Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၃၆)
"စိမ္း..."
ေႏြးေထြးေသာေခၚသံႏွင့္အတူ ေရာက္လာသူက သူမေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ေစတန္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ တစ္ခ်က္မွ်သာ ၿပဳံးမိလိုက္ရင္း..
"ကမာၻ..."
"ဘာေတြေငးေနသလဲ ငါနင့္ကိုၾကည့္ေနတာၾကာၿပီ"
"က်ိန္စာေတြသာမျဖစ္တည္ခဲ့ရင္ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကသိပ္လွမွာပဲလို႔ ငါေတြးမိလို႔ပါ.. ဒီလိုညေနခင္းမ်ိဳးဆို ၾကည့္လို႔ေတာင္မဝႏိုင္ဘူး"
စိမ္းစကားေၾကာင့္ ကမာၻကေခါင္းခါယမ္းလိုက္ၿပီး
"နင့္မ်က္ႏွာကို ငါအရိပ္တစ္ခုလိုၾကည့္ခဲ့တာပါ စိမ္း နင့္မ်က္ဝန္းထဲမွာနင္ေျပာေနတဲ့ အလွအပေတြရွိမေနပါဘူး နင့္မ်က္ႏွာမေကာင္းတာ အသိသာႀကီးပါစိမ္းရယ္ နင္ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ.. "
"ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ငါမို႔ကိုသတိရလို႔ပါ.."
"စိမ္းရယ္.."
"ၿပီးေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲထင့္ေနတယ္ ေနလို႔မေကာင္းဘူး.. တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနမိလို႔ပဲေနမွာပါ"
စိမ္းသူမလက္ကဝတ္ဆင္ထားသည့္ ေ႐ႊလက္ေကာက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္ရင္း ဆိုလိုက္၏။ ထိုအခါမွ ကမာၻက စိမ္းလက္ေကာက္ကိုသတိထားမိၿပီး တအံ့တၾသျဖင့္
"အဲ့ဒီလက္ေကာက္က ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေနတာမဟုတ္လား ဘယ္လိုလုပ္အေကာင္းတိုင္းျပန္ျဖစ္ေနသလဲ.."
"ငါလည္းမသိဘူး မို႔ဆုံးတဲ့ေန႔မနက္က ဒီအတိုင္းအေကာင္းတိုင္းျဖစ္သြားတယ္ "
"ထူးဆန္းတယ္..."
"ဟုတ္တယ္...ထူးဆန္းတယ္ ၿပီးေတာ့မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြ ခဏခဏျဖစ္ေနတယ္ ငါ့ကိုငါက်ိန္စာတစ္ခုထဲ ပိတ္မိသြားသလိုခံစားရတယ္.."
"နင့္စိတ္ထင္လို႔ပါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဒါကနင္ပိုင္ခဲ့တဲ့ လက္ေကာက္ပဲေလ စိမ္း "
"အင္း...ဒါေပမယ့္."
"ကဲပါ...စိမ္းရယ္ နင္စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ျပန္ခြၽတ္ထားလို႔ရတာပဲ ဘာမွေခါင္း႐ူပ္ခံၿပီးစဥ္းစားမေနနဲ႔.."
ကမာၻစကားကလည္းမွန္ေနသည္မို႔ စိမ္းဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပ။ သူမကိုယ္တိုင္က ဒါကိုျပန္မခြၽတ္ခ်င္သလား ဒါမွမဟုတ္ဝတ္ထားဖို႔ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က စီပိုင္းအမိန႔္ေပးထားသလား မသဲကြဲပါ။
ေသခ်ာသည္က ဒီလက္ေကာက္ကိုဝတ္မိသည့္အခ်ိန္ကစၿပီး စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မူေတြ ပူပင္ထိတ္လန႔္မူေတြကို တႏုံ႔ႏုံ႔ခံစားခဲ့ရသည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။
အခုလည္းဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိတ္ေတြေလးလံကာ တစ္စုံတစ္ရာကိုစိုးထင့္ေနမိ၏။ တစ္ခုခုျဖစ္လာမည္ကို ႀကိဳခံစားေနရျဖစ္ရသည့္အျဖစ္ကား ဆိုးဝါးလြန္းလွသည္။ ဘာကိုမွန္းမသိသည့္တိုင္ စိမ္းရင္ေတြကတကယ္ကို စိုးရိမ္ကာပူပန္ေနသည္။
ဒါမွမဟုတ္ သူေတာ္စင္ေျပာသြားေသာတစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ေရစက္မရွိေတာ့ဘူးဆိုေသာစကားေၾကာင့္လား
သူမပဲအေတြးလြန္ေနသည္ထင္ပါရဲ႕..။ စိမ္းသက္ျပင္းကိုသာ ခိုး႐ိူက္လိုက္မိၿပီး..
"ဒါနဲ႔သိခၤါစဝ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး နင့္စိတ္ထဲတစ္ခုခု မထူးျခားလာဘူးလား ကမာၻ"
"ႏိုး.. ငါကသိခၤါစဝ္မဟုတ္ႏိုင္တာ က်ိန္းေသသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ "
"ေျပာလို႔မရေသးပါဘူးဟာ.. သိခၤါစဝ္ကိုအျမန္ရွာေတြ႕ရင္ေကာင္းမွာပဲ ငါဒါေတြကိုအဆုံးသတ္ပစ္ခ်င္လွၿပီ ငါအရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ အားလုံးလည္းလက္ပန္းက်ေနၿပီ "
စိမ္းညည္းညည္းညဴညဴဆိုေတာ့ ကမာၻက စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကိုသာေငးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့.
"စိမ္း..."
"ဟင္.."
"ငါနင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္"
႐ုတ္တရက္ေကာက္ခါငင္ခါဆိုလိုက္ေသာ ကမာၻေၾကာင့္ စိမ္းအံ့ၾသကာေၾကာင္သြား၏။ ကမာၻကေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္..
"ငါ့စိတ္ထဲမွာဒီစကားေျပာခ်င္လာလို႔ပါ နင္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားရင္ တကယ္ေဆာရီးပါ.."
"ရပါတယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ငါေၾကာင္သြားတာပါ.."
"ငါဒီစကားကိုနင့္ကိုထပ္မေျပာရေသးခင္မွာ နင္နဲ႔ေဝးသြားမွာကိုသိပ္စိုးရိမ္မိတယ္ စိမ္း.."
"နင့္စကားကလဲဟာ . ဘာအဓိပၸာယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ"
စိမ္းကအလိုမက်ဟန္ဆိုလိုက္သည့္တိုင္ ကမာၻကအၿပဳံးမပ်က္ပင္..
"ငါတကယ္ေျပာေနတာစိမ္း အေၾကာင့္ေၾကာင္းငါတို႔ေဝးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါနင့္ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ေျပာျပသြားခ်င္တယ္.."
"ေတာ္ၿပီကမာၻ နမိတ္မရွိတဲ့စကားေတြမေျပာနဲ႔ ငါမႀကိဳက္ဘူး "
စိမ္းကထပ္မံဟန႔္တားလိုက္ေတာ့ ကမာၻသက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး..
"အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွလိုက္မမွီေအာင္ထူးဆန္းတယ္ မခ်စ္နဲ႔လို႔တားလိုက္တိုင္း ပိုၿပီးခ်စ္လာတယ္ နာက်င္ေနရတယ္ ရင္ထဲနင့္နင့္သည္းသည္းကို ဒါေပမယ့္ရပ္တန႔္ပစ္ဖို႔ကို မစဥ္းစားဘူး ဆုပ္ကိုင္ေလပိုခံစားရေလျဖစ္ေပမယ့္ စြန႔္ပစ္ဖို႔ကိုမေတြးမိဘူး ေနာက္ဆုံးအဲ့ဒီလိုခံစားနာက်င္ေနရတာကိုပဲ အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားမိျပန္တယ္ တစ္ခ်ိန္လုံးနာက်င္ေနရတာကိုပဲ ႏွစ္သက္မိျပန္တယ္စိမ္း.. တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဒါကို႐ူးသြပ္တယ္လို႔ေျပာလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ ငါကသူ႔ကိုျပန္ေျပာပစ္မွာ မင္းမွတကယ္မခ်စ္တတ္တာလို႔ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ရင္ သူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အရာအားလုံးက ႐ူးပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ျမတ္ႏိုးခ်င္စရာပဲေလ"
"ကမာၻရယ္... ငါေတာင္းပန္ပါတယ္...ငါ.."
