Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၇)
ေက်ာက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုေပၚထိုင္ၿပီး ခရာနားမလည္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေတြးေနမိသည္။
ကိုယ့္ဘာသာႏွေမာ္ႏွမဲ့လို႔မဟုတ္ဘဲ ေျခထိုးခံရလို႔ လွဲသြားမွန္း ခရာသိသည္။ ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရသလဲဆိုတာကို အေျဖရွာမရ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာ ေတြးေနမိစဥ္...
"ဘာေတြစိတ္ညစ္ေနသလဲ..."
႐ုတ္တရက္အနားေရာက္လာသည့္ အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ခရာလန႔္ဖ်တ္သြားမိၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမစိမ္း
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး မမစိမ္း လိုက္မသြားဘူးလားဟင္"
"ခရာ့ကိုျပစရာရွိလို႔ေလ"
"ျပစရာ....."
"ဟုတ္တယ္ လာ မမေနာက္လိုက္ခဲ့..."
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေရွ႕ကေနထြက္သြားေတာ့ ခရာဘာမွေမးခ်ိန္မရဘဲ ထိုင္ရာမွထလိုက္သြားသည္။ ဒူးေခါင္းနာေနေတာ့ ေျခေထာက္ကေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္..
"မမဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
"......."
သူမမေျဖ.။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ဆက္၍ သြားေနသျဖင့္ ခရာအသာလိုက္လာလိုက္၏။ ထိုခဏ ေလျပင္းေတြ ႐ုတ္တရက္တိုက္လာၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးက ႐ုတ္ခ်ည္းမည္းေမွာင္လာရာ
ခရာေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ မေနသာေတာ့ဘဲ...
"မမေရ မိုး႐ြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ ခရာတို႔ျပန္လွည့္ရေအာင္..."
ခရာ့စကားကို သူမမၾကားသလား... မၾကားဟန္ျပဳသလား ဆက္၍ေလွ်ာက္သြားဆဲ..။ ခရာ့ထပ္ေျပာရန္ ျပင္လိုက္စဥ္ ခရာ့ေရွ႕ကစိမ္းသည္ စိမ္းမဟုတ္ေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိေတာ့ အလြန္အံ့ၾသသင့္စြာျဖင့္ ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားမိ၏။
"ဟင္"
ေလျပင္းေတြေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းေတြေဝဝါးကာ မသဲကြဲသည့္ၾကားမွျမင္လိုက္ရသည္က အဝါေရာင္အက်ႌသည္ တျဖည္းျဖည္းအျဖဴေရာင္ေျပာင္းသြားၿပီး ကာလာဆိုးထားသည့္ဆံႏြယ္ေတာ့သည္လည္း အနက္ေရာင္ဆံႏြယ္ရွည္ႀကီး အျဖစ္သို႔....
ဖ်တ္ခနဲ႔.. ခရာရွိရာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..
"ဟင္..."
စိမ္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖဴတစ္ခု...
"အမေလး....."
ခရာအထိတ္တလန႔္ႏွင့္အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္လုမတက္ပင္။ စိုး႐ြံ႕စြာျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနစဥ္...
"ဟင္..."
သေဘာၤ...သေဘာၤ လုံးဝမရွိေတာ့ပါ...
"ဘုရားေရ...သေဘာဘၤယ္ေရာက္သြားသလဲ"
ခရာ ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ပတ္ရွာသည့္တိုင္ သေဘာႀကႌးကိုလုံးဝမေတြ႕ေတာ့သျဖင့္ ထိတ္လန႔္သြားမိျပန္သည္။ သူမေလွ်ာက္လာတာမွ မၾကာေသးတာ...
လမ္းမွားစရာအေၾကာင္းမရွိသလို ဒီအေတာအတြင္း သေဘာလၤည္းထြက္သြားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ...
႐ုတ္တရက္ျမဴခိုးေတြအမ်ားႀကီးက်လာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တခြင္ေဝးဝါသြားသည္။ ခရာကမ္းစပ္တြင္ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ သေဘာကႋုအလန႔္တၾကား လိုက္ရွာေနမိစဥ္.....
"ဟင္း....ဟင္း...."
"ဟီး.....ဟီး..."
ညည္းညဴသံႏွင့္ရယ္သံေတြက ေတာအုပ္ဘက္ကေန လြင့္ပ်ံ႕လာေတာ့ ခရာတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားလာေတာ့၏။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ေသြးပ်က္ေနခိုက္....
"ခရာ........."
"ဟင္........"
"ခရာေရ.........."
ေတာအုပ္ဘက္မွလြင့္ပ်ံ႕လာသည့္ ေခၚသံတစ္ခု။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိုအသံသည္ ညႇိဳ႕အားျပင္းကာ သူမစိတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရ၏။
"ခရာ......ခရာေရ......"
ေဟာ... ၾကားရျပန္ၿပီ ခရာဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမေျခလွမ္းတို႔သည္ သူမကိုယ္တိုင္မေစခိုင္းရဘဲ ထိုအသံထြက္ေပၚလာသည့္ ေတာအုပ္တြင္းသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနမိ၏။
အေၾကာက္တရား မရွိ .. ဘာခံစားမူမွမရွိ။ တစ္စုံတစ္ရာစြဲညႇိဳ႕ေနသကဲ့ အရာအားလုံး ဟာလာဟင္းလင္း..
ဘာဆိုဘာမွမသိစြာျဖင့္ ေတာအုပ္တြင္းသို႔ ေလွ်ာက္လာေနစဥ္တြင္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမဴခိုးအျပည့္ႏွင့္..
ညအခ်ိန္ျဖစ္သည့္တိုင္ ျဖာထြက္ေနေသာလေရာင္ေၾကာင့္ ေတာတြင္းလမ္းေလးကို အထင္သား ျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္လေရာင္သည္ ပုံမွန္ထက္ပို၍ ေတာက္ပေနသေယာင္....
ပတ္ဝန္းက်င္သည္ျမဴခိုးေတြၾကားမွ လင္းထိန္လြန္းေန၏။ ႐ုတ္တရက္ သူမစိတ္အာ႐ုံသတိျပန္ရလာသည့္တိုင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနသည့္ေျခလွမ္းတို႔ကို ဘယ္လိုမွမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
ထိုစဥ္ ျမဴခိုးေတြၾကားမွ အရိပ္မည္းမည္းေတြအမ်ားႀကီး ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူမေဘးပတ္လည္တြင္ အလုအယက္တိုးေဝွ႔လာၿပီး
"ကယ္ပါ....ကယ္ပါ..."
"ဟင္း.....ဟင္း..."
ေသြးပ်က္ဖြယ္ညည္းညဴသံေတြ...။ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ေအာ္ခ်င္သည့္တိုင္ အသံကမထြက္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အရိပ္မဲေတြက သူမေဘးပတ္လည္အျပည့္...
