man & monster

2| YABANCI

17 Ekim 2009
Aaron Calhoun

Saat akşam vakti 10'u geçmişti. Normalde eve gitme gibi bir fikrim yoktu. Fakat bugün gitmek zorunda kalmıştım. Aynı evi paylaştığım üniversiteden arkadaşım kız kardeşlerinin yatıya geleceğini söyleyince ben de rahatsız etmek istememiştim. Sonuç olarak babam olacak o herifin evine gelmiştim.

Birkaç dakikadır kapıda öylece duruyor, hâlâ daha içeriye girip girmemem gerektiğini sorguluyordum kendi kendime. Bana kalsa sokakta bile kalmayı göze alabilirdim. Sadece merak ediyordum tepkilerini. Neredeyse birkaç ayı geçkin süredir eve uğradığım yoktu. Beni özlemediklerini bilsem de beynimin ufak bir parçası belki de özlemişlerdir diye fısıldıyordu kulağıma.

Derin bir nefes alıp kapıyı çaldım. Kendimi burada diğer her yerden daha rahat hissetmem gerekirken, bana en yabancı gelen yer bu evdi. Garip bir çelişkiydi. Bu duruma alışmam zaman alsa da hayat şartları beni alışmaya mecbur bırakmıştı.

Sonunda cesaretimi toplayıp kapıya birkaç kez tıklattım. Zile basıp dikkatleri çekmek istememiştim. Herhangi birisi kapının çaldığından emin olup kapıyı açarsa girerdim içeriye. Kimse kapıyı açmazsa da döner giderdim. İlla kalacak bir yer bulurdum sonuçta.

Kapıyı evin çalışanlarından birisi açtığında beni görmeyi beklemediğini yüz ifadesinden rahatlıkla anlamıştım. Haklı olarak şaşırmıştı. Ben bile hangi düşünceyle buraya geldiğimi sorgulamaya başlamıştım. Hâlâ dönüp gitmek için geç değildi.

Çalışan kadın beni içeriye davet ederken kendimi misafir gibi hissettiğim eve adımımı attım. İçeriye girer girmez ise beni salonda oturan ailem ve sevgili (!) üvey kardeşim karşılamıştı. Hepsinin odak noktası ben olmuştum. Büyük ihtimalle burada ne işim olduğunu anlamaya çalışıyorlardı.

Babam beni görmenin şaşkınlığından sıyrılıp yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirerek "Ah, şu işe bak! Kuzenin Aaron bizi ziyarete gelmiş, Daphne," dedi gözlerimin içine baka baka. Annem de bir şeyler mırıldanmıştı ama işitememiştim.

Şu an benim olmam gereken annemle babamın arasında o kız oturuyor, güle oynaya televizyondan bir şeyler izliyorlardı. İkisi de ona sarılarak akıllarınca mutlu aile tablosu sergiliyorlardı. Sanki hiçbir şey olmamış, ben hayatlarına hiç girmemişim gibi...

Onları görmezden gelip merdivenlerin olduğu kısma geldiğimde yumruklarımı sıktığımı bile yeni fark etmiştim. Ellerimi serbest bırakıp ağır adımlarla yukarıdaki eski odama doğru çıkmaya başladım merdivenleri. Kendimi o kadar çok sıkmıştım ki vücudum neredeyse titremeye başlayacaktı. Sonrası da belliydi zaten. Sinir krizleri.

Beni kuzeni olarak tanıtıyorlardı ona. Bunu ilk duyduğumda yaşadığım şaşkınlığı hâlâ net bir şekilde hatırlayabiliyordum. Üvey abisi olduğumu bile söyleyemeyecek kadar utanıyorlardı benden. Bunu yapanlar ise kendi öz ailemdi.

Daha önce onun bazı şeylere aklı ermediği için benden bahsetme gereği duymamışlardı. Fakat Daphne büyüdükçe sorgulamaya, merak etmeye başlamıştı. Ben de o sıralarda üniversiteye başlamıştım. Nasıl olsa evde çok nadir bulunuyorum diye olsa gerek beni başlarından savmak için akrabaymışım gibi tanıtmışlardı ona.

