𝐖𝐡𝐚𝐭 𝐖𝐞 𝐀𝐥𝐦𝐨𝐬𝐭 𝐇𝐚𝐝: 𝐏𝐚𝐡𝐢𝐦𝐚𝐤𝐚𝐬

381 24 102
                                    

Callista's POV

I was just staring and observing Albert while he sleeps from his Coma. This is my daily routine. Walang araw na hindi ko sya binibisita o dinadalaw dito sa Ospital. Gusto kong ako ang una nyang makita sa pagmulat ng mata nya. Gusto kong ako ang unang makakita ng pagdilat ng mga mata nya.

Araw-araw, hawak ko ang kamay nya. Walang araw, oras, minuto, at segundo na hindi ko hiniling na sana ako na lang yung nakahiga sa kinalalagyan ni Al. Sana, ako yung comatose ngayon. Sana, ako yung
nahihirapan.

At mas lalong Sana, hindi ko na lang sya inaway habang nagmamaneho sya.

"Love, 6 months ka nang nakahiga dyan. Ayaw mo na ba akong makita ulit? Galit ka pa rin ba? Love naman. Pinagsisihan ko na yung nangyari. Lagi kitang pinagdadasal, pinagdadasal ko lagi na sana magising na yung lalaking mahal at pangarap kong pakasalan. Love, nahihirapan na ako kimkimin lahat ng nararamdaman ko, because you are my human diary. Namimiss ko nang magkwento sa'yo. Love, gising ka na please. I promise, pag gising mo magpapakasal na 'ko kaagad sa'yo. Hindi na kita paghihintayin, hindi ko na patatagalin." I sobbed while I'm holding his hand.

It's my fault. Albert was so excited to marry me 6 months ago, He was so ready. He cannot wait to spend the rest of his lifetime with me.

But the problem is, me. I'm not yet ready. Though I've said "Yes" to him but I'm still not yet ready.

Don't get me wrong, mahal ko si Albert. Sampung taon ko na syang kasama at mahal, it's just I don't want to rush things that I want to last forever.

The reason behind our car fight was because of the Wedding. Iniisip nya kasi lagi ang sasabihin ni Mama, iniisip nya na baka bumaba ang tingin sakanya ni Mama kapag hindi pa kami agad ikinasal.

Pinipilit ko sakanya na ayokong isipin namin ang iisipin ng ibang tao, dahil malalaki at may isip na kami. Noong mga panahong iyon, duwag ang tingin ko sakanya.

Then lately, It tuned out and I realized that I'm more coward than he is. Both of us have points. Pero alam kong, ako talaga ang may mali.

Siguro kung pumayag akong pakasalan agad sya, siguro walang ganitong tragedy na nangyari. Siguro kung nung una pa lang Ibinaba ko na ang pride ko, hindi sana ako nagsisisi.

I'm still holding his hand and I gently caressed his face.

I badly wanna hug him, kiss him, tell him that I love him more than myself, I wanna tell him that I'm proud on how brave he is, I wanna tell him that I want to spend the rest of my lifetime with him, Especially, I wanna tell him how much gratitude I have for him because he saved me.

It was 7:43 AM. I was about to brew my morning coffee when I saw his fingers moving by my peripheral vision.

Nilingon ko sya at nakitang dumilat ang mata nya. Nakita kong may namuong luha sa mga mata nya at bigla na lang itong tumulo. Muntikan nang mahulog ang mug na hawak hawak ko dahil nagpanic ako. I ran outside and find Albert's Doctor.

The Doctors and Nurses quickly ran to Albert's room.

I was petrified while I'm watching the Doctors do their thing. I can't explain what they're doing, but I'm sure that Albert will be fine. I leave my trust to the Doctors especially to God, pero hindi mo talaga maalis sa'kin ang mag alala.

I was frightened when I saw Albert closed his eyes.

"Doc, is he fine? Wala naman siguro akong maririnig sainyo na you did everything diba?"
"Ms. Amorsolo, your Fiance is fine. After how many hours, gigising rin sya. Maiwan ko muna kayo."

"Thankyou, Doc."

Albert's POV

I opened my eyes and saw a girl lying and napping beside me. I can't clearly recognize her because her face was covered with her hair.

What We Almost Had.Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon