Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၇)
ေ႐ႊေရာင္လက္ေနသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အျပာေရာင္ပိုးစခင္းထားသကဲ့သို႔ ပင္လယ္သည္ ႐ူေမာဖြယ္အတိႏွင့္ လွပလြန္းေနသည္။
သို႔ေသာ္... ပင္လယ္ျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း သူမရင္ထဲတြင္ေတာ့ မႏွစ္ၿမိဳျခင္းေတြ ခံစားေနမိသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖတ္ေျပးသြားသည့္ ေလေျပသည္ပင္ လူကိုမြန္းက်ပ္ေစခဲ့၏။
"ဟင္း....."
"သက္ျပင္းေတြခ်လွခ်ည္လား စိမ္း"
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ျပင္းခ်မိသည္မသိ။ အနားေရာက္ၿပီးဆိုလိုက္ေသာ ကမာၻအသံၾကားမွ စိမ္းအသိဝင္လာၿပီး ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးမိသည္။
ဘာမွေတာ့မတုန႔္ျပန္မိ။ ကမာၻက စိမ္းမ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"ဘာကိုလဲ...."
"ခရီးစထြက္ကတည္းက နင့္မ်က္ႏွာမသာမယာ ျဖစ္ေနတာကို ငါသတိထားမိတယ္ နင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနလား စိမ္း"
ကမာၻစကားေၾကာင့္ စိမ္းဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိပါ။ တကယ္လည္း ပင္လယ္ျပင္အေပၚ မႏွစ္ၿမိဳမိျခင္းအတြက္ စိမ္းကိုစိမ္း အေျဖရွာမရပါ။ ဘာမွန္းမသိေသာ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ စိတ္မသာယာႏိုင္ေသာ သူမကို ကမာၻသတိထားမိသြားၿပီထင္ပါရဲ႕.။
စိမ္းဟန္ေဆာင္အၿပဳံးျဖင့္...
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ ငါလႈိင္းမႈးေနလို႔ပါ နင္လည္းသိပါတယ္ ဒါငါပထမဆုံး သေဘာစႌးဖူးတယ္ဆိုတာ ေရလမ္းကို တစ္ခါမွမသြားဖူးေတာ့ ဒီလိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားတာနဲ႔ လိူင္းမူးတာနဲ႔ေရာသြားလို႔ပါ"
"ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဒီထက္ပိုတယ္လို႔ထင္တယ္ နင္တစ္ခုခုကိုစိုးရိမ္ၿပီး ေၾကာက္ေနသလိုပဲ"
"ငါကဘာကိုေတြးပူၿပီး ေၾကာက္ရမလဲ ကမာၻရယ္ နင္အေတြးလြန္ေနၿပီ ဟုတ္ၿပီလား"
စိမ္းစကားကို ကမာၻလက္ခံခ်င္ဟန္မတူ။ သူမကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး...
"စိမ္း... တကယ္လို႔နင့္စိတ္ထဲမွာ ဒီခရီးကို အလိုမက်ဘူးထင္ရင္ ျပန္လွည့္ျပန္လို႔ရတယ္ေနာ္ ငါျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ အားမနာနဲ႔ "
ကမာၻစကားေၾကာင့္ စိမ္းေတြခနဲ႔ျဖစ္သြားမိသည္။ သူမတကယ္ပဲ ဒီခရီးအေပၚ အလိုမက်စိတ္ေတြျဖစ္မိတာ သိသာလြန္းေနၿပီလား...။
စိမ္းခပ္လွမ္းလွမ္းဆီက ေကာင္းကင္ႏွင့္ ခရီးစဥ္တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနသည့္ေစတန္ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေစတန္မ်က္ႏွာက ေပ်ာ္႐ႊင္တက္ႂကြျခင္းေတြ အျပည့္ႏွင့္..
စိမ္းလွစ္ခနဲ႔ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဘာအတြက္ႏွင့္ သူမေနာက္ျပန္လွည့္ရမည္နည္း..။
ေစတန္ကိုေပ်ာ္ေစေသာ ဒီခရီးကသူမအတြက္ ငရဲျဖစ္ပါေစဦး အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႔အနားတြင္ အနီးဆုံးရွိေနေသးသည့္အတြက္ စိမ္းေပ်ာ္ပါသည္။
"ငါတကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကမာၻရယ္ ဒီခရီးကို ေစတန္နဲ႔အတူ ငါလိုက္လာခဲ့တာေလ ေစတန္နဲ႔အတူပဲငါျပန္မွာ နင္စိုးရိမ္ေပးတာ ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ ငါအဆင္ေျပတယ္ အလကားစိတ္ပူမေနနဲ႔ေတာ့.."