Babam olacak piç her şeyi kendi kafasında kurmuştu. İstemesem bile uyum sağlamak zorunda bırakmışlardı beni. Annem ise tüm bu yaşanılanlara karşı sessiz kalmayı tercih ediyordu. Belki de Daphne bu eve geldikten sonra babamın ona gösterdiği ilgiden etkilenmişti.

Odamın önüne geldiğimde düşüncelerime son vermem gerektiğini fark edip girdim içeriye. Kendimi yatağın üzerine bırakırken aklımı olabildiğince başka şeylerle oyalamaya çalışıyordum. Aksi takdirde sabaha kadar gözüme uyku girmeyecek, düşüncelerimin arasında krizler geçirirken bulacaktım kendimi.

🗝

Gözlerimi dışarıdan gelen seslerle istemsizce açtığımda uykum bölündüğü için sinirle doğruldum yattığım yerden. Kulağıma ilişen kahkaha ve gülüş seslerinin kime ait olduğunu uyku sersemliğiyle ayırt etmeye çalışıyordum. Hızla ayaklanıp arka bahçeye bakan pencereye ilerledim.

Perdeyi kenara çekip seslerin nereden geldiğini anlamaya çalışırken bakış açıma giren Daphne'yi görmüştüm. Etrafta koşuşturuyor, arkasından onu kovalayıp bir şeyler söyleyen babama gülücükler gönderiyordu. Annem onlara katılmamıştı ama bir köşeye sinip onları izlediğini tahmin edebiliyordum.

Herkes mutluydu. Bensiz hayatlarına devam ediyorlardı. Onlar için bir yüktüm sadece. Bundan ötesine gidemeyeceğimi çok net bir şekilde anlamıştım. Daha önceden anlayamadığım için ise kendime kızmaktan başka bir şey gelmiyordu elimden. Yine karşılıksız bir umuda tutunmuş, kalbimin tekrar tekrar kırılmasına bile isteye izin vermiştim.

Ceketimi bıraktığım koltuktan aldıktan sonra üzerime geçirdim. Gece boyunca kullandığım yatağın üzerindeki battaniyeyi odaya ilk girdiğimdeki eski hâli gibi düzelttim. Sanki gece hiç buraya gelmemişim, hiç var olmamışım gibi.

Odanın kapısını usulca açtığımda ortalığın sessiz olmasını fırsat bilerek merdiven basamaklarına doğru yöneldim. Sessiz sessiz aşağı inip arka bahçenin olduğu kısma ufak bir göz gezdirdim. Kahkahalar ve gülücükler şimdilik son bulmuş, kahvaltılarını yapıyorlardı. Sonra devam ederlerdi yapmacık hayatlarına.

Kimsenin dikkatini çekmeden hızlı adımlarla kapıya ilerledim ve ardıma bile bakmadan terk ettim orayı. Nasıl olsa onlar arka bahçede, mutlu bir şekilde, vakitlerini geçiriyorlardı. Benim evden ayrıldığımın farkında bile olmazlardı.

Ana yola kadar yürürken aklımdan geçen tek şey Daphne'den almak istediğim intikamdı. Ondan intikamımı almanın bir yolunu muhakkak bulacaktım. Ama bunu fiziksel yollarla yapmayacaktım. Çünkü o en basit yol olurdu. Ona daha kötüsünü yapacak, psikolojik olarak hasar verecektim. Bunları yaparken de canım aileme (!) nasıl daha fazla acı çektirebilirim diye düşünecektim.

O kız benim çocukluğumu çalmıştı. Sıra bendeydi. Ben de onun çocukluğunu çalacaktım. Benim canım yeterince yanmış, onlar kör kalmayı tercih etmişlerdi. Şimdi ise onların canı yanacaktı. Ve ben kör kalmayı tercih edecektim.

🗝

bu bölümü geçiş bölümü gibi düşünebilirsiniz bebeklerim, olaylar bir sonraki bölümde başlayacak ve kurguda ufak ama hoş bir değişiklik olacak. şimdiden haberini vereyim dedim🥰🤍