Carmine Love (နှလုံးသား၏ထောင့်စွန်းတွင် နက်ရှိုင်းစွာ တည်ရှိသော)

Part-21(Z)

လြဲေနေသာ ေျခက်င္းဝတ္ကို ဆတ္ခနဲ႔ ျပန္တည့္ေပးခိုက္ "အား" ဟူေသာ ေအာ္သံသည္ အ႐ိုးကုသေဆာင္တစ္ခုလုံး
ဟိန္းထြက္သြားေလ၏။ ေဘးမွ ဆရာ/ဆရာမေလးမ်ားသည္ မာန႔္ကို မ်က္လုံးျပဴး၍ၾကည့္ေနၾကေလသည္။
မာန္ကသူတို႔ကို 'ဘာလဲ'ဟူေသာ အထာျဖင့္ ေမးဆတ္ကာ မသိသလိုၾကည့္လိုက္သည္။

နီေသြးရင့္သည္ မာန႔္ကိုၾကည့္ကာ နဖူးကို
လက္ညႇိဳးျဖင့္ေထာက္၍

"အာေတာ္ေတာ္ၿပဲတာပဲ ဟမ္"

"ဟာကြာ..."

မာန္ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ေခါင္းကိုသာ
တြင္တြင္ကုတ္ေနမိပါသည္။
ခပ္တည္တည္ေနသည္ကိုသာ ျမင္ေနရ
ေသာ ဝန္ထန္းေလးမ်ားမွာ ေအာက္ေမး႐ိုး
မ်ားတန္းစီျပဳတ္က်သြားေလေတာ့၏။

"လာ...."

နီေသြး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန႔္တန္းကာ
မာန႔္ဆီကိုလွမ္းလိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနရင္းျဖင့္ မိမိကိုေမာ့ၾကည့္လာေသာ
မ်က္ဝန္းညိဳမ်ား ....။မ်က္ေတာင္ခတ္ဖို႔
ေမ့ေလ်ာ့သည္အထိ ထိုမ်က္ဝန္းေလးမ်ား
ကိုေငးေမာမိပါသည္။

"အာ.....ငါwheelchairေပၚကိုပဲ ထိုင္
လိုက္ေတာ့မယ္ေလ..."

"အမ္...ေအာ္. အင္းအင္း..."

နီေသြး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကမန္းကတန္း
ျပန္ခ်ကာ wheelchair ေပၚသို႔ေ႐ႊ႕ေပး
ရန္ကူညီလိုက္ေလသည္။ မာန္
wheelchair ေပၚသို႔ထိုင္ၿပီးေနာက္
နီေသြးရင့္သည္ wheelchair ကို
တြန္းေပးကာ အ႐ိုးကုသေဆာင္မွ
ျပန္သြားၾကသည္။ ထားထားေဝလည္း
ေနာက္မွ ပါးစပ္ကေလးကို အုပ္ကာ
ရီၿပီးလိုက္ပါသြားေတာ့သည္။

သုံးေယာက္သား မာန႔္႐ုံးခန္းသို႔
သြားလိုက္ၾကသည္။ ႐ုံးခန္းတြင္းရွိ
နာရီသည္ ၁၂ဟူေသာဂဏန္းကို ျပသလွ်က္။  အခန္းတြင္းဝယ္ သက္သာ
စြာ ထိုင္ခ်ၿပီးမွ မာန္က ထားထားေဝကို
ၾကည့္ကာ

"ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး...."

"ငါလား ငါကဘာကိုဆိုရမွာတုန္း...."

"ဒီကို ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ
ၿပီးေတာ့ နင့္ uniformက ....."

"ငါဒီေန႔မွ အလုပ္စဝင္တာဟ....
ငါခ်ည္းေမးမေနနဲ႔ နင္တို႔ကေရာ....."