"နင့္အေတြးထဲမွာေစတန္ပဲရွိသလား စိမ္းရယ္"
ထိုစကားကို ကမာၻရင္ထဲတြင္သာ ဆိုလိုက္မိသည္။ သူကိုယ္တိုင္သာသိေသာ နာက်င္မႈက ရင္ထဲတဆစ္ဆစ္ႏွင့္။
ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွ ဝင္းမြတ္လွပလြန္းေသာ စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို မရည္႐ြယ္ဘဲ သူေငးခနဲ႔ၾကည့္မိျပန္၏။
နက္ေမွာင္ထူထဲေသာ မ်က္ခုံးေတြေအာက္မွ မ်က္ဝန္းတို႔က ညႇိဳ႕ဓာတ္ျပင္းလြန္းလွသည္။ ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ေလးႏွင့္ ေဆးမကူးဘဲနီေထြးေနသည့္ ႏူတ္ခမ္းတို႔ကလည္း လွပလြန္းေနျပန္သည္။
ေ႐ႊအိုေရာင္ေက်ာလည္သာသာ ဆံႏြယ္တို႔ၾကားက စိမ္းမ်က္ႏွာေလးက လွသည္ဆိုသည္ထက္ပိုကာ စြဲမက္ဖြယ္အတိႏွင့္ မိန္းကေလးခ်င္းပင္ လည္ျပန္ေငးၾကည့္ရသည္။
ျဖဴဝင္းေနေသာအသားအရည္၏ ေကာင္းျခင္းကလည္း စိမ္းကိုပို၍ အလွတိုးေစခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ဖက္ရွင္က်က်အၿမဲဝတ္တတ္ေသာ စိမ္းသည္ ေယာက်ာၤးမ်ားစြာ၏ အိမ္မက္နတ္သမီးျဖစ္ခဲ့သည္။
ထူးျခားေသာအလွအပႏွင့္ျပင္းရွေသာ ညႇိဳ႕ဓာတ္ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တစ္ခုလုံး၏ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေအာင္ အလွဘုရင္မျဖစ္ခဲ့ေသာ စိမ္းသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ယခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူႏွင့္မွမတြဲခဲ့ေခ်။
စိမ္း၏တြယ္ၿငိရာသည္.....
ၿပီးေတာ့သူ၏. ..
သူဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။ ဟန္ေဆာင္ အၿပဳံးအခ်ိဳ႕ႏွင့္..
"ေအးပါ နင္အဆင္ေျပတယ္ဆိုလည္းၿပီးတာပဲ အခုလႈိင္းမူးေနတယ္ဆို သြားနားလိုက္ပါလား မဟုတ္ရင္ ပိုဆိုးေနလိမ့္မယ္"
"အင္း... ငါလည္းခုပဲသြားနားမလို႔ပဲ မို႔ရွာေနရင္ေျပာလိုက္ဦး ငါအခန္းထဲမွာ ရွိတယ္လို႔"
သူေခါင္းအသာညိမ့္ျပလိုက္သည္။ ထြက္ခြာသြားသည့္သူမက သူ႔သက္ျပင္းခ်သံကို ၾကားမိမည္မထင္ပါ။
ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္ထဲကအသံကိုလည္း စိမ္းဘယ္ေသာမွ ၾကားမည္မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕..
အေတြးေတြႏွင့္ သူမြန္းက်ပ္စြာက်န္ခဲ့ရင္း ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုသာ အဓိပၸယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့၏။
အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အိပ္ယာေပၚ စိမ္း အသာလဲွခ်လိုက္သည္။ တကယ္လည္း လႈိင္းမူးေနလို႔ထင္သည္။ စိတ္ေတြေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည့္တိုင္ ေခါင္းကမၾကည္။ ေဆးထေသာက္လိုက္မွ သက္သာေတာ့သည္။
ခဏနားဦးမွဆိုသည့္အသိျဖင့္ မ်က္လုံးေတြမွိတ္လိုက္သည္။ မၾကာလိုက္ပါ။ စိတ္ပင္ပန္းေနလို႔လားမသိ... သူမေမွးခနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့.....
႐ုတ္တရက္ သူမသည္ႀကီးမားသည့္ ေရကန္ႀကီးနံေဘးတြင္ ေရာက္ေနခဲ့သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးသည္လည္း ျမဴခိုးေတြအျပည့္ႏွင့္...
သူမႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာေပးၿပီး ကန္ေရျပင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာေပးေနသည့္ အေနအထားမွာပင္ သူမခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းက လွပလြန္းေနသည္ကို စိမ္းသတိထားလိုက္မိသည္။
စိမ္းအံ့ၾသမွင္သက္စြာျဖင့္....
