Göz kapaklarımı bir kaç kere kırpıştırıp karşımdaki adama baktım. Bu gerçek olamazdı, değil mi?
Aras, bakışlarını üzerimden çekip masasına geçtiğinde şok dalgasından çıktım. Daha fazla onu görecek gücüm yoktu. Kalbimdeki sızı giderek artıyordu. Gözlerimin dolmasına engel olamıyordum. Fazla tepki mi veriyordum?
Bir kez daha Aras'a baktım, masaya kalçasını yaslamış sınıfa göz atıyordu. Siktir, sakalları uzamış, yakışıklı yüzünde hiç bir şey değişmemişti. Kesinlikle fazla tepki vermiyordum. Hatta az bile verdiğimi düşündüm.
"Merhaba arkadaşlar, ben yeni hocanız Aras Rüzgar Cevheri. Bu dönem dersinize ben gireceğim.",
Masamın üzerindeki bilgisayar çantamı ve kol çantamı alıp ayaklandım. Onu görmeye daha fazla dayanamazdım. Bu saçmalıktan kurtulmalıydım. Yavaşça sınıftan çıkmak için hamle yaptığımda Aras'ın sesini duydum.
"Siz küçük hanım, çıkmak için izin aldınız mı?",
Dudaklarımı birbirine bastırıp Aras'a döndüm.
"Ha-hayır.",
Sesim niye titriyordu? Aras sert çenesi ve üstten bakışlarıyla beni süzdü. Ne yani beni mi küçümsüyordu? Onca şeyden sonra?
"Bundan sonra ben sınıftayken kimse girip çıkmayacak.",
Bana bakmadan sınıfa doğru söylemişti. Bakışları tekrar beni bulup kafasıyla az önce kalktığım sırayı işaret edip konuştu,
"Şimdi yerine geç!",
Burası lise değildi. Çocuk gibi çıkabilir miyim diye izin alacak değildim. Ayrıca Aras'ın dersinde bir dakika daha geçirecekte değildim. Öfkeli bakışlarımı Aras'a dikip bir şey söylemeden elimin altındaki kapının kulpunu indirip sınıftan çıktım. Arkamdan kapıyı kapatıp, merdivenleri koşar adım indim. Benim buradan acil uzaklaşmam lazımdı. Yoksa kampüsün ortasında hüngür hüngür ağlayacaktım.
Merdivenlerden hızlı hızlı inerken ayak bileğimin döndüğünü hissettim. Dengemi kaybedip merdivenlerden yuvarlanmam kaçınılmaz olmuştu.
Göz kapaklarımı açtığımda başımda tanımadığım bir kaç öğrenci toplanmıştı. Kulaklarımdaki uğultudan hiç bir şey duyamıyordum. Çok geçmeden etraf kararıp, bilincim kayıplara karışmıştı.
