Plane Crash × TaeKook✔

23

_

│JEonggUk│

İkimizde koltukta öylece otururken karşıya bakıyorduk. Ellerimiz kucaklarımızda parmaklarımızla oynuyor, birbirimize kaçamak bakışlar atıyorduk. "Az önce ilk kavgamızı ettik." diye mırıldandığımda yine ona bakmıyordum. "Evet. Neden etmiştik ki?"

"Seni dışarı çıkarmak istemiştim ama sen istememiştin." Alayla konuştuğumda sesimde hala bir kavga isteği, devam eden bir sinirim vardı. Az önce birbirimize bağırmış ama yinede haklı olanı bulamamıştık. "Biliyor musun Jeongguk, bazen cidden beni anlamak istemediğini düşünüyorum." Yine bağıracaktık birbirimize. Bazı konularda pek anlaşamıyorduk ve umarım bu bizim sonumuz olmadı.

"Taehyung, bilmem için anlatman gerek."

"Siktir oradan! Daha ne kadar anlatabilirim ha?! Korkuyorum! Kendimi hazır hissetmiyordum. Dışarı çıktığımda insanların bakışlarından, ortama uyak uyduramamaktan korkuyorum tamam mı?! Daha bu eve bile alışamadım Jeongguk.. Tabakların hangi dolapta olduğun bile bilmiyorum. Ve sen beni dışarı çıkarmak istiyorsun. Ben istemeyince de bağırıp duruyorsun!"

"Bak Taehyung-"

"Ne var biliyor musun?! Bu evden çıkacağım. Ama tek başıma! Yanımda kimse olmadan!"

Hızla odaya ilerlediğinde bende peşinden gittim. Ceketini aldıktan sonra kapı eşiğinde duran bana yaklaştı. Elimi iki yana koyarken onu durdurmaya niyetliydim. "Saçmalama! Nereye gideceksin ki?!"

"Bu seni hiç ilgilendirmez."

"Taehyung.. bak şuan sinirlisin. Lütfen sakinleş."

"Çekil Jeongguk."

"Hayır."

Ellerini kaldırıp göğsümden sertçe ittirdiğinde yere düşmüş ve öylece gidişini izlemiştim.

.

.

.

Ayaklarımı kendime çekmiş ve sessizce koltuğu izliyordum. İki saattir yan oturmuş ve kafamı koltuğa yaslanmış bir şekilde duruyordum. Kalbim atmıyor, nefes almıyor gibiydim. Taehyung yokluğunu her bir hücremde hissettiriyordu ve ben endişelenmeye başlıyordum. Başından beri endişeliydim zaten.

Kendi demişti. Korkuyordu, nasıl tek başına dışarı çıkabilirdi ki? 

Telefonumu elime aldım ve onu aramaya başladım. Fakat telefonunun sesi içeriden geliyordu. Ayağa kalkıp odaya ilerledim ve komidinin üzerindeki telefonu elime aldım. Ekranı görünce gülümsedim. Büyük harflerle ismim yazıyor, yanında da iki tane mor kalp vardı. Biranda baş gösteren duygularımla yere çöktüm ve gözyaşlarımı serbest bıraktım.

"Neredesin Taehyung.."

Korkuyordum.

Daha önce dışarı çıkmamıştı. Ya evin yolun bulamazsa? Ya başına bir şey gelirse? Hıçkırıklarım boğazıma dizilirken telefonumu aldım ve Yoongi'yi aradım.

"Efendim Kook?"

"Yoongi.. yardımına ihtiyacım var."

"Hey, noldu?"

"Taehyung gitti Yoongi. O eve gelmiyor. Telefonu da burada. Lütfen bulalım onu."

"Tamam tamam, ağlama. Biz Namjoon'la geliyoruz. Dışarı çık sen."

"Tamam."

.

.

.