Bu bölümü daha uzun tutmayı planlıyordum ama bir telif hakları ihlaliyle karşı karşıyayım.
Wattpad'den biri benim yayımladım üç kitabımı harmanlayıp bir kitap yazmış. Bu durum hakkında kendisine yasal süreç başlatabileceğim hakkında bir mesaj atmış bulunmaktayım. Ama bu konuyu çokta umursayacağını sanmıyorum.
O yüzden o şahıs ile bizzat kendim icraata geçeceğimi söylemek isterim. Eğer bölümlerimi okumaya devam ediyorsa bu yazımıda görmüş olur.
Her neyse bu bölümün kısalığını bu yüzden affedin. Sizleri seviyorum. İyi okumalar!
• • •
Araba durduğunda kafamı kaldırıp geldiğimiz eve baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aras'ın tek başına burada yaşıyor olması gerçekten rüya gibi bir şeydi. Ama şu an bu evin güzelliğine bile düşünecek halde değildim. Kızlarla kavgalarımız oluyordu, tartışıp, küsüp, barışıyorduk ama hiç üçününde aynı anda bana küstüğü olmamıştı.Onlarsız ne yapacaktım? Nasıl gönüllerini alacaktım, bilmiyordum.
Araba durduğu halde arabadan inmiyor oluşum yüzünden Aras'ta arabadan inmemişti. Elimin üzerine elini koyup konuşmaya başladı,
"İncim, üzme güzelim kendini. Böyle tepki vereceklerini tahmin ediyorduk zaten.",
"Aras kızları çok kırdım. Söylediklerinde hep haklılardı. Onlara haber bile vermedim.",
Ağlamaktan kısılan sesimle konuştuğumda Aras üzgünce bana bakıyordu.
"İnci, pişman mısın?",
Aras'ın sorduğu soruyla öne doğru eğdiğim başımı kaldırıp Aras'ın mavi gözlerine baktım. Onunla evlendiğim için pişman olduğumu düşünüyordu.
"Elbette hayır.",
Elimi Aras'ın yanağına götürüp okşadım. Onunla evlenmekten hiç pişman olmamıştım. Onu çok seviyordum, kararımızın sonuna kadar arkasındaydım. Üzüldüğüm nokta bunu kızlara söylememiş olmamdı.
"İncim, üzme kendini. Ben kızların seni çok geçmeden affedeceğinden eminim.",
Dediğinde biraz olsun içim umutla dolmuştu. Bugün eşyalarımı toplarkenki acıyı hiç bir zaman unutamayacağım kesindi. Kendimi ilk kez bu kadar yalnız hissetmiştim. İlk kez bu kadar ailemsiz oluşum yüzüme çarpmıştı.
Kızlar benim ailemdi ve ben ailemi bir kez daha kaybetmiştim. Ne kadar acı bir durumdu.
"Hadi gel, sabahtan beridir bir şey yemedin. Sana yemek hazırlayayım.",