အခ်ိဳ႕ကငို႐ိူက္ေန၏။ အခ်ိဳ႕ကာ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနသည္။ အခ်ိဳ႕ကာ သူမထံလက္ကမ္းၿပီး
"ကယ္ပါ.... ကယ္ေပးပါ..."
"ဟင့္အင္း...."
ေၾကာက္လန႔္တၾကားခရာ႐ုန္းကန္ေနမိ၏။ ငရဲတစ္ခုလိုပြက္ေလာဆူ႐ိုက္ေနရာမွ ျမဴခိုးတစ္ခုေပၚလာၿပီး ႐ုတ္တရက္ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ေဘးပတ္လည္က အရိပ္မည္းေတြလည္း ေၾကာက္လန႔္တၾကား ထြက္ေျပးကုန္ကုန္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးသူမမွလြဲၿပီး ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ပါ..
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္မွာ ကိုယ့္အသက္႐ူသံပင္ ျပန္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိသည္ အထိပင္။ ခရာ ျမဴခိုးထြက္ေပၚရာသို႔ အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ၾကည့္ေနမိစဥ္..
"ဟင္...."
ျမဴခိုးၾကားထြက္ေပၚလာသူက ခါးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ႐ုပ္ဆိုးဆိုးအဘြားအိုတစ္ေယာက္....
အဘြားအိုသည္ သူမႏွင့္အနီးဆုံးေရာက္သည္အထိ ေလွ်ာက္လာသျဖင့္ ခရာတုတ္တုတ္မွပင္ မလူပ္ရဲ။ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေသြးေရာင္ပင္မရွိေတာ့ေပ...
လေရာင္ေအာက္မွ အဘြားအို၏မ်က္ႏွာကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ၏။ တြန႔္ေခါက္ေနသည့္အေရခြံတို႔ႏွင့္ အဘြားသည္ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ေကာင္းေသာမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ သူမကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ ေက်ာခ်မ္းဖြယ္ အတိ...
သို႔ေသာ္.... ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိရွိေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ထဲတြင္ေတာ့ ရစ္ဝိုင္းေနေသာမ်က္ရည္စမ်ား....
"ဟင္..."
ထင္မွတ္မထားျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္ေနရာမွ ခရာအံ့ၾသမွင္သက္သြားစဥ္ အဘြားအိုထံမွ အက္ကြဲေျခာက္ေသြ႕ေသာ အသံတစ္ခု ထြက္လာသည္...
"ကယ္ပါ.....မင္းပဲကယ္တင္ႏိုင္တယ္..."
"ရွင္.........."
"ပင္ပန္းေနၿပီ.....ငါ အနားယူခ်င္ၿပီ"
ခရာေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ႏွင့္ ၾကည့္ေနစဥ္ အဘြားအိုသည္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္..
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမဴခိုးမ်ားရွင္းလင္းသြားၿပီး အရာအားလုံးပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါ ဝိုးတဝါးအသိတို႔မွ ခရာတစ္ေယာက္လည္း လုံးဝအသိျပန္ဝင္လာေတာ့၏။
"ဟင္...ဒါ...ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ ငါ.. ငါ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ..."
ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲေရာက္ေနသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ခရာအရမ္းေျခာက္ျခားသြားမိ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲလေရာင္မွလြဲ၍ အရာအားလုံးမည္းေမွာင္လို႔...
"ဘုရား...ဘုရား ဒီေနရာ ဘယ္ေနရာႀကီးလဲ ကိုကို ... ကိုကို ဘယ္မွာလဲ ကိုကို.."
ခရာ ထိုေနရာမွေၾကာက္႐ြံ႕စြာ ထြက္ေျပးလာမိ၏။ ပါးစပ္မွလည္း ကိုကိုလို႔ တသြင္သြင္ေအာ္ေခၚေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ညအေမွာင္အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ေတာအုပ္ထဲတြင္ ခရာဘယ္ေျပးရမည္မသိပါ။ လေရာင္ကာ သစ္ပင္ဝါးပင္ထူထဲသည့္ ေတာအုပ္တြင္းသို႔ ေကာင္းစြာမထိုးေဖာက္ႏိုင္....
ေျခဦးတည့္ရာေျပးေနရင္းေတာသည္ ပို၍နက္လာသေယာင္...။ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ မ်က္ရည္က တေပါက္ေပါက္....
"ကိုကိုေရ... ခရာ့ကိုကယ္ပါဦး.."
အသံက လည္ေခ်ာင္းတြင္ပင္ တစ္စို႔ေနလ်က္။ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေသြးပ်က္စြာ ေျပးလႊာေနရင္း တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ေတာ့ သူမေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။
တဲအိမ္ေတြ... က်ိဳးတို႔က်ဲတဲႏွင့္႐ြာ....
ဟင့္အင္း... ႐ြာပ်က္ျဖစ္မည္ထင္သည္...
ေဆြးေျမ့ေနေသာအိမ္တိုင္မ်ားႏွင့္ ပင္ကူအိမ္မ်ားက အုပ္မိုးလို႔။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းမ်ားကလည္း ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိႏွင့္...
လေရာင္ေအာက္မွ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရေသာ႐ြာပ်က္ႀကီးကာ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ၏။ အိမ္ေျခေတြစိပ္ကာ အေတာ္မ်ားျပားေသာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က အေတာ္စည္ကားခဲ့သည့္ ႐ြာျဖစ္ဟန္တူသည္။
ခရာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုေတြ႕ဌား ႐ြာလမ္းအတိုင္း ေၾကာက္႐ြံ႕စြာေလွ်ာက္လာမိ၏။ ေနရာအႏွံ႔အိမ္ေျခအပ်က္အဆီးမ်ားကို သူမထိတ္ထိတ္လန႔္လန႔္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိဆဲ.
ဒီ႐ြာဘာလို႔ပ်က္ဆီးသြားပါလိမ့္....
ေတြးခ်ိန္မရလိုက္...။ အိပ္ပ်က္မ်ားဆီမွ သူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးရဲရဲႀကီးေတြ
ခရာၾကက္သီးေတြျဖန္းျဖန္းထသြားၿပီး ခရာ မ်က္ႏွာလြဲလိုက္သည္။ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ေျခလွမ္းေတြကထုံေနကာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မေ႐ြ႕.
"ဟင္း....ဟင္း...."
"ဟီး....ဟီး....."
"ခစ္......ခစ္"
ေဟာ...အသံေတြ။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီးေနာက္ အရိပ္မည္းမည္းေတြက အိပ္ပ်က္ေတြၾကား ေနရာအႏွံ႔....
ခရာတစ္ေယာက္တည္း အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ ကမာၻပ်က္ေနမိစဥ္...
"မမ......"
"အမေလး...."
႐ုတ္တရက္ေခၚသံေၾကာင့္ လန္ျဖန႔္သြားၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ..