"မလိုပါဘူး ငါနင့္ကိုနားလည္ပါတယ္စိမ္း ငါနင့္ကိုခ်စ္သလိုနင္လည္း လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ေနတဲ့အတြက္ ငါပိုၿပီးနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ နင္လည္းငါ့လိုပဲသူ႔ကိုစြန႔္လြတ္ဖို႔ သိပ္ခက္ခဲမွာပဲေလ ငါတို႔အခ်စ္ေတြကဆုံမွတ္မတူေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ေတြကတူေနပါတယ္ "
ထို႔ေနာက္ ကမာၻကစိမ္းမ်က္ႏွာကို ျမတ္ႏိုးစြာပင္ အတန္ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ စိမ္းေနရခက္စြာမ်က္ႏွာလြဲလိုက္ေတာ့ သူတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ျပန္ရင္း..
"နင္ငါ့ကိုျပန္မခ်စ္ႏိုင္တာ နင္မွန္ပါတယ္စိမ္း ၿပီးေတာ့နင့္ကိုမခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို နင္ခ်စ္ေနတာလည္းနင္မမွားဘူး စိမ္း မပိုင္ဆိုင္ရမွန္းသိေပမယ့္မစြန႔္လြတ္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ကိုေပးဆပ္ခ်စ္ေနတဲ့အခ်စ္က အျဖဴစင္ဆုံးပါ "
"နင္ဒီေန႔ထူးဆန္းေနတယ္ ကမာၻ "
"ဟုတ္မွာပါ ငါလည္းဒီေန႔မွနင့္ကိုဒီစကားေတြ အရမ္းေျပာခ်င္ေနတဲ့စိတ္ျဖစ္မိတယ္ ငါမေျပာလိုက္ရရင္ စိတ္ေျဖာင့္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး အခုေတာ့ငါစိတ္ေပါ့သြားၿပီ"
"လုပ္ၿပီ... နင့္စကားကလည္း.."
စိမ္းကအလိုမက်ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ေတာ့ ကမာၻေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ရယ္လိုက္ရင္း..
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရတာလည္းမဆိုးပါဘူး ေက်နပ္ပါတယ္ နင့္ကိုမရလည္းနင့္သမီးေလးက်မွ ခ်ိန္ပစ္မယ္.."
"ေကာင္စုတ္.. ေသေတာ့မယ္နင္ေတာ့.."
စိမ္းကစိတ္တိုတိုႏွင့္ ကမာၻကိုထု႐ိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကမာၻကတဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး ေျပးထြက္သြားသည္။ အခိုက္အတန႔္ေလးတစ္ခုေတာ့... ရယ္သံေတြပ်ံ႕လြင့္ခဲ့ပါရဲ႕...
တစ္ခါတစ္ေလကိုယ္စီခ်စ္ျခင္းေတြကလည္း အျပစ္ကင္းစင္တတ္သည္မဟုတ္လား...........
........................ ................................
"အခ်ိန္က.. ၃ပတ္ပဲက်န္တယ္ အခုထိဘာမွမထူးျခားေသးဘူး ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.."
ေကာင္းကင္ကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းလိုက္၏။ ဈာန္ကပါ စိတ္ဓာတ္က်လာပုံရသည္။ ေလပူကို မူတ္ထုတ္လိုက္ရင္း..
"ဘာေတြမွားယြင္းေနလဲမသိဘူး သိခၤါစဝ္ကိုရွာမေတြ႕ဘူး.."
"သူေတာ္စင္ေျပာတဲ့အတိုင္း သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္းသြားခဲ့တယ္ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး တကယ္ဒီအတိုင္း ေနာက္ထပ္လျပည့္ေရာက္ဖို႔ကို ေစာင့္ေနရမလားမသိေတာ့ဘူး.."
ေျပာရင္းေကာင္းကင္စိတ္တိုလာပုံရသည္။ အသံပင္မာလာေတာ့သည္။ နက္ရႈိင္းႏွင့္ကမာၻက ဘာမွဝင္မေျပာ။ ေစတန္လည္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေျပာစရာစကား မရွိတာလည္းျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ တစ္ခုခုေတြးေနသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ရာဇက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္ကာ...
"က်ဳပ္အထင္ ေမာင္ရင္တို႔ရွာမေတြ႕ႏိုင္တာ ေမာင္ရင္တို႔ႏွလုံးသားကမၿငိမ္းခ်မ္းဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ ရွာေဖြလိုစိတ္နဲ႔ပူေလာင္ေနတယ္ အလိုရမၼက္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေနေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားက ႏိုးမထလာႏိုင္ဘူးထင္တယ္ "
"ဟုတ္မွာပါ သိခၤါစဝ္ကိုရွာေဖြတဲ့အခါ စိတ္ေတြမၿငိမ္ေတာ့မေအးခ်မ္းတာအမွန္ပါပဲဗ်ာ ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားေနရင္ ၾကာျဖဴက်ိန္စာေအာက္မွာ လည္စင္းေပး႐ုံပဲက်န္မယ္ထင္တယ္.."
ဈာန္ကညည္းညဴလိုက္သည္။ နက္ရႈိင္းကသူႏွင့္မသက္ဆိုင္သည့္အလား ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရလိုက္ဟန္ျဖင့္..
"ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲစေရာက္ခါစက ဦးရာဇဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ကိုေခၚသြားဖူးတယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်ေျပာရရင္ အဲ့ဒီတုန္းကဦးရာဇေျပာသြားေသးတယ္ ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထဲမွာ က်ိန္စာပ်က္ပ်ယ္ေစမယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုခုသိမ္းထားတယ္ဆိုလားပဲ.."
နက္ရႈိင္းစကားၾကားမွ သူတို႔အားလုံး ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ထဲဝင္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကို သတိရလိုက္သည္။ ၾကည့္စမ္း.. သူတို႔အမူမဲ့အမွတ္မဲ့ႏွင့္ေမ့ေနခဲ့သည္ပဲ..
ဒါကလည္း သိခၤါစဝ္ကိစၥႏွင့္အျခားကိစၥေတြ ႐ူပ္ေထြးေန၍ပင္။ ဦးရာဇကထိုအခါမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္..
"ဒ႑ာရီအရေတာ့ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ဒါက အမွန္လို႔လည္းေျပာလို႔မရဘူး ဘယ္သူ႔မွဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္နားကပ္လို႔မရခဲ့ဘူး အထဲမွာဘာရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတဲ့ဒ႑ာရီေတာ့မရွိဘူး ဒါေၾကာင့္စြန႔္စားၿပီးယူဖို႔က အသက္တစ္ခုရင္းရမွာ သိပ္တန္ေၾကးမ်ားလြန္းတယ္"
"ေစတန္ မင္းေရာမွတ္မိလား.."
ေကာင္းကင္ကေစတန္ကိုဦးတည္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္သည္။ ေစတန္က စိတ္႐ူပ္ေထြးေနပုံရ၏။ ေတြေဝေနရင္းမွ..
"ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ ဟုတ္လား.."
"ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မင္းမမွတ္မိဘူးလား.."
"ငါေသခ်ာမေျပာတတ္ဘူး.."
ေစတန္တကယ္ကိုပင္ ႐ူပ္ေထြးစြာဆိုလိုက္၏။ ဘုရင့္ဗိမၼာန္သို႔ဝင္ေရာက္ခဲ့သည့္ေန႔က ေစတန္မရွိခဲ့ဘူးမဟုတ္လား...
ထို႔ျပင္ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ သူမွတ္ဉာဏ္အခ်ိဳ႕ေတြရခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ေတြကေဝဝါးေနဆဲ။ အထူးသျဖင့္ သူေသဆုံးေစခဲ့သည့္ေနရာတစ္ခုကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။
ယခုေတာ့သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲတြင့္ ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ဆိုသည့္စကားက ထိုးေဖာက္ဝင္လာၿပီး ႏွလုံးသားကို လူပ္ခတ္သြားေတာ့၏။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲတြင္လည္းပုံရိပ္အခ်ိဳ႕က ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ႏွင့္....
သူေသခ်ာေတာ့မဖမ္းဆုပ္မိေသးပါ။ သို႔ေသာ္ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူအလြန္စိတ္ေရာက္သြားမိသည္။ ဈာန္က ေစတန္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္လိုက္ရင္းႏွင့္...
"ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္က အရွင္သိဒၶိနကၡတ္မင္းရဲ႕အဆုံးသတ္ေနရာတစ္ခုပဲ ခင္ဗ်ားတစ္ခုခုေတြးမိတာမ်ိဳး မရွိဘူးလားေစတန္ ဘုရင္ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆုံးထြက္သက္မွာ ခင္ဗ်ားေသခ်ာေပါက္တစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့မွာပါ.."
"ဟုတ္တယ္ ဒ႑ာရီစကားေတြကမွန္မယ္ထင္တယ္ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္မွာပစၥည္းတစ္ခုကို ငါခ်န္ထားခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ဘာမွန္းေသခ်ာဖမ္းမရဘူး ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ထဲဝင္ၿပီး ငါ့ကိုငါျပန္ရွာေဖြရင္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုရမယ္ထင္တယ္.."