"ရွင္ဘယ္သူလဲ... ၿပီးေတာ့ဒီေနရာက ဘယ္ေနရာလဲဟင္ "
သူမမၾကားသလား... မေျဖခ်င္သလား မသိ။ တိတ္ဆိတ္စြာေက်ာေပးရင္း ရပ္ေနဆဲ....
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသျဖင့္ စိမ္းစိတ္ေတြေခ်ာက္ခ်ားလာသည္။ တဟူးဟူးတိုက္ေနသည့္ ေလစိမ္းတို႔ကလည္း စိမ္းတစ္ကိုယ္လုံးကို စိမ့္တက္သြားေစခဲ့သည္။
ေနရာအႏွံ႔ျမဴခိုးမ်ားကာ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိ။ စိမ္းလဲ့လဲ့ ကန္ေရျပင္ႀကီးကလည္း သူမစိတ္ကို စိုး႐ြံ႕သြားေစသည္။
စိမ္းမေနသာေတာ့ဘဲ ဒုတိယအႀကိမ္ သူမႏွင့္စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"ကြၽန္မဘယ္ေရာက္ေနလဲဟင္ ကြၽန္မေျပာတာၾကားတယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျဖေပးပါရွင္"
ေၾကာက္႐ြံမႈေၾကာင့္ စိမ္းအသံက သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနသည္။ သူမကာ ၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနဆဲ
စိမ္းေနာက္ထပ္ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္ဟန္ျပဳၿပီးမွ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ကန္ေရျပင္သည္ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ခတ္လာသျဖင့္ ဆြံ႕အသြားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ေရျပင္သည္ ေသြးေရာင္အတိလြမ္းသြားရင္း အလယ္ဗဟိုတြင္ ပြက္ပြက္ဆူလာရာ...
"ဟင္..."
စိမ္းအံ့ၾသထိတ္လန႔္စြာျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိခိုက္...
"ဝုန္း..."
"အမေလး"
အနီေရာင္ေသြးတို႔ျဖင့္ ပြက္ပြက္ဆူေနသည့္ ေရျပင္အလယ္မွ ႐ုတ္တရက္ထြက္လာသည္က ႀကီးမားေသာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္...
"ေႁမြ... အိုးဘုရားေရး အႀကီးႀကီးပဲ"
စိမ္းေသြးပ်က္တုန္လႈပ္ရင္း ေျခလွမ္းကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိသည္။ အေၾကာက္တရားတို႔ျဖင့္ ဘယ္ေျပးရမွန္းမသိ မွင္သက္ေနစဥ္
ေက်ာေပးရပ္ေနသည့္မိန္းကေလးက ဖ်တ္ခနဲ႔ လွည့္လာခဲ့ရာ
ျမဴႏွင္းၾကားတြင္ ဘာမွမသဲကြဲ...
သို႔ေသာ္ေ၀ဝါးေနသည့္ၾကားမွ သူမျမင္လိုက္သည္က လွပေသာမ်က္ႏွာတစ္ခု မဟုတ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိႏွင့္မ်က္ႏွာ..
ထို႔ေနာက္ စိမ္းေတာက္ေနေသာမ်က္ဝန္းမ်ား
"အား....."
စိမ္းေသြးပ်က္စြာေအာ္မိရင္း အိပ္ယာမွ အလန႔္တၾကား ႏိုးထလာသည္။ ေၾကာက္႐ြံမႈေၾကာင့္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးတို႔ျဖင့္ စြဲနစ္ေနေတာ့၏။
ကပ်ာကယာေရေျပးေသာက္လိုက္သည့္တိုင္ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည့္ စိတ္တို႔ကမျပယ္ေသး။ အေတာ္ေလးၾကာမွ အသက္႐ူသံတို႔က ပုံမွန္ျဖစ္လာကာ ေနသာေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေၾကာင့္ သူမလက္တို႔က ေအးစက္ေနဆဲပင္။ ေသြးပ်က္ဖြယ္ ထူးဆန္းေသာအိပ္မက္ဆိုးတို႔ကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာေတာ့ ၾကက္သီးေတြပင္ ထလာေတာ့သည္။
ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေသာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္မ်က္ႏွာ...
ထို႔ျပင္ပို၍ေသြးပ်က္စရာေကာင္းသည္က မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းေတြ.....