"ဟင္..."
အိမ္ပ်က္တစ္ခုေရွ႕မွ ကေလးငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္။ လေရာင္ေအာက္မွ ေသြးမရွိေသာ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴကေဖြးခနဲ႔။ အသံေသႀကီးႏွင့္သူမရွိရာလက္ကမ္းၿပီး
"လာကစားပါ..."
"ဟင္...."
"သားတို႔နဲ႔ လာကစားပါ... "
"ဟင့္အင္း..."
တျဖည္းျဖည္း ထိုကေလးလက္ႀကီးက ရွည္တန္းလာေတာ့ ခရာေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ ထိုေနရာမွ ေျပးထြက္လာမိသည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း အသံေတြမၾကားမိေအာင္ နားကိုတင္းတင္းပိတ္ထားမိ၏။
ဘယ္ေနရာမွမၾကည့္ရဲ.....
အသက္ပင္ရဲရဲမ႐ူရဲ.......
ႏွလုံးခႈန္သံပင္ရပ္တန႔္သြားၿပီးလား.... မသိေတာ့ေပ။ အေတာ္ေလးေမာမွ ခရာ မခံသာေတာ့ဘဲ ရပ္လိုက္သည္။ ေမာလြန္းသျဖင့္ အသက္ကိုမနည္းဝေအာင္ ႐ူေနရသည္။ ႐ြာပ်က္ႀကီးကား ေနာက္တြင္က်န္ခဲ့လို႔ ေတာ္ပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္သူမကေရာ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ...
ကြင္းျပင္တစ္ခု......
အလယ္မွာေက်ာက္တိုင္တစ္ခုႏွင့္....
မ်က္လုံးထဲမွာ ပုံရိပ္အခ်ိဳ႕က ဖ်တ္ခနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ႔ ေပၚလာေတာ့သည္။ တိရစာၦန္ေသြးမ်ားႏွင့္ ကန္တာ့ပြဲက်င္းပေနသည့္လူတစ္စု။ ၿပီးေတာ့ နတ္ဆရာျဖစ္ဟန္တူေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္..
ေနာက္ေတာ့....ေနာက္ေတာ့ စည္းပ်က္သြားၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္သြားပုံ။
ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသဆုံးသြားေတာ့ နတ္ဆရာႀကီး...
အိုး....ဘုရားေရ ဘာေတြလဲ....
သူမအထိတ္တလန႔္ေရ႐ြတ္မိစဥ္ ႐ုတ္တရက္ အရာအားလုံး ျပန္တိတ္ဆိတ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ လေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္လိုက္ရသည္က...
"အမေလး..."
ခရာ အထိတ္တလန႔္ေအာ္လိုက္မိသည္အထိ အေမြးထူထူမ်က္လုံးရဲရဲႏွင့္ ႀကီးမားေသာ သတၱဝါႀကီးတစ္ေကာင္...
ထိုသတၱဝါက ေက်ာက္တိုင္ေအာက္တြင္ ငုတ္တိုင္ထိုင္ေနရင္းမွ သူမကိုျမင္ေတာ့ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ထရပ္လိုက္ရာ ..
အို...အရပ္က နည္းတာမဟုတ္...
ထို႔ေနာက္ ႐ူး႐ူးရွဲရွဲႏွင့္ သူမဆီေျပးလာတာျမင္ေတာ့
"ဟင့္အင္း မလာနဲ႔ မလာနဲ႔...."
ခရာအထိတ္တလန႔္ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့ ထိုသတၱဝါႀကီးကပါ ေၾကာက္စရာအသံႏွင့္ သူမေနာက္ေျပးလိုက္လာသည္။
ခရာေျပးသည္။ လဲသည္ ထပ္ေျပးသည္ မရပ္ရဲ။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းႏွင့္အတူ ေမာဟိုက္ျခင္းေၾကာင့္ လူက သတိေမ့ေမ်ာလုမတက္...
ဖိနပ္ကြၽတ္က်န္ခဲ့သည္... မေကာက္ႏိုင္။ မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ရင္း ေျခဗလာႏွင့္ ထပ္ေျပးမိ၏။ သတၱဝါႀကီးကာ သူမအားမွီလုခါနီးအခ်ိန္တြင္ေတာ့...
"ရပ္စမ္း..."
အသံတစ္ခု..... ဟုတ္တယ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္တိုင္ တည္ၾကည္ျပတ္သားေသာအသံ...
ခရာရင္းရင္းႏွီးႏွီးၾကားဖူးေသာအသံ... ဒါမွမဟုတ္ ဒီခရီးထြက္လာၿပီးေနာက္ ခရာ့နားအၿမဲရွိေနတတ္ေသာ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္အသံ
"ေတာက္....."
ထိုလူအသံေၾကာင့္ အမည္မသိသတၱဝါႀကီးကား မေက်မနပ္ႏွင့္ ႐ူး႐ူးရွဲရွဲထြက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ခရာအရွိန္မေလွ်ာ့ရဲေသး...
ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ႏွင့္ေျပးေနရင္း ႐ုတ္တရက္ အလန႔္တၾကားသတိထားမိသည္က ေခ်ာက္ကမ္းပါး တစ္ခု။ သို႔ေသာ္အရွိန္လြန္ၿပီး ခရာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္သို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ႏွင့္
"အား....."
ထိုစဥ္ တစ္စုံတရာသည္ သူမကိုလာေထြးေပြ႕ထားသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရ၏။ တကယ္ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး..
ၿပီးေတာ့...တကယ့္ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး...
ထို႔ေနာက္တကယ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ ခရာသည္ဘာမွမထိမခိုက္မနာက်င္ဘဲ ေအာက္သို႔ေခ်ာေမြ႕စြာ ေရာက္သြား၏။
အေၾကာက္တရားႏွင့္ေသြးပ်က္ထိတ္လန႔္ဖြယ္ အျဖစ္ေၾကာင့္ သူမအသိတရားေတြ လြတ္လိုက္ျပန္မိလိုက္ႏွင့္ ကူးလူးေနစဥ္...
သူသည္သူမကိုေထြးေပြ႕ထားရင္းမွ ေအာက္သို႔ အသာအယာခ်လိုက္ၿပီး ႏူးညံ့စြာႏွင့္
"အိပ္လိုက္.....ခရာ..."
"......."
"ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး အိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္..."
ခရာအျမင္ေတြေဝဝါးေနသည့္ၾကားမွ ဝိုးတဝါးသတိထားမိသည္က ... ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ သူမနားရပ္ေန၏။
အသိေတြေဝဝါးေနရာမွ သူ႔စကားေၾကာင့္ သူမ အရမ္းအိပ္ခ်င္လာ၏။ သူကသူမေဘး တျဖည္းျဖည္းထြက္ခြာသြားေတာ့ ခရာဝမ္းနည္းသလို ထူးဆန္းစြာခံစားလိုက္ရသည္။ ခရာတားခ်င္သည္.... အသံကမထြက္။
ထို႔ေနာက္ ခရာအရမ္းပင္ပန္းလာသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီးေနာက္ အသိတရားအားလုံးသည္လည္း အေမွာင္ထုတြင္းသို႔ .။ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ပါ။
သို႔ေသာ္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္အမ်ိဳးသမီးေနာက္ သူမပင္ပန္းႀကီးစြာလိုက္ေနမိဆဲ...........