"အဲ့ဒီ့႐ုပ္ကလပ္ေတာ္မွာရွိတဲ့ပစၥည္းဟာ တကယ္ပဲက်ိန္စာကိုပ်က္ပ်ယ္ႏိုင္မွာလား ဒါဆိုငါတို႔ ေက်ာက္စာဖတ္ဖို႔ သိခၤါစဝ္ကိုေရာလိုအပ္ေသးရဲ႕လား.."
နက္ရႈိင္းကဝင္ေမးလိုက္၏။ ေစတန္က နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားေနရင္းမွ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္ၿပီး..
"မဟုတ္ဘူး နက္ရႈိင္း က်ိန္စာပ်က္ပ်ယ္မယ့္နည္းလမ္းက ေက်ာက္စာမွာပဲေရးထြင္းထားတယ္ အဲ့ဒီ့ေက်ာက္စာဖတ္ဖို႔ သိခၤါစဝ္ကလိုကိုလိုအပ္တယ္ ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထဲကပစၥည္းဆိုတာ က်ိန္စာကိုပ်က္ပ်ယ္ေအာင္လုပ္ပစ္ႏိုင္တယ္ ဒါေပမယ့္နည္းလမ္းမသိရင္ ငါတို႔ဘယ္လိုက်ိန္စာပ်ယ္ေအာင္ လုပ္မလဲဆိုတာမသိႏိုင္ဘူး "
"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့သိခၤါစဝ္က ေသခ်ာျပန္ရွင္သန္မွျဖစ္မွာပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ရွိၿပီး နည္းလမ္းမသိရင္လည္း ဘာမွလုပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး.."
စိမ္းစိတ္မသက္သာဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္သည္။ ကမာၻက
"သိခၤါစဝ္ကိုရွာလို႔မရေသးမယ့္အတူ ငါတို႔ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ထဲဝင္ၿပီး ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကပစၥည္းကို အရင္ယူသင့္တယ္ထင္တယ္ ပစၥည္းအသင့္ရွိထားေတာ့ နည္းလမ္းကိုသိတဲ့အခ်ိန္က် ပိုလြယ္ကူသြားမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္လည္းေထာက္ခံပါတယ္ မေတာ္တဆ အဲ့ဒီ့ပစၥည္းလက္ထဲေရာက္လာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သိခၤါစဝ္ကို ရရင္လည္းရသြားႏိုင္တယ္ ၿပီးေတာ့က်ိန္စာပ်က္ပ်က္ဖို႔ ဆက္စပ္တဲ့အရာေတြဟာ တစ္ခုရရင္တစ္ခုလည္း အလိုလိုေရာက္လာတတ္တယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီေတြဖတ္ဖူးတယ္.. ဒါျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိပါတယ္.."
ဈာန္ဝင္ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့ ေစတန္ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ငါလည္းဗိမၼာန္ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္ အခုစိတ္ေတြ႐ူပ္ေထြးလို႔ ေသခ်ာဘာမွေတြးမရေပမယ့္ ဗိမၼာန္ေတာ္ထဲေရာက္ရင္ ငါနဲ႔ပတ္သတ္ခဲ့တဲ့အတိတ္ကို မွတ္မိမယ္လို႔ယုံၾကည္တယ္ ငါတို႔ဗိမၼာန္ေတာ္ထဲ အျမန္ဆုံးဝင္ဖို႔လိုအပ္တယ္ "
"ဒါဆိုရင္မနက္ျဖန္ဝင္ၾကတာေပါ့ အခုေတာ့အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ေမာင္ရင္တို႔လိုအပ္တာျပင္ဆင္ၾကပါ ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္ဟာ ပထမတစ္ေခါက္ဝင္တုန္းကလို အႏၲာရယ္ကင္းခ်င္မွကင္းပါလိမ့္မယ္ ဒီဗိမၼာန္ေတာ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ဘုရင္ပါခဲ့ရင္ေတာင္မွေပါ့.. ႏွစ္ရာခ်ီၾကာေနတဲ့ တခ်ိဳ႕ယႏၲားရားအတတ္ပညာေတြက က်ဳပ္တို႔ကိုျပန္ခ်ိန္းေျခာက္ႏိုင္တယ္.."
ဦးရာဇစကားကထူးဆန္းသလို ႐ူပ္ေထြးလွသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္လည္းအထဲဝင္ဖို႔က ဦးရာဇေျပာသကဲ့သို႔အႏၲာရယ္ရွိႏိုင္သည္။
အခ်ိန္ကလည္းေနေစာင္းၿပီမို႔ မနက္က်မွဂူဗိမၼာန္ထဲဝင္ရန္ သူတို႔သေဘာတူလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ညတာကို ကိုယ္စီစိတ္လူပ္ရွားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္...... ေစတန္..
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္သုံးရာက သူေသဆုံးခဲ့သည့္ေနရာသို႔ျပန္သြားၿပီး သူ႔႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္ဆုံဆည္းရမယ့္အျဖစ္က နည္းနည္းေတာ့ရင္ခုန္စိတ္လူပ္ရွားဖို႔ ေကာင္းပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေၾကကြဲစရာျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုသည္လည္း ျဖစ္လာမည္ကိုႀကိဳမသိႏိုင္ေလေတာ့............။
ဘုရင္မင္းျမတ္ ဂူဗိမၼာန္ေတာ္...
သူတို႔ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ....
ေစတန္ ဈာန္ နက္ရႈိင္း ေကာင္းကင္ ကမာၻ
ၿပီးေတာ့.... စိမ္းႏွင့္ဦးရာဇ...
ခရာကေနခဲ့သလို ထုံးစံအတိုင္း ဦးလုံထန္းလည္းအေစာင့္က်န္ခဲ့သည္။ ပထမတစ္ခါေရာက္ဖူးၿပီးသားျဖစ္သည့္တိုင္ ဂူဗိမၼာန္ေတာ္အတြင္းကာ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ်ခမ္းနားထည္ဝါေနဆဲပင္...
သူတို႔အားလုံး ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိသည့္အခန္းသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္လည္း အခန္းတြင္းရွိအရာအားလုံးကာ အံ့ၾသမွင္သက္ေနရဆဲ..
"ေမာင္ရင္ ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခုမွတ္မိတာမ်ိဳးရွိလား.."
ဦးရာဇကေစတန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္၏။ ေစတန္ကခ်က္ခ်င္းမေျဖပါ။ နံရံေတာင့္က ေရကန္ႀကီးအလယ္ရွိ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကိုသာ အတန္ၾကာေအာင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ...
"ကြၽန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွတ္မိပါတယ္ ဒါေပမယ့္အကုန္လုံးေတာ့ ဖမ္းဆုပ္လို႔မရေသးဘူး"
"ဒီ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆီ ဘယ္လိုသြားရမွာလဲဆိုတာေရာ သိလား"
ေကာင္းကင္ကဝင္ေမးလိုက္ျပန္၏။ ေစတန္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းႏွင့္
"ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲ.."
ေစတန္အေျဖကမတင္မက်မို႔ ဈာန္အလိုမက်စြာပင္..
"ေစတန္ ခင္ဗ်ားေသခ်ာမွလုပ္ေစခ်င္တယ္ မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတဲ့ေထာင္ေခ်ာက္က ခင္ဗ်ားကိုျပန္သတ္လိမ့္မယ္.."
ေစတန္ဘာမွမတုန႔္ျပန္ပါ။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကိုသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း ရင္ဘတ္ေတြကစူးခနဲ႔နာက်င္ေနသည္။ ဒါႏွစ္သုံးရာက သူ႔ေသျခင္းတရားအမွတ္အသားတစ္ခုတဲ့လား..
နာက်င္စရာပုံရိပ္အခ်ိဳ႕က ဖ်တ္ခနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြေပၚလာၿပီးေနာက္ သူ႔စိတ္ကို နာက်င္႐ူပ္ေထြးေစသည္။ သူဘာမွအာ႐ုံမရသျဖင့္..
"ငါ့စိတ္ေတြပူေလာင္႐ူပ္ေထြးေနတယ္ နာက်င္မူေတြပဲခံစားေနရတယ္ ငါဘာမွေတြးမရဘူးျဖစ္ေနတယ္ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ငါတရားထိုင္ဖို႔လိုတယ္ ဒါေၾကာင့္ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ တိတ္ဆိတ္ေပးပါ.."
ထိုမွ်သာေျပာၿပီး ေစတန္က သူတို႔အိပ္ခဲ့သည့္ေက်ာက္ဖ်ားဆီသို႔သြားကာ တရားထိုင္ၿပီး စိတ္ၿငိမ္သက္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ သူတို႔အားလုံးလည္း စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေပးလိုက္၏။
ဈာန္ကအခန္းပတ္လည္ရွိ စက္ယႏၲားရားႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္စာအုပ္မ်ားကို မက္မက္ေမာေမာပင္လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေစတန္ခြင့္ျပဳလွ်င္ သူဒီစာအုပ္အခ်ိဳ႕ေတြယူသြားၿပီးေလ့လာခ်င္ပါရဲ႕.။
အကယ္၍ ဘုရင္မင္းျမတ္၏လွ်ိဳ႕ဝွက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကို ေစတန္ျပန္မွတ္မိခဲ့ရင္ဆိုပါေတာ့..
