Carmine Love (နှလုံးသား၏ထောင့်စွန်းတွင် နက်ရှိုင်းစွာ တည်ရှိသော)

Part-17(U)

မနေ့ညကခါတိုင်းနှင့်မတူ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျခဲ့သည်။
နံနက်အိပ်ရာထရာတွင်လည်း နေမြင့်ခဲ့
သဖြင့် မနက်စာပင် ဆေးရုံရောက်မှ
စားရတော့သည်။ မာန် ကော်ဖီတစ်ခွက်
ဖျော်ရန်ပြင်လိုက်၏။ အခန်းတွင်းရှိ ပစ္စည်း ဗီရိုထဲမှ သဘာဝကော်ဖီမှုန့်နှင့်
သကြားပုလင်းတို့ကိုယူကာ ခွက်ထဲတွင် အချိုးကျရောစပ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ဗီရိုဘေးရှိ စားပွဲမှရေနွေးဘူးကိုယူကာ
ကော်ဖီဖျော်နေလေသည်။
ထိုစဉ် အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ ဝင်လာသော
မိမိ၏လက်ထောက်မှ

"Boss ဒီနေ့တာဝန်နောက်ကျတဲ့ ဆရာပါ"

မာန်နောက်သို့လှည့်မကြည့်ဘဲ ကော်ဖီကိုသာ ဂရုတစိုက်မွှေနေလိုက်၏။

နီသွေးသည် ကော်ဖီဖျော်နေသော ထိုလူ၏
နောက်ကျောကို လွန်စွာရင်းနှီးနေမိ၏။
ထို့နောက်ကျောကို အတန်ကြာငေးမော
ပြီးနောက် မိမိသူငယ်ချင်းလေးများလားဟု
တွေးမိပြန်၏။

"ဘာဖြစ်လို့နောက်ကျနေတာလဲ..."

လှည့်မကြည့်ပါပဲ မိမိကိုလှမ်းမေးရင်း လက်မှနာရီကို ကြည့်လိုက်သူ။
ဒီအသံ.....သေချာပေါက် မင်းပဲ
*မာန်..*

နှစ်အတော်ကြာမတွေ့ဖြစ်သော
သူငယ်ချင်းကို မည်သို့နှုတ်ဆက်ရမည်နည်း။ ကြည်နူးဝမ်းသာခြင်းလား ဝမ်းနည်းနေမိခြင်းလား မသဲကွဲသော
ခံစားချက်တို့သည် ရောပြွန်းလျက်
နီသွေး၏လည်ချောင်းဝတွင် ငံ့လင့်နေ၏။
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆက်ခြင်း
သည် ဤမျှခက်ခဲတတ်ပါသလား....။

ပျောက်ဆုံးနေသောစကားလုံးတို့နှင့်အတူ
နောက်ကျောကိုသာ တွေဝေငေးမောနေမိတော့သည်။

မာန်လည်း မိမိအမေးကို အတန်ကြာသည်အထိ ပြန်မဖြေသော
သူကို လှည့်ကြည့်မိခိုက်........

"ခွမ်း......!"

မာန့်လက်တွင်ကိုင်ထားသော
ကော်ဖီခွက်သည် အထိတ်တလန့်ဖြင့် ကြမ်းပြင်သို့သက်ဆင်း၏။
မိမိကိုငေးကြည့်နေသော လူသား....ထိုလူသည်
မိမိနေ့စဉ်ရက်ဆက်တမ်းတနေခဲ့ရသော
ချစ်ရသူ သွေး....။

"သွေး......"

တိုးတိုးညှင်းညှင်း ခေါ်သံသည် မာန့်နှုတ်ဖျားတွင် လှပစွာ ဖြစ်တည်လာ၏။ နှစ်များစွာ  ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်ခဲ့သော မာန့်မျက်နှာနုနု
တွင် မျိုးစုံသော ခံစားချက်တို့ ကခုန်နေကြ၏။ ထို့နောက်အညိုရင့်ရင့်
မျက်ဝန်းများတွင် အရောင်လဲ့လဲ့ ငွေ့ရည်တို့ဖွဲ့စည်းကြလေ၏။