လိုက္ရွာေနမိဆဲ...........
...............................................................
"ခရာကိုဘယ္လိုရွာမလဲ "
ေၾကာက္မက္ဖြယ္မည္းေမွာင္ေနသည့္ ေတာအုပ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ဈာန္ကဆိုလိုက္ေတာ့ ေစတန္ပုခုံးတစ္ခ်က္တြန႔္ၿပီး...
"ဒီေတာလမ္းတိုင္းပဲဝင္မယ္.."
ေစတန္ၫႊန္ျပရာၾကည့္ေတာ့ ေတာထဲသြားသည့္ လမ္းတစ္ခု။ ဈာန္က ေရွ႕ကပဲဦးေဆာင္ၿပီး ဝင္သြားသည္။ လေရာင္က်ိဳးတို႔က်ဲတဲခင္းထားသည့္ ေတာအုပ္ႀကီးကာ ေလတိုးသံပင္မၾကားရသည္မွာ ထူးဆန္းလြန္းလွ၏။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာတိတ္ဆိတ္ျခင္းေတာ့ ျဖစ္ဟန္မတူေပ။
"ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ေတာထဲ သူ႔ကိုဘယ္လိုရွာၾကမလဲ.."
နက္ရႈိင္းကဓာတ္မီးႏွင့္ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ထိုးရင္း အလိုမက်စြာဆိုေတာ့ ဈာန္သက္ျပင္းခ်ၿပီး...
"ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲ ဒီအတိုင္းခန႔္မွန္းၿပီးရွာရမွာပဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ နာမည္ေခၚလို႔လည္းမရဘူး ၿပီးေတာ့ ညအခ်ိန္ႀကီး"
"အေတာ္ဒုကၡေပးတာပဲ .."
နက္ရႈိင္းမေက်မနပ္ႏွင့္ေရ႐ြတ္ေတာ့ ဈာန္မၾကားဟန္ျပဳလိုက္သည္။ ေစတန္ကေတာ့ ေရွ႕ကိုသာသည္းႀကီးမည္းႀကီး ေလွ်ာက္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္မူေတြအျပည့္..
သူတို႔သုံးေယာက္ေတာအုပ္ထဲတြင္ စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမေတြ႕သလို ခရာသည္လည္း ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနဆဲ
ဈာန္သည္ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာသတိျပဳမိေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ရင္းရပ္လိုက္ကာ
"ခဏရပ္ဦး.."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
ေစတန္ကနားမလည္ဟန္ျဖင့္ဆိုေတာ့ ဈာန္အနီးနားကသစ္ပုပ္ပင္ႀကီးတစ္ခုကို လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း
"ဒီသစ္ပင္ကိုမင္းတို႔သတိထားမိလား ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဒီေနရာျဖတ္ဖူးသလားလို႔.."
"ဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ.."
"ငါတို႔ဒီေနရာပဲျပန္ေရာက္ေနတယ္ မထင္ဘူးလား.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းကပါ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားၿပီး
"ဟုတ္တယ္ ငါလည္းဒီသစ္ပုပ္ပင္ေတြ႕တာႏွစ္ခါရွိၿပီ ပုံစံတူလို႔ပဲထင္ထားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ထူးဆန္းေနၿပီ.."
"ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ သစ္ပင္ကို အမွတ္အသားလုပ္ၾကည့္မယ္ ဒီေနရာျပန္ေရာက္မေရာက္သိရတာေပါ့"
ဈာန္စကားကို သူတို႔သေဘာတူကာ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အနီးအနားကသစ္ပင္ေတြကို ပါလာသည့္ဓါးေျမာင္ျဖင့္ အမွတ္အသားလုပ္ထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သတိထားၿပီးခရီးဆက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာလိုက္ ထိုေနရာကိုပဲျပန္ေရာက္ေနသည္ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။
"ေသခ်ာၿပီ ငါတို႔ဒီေနရာပဲျပန္ေရာက္ေနတယ္ ဒီမွာ ငါတို႔လုပ္ထားတဲ့အမွတ္အသားေတြ..."
နက္ရႈိင္းက သစ္ပင္ေပၚကအမွတ္အသားေတြ ၫႊန္ျပရင္းဆိုလိုက္သည္။ ဈာန္က...
"တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ၿပီ ဒီတစ္ခါသတိထားၿပီး သြားရေအာင္..."
သို႔ေသာ္ သူတို႔မည္မွ်ပင္ အမွတ္အသားလုပ္၍ သတိထားကာသြားေစကာမူ ဒီေနရာပဲ ျပန္ျပန္ေရာက္လာသည္။ အဖန္တလဲလဲျဖစ္ေနေတာ့ နက္ရႈိင္းက ေဒါသထြက္သြားဟန္တူသည္။ ေဒါသတႀကီးႏွင့္
"ၾကာျဖဴ ...ခင္ဗ်ားဒီေတာထဲရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိတယ္ ထြက္ခဲ့စမ္းပါ... အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔ ဒဲ့ရွင္းမယ္.."
ထင္မွတ္မထားေသာေၾကာင့္ ဈာန္ကအံ့ၾသသြားရင္းမွ အထိတ္တလန႔္ျဖင့္
"နက္ရႈိင္း ခင္ဗ်ားဘာေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနသလဲ ဒုကၡေတာ့ေရာက္ကုန္ေတာ့မယ္.."
"မင္းမေတြ႕ဘူးလား သူဒီလိုလုပ္ေနလို႔ ခရီးမထြင္ျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာက္စရာလိုလို႔လဲ ထြက္လာပါေစ စာရင္းရွင္းၾကတာေပါ့.."
"ဒုကၡပါပဲ...ဒါေတာထဲ ၿမိဳ႕မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ားလုပ္ပုံနဲ႔ အားလုံးဒုကၡေရာက္ကုန္လိမ့္မယ္ သတိထားဦး..."
ဈာန္စကားမဆုံးခင္မွာပင္ ေတာသည္ ႐ုတ္တရက္တိတ္ဆိတ္ေနရင္းမွ...
"ေဝါ......."
"ေဟး.....ေဟး..."
"ဝူး......ဝူး...."
ေတာေတာင္ပတ္လည္အႏွံ႔အသံေပါင္းစုံ ဆူညံစြာထြက္လာေတာ့၏။ ေတာၿပိဳသလား ေတာင္ၿပိဳသလား..
ဆူညံေသာအသံၾကားမွ ဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီး၏ အဆက္မျပတ္ေအာ္သံတို႔ကလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိႏွင့္။
တေဝါေဝါႏွင့္ဆူညံေသာအသံတို႔က သူ႔တို႔ရွိရာ ဦးတည္လာေနသျဖင့္ ေစတန္က
"ဒါဘာျဖစ္သလဲ... ဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီး လာေနသလား"
"မဟုတ္ဘူး ေတာေမွာက္တာျဖစ္မယ္ အားလုံး ေက်ာခ်င္းကပ္ေနၿပီး စိတ္အာ႐ုံေသခ်ာစုစည္းထားပါ ဘာသံေတြၾကားၾကား လုံးဝမ်က္စိမဖြင့္နဲ႔ ဒါေျခာက္ေနတာ ဘာမွအမွန္တကယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာစိတ္သြင္းထားပါ မဟုတ္ရင္ေသတဲ့အထိ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တယ္.."
ဈာန္ကအေတြ႕အႀကဳံမ်ားသူမို႔ အေျခအေနကို ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သူ႔စကားကို နက္ရႈိင္းႏွင့္ေစတန္ကပါ အတြန႔္မတက္ဘဲ လိုက္နာလို႔ေတာ္ေတာ့သည္။
သူတို႔သုံးေယာက္ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္ထားလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္အသက္ရႈသံတစ္ေယာက္ ၾကားရသည္အထိ တိတ္ဆိတ္ေနၾက၏။
မၾကာလိုက္ပါ သူတို႔ေဘးပတ္လည္တြင္ အသံေပါင္းစုံထြက္လာသည္။
"ေဟး....."
"ဟိုမွာေတြ႕ၿပီ....လိုက္ေဟ့ သတ္ေဟ့..."
"ဝူး.......ဝူး..."
လူအုပ္ႀကီးႏွင့္သံၿပိဳင္ေအာ္သံႏွင့္အတူ ေတာၿပိဳသံတို႔ကလည္း ေနရာအႏွံ႔။ သစ္ပင္က်ိဳးေၾကသံ ေျမႀကီးတုန္ခါသံမ်ားႏွင့္ ဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးတို႔ကလည္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္လို႔.... ေသြးပ်က္ဖြယ္အတိ။
တျဖည္းျဖည္းနီးလာေသာအသံတို႔ေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းကစိတ္လူပ္ရွားေသာအသံျဖင့္..
"ဆင္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးလာေနၿပီထင္တယ္ ဒီတိုင္းဆက္ရပ္ေနလို႔ အဆင္ေျပပါ့မလား.."
"ထြက္ေျပးရင္အႏၲရယ္မ်ားတယ္ သူတို႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲဝင္ႏိုင္တယ္ မစိုးရိမ္နဲ႔ ဒါတကယ္မဟုတ္ဘူး ေျခာက္လန႔္တဲ့ပုံရိပ္ေတြပဲ စိတ္ကိုခိုင္ခိုင္ထားၿပီး ဘာသံၾကားၾကား မ်က္လုံးမဖြင့္မိေစနဲ႔ .."
သူ႔သတိေပးစကားေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းဘာမွထပ္မဆိုေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ဈာန္လည္ပင္းတြင္ အၿမဲဆြဲထားေလ့ရွိသည္ ႏွင္းေတာင္သြားစဥ္က ဆရာေတာ္တစ္ပါးလက္ဖြဲ႕လိုက္သည့္ ဘုရားပုံေတာ္ႏွင့္ အႏၲရယ္ကင္းလည္ဆြဲကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေတာေမွာက္သည့္အခါ႐ြတ္ဆိုရသည့္ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို အဆက္မျပတ္႐ြတ္ဆိုမိသည္။
မၾကာခဏဆန္းၾကယ္သည့္ ခရီးေတြသြားလာခဲ့ဖူးသည့္ အေတြ႕အႀကဳံရွိထား၍ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမည္ဆိုတာ သူေကာင္းစြာသိေနသည္မဟုတ္လား..
ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အသံေပါင္းစုံ....
ဆင္႐ိုင္းအုပ္တို႔၏ ေဒါသတႀကီးေအာ္ဟစ္သံတို႔ႏွင့္အတူ ေျမႀကီးတသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ေျပးလာသံတို႔က နီးကပ္လြန္းေနသည့္တိုင္ သူတို႔အားလုံးမ်က္လုံးလုံးဝမဖြင့္ဘဲ စိတ္အာ႐ုံကို အတင္းစုစည္းထားမိသည္။
ေလတိုးသံတို႔က ၾကက္သည္းထဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ျဖန္းခနဲ႔...
ဈာန္ဂါထာကိုတတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္သံအဆုံးတြင္ေတာ့ အရာအားလုံးၿငိမ္က်သြားသည္။ ခုနဆူညံသံႏွင့္ ေတာဆင္႐ိုင္းတို႔က ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။
စိတ္ခ်ရသည့္အေနအထားေရာက္မွ ဈာန္က မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး ..
"ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး မ်က္လုံးဖြင့္လို႔ရၿပီ.."
သူ႔စကားၾကားမွ နက္ရႈိင္းႏွင့္ေစတန္က မ်က္လုံးဖြင့္လာၿပီး ေဘးပတ္လည္ကို မွင္သက္စြာလိုက္ၾကည့္မိသည္။ ပထမဆုံးႀကဳံဖူးသည္မို႔ အံ့ၾသထိတ္လန႔္သြား ဟန္တူသည္။
"နက္ရႈိင္း ေနာက္ဆိုစကားေျပာဆင္ျခင္ပါ ဒါေတာထဲျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အားလုံးဘဝေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္.."
နက္ရႈိင္းက ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ ဘာမွမတုန႔္ျပန္မိ။ သို႔ႏွင့္သူတို႔ခရီးဆက္လာေတာ့ ခုနလိုတစ္ေနရာထဲ ပိတ္မိေနသည့္အျဖစ္မ်ိဳး မႀကဳံေတာ့ပါ။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔အားလုံးေျခလွမ္းေတြ ၿပိဳင္တူ ရပ္တန႔္သြားသည္။
လေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ႕လိုက္ရသည္က ခပ္လွမ္းလွမ္းခ်ဳံပုပ္တစ္ခုနားတြင္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနသည့္ ခရာ။ အရမ္းေၾကာက္႐ြံ႕ေနပုံရသည္။ မ်က္ႏွာထက္ဝယ္တြင္ေတာ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွင့္။
သူတို႔ကိုေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းသာသြားဟန္ျဖင့္..
"ခရာ့ကိုကယ္ပါဦး ခရာေၾကာက္တယ္.."
"ခရာ..."
ေစတန္က သူမရွိရာဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေျပးသြာဟန္ျပင္လိုက္စဥ္ ဈာန္စိတ္ထဲ မတင္မက်ခံစားရသျဖင့္ ေစတန္လက္ေမာင္းကို ဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး..
"ခဏေနဦး.."
"ဘာလဲကြာ ဟိုမွာ ခရာ့ကိုေတြ႕ေနၿပီကို.."
"ငါ့စိတ္ထဲမသကၤာလို႔ ခရာဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ရမယ္.."
ေျပာရင္း ဈာန္ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ႐ြတ္ဆိုေတာ့သည္။ ခရာကမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္
"ခရာေၾကာက္တယ္ခရာကိုကယ္ပါ ဟင့္ဟင့္.."
ခရာ့ငိုသံေၾကာင့္ ေစတန္က မလူပ္မ႐ြျဖစ္ေနသည္။ သူတားထား၍ ဆက္မသြားသည့္တိုင္ ေက်နပ္ပုံမရ..
"မင္းသံသယေတြမ်ားေနၿပီထင္တယ္ ဟိုမွာသူငိုေနၿပီ ငါမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.."
"ခဏေလာက္ပဲ....သည္းခံ"
ဈာန္ကေျပာရင္းပါလာသည့္မီးျခစ္ႏွင့္ အနီးနားကသစ္ေျခာက္ေတြကို ႐ိူ႔လိုက္သည္။ ႏူတ္ကလည္း ဘာမွန္းမသိေသာဂါထာကို အဆက္မျပတ္႐ြတ္ဆိုေနဆဲ..
ဝုန္းခနဲ႔ေတာက္သြားေသာ မီးေတာက္ႏွင့္အတူ ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ၾကက္သီးထဖြယ္အတိ..
"ဟင္..."
ခရာသည္ ခရာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ အလြန္႐ုပ္ဆိုးၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား၏။ ထိုအဘြားအိုသည္ညေနခင္းက သူေတြ႕လိုက္ရသည့္အဘြားအိုမွန္း ဈာန္သတိျပဳမိသည္။
အဘြားအို၏မ်က္ႏွာသည္သူတို႔အားလုံးကို ေယာက်ာၤးတန္မဲ့ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္အထိ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းေနသည္ကို လေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ထိုအဘြားအိုသည္ သူတို႔ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မည္းေမွာင္ေနေသာ ခ်ဳံပုပ္ေတြဖက္သို႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။
"ဘာေတြလဲ..."
ေစတန္ကတုန္လူပ္စြာဆိုလိုက္ေတာ့ ဈာန္သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"မ်က္စိေရွ႕မွာျမင္ရတာေတြဟာ ဘာမွအမွန္တရားမဟုတ္ဘူး ေစတန္ ဒါေတာႀကီးမ်က္ေမွာင္ထဲသတိထားပါ.."
"ဘုရားေရ..ၾကည့္စမ္း.."
နက္ရႈိင္းထံမွအထိတ္တလန႔္စကားေၾကာင့္ သူတို႔နက္႐ိူင္းဓာတ္မီးႏွင့္ထိုးၿပီး ၫႊန္ျပရာဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
တြင္းႀကီးတစ္ခု.....
အထဲတြင္ေတာ့ ေႁမြေပါင္းမ်ားစြာက လူးလိမ့္လ်က္..
ပို၍တုန္လူပ္ဖြယ္ေကာင္းသည္က ထိုေနရာသည္ခရာထိုင္ေနသည့္ ခ်ဳံပုပ္ေရွ႕တြင္ျဖစ္ေနသည္။
ခုနက ဒီေႁမြတြင္းႀကီးရွိမေနခဲ့ပါလား.....
အေျခအေနကိုရိပ္မိသြားဟန္ျဖင့္ေစတန္က
"ဆိုလိုတာက..."
"ဟုတ္တယ္ ဒါေထာင္ေခ်ာက္ပဲ ခုနခရာ့ကိုျမင္လို႔ သူဆီသြားရင္ ေသခ်ာေပါက္ဒီထဲျပဳတ္က်မွာပါ.."
တကယ္လို႔မ်ား တြင္းထဲျပဳတ္က်သြားပါက အသက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္။ ေႁမြေပါင္းမ်ားစြာ လူးလာေခါက္ေနသည္မွာ အသည္းယာဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ေစတန္က သက္ေမာတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိရင္း
"ေက်းဇူးပဲကြာ ဒါနဲ႔မင္းၾကည့္ရတာ အေတာ္အေတြ႕အႀကဳံရွိပုံရတယ္.."
"ဟုတ္တယ္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေတြ ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီလိုေတာေတာင္ထဲ မၾကာခဏခရီးသြားဖူးတယ္ေလ ဝါသနာေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္ ဒီလို အထူးအဆန္းေတြအမ်ားႀကီး ႀကဳံခဲ့ဖူးၿပီးၿပီး သတိတစ္ခ်က္လြတ္ရင္ အသက္ပါသြားလို႔ ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ.."
ဈာန္သည္ တကယ္ေတာ္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပင္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဈာန္ဦးေဆာင္ရာေနာက္ အသာတၾကည္ပင္ ခရီးဆက္လာမိသည္...
"ေဝါင္း..."
႐ုတ္တရက္ က်ားဟိန္းသံေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္မိၿပီး နက္ရႈိင္းက
" က်ားဟိန္းသံ ၾကားရလား.."
"အင္း ဈာန္ ဘယ္လိုထင္လဲ က်ားအစစ္ပဲလား.."
ေစတန္အေမးေၾကာင့္ ဈာန္က ပတ္ဝန္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ မ်က္စိကစားလိုက္ၿပီး
"မေျပာတတ္ဘူး ဟုတ္ရင္ဟုတ္မွာ ေတာထဲ ဆိုေတာ့.."
ဈာန႔္စကားမဆုံးမွီမွာပင္ သစ္ပင္ေတြၾကား တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္လာသည္က ကိုးေတာင္က်ားႀကီးတစ္ေကာင္..
"ေဝါင္း..."
သူတို႔သုံးေယာက္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ဟန္ျဖင့္ ဟိန္းလိုက္ျပန္၏။ ဈာန္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္ယြင္းသြားၿပီး
"တကယ့္က်ားအစစ္ပဲ နည္းတာႀကီးမဟုတ္ဘူး ဒုကၡပဲ ေသနတ္လည္းမပါခဲ့ဘူး အားလုံး သတိနဲ႔ေနၾက သူ႔ကိုအလစ္မေပးနဲ႔.."
ဈာန႔္စကားေၾကာင့္ သူတို႔တကယ့္အႏၲရယ္ႀကဳံရမွန္း ရိပ္မိေတာ့သည္။ က်ားႀကီးက သူတို႔ကိုလည့္ပတ္ေခ်ာင္းရင္း အလစ္ခုန္အုပ္ဖို႔ေခ်ာင္းေနပုံရ၏။ သူတို႔သုံးေယာက္ မ်က္ေတာင္ပင္မခတ္ရဲ။ က်ားႀကီးလူပ္ရွားသမွ် အလစ္မေပးဘဲလိုက္ၾကည့္ရင္း ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္လာေတာ့သည္။ လက္ထဲတြင္ဓါးေျမာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
အလစ္ေခ်ာင္းမရေသာက်ားႀကီးက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ခုန္အုပ္ဟန္ျပင္ၿပီးမွ...
