စစ္မွန္ေသာ အလွတရားဟူသည္ အေပၚယံ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားမွ လာသည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မမွတ္ယူခဲ့ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္
စဝ္ခြန္ေဟာ္ခမ္း ဆိုသည့္ ထိုလူသားကေတာ့ျဖင့္ အေပၚယံ ႐ုပ္ျပအေနႏွင့္ေတာင္ အင္မတန္မွ ၾကည့္ေကာင္းေနတာ ဝန္ခံရပါလိမ့္မည္။
ထိုသူက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္လိုစိတ္ထားရွိသလဲ၊ အမူအက်င့္က ဘယ္လိုဆိုတာေတာင္မသိဘဲႏွင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကပင္ ျပည့္စုံေနပါသည္။
“အား ”
နာလိုက္တာ၊ ေငးလို႔ေကာင္းေနတာ ဘယ္ကေနဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္း သတိမထားမိတဲ့ ၾကမ္းခင္းမွာ ေခ်ာ္လဲရတယ္လို႔။ ခုနတုန္းက ေဒၚခမ္းႏြဲ႕က သူမအတြက္ ဝတ္စုံတစ္စုံယူလာေပးသည္၊။ ရိုးရာဝတ္စုံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထဘီမဝတ္တတ္ေသာ အငယ္ ေျခတုပ္ကာလဲရျခင္းျဖစ္သည္။
အသံအက်ယ္ႀကီး ထြက္သြားၿပီး ကို႔ယို႔ကားရားလဲက်သြားသည္ထင္ ေငးေနေသာ ထိုလူက အေျပးလာထူေပးသည္။ ရွက္လိုက္တာဆိုတာေလ။ ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ နာသြားေသာ ေျခေထာက္ကိုသာ ဖိရေတာ့သည္။
“ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ နန္းေဒဝီ အဲ့ မင္း”
နာတာေပါ့လို႔ စိတ္ထဲကေျပာမိေသာ္လည္း အသံမထြက္ရဲ။ အနဲဆုံး မိန္းကေလးဆိုတာ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေတာ့ လုပ္ရမည္မဟုတ္လား။
“လာ ထ ထ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရရဲ႕လား ”
အနားက စားပြဲဝိုင္းမွ သစ္သားကုလားထိုင္ဆီသို႔ တြဲေလွ်ာက္ကာ ေခၚလာေပးေသာထိုလူ။ လက္မွ အသာအယာ ထူတြဲေပးထားတာမို႔ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ နီးကပ္စြာရွိေနသည္။ ဟင္ ဒီရနံ႕ ဒီရနံ႕ကို ရင္းႏွီးပါတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ထုပ္ထားေသာ ပန္းေတြမွ
ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္းႏွီးၿပီးေသာ ထိုရနံ႕သည္ နီးကပ္စြာရေနျပန္သည္။ အေမႊးဆီတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးလား။
“အဆင္ေျပရဲ႕လား”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးလိုက္သည့္ ထိုလူ၏မ်က္ႏွာသည္ မေျပာင္းမလဲ ၾကည္လင္ေနတုန္းပါလား။
ESTÁS LEYENDO
ပဉ္စလက်မြို့တော်(Normal)
Ficción histórica🌲 ရှမ်းတောင်တန်းကိုအခြေပြုသော လွမ်းမောဖွယ် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်🌲 ဝန်ခံချက်-ကျွန်မ (တတိုင်းမွှေး) ရေးသားသော" ပဥ္စလက်မြို့တော်" စိတ်ကူးယဥ်ဝတ္ထုတွင်ပါဝင်သော နေရာဒေသအမည်/ဇာတ်ဆောင်အမည်/ဇာတ်လမ်းပါအကြောင်းအရာများသည် ကျွန်မ၏ စိတ်ကူးယဥ်ဖန်တီးမှုများသပ်သပ်သာဖြစ်ပ...