ေစတန္တရားထိုင္ေနသည္မွာ အေတာ္ေလးၾကာသြားပါသည္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္လာေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာေစာင့္ေနသည့္ သူတို႔ငိုက္ပင္ငိုက္ခ်င္လာ၏။
ဆိတ္ၿငိမ္သည့္အသိတရားထဲ နစ္ျမႇပ္သြားသည့္ေစတန္မွာေတာ့ လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္သုံးရာ၏ပုံရိပ္ေနာက္ ေျပးလႊားဖမ္းဆုပ္ေနေတာ့သည္။
ဘုရင့္ဗိမၼာန္ေတာ္အတြင္းမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါသည္ဟုဆိုေသာ ဘုရင္တစ္ေယာက္၏အထီးက်န္မူႏွင့္ နာက်င္မူေတြ...
ၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္ေနခဲ့သည့္ေနာင္တေတြ..
သူနာနာက်င္က်င္ ငိုေႂကြးခဲ့သည္..
ေနာင္တေတြႏွင့္ ပူေလာင္လြန္းမက ပူေလာင္လြန္းေနခဲ့သည္။ ေသလုနီးပါးဒဏ္ရာရခဲ့သည့္တိုင္ အမွန္ကာ ဘုရင္သည္မေသဆုံးခဲ့ပါ။ ဘုရင္တတ္ေျမာက္ထားသည့္ပညာရပ္ထဲမွာ ဒဏ္ရာကိုကုသႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းေတြရွိေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
သို႔ေသာ္အဆုံးသတ္တြင္ေတာ့ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ေသဆုံးဖို႔ကိုေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေလ၏။ သူ႔လက္ထဲတြင္ရွိေနသည္က ဓါးတစ္ေခ်ာင္း...
ထိုဓါးသည္ စိမ္းမိဖုရား သူ႔ကိုယ္ထဲသို႔ထိုးစိုက္ကာ ဒဏ္ရာသင့္ေစေသာ ဓါးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဓါးႏွင့္သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိမ္းမိဖုရား၏ေသြးတို႔စြန္းေစခဲ့သည္။
ဘုရင္သည္ ထိုဓါးကိုေကာက္ကိုင္ၿပီးေနာက္ စကားတစ္ခြန္းကို ေလးနက္စြာသစၥာတိုင္တည္ဆိုလိုက္ေလသည္။
"ငါဘုရင္၏အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့မူ မဆင္ျခင္မူေၾကာင့္ အရာအားလုံး ပ်က္ဆီးျခင္းလတၱံတို႔ျဖစ္ေခ်ၿပီ.. ငါသည္ ဤကြၽန္းကို အစိုးရေသာဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ေသာ္လည္း မိုက္မဲမူေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ပ်က္သုဥ္းသြားသကဲ့သို႔ ျပည္သူတို႔၏အသက္ကိုလည္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်.. ငါသည္ ငါ့တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးအေပၚ အျပစ္ေႂကြးတင္ခဲ့ေခ်ၿပီ ငါခ်စ္ေသာမင္းသမီးအေပၚတြင္လည္း ခြင့္မလြတ္ႏိုင္ေသာရက္စက္ျခင္းတို႔ျပဳမူလ်က္ အျပစ္က်ဴးလြန္ခဲ့ျပန္သည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ငါကိုယ္ေတာ္ ပ်က္ဆီးသြားေသာ္လည္း မင္းသမီးငယ္၏အၿငိဳးႏွင့္အမုန္းကာ ေႏွာင္နစ္ေပါင္းရာခ်ီေအာင္ တည္တံ့ေနမည္ကိုငါသိေလခဲ့ၿပီ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ၏အျပစ္ေႂကြးေတြအတြက္ ငါ၏ႏွလုံးေသြးျဖင့္ ျပန္ေပးဆပ္ကာေဆးေၾကာပါမည္ ဤပ်က္ဆီးျခင္း၏တရားခံ စိမ္းမိဖုရား၏ေသြးစြန္းခဲ့ေသာ ဓါးႏွင့္ပင္ ငါ့ႏွလုံးေသြးကိုေဖာက္လ်က္ ငါ့ျပစ္ေႂကြးအတြက္ ငါ့ရွင္သန္ျခင္းကိုအဆုံးသတ္ပါမည္.."
ဘုရင္သည္ဓါးကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ရာ နတ္မင္းတို႔ကိုတိုင္တည္ကာ ဆုေတာင္းလိုက္ေလ၏။
"ငါသည္ငါ့အျပစ္ေႂကြးအတြက္ မိမိကိုယ္ကိုအဆုံးသတ္ခဲ့သည့္တိုင္ ငါ့ျပဳခဲ့ေသာဝဋ္ေၾကာင့္ ဤေနရာသို႔ ျပန္ေပးဆပ္ရန္ မလြဲမေသြ ျပန္လာခဲ့ရမည္ ထိုအခါတြင္ စိမ္းမိဖုရား၏ေသြးစြန္းၿပီး ငါ့ႏွလုံးေသြးကို ေသာက္သုံးခဲ့ေသာဤဓါးသည္ ၾကာျဖဴမင္းသမီး၏အမုန္းက်ိန္စာကို အဆုံးသတ္ကို ေခၚေဆာင္သြားေစသတည္း ဤဓါးေပၚရွိအျပစ္ရွိသူ၏ေသြးတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ၾကာေသာ္လည္း မပ်က္မယြင္းရွိေစေသာ္ဝ္ ဤေသြးတို႔ျဖင့္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္၏က်ိန္စာဆိုးကို ပ်က္ပ်ယ္ေစကာ လြတ္ေျမာက္ျခင္းတို႔ကို တဖန္ျပန္၍ယူေဆာင္လာေစ ငါဘုရင္၏စကားကို နတ္မင္းအေပါင္းတို႔ ၾကားေစသတည္း.."
ထို႔ေနာက္ဘုရင္သည္ ဓါးကိုေျမာက္ကာသူ၏ႏွလုံးသားထဲထိတိုင္ နက္ရႈိင္းစြာထိုးစိုက္လိုက္ေလ၏။ သို႔ႏွင့္ဓါးတန္းလန္းႏွင့္ပင္ အားတင္းထလိုက္ၿပီး ဒယီဒယိုင္ေျခလွမ္းတို႔က သူ၏႐ုပ္ကလပ္ေတာ္သို႔ ဦးတည္သြားလိုက္သည္။ သူမေသဆုံးခင္က်န္ရွိေသးသည့္ အျမင့္မားဆုံးေသာအတတ္ပညာျဖင့္ ဤ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကို အဆင္သင့္တည္ေဆာက္ၿပီးခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။
နာက်င္မူကႏွလုံးသားထဲနက္ရႈိင္းစြာ စီးဝင္ေခ်ၿပီ။ မၾကာလိုက္ပါ.. ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထဲလဲၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ၏ေသျခင္းတရားသည္လည္း.....
"ဟင္.."
တစ္စုံတစ္ရာပုတ္ႏိုးလိုက္သကဲ့သို႔ ေစတန္ဖ်တ္ခနဲ႔သတိရလာ၏။ မသိစိတ္ေတြထဲ လြင့္ေမ်ာသြားၿပီးေနာက္ ဖမ္းဆုပ္ခဲ့မိသည့္ပုံရိပ္ေတြၾကားမွာ သူဘယ္ေလာက္နစ္ေျမာသြားသည္ မသိလိုက္ပါ။
ေသခ်ာသည္က ႏွလုံးသားကိုဓါးစိုက္ရင္းတန္းလန္း ေသဆုံးသြားသည့္ဘုရင္၏နာက်င္မူသည္ သူ႔ကိုပါ ကူးစက္နာက်င္ေစခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ရင္ေတြကဓါးစိုက္ထားသကဲ့သို႔ပင္ စူးစူးနင့္နင့္နာက်င္ေနေတာ့၏။
"ေစတန္..နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
စိမ္းကစိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္ေတာ့မွ ေစတန္ပစၥဳပၸန္ကိုသတိထားမိၿပီး..
"ငါအားလုံးကိုသတိရၿပီ.."
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မင္းထိုင္ေနတာအေတာ္ၾကာလို႔ ငါတို႔ေတာင္တေရးရေနၿပီ."
"ဟုတ္ပါ့ ငါလည္းငိုက္ေနတာ .."
