Plane Crash × TaeKook✔

16

_

│JeonGguk│

Etrafımızda dolanan doktorlar, polislerin tutmasına rağmen fotoğrafımızı çekmeye çalışan gazeteciler, insanların şaşkın bakışları başımı döndürürken yüzüme vuran soğuk hava vücudumu uyuşturuyordu. 

Bu kısa sürede ne ara helikoptere bindirilip Seul'e geldik bilmiyordum Hatta şuan Seul'de miydik onu bile bilmiyordum. Gözlerim Taehyung'u aramak istiyordu ama gözlerimi çevirdiğim an midem ağzıma gelecekmiş gibi hissediyordum. Midem ve aklım aynı anda bulanıyordu.

Kısa sürede bulunduğum oda boşaltılırken derin bir nefes aldım fakat saniyesinden burnuma ıslak toprak kokusu ya da çiçek kokusu değilde hastane kokusu dolarken, ellerimi kısa süreliğine yüzüme götürüp sıvazladım ve etrafa baktım. Normal bir hastane odasındaydım.

Odaya giren beyaz önlüklü kişiyle bakışlarım oraya döndü. Elindeki dosyayla bana yaklaşıyordu. Hemen yanıma oturduğunda aylar sonra Taehyung'tan farklı bir insan yüzü görme şaşkınlığını yaşıyordum. Tuhaf hissediyordum fakat bir bakıma farklı insan yüzlerini ve bu lanet hastane kokusunu tekrardan soluduğum için mutluydum da.

"Nasıl hissediyorsunuz Bay Jeon?"

Bakışlarım beyaz örtüye kaydı. "Bilmiyorum. Midem bulanıyor, biraz." Doktor kafa sallayıp önündeki dosyaya bir şeyler yazdı. "Peki ya bir şeyler hatırlayabiliyor musunuz? Mesela en son nerdeydiniz?" Kaşlarım çatıldı.

"En son.. ormandaydım. Kullandığım uçak kaza yapmıştı ve aylardır oradaydım. Yanımda Taehyung vardı. Kim Taehyung. O, burada değil mi?"

"Merak etmeyin. Bay Kim hemen yan odanızda kontrol altında. Fakat.. ne kadar ormandaydım demiştiniz?"

"Sanırım aylardır?"

"Bay Jeon.. tam bir buçuk yıldır kayıpsınız. Uçağınızdan gelen sinyallerden dolayı yerinizi tespit ettik. Tam bir buçuk yıldır aranıyorsunuz. Peki ya, sizinle birlikte sağ kalan kişi var mıydı?"

"Sadece.. Taehyung vardı. Herkes ölmüştü."

"Anlıyorum. Şimdi size uyku ilacı vereceğim ve birkaç saat uyuyacaksınız."

"Taehyung'u görmek istiyorum."

"Şuan bu imkansız Bay Jeon. Lütfen dinlenin. Bay Kim'le görüşmenizi sağlayacağım."

"Tamam."

Bana verdiği birkaç hapı yuttuktan sonra aşağı kayıp rahat bir pozisyon aldım. Daha sonrasında ağırlaşan göz kapaklarımı kapattım. Derin bir uykuya daldığımı hissediyordum.

.

.

.

Gözlerim yavaş yavaş açılırken bakışlarım netleştiğinde kesinlikle arkadaşlarımı ve babamı görmeyi beklemiyordum. Babam hızla yanıma gelip elini yanağıma koyduğunda konuştu. "Oğlum.. nasılsın?" Babamın özlediğim yüzünü gördüğümde hafif gülümsedim. "İyiyim baba." Bana kocaman gülümseyip alnımı öptü. "Tanrıya şükür."

"Hey Jeon! Nasılsın?"

"Yoongi? Saçlarını mı boyattın sen?"

"Sen kaybolduktan sonra yasa boğulup saçımı siyaha boyattım. Ama yakışmış değil mi?"

"Yakışmış."

"Jeongguk, nasılsın bro?"

"Lanet olsun.. hepiniz değişmişsiniz. Joon-ah? Gözlük mü kullanmaya başladın?"

"Öyle oldu. Seni bulmak için elektronik eşyalarla biraz fazla zaman geçirdim."

"Sizi özledim çocuklar."

Yoongi yanıma gelip saçlarımı karıştırdığında onlara gülümsedi. Ailemi tekrar görmek güzeldi. Mutluydum ama bir yanım eksik gibiydi. Zaten o eksikliği de fark etmem pek uzun sürmedi. "Taehyung'u görmek istiyorum."

"Şu esmer bombayı. O da uyanmıştır zaten."

"Bir doktora görünseydin oğlum." Yatağımdan kalkarken mırıldandım. "Ben iyiyim baba. Onu görmek istiyorum." Terliklerimi giyip odadan çıktığımda hemen yan odaya girdim. Kafamı uzattığında birkaç doktor ve burnunda hortum olan Taehyung'u görmemle gözlerim açılmıştı. 

Ben yanına ilerlerken o doğrulmuş ve ayaklarını kendine çekmişti. Hemen önüne oturduğumda sağ elimi yanağıyla buluşturdum. Gözleri kapanırken, teninin solduğunu ve göz altlarının morardığını fark ettim. Birkaç saatte n'olmuşta ona böyle?

"Neden burnunda hortum var?" diye sorarak doktora döndüğümde doktor bakışlarını dosyasına çevirdi. "O sizin gibi değil Bay Jeon. Ormanda fazla zaman geçirmiş. Bu yüzden hava değişimi bedenine fazlasıyla yan etki gösterdi. Ona oksijen veriyoruz fakat durumu şuan kötü."

"Kötü mü? Ne demek kötü?! Birkaç saatte nasıl bu duruma gelebildi."

Doktor kaşlarını çatarak bana döndü. "Ne biliyorsunuz bilmiyorum Bay Jeon ama, yaklaşık iki gündür buradasınız." Kaşlarım daha da çok çatılırken hızla ayağa kalktım. "O lanet doktor bana birkaç saat uyumam için uyku ilacı vermişti!" Biranda odada bağırmamla doktor sıçrasa da konuşmadı. Muhtemelen meslek taşının yanlış bir şey yaptığının o da farkındaydı.

Elime sarılan ellerle kaşlarımı düzelttim ve Taehyung'a döndüm. Beni çekip geri önüne oturttuğunda elimin üstünü okşadı. "Ben iyiyim Jeongguk. Sorun yok." Hırıltılı sesi her ne kadar dediği şeyi onaylamasa da alt dudağımı ısırıp kafa sallamak zorunda kaldım. 

"Ünlü bir gazete şirketi birazdan röportaj yapmak için odanıza gelecek Bay Jeon."

"Buradan bir yere gitmiyorum. Kimseyle de röportaj yapmakta istemiyorum."

"Bunu onlara iletirim Bay Jeon. Fakat odanıza dönmeniz gerekiyor."

"Hiçbir yere gitmiyorum! Buradan çıktığımda da hastanenizi ve doktorunuzu şikayet edeceğim."

Doktor sıkıntılı bir nefes verip odadan çıktığında Yoongi elini omzuma koydu. "Biraz sakinleş dostum. Bir şeye ihtiyacın olursa biz kapının önündeyiz."

Kafa salladıktan sonra odadan çıktıklarında Taehyung'a döndüm. Bana sırıtarak bakıyordu. Bu keyifli yüz ifadesi için gülümsememek için zor tutmuştum kendimi. "Ne bakıyorsun öyle?"

"Sinirlenince çok ateşli oluyorsun Jeongguk-ah.."

Ona yandan bir bakış attıktan sonra terliklerimi çıkartıp karşısından bağdaş kurdum. Ellerini tekrar ellerimin arasına aldığımda üzgün bakışlarımı tekrar ona diktim. "Sen, iyi olacaksın değil mi?" Kafa sallayıp saçlarımın üzerinden alnıma küçük bir öpücük kondurdu. 

"Merak etme. Kaplancığın birkaç güne sapa sağlam olacak."

Gülümseyerek yaklaştı ve dudaklarıma küçük bir öpücük bıraktı.

_

Şöyle bir giriş yapayım. Şimdi ben şuanda iki kitap birden yazıyorum. Ve şansa bakın ki, araştırmalarıma göre Wattpadde 'TaeKook' olarak fikir sadece bana aitmiş. Diğer kitabım Taekook'un zombi versiyonu. Tabi başka zombi kitapları falan var ama içindeki tüm olaylar bana aittir. Ve bu kurguda bana aitmiş. Eğer bildiğini kaplana dönüşen bir Taehyung ve ormanda mahsur kalan bir pilot Jeongguk varsa bana söylemekten çekinmeyin. Özürlerimi sunar bu yazıyı silerim.

Saygılar.

Zombili olana göz atmayı unutmayın.