ထိုမ်က္ဝန္းထဲတြင္ေတာ့ နက္႐ိူင္းေသာ အမုန္းတရားေတြ
စိမ္းေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းခါမိသည္။ ေသြးပ်က္ဖြယ္မ်က္ႏွာထက္ ထိုအမုန္းေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည့္မ်က္ဝန္းက သူမကိုပို၍ ေသြးပ်က္တုန္လႈပ္ေစခဲ့သည္။
စိမ္းထိုအၾကည့္ေတြကို ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္ေနမိသည္မွာ အိပ္မက္ဟုပင္ မထင္မိသည္အထိပင္။
ဘဝမွာ ဒီလိုစိုး႐ြံ႕သည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳးလည္း စိမ္းတစ္ခါမွမရွိခဲ့ပါ။ အေၾကာက္တရားေတြႏွင့္ စိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ယက္ခတ္ေနစဥ္...
ဖ်တ္ခနဲ႔မ်က္ဝန္းေတာင့္တြင္ျမင္လိုက္ရသည္က အရိပ္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ခု....
"ဟင္..."
အလန႔္တၾကားေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည့္အခန္းသည္ အရာအားလုံးပုံမွန္ထက္ မထူးျခား။
စိမ္းမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕မိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည့္စိတ္ေၾကာင့္ သူမျမင္မိျမင္ရာ ျမင္ေနျခင္းလား...
ဒါမွမဟုတ္ မွိန္ပ်ပ်မီးေရာင္ႏွင့္ အခန္းေတာင့္က အျဖဴေရာင္လိုက္ကာစကို ပုံမွားဖမ္းမိျခင္းလား...
ေတြးရခက္ေနမိစဥ္...
႐ုတ္တရက္ ျပင္းရွေသာရနံ႔သင္းသင္းတစ္ခုက သူမႏွာေခါင္းဆီတိုးေဝွ႔လာရာ...
"ဘုရားေရ...ဒါ"
သူမ မမွားဘူးဆိုရင္ ဒါၾကာပန္းရနံ႔..။ စိမ္း အလန႔္တၾကား ထရပ္လိုက္မိသည္။ ေသခ်ာသည္ ဒီအခန္းထဲမွာ ဘာပန္းမွရွိမေနပါ...။
စိမ္းအခန္းထဲဆက္မေနရဲေတာ့သျဖင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕စြာႏွင့္ အျပင္သို႔ ကမန္းကတမ္း ထြက္လာလိုက္သည္။ ထြက္ထြက္ခ်င္းမွာပင္ မို႔ႏွင့္တိုးေတာ့ စိမ္း႐ုတ္တရက္ လန႔္ျဖတ္သြားရျပန္သည္။
"အမေလး..."
"ဟဲ့.. ငါပါ စိမ္းရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္လန႔္ေနရသလဲ.."
"ဟို ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန႔္သြားတာပါဟာ"
"ဒါနဲ႔နင့္မ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ရသလဲ စိမ္း "
မို႔အေမးေၾကာင့္ စိမ္းဘာေျဖရမွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ စိမ္းအျဖစ္ကလည္း သူမ်ားအျမင္မွာ ရယ္ခ်င္စရာႀကီးျဖစ္ေနမည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အိပ္မက္တစ္ခုေၾကာင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္မ႐ူပ္ေစခ်င္သျဖင့္..
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အခန္းထဲမွာ ပိုးဟပ္ေတြ႕လိုက္လို႔ပါ"
"နင္ကေတာ့ေလ ျဖစ္ရမယ္ ခုခ်ိန္ထိ အဲ့ဒီ့ပိုးဟပ္ကို ေသေအာင္ေၾကာက္ေနတုန္းပဲ."
မို႔ကသေဘာက်စြာရယ္လိုက္မွ စိမ္းသက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ မို႔ရယ္ေနရင္းမွ...