ကမာၻကဝင္ေႏွာက္လိုက္သလို ေကာင္းကင္ကလည္း ေထာက္ခံရွာသည္။ ေစတန္ကၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးၿပီး ဘာမွမတုန႔္ျပန္ပါ။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္ဖ်ားေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိရာသြားရန္ျပင္ေတာ့ ဈာန္က
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ ေစတန္.."
"႐ုပ္ကေလာက္ေတာ္ဆီသြားမလို႔ အဲ့ဒီ့႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထဲမွာ ဘုရင့္ႏွလုံးသားကို ႏွစ္သုံးရာတိတိထိုးစိုက္ထားတဲ့ဓါးရွိတယ္ အဲ့ဒီ့ဓါးဟာက်ိန္စာေတြအားလုံးကို ဖ်က္ဆီးေပးလိမ့္မယ္.."
"ဟင္.."
"ဘယ္လို.."
သူတို႔တအံ့တၾသျဖစ္သြားစဥ္ ေစတန္ကေတာ့တည္ၿငိမ္စြာပင္ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္နားသို႔တိုးကပ္သြားရာ စိမ္းမေနသာေတာ့ဘဲ စိတ္ပူစြာဆိုလိုက္၏။
"ေစတန္ နင္တကယ္ေသခ်ာရဲ႕လား နင္တစ္ခုခုမွားယြင္းသြားရင္ နင္ေသလိမ့္မယ္သိလား နင္လုပ္ထားတဲ့ေထာက္ေခ်ာက္ေတြက နင့္ကိုလည္းသက္ညႇာမွာမဟုတ္ဘူး.."
"ဟုတ္တယ္ေမာင္ရင္ ေရကန္အလယ္က႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆီ ေမာင္ရင္ဘယ္လိုသြားမွာလဲ အဲ့ဒီေရကန္ထဲမွာ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆီသြားဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕အ႐ိုးစုေတြရွိတယ္.."
ဦးရာဇကပါဆိုေတာ့ ေစတန္တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"စိတ္မပူပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဒါေတြတည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာမွတ္မိပါတယ္.."
ထို႔ေနာက္ ေစတန္သည္ ေရကန္ေဘာင္တြင္ကပ္ထားသည့္ သေကၤတတို႔မွ အခ်ိဳ႕သေကၤတတို႔ကို တည္ၿငိမ္စြာပင္ ႏွိပ္ေနေတာ့သည္။ သူတို႔မွာရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။
႐ူပ္ေထြးေသာသေကၤတအခ်ိဳ႕ကို ႏွိပ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ အံ့ၾသသင့္ဖြယ္အရာတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရေလ၏။ ထိုအရာကာ ေရကန္ထဲတြင္ ေရမ်ားတျဖည္းျဖည္းခမ္းေျခာက္သြားၿပီးေနာက္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚလာေတာ့သည္။ ထိုေလွကားထစ္တို႔ကာ တံတားပုံစံျဖင့္ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိရာသို႔ ဆက္သြယ္ထားေလရာ..
"ဟင္.."
"ဘုရားေရ..."
စက္ယႏၲာရားအတတ္ပညာကာ တကယ္ကိုဆန္းၾကယ္လြန္းလွ၏။ နည္းပညာေခတ္လူငယ္ျဖစ္ေသာ သူတို႔ေတြကိုပင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ မွင္သက္သြားေစခဲ့သည္။
သို႔ႏွင့္ေစတန္သည္ ထိုေလွကားအတိုင္း ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိရာသို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ေလွကားအဆုံးတြင္ေတာ့ လွပလြန္းေသာစိန္အတိႏွင့္ ဘုရင္၏႐ုပ္ကလပ္ေတာ္..
သူ႔ရင္ေတြဆစ္ခနဲ႔နာက်င္သြားျပန္သည္ ထင္သည္။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ေဘးမွ ခလုတ္ေမာင္းတံတစ္ခုကို သူ႔လက္ကအလိုလို ဖိႏွိပ္ၿပီးသားျဖစ္သြား၏။ တကယ္က ဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္ေထာင္ေခ်ာက္ပညာတို႔ကို သူအထူးတလည္ စဥ္းစားေနဖို႔ပင္မလိုပါ။
သူႏွင့္ေကာင္းစြာရင္းႏွီးကြၽမ္းက်င္ေနသကဲ့သို႔ သူ႔လက္ေတြကေမွာ္ဆန္စြာပင္ အလိုလိုလူပ္ရွားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္အဖုံးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ သူႏွင့္တစ္ေထရာတည္းတူေသာ ဘုရင္တစ္ပါး၏အသြင္အျပင္ႏွင့္ ဘုရင္တစ္ပါး၏႐ုပ္အေလာင္းေတာ္..
ရင္ဘတ္တြင္ေတာ့ ဓါးစိုက္လ်က္တန္းလန္းႏွင့္...
အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပင္ ရင္ဘတ္ကေသြးတို႔ကာ စိုထိုင္းလ်က္ရွိေနဆဲပင္။
အေလာင္းကိုမပုပ္မသိုးေအာင္ အတတ္ပညာတို႔ျဖင့္ ေသခ်ာစီမံထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပင္ပေလထိေတြ႕လိုက္၍ထင္သည္။
အေကာင္းတိုင္းရွိေနသည့္ ႐ုပ္အေလာင္းေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္အမူန႔္တစ္ခုလို ေၾကမြသြားကာ ေနာက္ဆုံးအ႐ိုးစုေတြသာက်န္ခဲ့ေလ၏။ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ပ်က္ဆီးေႂကြမြသြားသည့္ မိမိ၏႐ုပ္အေလာင္းကိုျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲေနလို႔ပင္ မေကာင္းေတာ့ေခ်။
နာက်င္ေနသည့္စိတ္ကို အသိတရားႏွင့္ျပန္သုံးသပ္လိုက္ၿပီး အ႐ိုးစုၾကားထဲက်န္ခဲ့သည့္ ဓါးေျမာင္းကို ေကာက္ယူၿပီး ခ်ာခနဲ႔ျပန္လွည့္လာလိုက္သည္။ သူဓါးကိုင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာသည္အထိ အားလုံးက တအံ့တၾသႏွင့္ မွင္သက္စြာရွိေနဆဲ။
"ဒါကက်ိန္စာဆိုးေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္ပစၥည္းပဲ သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး အားလုံးကိုအဆုံးသတ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ.."
ေစတန႔္စကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံးၿပဳံးမိသြား၏။ တကယ္ကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာပင္။
က်ိန္စာကိုဖ်က္ဆီးမည့္လက္နက္ကို ရသြားခဲ့ေလၿပီ။ ဘယ္လိုဖ်က္ဆီးႏိုင္သလဲဆိုသည့္ နည္းလမ္းအတြက္ေတာ့ သူတို႔သိခၤါစဝ္ကို ရွာေဖြရဦးမည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဘာမွျဖစ္မလာသည္ထက္စာရင္ တစ္ခုအတြက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားသည္မွာအမွန္ပင္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အၿပဳံးေတြၾကာရွည္မခံလိုက္ပါ။
႐ုတ္တရက္ေျမႀကီးေတြတုန္ခါကာ နံရံေတြအက္လာသျဖင့္ အားလုံးအထိတ္တလန႔္ျဖစ္သြား၏။ ဈာန္က နားမလည္စြာျဖင့္..
"ေစတန္.. ဒါက ဘာျဖစ္သလဲ.."
ထိုအခါမွေစတန္သည္ တစ္စုံတစ္ရာကိုအမွတ္ရသြားကာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး အထိတ္တလန႔္ျဖင့္..
"ဘုရားေရ.. ငါေမ့ေနတယ္ ဘုရင့္႐ုပ္အေလာင္းပ်က္ဆီးသြားတာနဲ႔ ဒီဂူဗိမၼာန္ေတာ္ႀကီးလည္း ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားလိမ့္မယ္"
"ဟင္.."
"ဒါ..ဒါက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ေစတန္.."
စိမ္းစကားကို ေစတန္မေျဖႏိုင္ေသးပါ။ ေျမႀကီးေတြကပို၍တုန္ခါလာကာ နံရံေတြအက္ၿပီးၿပိဳက်လာသျဖင့္
"အရင္ဆုံး ဒီဂူထဲကေနအျမန္ဆုံးထြက္ရေအာင္ ဒီထက္ပိုၿပီးမၿပိဳက်ေသးခင္ထြက္မွျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္အားလုံးပိတ္မိၿပီးေသသြားလိမ့္မယ္"
"ဝုန္း.."
ေျပာေနရင္းမွာပင္ နံရံေတြၿပိဳက်လာသျဖင့္ သူတို႔ဘာမွထပ္မဆိုႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေသြးပ်က္စြာပင္ အျမန္ထြက္လာေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္ရွိတိုင္းလည္း ေျပးလႊား၍မရပါ။
"သတိထားေျပးပါ .. အေရွ႕က ယႏၲားရားေထာင္ေခ်ာက္ေတြက အလုပ္လုပ္ေနတုန္းပဲ မေတာ္တဆ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္သြားရင္လည္း ေသႏိုင္တယ္.."
"ဒုကၡပါပဲ.. ဘယ္ေနရာမွမလြတ္ပါလား."
ေကာင္းကင္ကညည္းညဴလိုက္၏။ ေစတန္ကအားလုံးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္..
"အကုန္လုံး ကိုယ္သြားတဲ့အတိုင္းၾကည့္ၿပီးသြားပါ ကိုယ့္ေနာက္ထပ္ခ်ပ္မခြာလိုက္ပါ လာ အျမန္သြားရေအာင္.."
ထို႔ေနာက္ ေစတန္ဦးေဆာင္ရာေနာက္သို႔ သူတို႔စိတ္လူပ္ရွားစြာပင္ အေျပးတပိုင္းလိုက္လာေတာ့၏။ ေျမျပင္ကာ အဆက္မျပတ္တုန္ခါေနဆဲ..
"ဝုန္း...ဝုန္း...ဝုန္း.."
တဝုန္းဝုန္းၿပိဳက်လာသည့္ အေဆာက္အဦးကလည္း ပိုၿပီးဆိုးဝါးျပင္းထန္လာသည္။ သူတို႔ႏွင့္မထိခိုက္မိေစရန္ မနည္းပင္ေရွာင္ရွားၿပီး သြားေနရ၏။ တကယ္ကို အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုပ္ေနရသည့္အျဖစ္က သူတို႔အားေသြးပ်က္တုန္လူပ္ေစသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာပင္ မရွိေတာ့ေခ်။
အေျပးတပိုင္းထြက္လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္အျဖစ္ဆိုးတစ္ခု ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။ အေပၚကေနတဝုန္းဝုန္းၿပိဳက်လာသည့္ အုတ္အပိုင္းအစတို႔ကို အသဲအသန္ေရွာင္ေနသည့္စိမ္းတစ္ေယာက္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္သြားရင္..
ဝုန္းခနဲ႔ၿပိဳဆင္းလာသည့္တိုင္ႀကီးကို ကမန္းကတန္းအေရွာင္ လူကေျခေခါက္လဲၿပိဳသြားေတာ့ အုတ္ပုံေတြႏွင့္ေရာေထြးပုံက်မသြားေအာင္ လက္လွမ္းမွီရာတစ္ခုခုကို အသဲအသန္ဆြဲလိုက္မိရာ..
"ကြၽီ.."
"ဟင္.."
သူမဆြဲလိုက္သည္က ေမွာင္းတံတစ္ခု..။ ဘာလိုလုပ္မိလို႔ ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္ခင္မွာပင္ အေကာင္းႀကီးရွိေနဆဲနံရံတစ္ဖက္မွ အံဝွက္တစ္ခုထြက္လာၿပီးေနာက္..
ဝွီခနဲ႔ပ်ံထြက္လာသည္က ခြၽန္ထက္ေသာလံွတံတစ္ခု။ ထိုလံွက အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ သူမရွိရာဝဲပ်ံလာေလရာ ဘယ္လိုမွေရွာင္မရစြာ ျမန္ဆန္လြန္းေနသျဖင့္ မွင္သက္ကာရွိေနခိုက္ ..
"စိမ္း သတိထား.."
တကယ္ပါ... တကယ္ကို စကၠန႔္ပိုင္းေလးအတြင္းပါ။ ျဖစ္ပြားသြားသည္မွာ ျမန္ဆန္လြန္းသျဖင့္ စိမ္းဘာမွမသိလိုက္ပါ။ တစ္စုံတစ္ရာသည္ သူမကိုေဆာင့္တြန္းပစ္ကာ သူမေရွ႕ေရာက္လာၿပီးေနာက္..
"ရွီ..."
"အား..."
သူမသတိထားလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကမာၻကသူမအနားတြင္ လဲက်ေန၏။ သူ႔ရင္ဘတ္တြင္ေတာ့ ခြၽန္ထက္ေသာ လွံတစ္ခုကထိုးစိုက္လို႔...
ထုပ္ခ်င္းေပါက္သြားသည့္ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး ေသြးတို႔ခ်င္းခ်င္းနီေနလ်က္။ စကားတစ္ခြန္းသာ သူ႔ႏူတ္ခမ္းတို႔ကလူပ္႐ုံေလးဆိုလိုက္ႏိုင္၏။ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးစကားျဖစ္မည္ ထင္သည္။
"စိမ္း....."
"ကမာၻ...."
စိမ္း အသံျပာမတက္ေအာ္လိုက္မိသည္။ စိမ္းေအာ္သံေၾကာင့္ ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္ေကာင္းကင္က ျပန္လွည့္လာသည္။ ကမာၻ႔အျဖစ္ကိုျမင္ေတာ့ အလြန္ထိတ္လန႔္တုန္လူပ္သြားကာ..
"ကမာၻ...ဟာ...ဟာကြာ.."
စိမ္းေသြးပ်က္တုန္လူပ္စြာပင္ ကမာၻနားတိုးကပ္လာစဥ္ နံရံေတြၿပိဳက်လာသည္မွာ အဆက္မျပတ္..
"ဝုန္း...ဝုန္း.."
"စိမ္း..မသြားနဲ႔..ဂူၿပိဳေနၿပီ.."
ဂူနံရံေတြၿပိဳက်ေနသည္မွာ ပို၍ဆိုးဝါးလာသည္။ အေတာမသတ္ေအာင္ တဝုန္းဝုန္းၿပိဳက်လာသျဖင့္ ေကာင္းကင္သတိဝင္လာၿပီး စိမ္းကိုအတင္းဆြဲေတာ့၏။
"ဟင့္အင္း.. ဖယ္ ငါ့ကမာၻ႔ဆီသြားမယ္ ငါသူ႔ကိုဒီတိုင္းမထားခဲ့ႏိုင္ဘူး "
စိမ္းက ငိုယိုၿပီးအတင္း႐ုန္းကန္၏။ ကမာၻက ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး ထုတ္ခ်င္းေပါက္သြားသည့္အခိုက္မွာပင္ အသက္ဝိညာဥ္ကင္းမဲ့သြားခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ျပဴးက်ယ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔က စိမ္းကိုလွမ္းၾကည့္ေနဆဲ...
ထိုအၾကည့္တို႔က လြတ္ေအာင္ေျပးဟုေျပာေနသည့္သေယာင္.. စိမ္းအေပၚစိတ္မခ်ျခင္းတို႔ျပည့္ႏွက္ေနရာ..
"ငါ့ကိုလြတ္စမ္း.."
စိမ္းငိုေႂကြးရင္း အတင္း႐ုန္းကုန္စဥ္မွာပင္ ၿပိဳက်လာသည့္တိုင္တစ္ခုက သူမတို႔ႏွင့္ကမာၻၾကားစည္းျခားသြားေတာ့သည္။ ၿပိဳက်လာေသာအုပ္ပုံႏွင့္အတူ ကမာၻသည္လည္း အက္ကြဲသြားသည့္ၾကမ္းျပင္ေအာက္သို႔ နစ္ျမႇပ္သြားခဲ့ေလေတာ့...
"ကမာၻ.."
"စိမ္း ကမာၻကအသက္မရွိေတာ့ဘူး ငါတို႔အျမန္ထြက္မွျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္ ဂူကလုံးဝၿပိဳက်ေနၿပီ.."
"ဟင့္အင္း..ငါကမာၻကိုမထားခဲ့ႏိုင္ဘူး.."
စိမ္း ႐ိူက္ငို၏။ ေကာင္းကင္ကစိမ္းကိုဆြဲထားရင္း မ်က္ရည္တို႔က တေပါက္ေပါက္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ နံရံေတြအားလုံးၿပိဳက်ေနၿပီျဖစ္သလို ၾကမ္းျပင္ေတြကလည္း အက္ကြဲလာၿပီျဖစ္သည္။
ရင္နာစရာေကာင္းလြန္းလွပါ၏။ သူတို႔အတြက္ ေၾကကြဲခ်ိန္ပင္မရပါ။ ကမာၻ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းခ်ိန္ပင္မရပါ။ ကမာၻ၏မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ မိနစ္ပိုင္းမွ်ပင္ ၾကည့္ခြင့္မရလိုက္ပါ။
အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အသဲအသန္း႐ုန္းကန္ထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္တို႔က တေပါက္ေပါက္...
သူတို႔အျပင္ထြက္ႏိုင္႐ုံရွိေသးသည္။ ဂူႀကီးကား လုံးဝၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားေလၿပီျဖစ္၏။ တကယ္ကိုသီသီေလးပင္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
"ကမာၻ.."
အျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ စိမ္းအ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်ကာ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲနာက်င္စြာ႐ူပ္ငိုမိ၏။ ေကာင္းကင္ကစိတ္ထြက္ေပါက္အျဖစ္ အုတ္နံရံတစ္ခုကိုလက္သီးျဖင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ထိုးေနရင္း မ်က္ရည္တို႔က တေပါက္ေပါက္...
ခဏတြင္းခ်င္းပင္ သူ႔လက္ေတြေသြးခ်င္းခ်င္းနီသြား၏။ သို႔ေသာ္ ရင္ဘတ္ကနာက်င္မူႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ျမဴတစ္မူန္မွ်သာ...
"အား.."
စိတ္ရွိလက္ရွိ နာနာက်င္က်င္ေအာ္လိုက္ေတာ့၏။ ေစတန္သည္လည္း လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ကာ အံႀကိတ္ထားသည့္တိုင္ မ်က္ရည္တို႔ကစီးက်လာသည္။ ကမာၻ႔အျဖစ္ကို လွမ္းျမင္ခဲ့သည္တိုင္ သူဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကမာၻ႔အျဖစ္ဆိုးဟာ သူ႔အျပစ္လည္းမကင္းပါ။ အကယ္၍သူသာ ဤဂူႀကီးၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားမည့္အျဖစ္ကို သတိမလစ္ခဲ့ပါက...
"ေမာင္ေစတန္.. ကယ္ပါဦး.."
အထိတ္တလန႔္အနားေရာက္လာသူက ဦးရာဇ...။ ၿပိဳက်သြားသည့္ အဝင္မုဒ္ဝ၏အုတ္ပုံတစ္ခုကိုတုန္တုန္ရီရီ လက္ညႇိဳးထိုးရင္း
"ေမာင္ဈာန္...ဈာန္ အုတ္ပုံေအာက္မွာ.."
"ဗ်ာ...သူ ထြက္မလာႏိုင္ခဲ့ဘူးလား.."
"ထြက္လာႏိုင္ခါနီးမွာပဲ ဒါေတြအားလုံးၿပိဳက်သြားေတာ့ ဒီမုဒ္ဝႀကီးကသူ႔ေပၚပိသြားတယ္ သူ..သူ အဲ့ဒီ့ အုတ္ပုံေအာက္မွာရွိလိမ့္မယ္ ေသလားရွင္လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး.."
ဦးရာဇစကားေၾကာင့္ ေစတန္ထိတ္လန႔္သြားၿပီး ထိုအုတ္ပုံရွိရာသို႔ အလ်င္အျမန္သြားမိ၏။ နက္႐ိူင္းက ေျခေထာက္က်ိဳးေၾကသြားပုံရသည္။ ရပ္ပင္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ရာ ေျမျပင္ေပၚထိုင္ခ်ေနရသျဖင့္ သူတို႔ကိုမကူႏိုင္ရွာေပ။ သူႏွင့္ဦးရာဇအသဲအသန္အုတ္ေတြကို တြန္းဖယ္ၿပီးရွာရေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ အားစိုက္ရွာေဖြေနစဥ္..
"ေတြ႕ၿပီ ဒီမွာ..."
ဦးရာဇဝမ္းသာအားရဆိုလိုက္သည္။ ေတာ္ေသးပါရဲ႕... အေပါက္ဝတြင္ ပိတ္မိသြား၍သာ။ ဒီထက္နည္းနည္းလွမ္းပါက ရွာ၍အဆင္ေျပေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။
သို႔ေသာ္ အုတ္ပုံအက်ိဳးအပဲ့ေတြၾကားမွျမင္ရသည့္ ဈာန႔္အေျခအေနကာ မေကာင္းေတာ့ပါ။ တစ္ကိုယ္လုံးေသြးခ်င္းခ်င္းနီလ်က္ မလူပ္မယွက္ၿငိမ္သက္ေနေတာ့သည္။
"ဘုရားေရ.. ဈာန္အသက္ရွိေသးရဲ႕လား.."
"မေျပာတတ္ဘူး က်ဳပ္တို႔သူ႔ကိုဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံးကယ္ထုတ္မွျဖစ္မယ္ ေမာင္ေစတန္.."
ထို႔ေနာက္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဈာန္ကို အုတ္ပုံၾကားမွ ခက္ခက္ခဲခဲဆြဲထုတ္လာသည္။ ဈာန္ကာေသြးအလူးလူးႏွင့္ အသက္မဲ့ေနသည့္အလား လုံးဝၿငိမ္သက္ေနေတာ့၏။ ဦးရာဇက ဈာန႔္ရင္ဘတ္နားကို အသဲအသန္စမ္းၾကည့္ၿပီးေနာ္ ဝမ္းသာအားရျဖင့္..
"သူ..သူႏွလုံးခုန္ေနေသးတယ္ေမာင္ရင္ ဒါေပမယ့္အရမ္းတိုးေနတယ္ က်ဳပ္တို႔သူ႔ကို ေဆးကုဖို႔အျမန္ေခၚသြားမွျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္သူေသသြားလိမ့္မယ္.."
ဦးရာဇစကားေၾကာင့္ ေစတန္ခမွ်ာ ကမာၻ႔အတြက္ပင္ ဝမ္းနည္းေနခ်ိန္မရဘဲ ဈာန႔္ကိုကယ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဦးရာဇႏွင့္အတူ ဈာန႔္ကိုယ္ကိုသယ္ၿပီး အသဲအသန္ေျပးရေတာ့၏။
ေကာင္းကင္ကေတာ့ အခုထက္ထိ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္မကပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနဆဲ....
အၿပီးသတ္ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားသည့္ အုပ္ပုံေအာက္မွာ ကမာၻကာထာဝရႏွစ္ျမႇပ္သြားၿပီျဖစ္ေလ၏။ သူတို႔ကမာၻကို ဘယ္ေသာမွေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔အျပင္ တန္ဖိုးႀကီးမားပါသည္ဆိုေသာ စက္ယႏၲားရားအတတ္ပညာအားလုံးတို႔သည္လည္း ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးသြားေသာ ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ဤပညာရပ္တို႔ကား ဒ႑ာရီအျဖစ္ႏွင့္သာ က်န္ရစ္ႏိုင္ေတာ့ေလသည္။
ၾကည့္စမ္း.... ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရင္နာဖို႔ေကာင္းလိုက္ေလျခင္းလဲ...
ကမာၻ႔ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ စကားတစ္ခြန္းပင္ မေျပာႏိုင္ခဲ့ပါ။ ႏူတ္ဆက္ခ်ိန္လည္းမရပါ။ ဝမ္းနည္းဖို႔ေၾကကြဲဖို႔ရန္ပင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးကမာၻ႔အေလာင္းကိုပင္ အစအနျပန္မဆြဲထုတ္ႏိုင္သည့္အျဖစ္က ဘယ္ေလာက္နာက်င္စရာေကာင္းလြန္းလိုက္ပါလိမ့္။
မည္းေမွာင္တိတ္ဆိတ္ကာေအးစက္ေနသည့္ ဤအုပ္ပုံႀကီး၏ဟိုးေအာက္ဆုံးတြင္ ကမာၻမည္ကဲ့သို႔ နာက်င္ဖြယ္အတိႏွင့္ရွိေနမည္နည္း။
"ငါ့..ငါ့ေၾကာင့္ကမာၻေသ ေသရတာ ငါ့ေၾကာင့္ပါ ငါ့ကိုကယ္ရင္း သူအေသခံသြားတယ္ အားလုံး ငါ့အျပစ္ေတြပါ ငါ့ေၾကာင့္ပါ.. ဟင့္..ဟင့္..."
စိမ္းကေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ႐ိူက္ငိုျပန္၏။ ေကာင္းကင္မ်က္ရည္တို႔ကိုသုတ္ခ်ပစ္ရင္း အံတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ကာ..
"သူနင့္ကိုအသက္ေပးတဲ့အထိ ခ်စ္သြားခဲ့တာပါ စိမ္းရယ္.."
"ကမာၻရယ္..ငါ..."
"ဒါေၾကာင့္ နင္ေကာင္းေကာင္းရွင္သန္ရမယ္ သူေပးခဲ့တဲ့အသက္နဲ႔ နင္ေကာင္းေကာင္းကို ရွင္သန္ေနရမယ္ စိမ္း.."
စိမ္း မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာျပန္၏။ နားထဲတြင္လြန္ခဲ့သည့္ရက္ပိုင္းေလးတြင္မွ ကမာၻေျပာခဲ့ေသာစကားတို႔ကို ျပန္ၾကားေယာင္လာမိသည္။
"ႏူတ္မဆက္ရဘဲနဲ႔ ငါတို႔ေဝးသြားမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ စိမ္း "
ကမာၻရယ္... နင္တကယ္ပဲ ႏူတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခြာသြားတယ္ေနာ္။ နင့္ကိုဘယ္လိုမွ မခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္အသက္ေပးခဲ့တာ တန္ရဲ႕လား ကမာၻရယ္..
