Hemen bildirime tıklayıp Aras'ın yazdığı mesajı okumaya başladım.
"Beğeni için teşekkürler.😎"
Ne yazıcaktım şimdi? Hayır ben beğenmedim falan mı? Allahım ne olur bir gün, nolur sadece bir gün rezil olmayayım ya!
"Kal'ı özlediğim için bakıyordum. Sonra telefon kitlendi. Bilerek beğeni atmadım anlayacağın.",
Yazıp gönderdim. Başka bir bahane üretememiştim. Zaten bu bahanemde iyi değildi.
Aras cevabımı hemen görmüş bir fotoğraf atmıştı. Merak duygum daha ağır basınca hemen fotoğrafı açtım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İstediğin zaman görmeye gelebilirsin.",
Aras'ın mesajını okuduğumda gülmemek için kendimi zorlamıştım. En başında bana yalan söylemeseydi belkide şu an Aras'ın yanımda olabilirdim. Ama artık bazı şeyler için çok geçti. O bana yalan söylemiş, kandırmıştı. Güvenimi kırmıştı. Şimdi hiç bir şey yokmuş gibi davranamazdım. Ona güvenmiyordum. Güvenemiyordum.
Bir şey yazmayıp telefonumu kapattım. Bu hikayenin sonunda benim üzüleceğim en başından belliydi zaten.
