülmesinin sebebi beni ve lokumumu kendi öz evlatlarının yerine koymuş olması ve ondan ayrılacağımızın acısını yaşamasıydı. Sevinmesinin sebebi ise oldukça belliydi. Buradan kurtuluyor olmam.

Burası yani bu semt benim için o kadar zorlayıcıydı ki. Zorunlu görevimi yaptıktan sonra Gülle daha rahat vakit geçirebilmek için özel bir hastaneye başvuru yapmıştım. Daha sonra ise şansıma hastanenin bu semte ki şubesine vermişlerdi beni.

İşte, kabus burada başlıyordu. Buraya ev tutmak için geldiğim ilk gün sanki herkes ağız birliği yapıyormuş gibi hep aynı bahaneler ile bana ev vermemişlerdi.

'' Kadın dediğin tek başına ne yapacak burada? Bu küçük çocukta kimin? Dula ev veremem!''

Bunun gibi bir sürü şey söylenmişti. En sonunda o kadar bitkin düşmüştüm ki kaldırımın kenarına çöküp oturmuştum. O sırada birinin bana yardım eder misin? diye seslendiğini duymuştum.

 Münevver teyzem-tabi o zaman adını bilmiyorum- elindeki pazar poşetleri ile yolunda ortasında kala kalmıştı. Poşetleri eve taşımasına yardımcı olduktan sonra ise ısrarlarına dayanamamış ve çay ikramını reddedememiştim. 

Çay içerken de ona durumumdan bahsetmiştim. Sağ olsun o da burada kızının bir evi olduğunu içinde de eşyaların bulunduğunu söylemişti. Sonra kızıyla konuşmuş ve evi bana kiralamıştı. Ev oldukça küçüktü fakat ben o anda bunu bulduğuma bile şükretmiştim.

Daha sonra ise ''Güneş Apartmanı'' daire 3, yeni yuvamızdı. Kader işte, beni bir yerde yine tökezletecekti. Apartmanda ki teyzeler ve kızları bana düşman kesilmişti. Sanki ben onları kötü işlere sürüklüyormuşum gibi beni ne zaman görseler tövbe çekip giderlerdi.

Bir de belalım, Emir. Üst katım da ailesiyle beraber yaşayan bu herif kafayı fena halde bana takmıştı. Sürekli beni takip etmeler yok işte kıstırmaya çalışmalar derken iyice zıvanadan çıkmıştı. Bunların tümünün sonucunda bu gün buradan gidiyordum.

Apartmandan kucağımda ki Gül ile beraber çıkarken kapının önünde beni bekleyen Münevver Teyzeme doğru yürüdüm. Elindeki mendiliyle göz yaşlarını siliyordu. Pamuğum benim.

''Münevver teyzem, ağlama ne olur! Kız beni sık sık ziyarete gelirsin daha ne istiyorsun? Hem bu ufaklığa senden başka kim bakabilir?'' dedim yanına vardığımda. Ağlayıp üzülmesini istemiyordum.