စိမ္းႏွလုံးသားနာက်င္လြန္းမက နာက်င္လာေတာ့၏။ ဤဆုံးရႈံးမူအတြက္ သူမတို႔ ဘယ္လိုေျဖသိမ့္ရမည္နည္း။
ထို႔ေနာက္ အတန္ၾကာေအာင္ လက္ပန္းက်သည္အထိ ငိုေႂကြးမိၿပီးေနာက္ သူတို႔ဤေနရာကို နာက်င္စြာပင္ေက်ာခိုင္းခဲ့လိုက္သည္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္နက္႐ိူင္းကို ေကာင္းကင္ကေဖးမၿပီးေခၚလာသည္။ တစ္လမ္းလုံးဝမ္းနည္းစြာ တိတ္ဆိတ္လာခဲ့ေသာ္လည္း တည္းခိုသည့္ ဘုရင့္နန္းေဆာင္အေရာက္တြင္ေတာ့..
နန္းေဆာင္ေရွ႕က ခရာကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ကဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေဒါသေတြေထာင္းခနဲ႔ထြက္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမရွိရာသို႔အေျပးတပိုင္းသြားလိုက္ၿပီး..
"ခရာ.. ၾကာျဖဴဘယ္မွာလဲ.."
"ရွင္..."
"ေခၚခဲ့စမ္း ၾကာျဖဴကို"
ေကာင္းကင္ေဒါသတႀကီးေအာ္လိုက္ေတာ့ ခရာထိတ္လန႔္သြားၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ႏွင့္
"ခရာ...မသိ.."
"မင္းမသိလို႔မရဘူး မင္းအေမေၾကာင့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကမာၻေသရျပန္ၿပီ မင္းအေမကိုေခၚခဲ့ ငါနဲ႔စာရင္းရွင္းမယ္ .."
ေကာင္းကင္အသိမဲ့စြာေအာ္လိုက္ေတာ့ ခရာအလြန္ေၾကာက္႐ြံ႕ကာ ေသြးပ်က္သြားေတာ့၏။ သူမဘာမွမသိသျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ေသြးပ်က္ေနမိစဥ္..
"ရတယ္ သူမထြက္လာရင္ ငါသူ႔ကိုထြက္လာေအာင္လုပ္ပစ္မယ္ .."
႐ုတ္တရက္ေကာင္းကင္သည္ သူမကိုဆြဲေခၚလာၿပီး အနီးနားရွိေရကန္ငယ္တစ္ခုထဲသို႔ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲနစ္ပစ္ရာ..
"အေမ့.."
"ၾကာျဖဴ ခင္ဗ်ားထြက္လာခဲ့စမ္း မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားသမီးကို က်ဳပ္သတ္ပစ္မယ္"
ေကာင္းကင္အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္လိုက္ၿပီး ခရာ့မ်က္ႏွာကိုေရထဲစြဲနစ္လိုက္ ျပန္ေဖာ္လိုက္ႏွင့္လုပ္ေနေတာ့၏။ ခရာယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ႐ုန္းေနသည့္တိုင္ အင္အားခ်င္းမမွ်သျဖင့္ ေရမြန္းသည့္ဒဏ္ကို ေမ့ေမ်ာလုမတက္ပင္ ခံလိုက္ရေလသည္။
"ေကာင္းကင္ ေတာ္ေတာ့.."
စိမ္းမွင္သက္ရာမွသတိဝင္လာၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေျပးတားေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္ကမလြတ္။ အားႏွင့္ခရာ့လည္ပင္းကို ဖိၿပီးႏွစ္ထားဆဲ..
"ေကာင္းကင္ငါေျပာေနတယ္ ခရာ့ကိုလြတ္လိုက္ ခရာေသလိမ့္မယ္..."
"ေသပါေလ့ေစ.. ကမာၻအတြက္ ငါတန္ရာတန္ေၾကးျပန္ယူရမယ္... "
"ေကာင္းကင္ နင္႐ူးေနသလား ဒီကိစၥခရာနဲ႔မဆိုင္ဘူး နင္သူ႔ကိုမဲမခ်ပါနဲ႔ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပသာနာေတြကို ဒီထက္ႀကီးေအာင္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ ေတာ္ပါေတာ့.."
စိမ္းကငိုယိုၿပီး အသဲအသန္ဝင္ဆြဲေတာ့မွ ေကာင္းကင္တက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သူမကိုေရထဲမွဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေဒါသတႀကီးေဆာင့္တြန္းၿပီး
"ငါ့မ်က္စိေရွ႕ထပ္မေပၚလာနဲ႔ မဟုတ္ရင္ ငါမင္းကိုသတ္မိလိမ့္မယ္"
ႀကဳံးဝါးၿပီးထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ နက္ရႈိင္းကာေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနဆဲ..
သူဘာမွမတတ္ႏိုင္လို႔ မတားဘဲၾကည့္ေနသလား ဒါမွမဟုတ္ခရာျဖစ္ေန၍ မတားဘဲေနသည္လား
ဒါကိုသူပဲသိပါလိမ့္မည္။ ခရာကေတာ့ ေၾကာက္လန႔္တၾကားလူးလဲထၿပီး ေျခဦးတည့္ရာထြက္ေျပးလာမိသည္။ နာက်င္ဝမ္းနည္းမူေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို႔ကတလိမ့္လိမ့္ စီးက်လာလ်က္။
မမမို႔လည္း ေသသြားခဲ့ၿပီ….
အခုကိုကမာၻေသသြားၿပီးတဲ့လား..
အစ္ကိုဈာန္လည္း ေသသလားရွင္သလားမသိေသး.
ဒါေတြက တကယ္ပဲခရာ့ေၾကာင့္လား
ဝမ္းနည္းသိမ္ငယ္မူက ရင္ထဲစူးစူးနင့္နင့္ပင္ တိုးဝင္လာသည္။ခရာကတကယ္ပဲ မေကာင္းဆိုးဝါးလား။ ၾကာျဖဴရဲ႕သမီးျဖစ္တာနဲ႔ ခရာေၾကာင့္လူေတြေသရသလား..
ရွက္႐ြံ႕သိမ္ငယ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ အျပစ္ရွိေသာခံစားခ်က္မ်ားက တစ္ကိုယ္လုံးလႊမ္းၿခဳံလာေတာ့၏။ သူမ အားလုံးရွိရာသို႔ ဘယ္လိုမွျပန္မသြားဝံ့ေတာ့ပါ။ သူတို႔ႏွင့္ခရာ ဆက္မေနသင့္ေတာ့ပါဘူးေလ..
သို႔ေသာ္ ခရာသြားစရာေနရာမရွိပါ။ အၿမဲေဖးမေပးသည့္အရိပ္လည္းမရွိေတာ့ပါ။ ေရစိုစြဲေနသည့္အဝတ္ျဖင့္ ခရာဝမ္းနည္းနာက်င္စြာ ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားေနမိ၏။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ သူမတစ္ေနရာသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာေတာ့၏။ ခရာမသြားခ်င္ဆုံးေနရာတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ ခရာေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ပါ။
ထိုေနရာကား ၾကာျဖဴနန္းေဆာင္ေတာ္...
နန္းေဆာင္ႀကီးကာ ပကတိေအးစက္ၿငိမ္သက္ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူမရွိေနမည္ကို ခရာသိေနပါသည္။
"ၾကာျဖဴ..."
နာက်င္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္တို႔ကစီးက်လာျပန္သည္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာျဖင့္ ခရာတစ္ေယာက္တည္း ေရ႐ြတ္ေနမိ၏။
"ခရာ....ခရာ ဘယ္မွသြားစရာေနရာမရွိေတာ့ဘူး ခရာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေသၾကျပန္ၿပီ ခရာကိုဘယ္သူမွအလိုမရွိေတာ့ဘူး ဟင့္ဟင့္.."
ငိုရင္းငိုရင္းႏွင့္ နဂိုကမွအားနည္းေနသူမို႔ ခရာေမာပန္းစြာအိပ္ေမာက်သြားရွာသည္။ ေရထဲဆြဲနစ္ခံရစဥ္က အက်ႌေလးကလည္းေရစိုထားသျဖင့္ သူမခ်မ္းေနရွာ၏။ လက္ကေလးပိုက္ကာ ေတာင့္တစ္ေနရာတြင္ သိမ္ငယ္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အခါတြင္ေတာ့
သူမနားေရာက္လာသူက အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခု။ ထို႔ေနာက္ သူမကိုယ္ေပၚသို႔ တစ္စုံတစ္ရာတင္ေပးၿပီး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာသြားေတာ့ေလ၏။
ထိုအရာကာ... အျဖဴေရာင္ၿခဳံထည္ေလးတစ္ခု.
ခဏတာေတာ့ ခရာေႏြးေထြးသြားခဲ့မည္ထင္သည္။ ထို႔ေနာက္.......
...................................... .................
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