"အေတာ္ပဲ.. ငါလည္းနင့္ကိုလာႏိုးမလို႔ပဲ ကမ္းကပ္ေတာ့မယ္ဟ"
"ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္ တို႔သြားေနတဲ့႐ြာေရာက္ေတာ့မယ္ ဒီမွာလာၾကည့္ပါဦး ကြၽန္းႀကီးကလွလိုက္တာ ႐ြာကလည္း အေတာ္သာယာမယ့္ပုံ"
မို႔ၫႊန္ျပရာဆီလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မို႔ေျပာတာ အလြန္မဟုတ္ဟု စိမ္းလက္ခံလိုက္သည္။ စိမ္းစိုစိုႏွင့္ကြၽန္းႀကီးက အေတာ္ေလး လွပလြန္းသည္။
ကမ္းနဲ႔နီးလာေလ ပိုလွလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ တစ္ဖက္က ေတာအုပ္ေတြအုပ္မိုးထားၿပီး တစ္ဖက္က ေက်ာက္ေဆာင္လွလွေလးေတြ ၿခံရံထားသည့္ ကြၽန္း၏အလွက ႐ူပ္ေထြးေနသည့္သူမ၏စိတ္တို႔ကို အေတာ္ေလး ၾကည္လင္သြားေစသည္။
ကမ္းကပ္ေတာ့ သူမတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး လြပ္လပ္ေပါ့ပါးစြာပင္ ေအာက္သို႔ေျပးဆင္းလာသည္။
ေနဝင္ခ်ိန္မို႔ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္တန္းျပန္သည့္တံငါသည္တို႔ႏွင့္ စည္ေနေတာ့သည္။ ေလွအခ်ိဳ႕အျပင္ သေဘာေတၤြပါေတြ႕ရသျဖင့္ ဒီကြၽန္းသည္ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ေဝးလြန္းသည့္တိုင္ ဧည့္သည္အလာစိပ္ပုံရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္းသူမတို႔ကို ဘယ္သူမွ အထူးအဆန္းလိုက္ၾကည့္မေနပါ။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေစတန္က
"ေလာေလာဆယ္အနားယူရမယ့္ ေနရာတစ္ခု အရင္ရွာရမယ္ မင္းတို႔ဒီမွာခဏေနၾကဦး ငါနဲ႔ေကာင္းကင္ ႐ြာထဲသြားစုံစမ္းလိုက္မယ္ "
"အင္း ျမန္ျမန္သြား ျမန္ျမန္လာေနာ္ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ခဲ့ဦး"
မို႔ကစိတ္ပူဟန္ျဖင့္ဆိုေတာ့ ေကာင္းကင္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္
"အဆင္မေျပရင္ ေလွေပၚပဲအိပ္ၾကတာေပါ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာမွမဟုတ္တာ စြန႔္စားသြားလာေနတာ"
ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံး ၿပဳံးမိသြားသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သေဘာေပၤၚေတာ့ ဘယ္သူမွမအိပ္ခ်င္ၾကသျဖင့္ စိမ္းဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"ကဲ... သြားမယ္ဆိုသြားေတာ့ ေနဝင္သြားလိမ့္မယ္ "
ေစတန္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ထြက္သြားေတာ့ စိမ္းနဲ႔မို႔လည္း ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းတလားေတာ့သည္။ ကမာၻကေတာ့ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္တြင္ မ်က္ႏွာ႐ူံးမဲ့လ်က္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရေတာ့သည္။
ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး သေဘာဆႌျပန္ေရာက္သည့္ထိ ေစတန္တို႔ျပန္မလာေသး။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ႐ြာခံႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ျပန္လာတာျမင္ေတာ့မွ သူတို႔ေတြ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ေစတန္က....
"႐ြာထဲမွာအိမ္ဌားလို႔ရတယ္ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ့ပစၥည္းေတြ
တစ္ခါတည္းယူခဲ့ၾက ဒီဦးေလးႏွစ္ေယာက္ ကူသယ္ေပးလိမ့္မယ္ အိပ္ယာလိပ္ေတြယူစရာမလိုဘူး အဲ့မွာအဆင္သင့္ ရွိၿပီးသား မင္းတို႔ကိုယ္ပိုင္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြေလာက္ ယူရင္ရၿပီ"
ေစတန္စကားေၾကာင့္ သူတို႔ကမန္းကတမ္း ထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ၿပီးေနာက္ သေဘာေပၤၚတြင္ စက္ေလွေမာင္းသည့္ ဦးေလးကိုသာခ်န္ၿပီး သူတို႔အားလုံး ႐ြာဆီသို႔ ဦးတည္ခဲ့သည္။
႐ြာထဲေရာက္ေအာင္ အေတာ္ေလး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးသည္။ သူတို႔နားရမည့္အိမ္က ႐ြာစပ္ေလးမွာရွိလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။
နားရမည့္အိမ္ေလးက အုန္းပင္ေတြၾကားမွာ ေဆာက္ထားသည့္သစ္သားအိမ္ေလး။ အေတာ္ေလးခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ အခန္း၂ခန္းပါသျဖင့္ သူတို႔အားလုံးအတြက္ အဆင္ေျပသြားသည္။
Solarႏွင့္လွ်ပ္စစ္မီးပါရသျဖင့္ အေတာ္အဆင္ေျပသည္ ေျပာရမည္။ ကိုယ္စီပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ႐ြာခံႏွစ္ေယာက္က ထြက္သြားေတာ့သည္။
သူတို႔လည္းညစာကို အဆင္ေျပသလို စားၿပီးသည္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းတြင္စုထိုင္ၿပီး ေလေပါေတာ့သည္။ မို႔က....
"ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ ဒီလိုမ်ိဳးတည္းခိုအိမ္ရတာ အေတာ္ေလးကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္ေနာ္ ထင္မထားဘူး"
"ဟုတ္တယ္ အရင္ကမရွိဘူးေျပာတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီကြၽန္းက ဌက္သိုက္ေတြေပါေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚကသူေဌးေတြ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ခဏခဏလာတတ္တယ္ ၿပီးေတာ့ ပုလဲေကာင္းေတြလည္းရတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထိတက္သြားစရာမလိုဘူး ဆင္းေကာက္တဲ့ ပြဲစားေတြအလာမ်ားတယ္ တည္းခိုအိမ္မရွိတုန္းကဆို အဆင္ေျပသလိုအိပ္ရေတာ့ ဒါကအခက္အခဲတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့ ဒါနဲ႔အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ ႐ြာလူႀကီးက ဒီလိုသစ္သားအိမ္ေတြ သုံးေလးအိမ္ေလာက္ ေဆာက္ၿပီး စီးပြားတစ္ခုအေနနဲ႔လုပ္လိုက္တာ အဆင္ေျပသြားတာပဲ "
ေကာင္းကင္စကားအဆုံး ကမာၻကေခါင္းညိတ္ရင္းႏွင့္
"ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ရွာေနတဲ့လူကိစၥကေရာ.."
"ဦးလုံထန္းလား... တို႔ေနာက္က်သြားတယ္ ေျပာရမယ္ ဦးလုံထန္းကဒီ႐ြာရဲ႕ေဈးေန႔မ်ိဳးပဲ ေရာက္လာတတ္တယ္ သူလာရင္လည္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဘာဆိုလား နာမည္ေတာင္ေမ့သြားၿပီ အဲ့ဒီဆိုင္ကိုပဲလာတယ္ အဲ့ဒီ့ဆိုင္ကလည္း ေဈးေန႔မွာပဲဖြင့္တယ္"
"႐ူပ္ေနတာပဲေကာင္းကင္ရယ္ ငါ့ျဖင့္ နားေရာမ်က္စိေရာ လည္ကုန္ၿပီ"
မို႔အမွန္ပင္ နား႐ူပ္သြားဟန္တူသည္။ မို႔ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ေတြရယ္မိျပန္သည္။ စိမ္းက
"ေဈးေန႔က ဘယ္ေန႔မ်ိဳးမွာရွိသလဲ"
"ဆယ့္ငါးရက္တစ္ခါတဲ့ အခုေဈးေန႔ၿပီးသြားတာ ၄ရက္ပဲရွိေသးတယ္ တို႔ေတြဒီမွာခဏေသာင္တင္ရမယ္"
"ေကာင္းသားပဲ နားနားေနေန ေနရတာေပါ့"
ကမာၻစကားေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေစတန္က
"ထူးဆန္းတာတစ္ခုရွိတယ္ ဒီရက္ပိုင္း တို႔ေရွ႕မွာ ဦးလုံထန္းကိုလာေမးတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္တဲ့"
"ဘယ္လို..."
"ဟုတ္တယ္ကမာၻ ငါတို႔လည္းအခ်ိန္မရတာနဲ႔ ေသခ်ာမေမးလိုက္ရဘူး မနက္က်မွ ထပ္စုံစမ္းရမွာပဲ"
"ဦးလုံထန္းကို ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆိုင္မွာပဲ ေတြ႕ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ့ဆိုင္ရွင္နဲ႔သူအေတာ္ရင္းႏွီးမွာပဲ ဆိုင္ရွင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ေရာ သူ႔ေနရာမသိႏိုင္ဘူးလာ"
"အဲ့ဆိုင္ရွင္က ဒီ႐ြာမွာမေနဘူးစိမ္း သူကေဈးေန႔ပဲသူ႔ဆိုင္လာဖြင့္တာ က်န္တဲ့ေန႔ေတြ ပင္လယ္အႏွံ႔ကုန္ၾကမ္းလိုက္ရွာေနတယ္တဲ့"
စိမ္းစကားကိုဝင္ေျဖလိုက္သူက ေကာင္းကင္။ ေစတန္ကတစ္စုံတရာကို ေတြးေတာဟန္ျဖင့္
"ငါတို႔လိုပဲ ဦးလုံထန္းကိုရွာေနတဲ့သူက ဘယ္သူျဖစ္မလဲ သာမာန္ေတာ့မဟုတ္ေလာက္ဘူး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးလုံထန္းကိုေတြ႕မွျဖစ္ကိုျဖစ္မယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ဆက္စရာခရီးမရွိေတာ့ဘူး"
"ဆက္စရာခရီးမရွိဘူး ဟုတ္လား"
"အင္း ေျမပုံအရဆို ဒီ႐ြာနဲ႔အေတာ္လွမ္းတဲ့ ပုလဲနတ္ကြၽန္းမွာဂိတ္ဆုံးၿပီေျပာရမယ္ စိမ္း က်န္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြကို စက္ေလဦးေလးႀကီးေျပာအရေတာ့ အာ့ဒီ့လမ္းေၾကာင္းေတြက အျပင္မွာ တကယ္မရွိဘူးတဲ့"
