ထားထားေဝသည္ ကားေနာက္ခန္းတြင္
ထိုင္ေနရင္း အေရွ႕ခန္းမွ ကားေမာင္ေနသူ
ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ ကားကိုေမာင္းေနပုံမွာ ေအးေဆးလွ၏။
ထားထားေဝကသာ ပူပန္ေနရသျဖင့္
အိုးကမပူ စေလာင္းကပူ ဆိုသလိုျဖစ္ေန
ေလသည္။
"နင္စိတ္မပူဘူးလား...."
"ဟမ္ ဘာကိုတုန္း...."
မာန္က နားမလည္သေယာင္ျဖင့္
မ်က္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနၿပီးမွ
စဥ္းစားေနဟန္ျပဳသည္ ၿပီးမွ သတိရ
သြားပုံျဖင့္
"အာ....မပူပါဘူး.."
အရိပ္ငယ္တခ်ိဳ႕သည္ မာန႔္မ်က္ဝန္းတြင္း
ဝယ္ တိတ္ဆိတ္စြာျဖတ္ေျပးသြားသည့္
တိုင္ မ်က္ႏွာသည္ နဂိုအတိုင္း တည္ၿငိမ္
ဆဲ။ သူ၏ အားနည္းသည့္ တစ္ဖက္ျခမ္း
ကို ခပ္လြယ္လြယ္ထုတ္မျပသည္မွာ
အက်င့္ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
သူတို႔ႏွစ္ဦး ကားေလးသည္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေမာင္းႏွင္လာရင္း ေဆး႐ုံဆီသို႔
ျပန္ေရာက္လာ၏။ မိထား
wheelchair ကိုတြန္းကာ ႐ုံးခန္းသို႔
တန္းသြားလိုက္သည္။
မာန္သည္ wheelchair ေပၚမွ ဆိုဖာေပၚသို႔ ေ႐ႊ႕ခ်င္ေနမိသည္။
ထားထားေဝကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္
လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္ ထားထားေဝမွာ
သူ႔ကိုေၾကာက္လန႔္တၾကား ၾကည့္ေလ၏။
"ဘာလဲ ငါ့ကိုအဲ့လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ မၾကည့္နဲ႔ေနာ္...."
"ငါဆိုဖာေပၚေ႐ႊ႕ခ်င္တယ္....."
"အမေလး ငါ ေရေသာက္ပါရေစဦးဟယ္"
သူမသည္ ေရခဲေသတၱာဆီ အေျပးသြား
ကာ ေရသန႔္တစ္ဘူးထုတ္ယူၿပီး
ေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးမွ မာန႔္ဆီ
လာကာ တြဲထူေလ၏။ ႀကီးမားေသာ
ခႏၶာကိုယ္ကို တြဲထားရသည္မို႔ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ မႏိုင္မနင္း
ဟန္ခ်င္မညီျဖစ္ေနသည္။ မာန္
ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္
ထားထားေဝပါ အားလြန္ကာျပဳတ္က်
လာေလေတာ့၏။
ထိုစဥ္ ႐ုံးခန္းတံခါးသည္ ကြၽီခနဲအသံျပဳကာ ပြင့္ဟလာ၏။ နီေသြး
ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကို အံ့အားသင့္ကာ ေၾကာင္ေနမိသည္။
ၿပီးမွ ခပ္တင္းတင္းဟန္ျဖင့္ တံခါးကို
ဒုန္းခနဲ အသံျမည္ေအာင္ ပိတ္ခ်သြားေလ
သည္။
YOU ARE READING
Carmine Love (နှလုံးသား၏ထောင့်စွန်းတွင် နက်ရှိုင်းစွာ တည်ရှိသော)
General FictionType -General Fiction, Bl, Drama