"ဘယ္လိုႀကီးလဲ ေစတန္ ဒါဆိုဒီေျမပုံက တကယ္မဟုတ္ဘူးေပါ့"
မို႔ကအံ့ၾသစြာဝင္ေျပာေတာ့ ေစတန္မ်က္ေမွာင္ကုပ္ေနရင္း
"ပုလဲကြၽန္းထိသြားၾကည့္မွသိမယ္တဲ့ အဲ့ဒီ့နားတစ္ဝိုက္က နည္းနည္းထူးဆန္းေတာ့ လူအေရာက္အေပါက္နည္းတယ္ သူလည္း တစ္ခါပဲေရာက္ဖူးတာတဲ့ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ျပင္ပမွာလည္း ဒီေျမပုံထဲကလမ္းေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕က မရွိဘူးတဲ့"
"ဒါဆိုရင္ ေျမပုံရဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္က အမွားေတြလား "
စိမ္းစကားကို ေစတန္ဘာမွမတုန႔္ျပန္မိ။ ေျပာစရာစကားမရွိတာလည္းျဖစ္မည္။ ေကာင္းကင္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း
"ေျမပုံႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ငါလည္းအမွန္တရား ေသခ်ာမသိရဘူး ခရီးစဥ္တစ္ဝက္ထိေတာ့ သူလမ္းေၾကာင္းကမွန္ေနတယ္ က်န္တာဘာလို႔ လက္ေတြ႕ကမာၻနဲ႔ေသြဖယ္သြားလဲ ငါလည္း မသိေတာ့ဘူး "
"ကဲ.. ဒါကိုေနာက္မွ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကမယ္ ေလာေလာဆယ္ခရီးပန္းလာလို႔ ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ"
"ေစတန္စကားကို ငါလည္းေထာက္ခံတယ္ ငါလည္းနားခ်င္ၿပီ"
မို႔ကပါဝင္ေျပာေတာ့ သူတို႔စကားဝိုင္းေလး ႐ုတ္သိမ္းၿပီး အသီးသီးအိပ္ယာဝင္ဖို႔ လုပ္ေတာ့သည္။
ခရီးပန္းေနလို႔လားမသိ..။ ေခါင္းခ်လိုက္သည္ႏွင့္ သူခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ညည့္နက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့...
"ေစတန္....."
တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေခၚသံ..။ သူဖ်တ္ခနဲ႔ႏိူးလာသည္။ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ေသခ်ာနားစြင့္မိျပန္သည္။
"ေစတန္....."
ၾကားရျပန္ၿပီ။ ဟိုးအေဝးမွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ေခၚသံ။ သူစိတ္႐ူပ္စြာျဖင့္ ေဘးဘီဝဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ႏွင့္ကမာၻက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
"ေစတန္..."
နားၾကားမလြဲတာ ေသခ်ာသည္ ။ သူထရပ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္လာလိုက္မိသည္။
အျပင္တြင္ ၿမိဳ႕ျပလိုမီးေရာင္မရွိသျဖင့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မည္းေနေတာ့သည္။ လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက အေမွာင္ထုက မထိုးေဖာက္ႏိုင္...
သို႔ေသာ္ ထိုလေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေအာက္မွ သူရိပ္ခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က အရိပ္ျဖဴေလးတစ္ခု
အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူအိမ္ေရာက္ဆင္းလာၿပီး...
"ဘယ္သူလဲ...."
ဘာတုန႔္ျပန္သံမွ မၾကားရ။ အုန္းပင္ေတြၾကားထဲ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ သူအျမင္မွားေနမိျခင္းလား..
အေတြးျဖင့္ျပန္လွည့္ဟန္ျပဳၿပီးမွ ပင္လယ္ဘက္ေျပးဆင္းသြားသည့္ အရိပ္တစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ႔ ျမင္လိုက္ရျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သူအရိပ္ျဖဴကို စိတ္ဝင္စားေနမိသည္။
ထိုအရာက သူ႔ကိုဆြဲငင္ေနသလိုပင္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ပင္လယ္ဘက္သို႔ အလိုလို ေ႐ြ႕သြားျပန္သည္...
တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ပင္လယ္၏႐ိုက္ခတ္သံက ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိ။
ဟိုးပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ေတာ့ ေက်ာေပးရပ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး...
ရွည္လ်ားသည့္ဆံႏြယ္တို႔က ေလတြင္ေဝ့၀ဲလို႔
သူမဘယ္သူလဲ ဘာလို႔ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဒီမွာရွိေနရသလဲ..
အေတြးျဖင့္သူ သူမရွိေနသည့္ေနရာသို႔ ေျခလွမ္းတို႔ကာ လွမ္းသြားမိျပန္သည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာပင္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းတို႔က လွပလြန္းေနသည္ကို သူသတိထားမိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ..
"ဟင့္....ဟင့္..."
ငိုသံသဲ့သဲ့ေလး...။ သူမဆီက ထြက္လာပုံရသည္။ ႐ိူက္သံသဲ့သဲ့ေလးက ေလႏွင့္အတူ သူ႔ဆီေဝွ႔လာသည္။
ထိုခဏ၌ ႐ုတ္တရက္ေလၾကမ္းေဝွ႔လာသျဖင့္ သူလက္ကာရင္း မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္မိသည္မွာ စကၠန႔္ပိုင္းေလး။ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူမမရွိေတာ့ပါ။
စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း သူမဖ်တ္ခနဲ႔ေပ်ာက္သြားသည္။
႐ုတ္တရက္ထူးဆန္းစြာေပ်ာက္သြားေတာ့ သူေၾကာင္သြားမိျပန္သည္။ ႐ူပ္ေထြးသြားသည့္ စိတ္အစဥ္ကလြဲၿပီး သူ႔ရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္မေနပါ။
ရွာလို႔မေတြ႕ေအာင္ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ သူ႐ူပ္ေထြးစြာ လွည့္လာလိုက္သည္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္....
လေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ သူျမင္လိုက္ရသည္က..
သဲျပင္ေပၚတြင္ ထင္ရွားစြာေရထားသည့္ စာတစ္ေၾကာင္း..
"ေစတန္... က်ရႈံးျခင္းနဲ႔နာက်င္ျခင္းေတြ စတင္က်ိန္စာသင့္ေစမည္.."
ဘာေတြလဲ.... ဒါေတြက...
႐ူပ္ေထြးလြန္းမက ႐ူပ္ေထြးေသာမယုံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းအရာေတြေၾကာင့္ သူမွင္သက္ေနမိသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေနာက္ေနသလား..
သို႔ေသာ္... ဒါေတြကိုဘယ္သူကလုပ္မွာတဲ့လဲ။ ဝန္းက်င္တြင္လည္း ေက်ာက္ေဆာင္ေတြသာ ရွိသည္။ သဲေသာင္ျပင္တြင္ သူငူငူႀကီးရပ္ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ သူအလိုမက်စြာ စာကိုဖ်က္ဟန္ျပဳစဥ္.. ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ထိုေနရာတြင္ ဘာစာမွရွိမေန။
ဘုရားေရ သူ...အျမင္မွားျပန္သလား
စိတ္ေတြပို႐ူပ္သြားျပန္သလို ေဒါသလည္း ထြက္မိသည္။ သဲျပင္ကိုေျချဖင့္ ေဆာင့္ကန္လိုက္ရင္း..
"ပင္လယ္တေစၦလား ငါ့ကိုေျခာက္ေနတာ ေကာင္းၿပီ မင္းသိရမွာက ေစတန္ကမေၾကာက္တတ္ဘူး"
ေဒါသျဖင့္ျဖင့္ဆိုလိုက္ရင္း သူတည္းခိုအိမ္သို႔ ျပန္လာလိုက္သည္။ အေဝးဆီမွ လႈိင္းတို႔ကာ တဝုန္းဝုန္းတိုက္ခတ္ေနဆဲ...
ျဖတ္ေျပးသြားသည့္ေလတို႔က နားထဲတြင္ ရယ္သံသဲ့သဲ့လို...
ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္...
အိပ္မက္လား.. တကယ္လား ေဝခြဲမရစြာျဖင့္ သူကေတာ့ အိပ္ယာထက္ျပန္ေရာက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္...........
႐ိူက္သံသဲ့သဲ့တို႔ကို စိတ္႐ူပ္စြာၾကားေနဆဲ...
ညသည္ေစတန္အတြက္ ႐ူပ္ေထြးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