"ေဝါင္း.."
တစ္ခ်က္ဟိန္းၿပီး ႐ုတ္တရက္ထြက္ေျပးသြားသျဖင့္ သူတို႔သုံးေယာက္ေၾကာင္သြားမိ၏။ သို႔ေသာ္ မၾကာလိုက္အေျဖကရွင္းသြားသည္။ သူတို႔ရွိရာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လာေနေသာ အရိပ္တစ္ခု..
ေဝဝါးေနသည့္တိုင္ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ကိုေတာ့ သတိျပဳလိုက္မိ၏။ ထိုသူက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေက်ာေပးရပ္ေနရင္း...
"လိုက္ခဲ့.."
"ဟင္..."
အျပင္တြင္ၾကားရသည္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ စိတ္ထဲတြင္ အလိုလိုၾကားရေသာအသံေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားမိစဥ္ ထိုသူကတစ္ေနရာသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဦးတည္သြားေနေတာ့၏။
ေစတန္က..
"သူဘယ္ကိုသြားေနသလဲ.."
"တို႔ေတြကိုကယ္ခဲ့တာပဲ အဆိုးေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး သူ႔ေနာက္လိုက္ေစခ်င္ပုံရတယ္ ဘယ္သြားမွန္းမသိတာထက္စာရင္ လိုက္သြားၾကရေအာင္.."
ထို႔ေနာက္သူတို႔သုံးေယာက္ထိုအရိပ္ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ သတိထားၿပီး အသာလိုက္လာမိသည္။ အေတာ္ေလးေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္ ေတြ႕လိုက္ရသည္က ႐ြာပ်က္ႀကီးတစ္ခု။
"႐ြာပ်က္ႀကီးပါလား... "
နက္ရႈိင္းက လေရာက္ေအာက္တြင္ ေခ်က္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေသာ ပ်က္ဆီးယိုယြင္းေနသည့္ ႐ြာပ်က္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေျခာက္ကပ္စြာ ဆိုလိုက္၏။
"တို႔ၾကားခဲ့တဲ့အတိုင္း ႐ြာပ်က္ႀကီးတကယ္ရွိတာပဲ သူဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီကိုေခၚလာသလဲ ဆက္လိုက္သင့္သလား "
ဈာန္ကစိတ္႐ူပ္ေထြးေနစဥ္ ထိုသူသည္ ႐ြာလမ္းေလးအတိုင္း တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသျဖင့္ ေစတန္က ..
"ေရာက္မွေတာ့မထူးဘူး အဆုံးထိသြားရေအာင္ ေနာက္ျပန္လွည့္လည္း ဘယ္သြားရမယ္မွန္းမွမသိတာ"
ဒီတစ္ခါေစတန္စကားကို သူတို႔လက္ခံလိုက္သည္။ စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီး ႐ြာလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာစဥ္ ၾကက္သီးေတြတျဖန္းျဖန္းထသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္..
"ဟိဟိ..."
"ဟီးဟီး...."
"ခစ္....ခစ္.."
တဲအိမ္အပ်က္ေတြၾကားမွ စကားေျပာသံ ရယ္သံ ဆူညံသံေတြထြက္လာေတာ့ သူတို႔အသက္ပင္ရဲရဲ မ႐ူရဲ။ ၿပီးေနာက္ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္သြားေနေသာ အရိပ္ေတြ...
"ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္နဲ႔... ေရွ႕တည့္တည့္ပဲ အာ႐ုံစိုက္ပါ"
ၾကားရျပန္ၿပီ...။ ခုနလိုမ်ိဳး စိတ္ထဲကေန ထင္ဟပ္လာသည့္အသံ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ သူတို႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနဟန္ရွိသည့္ အရိပ္တစ္ခု...
ဈာန္ နက္႐ိူင္း ေစတန္ ဆူညံေသာအသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ထိုသူေနာက္အာ႐ုံစိုက္ၿပီး လိုက္လာေတာ့သည္။ မၾကာလိုက္ ႐ြာပ်က္ႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ကြင္းျပင္တစ္ခုေရွ႕ ေရာက္သြားသည္.. ။
"ဈာန္..ဟိုမွာ.."
နက္ရႈိင္းၫႊန္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးရွိေက်ာက္တိုင္ေအာက္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည့္ အေမြးစုတ္ဖြားႏွင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္။ နီရဲေသာမ်က္လုံးတို႔က ေၾကာက္စရာအတိႏွင့္။
"ဘုရားေရ ဘာေကာင္ႀကီးလဲ.."
ဈာန္ထိတ္လန႔္စြာေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီး သူအေတြ႕အႀကဳံအရ ဘာမွန္းေတြးလိုက္မိေတာ့ ပိုလန႔္သြားမိ၏။ သို႔ေသာ္သတၱဝါႀကီးက အမည္မသိလူေၾကာင့္ထင္သည္ ..
စူးရဲစြာၾကည့္ေနသည့္တိုင္ ေနရာမွမေ႐ြ႕သျဖင့္ စိတ္ေအးစြာသက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့၏။ ထိုေနရာကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့..
"ဒါ.....ဒါခရာ့ဖိနပ္ပဲ.."
ေစတန္ကေျပာၿပီး ဖိနပ္ကို ေျပးေကာက္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕. ခရာစီးေနက်ဖိနပ္ေလး..
"ခရာဘာျဖစ္သြားလို႔လဲ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ.."
ေစတန္စိတ္ပူစြာေရ႐ြတ္ေနစဥ္ ထိုအရိပ္သည္ တစ္ေနရာသို႔လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး ဖ်တ္ခနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ဈာန္တစ္ခုခုကို နားလည္လိုက္ၿပီး ထိုသူၫႊန္ျပရာဆီသို႔ အေျပးသြားၾကည့္မိသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုသာ... ။ သို႔ေသာ္ ကမ္းပါးထိပ္နားတြင္ၿငိေနေသာ အျဖဴေရာင္အစေလးေၾကာင့္ သူထိတ္လန႔္သြားၿပီး ေအာက္ကိုဓါတ္မီးႏွင့္ ကပ်ာကယာထိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဟိုးေအာက္တြင္ေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနသည့္ အျဖဴေရာင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ..
"ေအာက္မွာ ခရာရွိတယ္ .."
သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ေစတန္ႏွင့္နက္ရႈိင္း အေျပးေရာက္လာၿပီး ေအာက္ကို ဓါတ္မီးႏွင့္ထိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေခ်ာက္ကအရမ္းမနက္သျဖင့္ မူန္ပ်ပ်ေလး ျမင္ေနရသည္။ ဈာန္ကစိုးရိမ္စြာျဖင့္..
"ခရာေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားပုံရတယ္ ေအာက္ဆင္းရေအာင္.."
"ဘယ္ကေနဆင္းမလဲ သိပ္မနက္ေပမယ့္ အေတာ္မတ္တယ္.."
နက္ရႈိင္းစကားေၾကာင့္ ေစတန္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ
"ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကို အဆင္ေျပသလိုဆင္းၾကမယ္ ဟိုမွာခရာေသသလားရွင္သလား မသိရေသးဘူး "
ေစတန္ကအေတာ္စိတ္ပူေနပုံရသည္။ ပ်ာယာခတ္ေနသျဖင့္ ဈာန္ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ခရာ့ကိုအလြန္စိတ္ပူေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေစတန္လိုေတာ့ထုတ္မျပတတ္ပါ။
နက္ရႈိင္းတစ္ေယာက္သာ ေအးေအးေဆးေဆး။ အင္းေလ သူ႔အတြက္ေတာ့ဘယ္တုန္းကမ်ား ခရာကစိုးရိမ္စရာေကာင္းဖူးလို႔လဲ...
စိတ္လူပ္ရွားလြန္းသျဖင့္ ဈာန္ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ကာ ေအာက္သို႔လိမ့္က်သြားသည္။ ေတာ္ေသးပါရဲ႕ ေအာက္ေရာက္ခါနီးမို႔....
ဒါေတာင္ ေျခလက္ေတြ အေတာ္ေလးပြန္းပဲ့သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနသည္ကို သတိမမူအားေသး။ လူးလဲထရင္း ခရာရွိရာအေျပးသြားမိသည္။
"ခရာ..."
သူမသတိေမ့ေနပုံရသည္။ အသက္႐ူေနေသးသျဖင့္ စိတ္ေအးမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ခရာ့ကိုယ္တြင္ ဘာဒဏ္ရာမွရွိမေနသျဖင့္ ဈာန္အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။
ေခ်ာက္ကသိပ္မနက္သည့္တိုင္ အေတာ္မတ္ေစာက္သည္။ ေက်ာက္ေဆာင္အခြၽန္ေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြေၾကာင့္ အနည္းဆုံးပြန္းရာေတာ့ရေနရမည္။
အခုေတာ့ဘာဒဏ္ရာမွမေတြ႕သလို ပကတိအိပ္ေမာက်ေနသကဲသို႔ျဖစ္ေနသည္မွာ ထူးဆန္းလွသည္။ ဈာန္အံ့ၾသသင့္ေနစဥ္ ေစတန္ကအနားေရာက္လာၿပီး
"ခရာဘာျဖစ္သြားေသးလဲ.."
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးေမ့ေနပုံရတယ္ ထူးဆန္းတယ္ အေပၚကျပဳတ္က်လာတာ အိပ္ေနတဲ့တိုင္းပဲ ဘာဒဏ္ရာမွ မရွိဘူး.."
ေစတန္က ဒါကိုသိပ္အထူးတလည္ ေတြးပုံမရပါ။ ခရာ့ကို အေကာင္းတိုင္းျပန္ေတြ႕ရတာကိုပဲ ဝမ္းသာေနပုံရသည္။
"ေတာ္ပါေသးတယ္ ဘာမွမျဖစ္လို႔ပဲ ငါခရာ့ကိုခ်ီသြားမယ္ ဒီကေနအျမန္ဆုံးသြားရေအာင္.."
ေစတန္ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ခရာ့ကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒဏ္ရာေတြရထားသည္မို႔ ဈာန္ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။ နက္ရႈိင္းက အခုမွသူတို႔အနားေရာက္လာၿပီး အေျခအေနကို တစ္ခ်က္သာလွမ္းၾကည့္ၿပီး ဘာမွမဆို။
ဈာန္သည္ ႐ုတ္တရက္ေက်ာေတြစိမ့္လာၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရသျဖင့္ မလုံမလဲျဖစ္ကာ အေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ဟင္...."
ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္တြင္ရပ္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္..။ ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္တို႔က ေလထဲတြင္လြင့္ကာ မ်က္ႏွာကိုဖုံးထားသျဖင့္ ေသခ်ာသဲကြဲစြာ မျမင္ရပါ....
"ဘုရားေရ..ဒါက.."
ဈာန္အံ့ၾသသင့္စြာ ဆိုလိုက္သည္။ ေစတန္ႏွင့္နက္ရႈိင္းကပါ သူ႔လိုခံစားလာရသည္ထင္သည္ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔ေရာျမင္ရလား.."
သူေျခာက္ေသြ႕စြာေမးလိုက္ေတာ့ ေစတန္ႏွင့္နက္ရႈိင္း အသာေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ဘာစကားမွမဆိုႏိုင္ေအာင္ မိနစ္ပိုင္းမွ်ကိုယ္စီ တိတ္ဆိတ္ေနမိ၏။
ထိုမိန္းကေလးက ေအာက္သို႔ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး သူ႔တို႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။ လေရာင္ျဖာျဖာေအာက္မွ ကမ္းပါးထိပ္တြင္ရပ္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္မိန္းကေလးပုံရိပ္က ေက်ာထဲစိမ့္ေအာင္ပင္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ေလအလြင့္မွာဝဲ့လြင့္လာသည္က ၾကာပန္းသင္းသင္းရနံ႔မ်ား....
"ၾကာျဖဴ.."
ရည္႐ြယ္မထားဘဲ သူတို႔ၿပိဳင္တူေရ႐ြတ္မိ၏။ တစ္ခ်ိန္လုံး ၾကာျဖဴကိုလိုက္ရွာေနသည့္တိုင္ တကယ္တမ္းေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ဘာစကားမွမဆိုႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္စီေအးစက္ကာ တိတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
မိနစ္...မိနစ္ပိုင္းေလာက္သာ....
သူမဖ်တ္ခနဲ႔မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ၾကာပန္းရနံ႔ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ...
ခပ္ေဝးေဝးတြင္ေတာေခြးအူသံတို႔က သံၿပိဳင္ထြက္လာလ်က္ ..
ဦးစြာသတိဝင္လာသူက ... နက္ရႈိင္းေျမ
"သူဘယ္သြားလိုက္ၿပီလဲ မရဘူး သူလြတ္သြားလို႔ မရဘူး.."
နက္ရႈိင္းကလိုက္သြားဟန္ျပဳစဥ္ ဈာန္က ဖ်တ္ခနဲ႔လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး
"႐ူးေနလား နက္ရႈိင္းကမ္းပါထိပ္ကိုျပန္တက္ၿပီး လိုက္ရွာမလို႔လား"
"ဒါေပမယ့္..."
"ဒါသူ႔ပိုင္နက္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုသြားရင္ဆိုင္မလဲ သူ႔ကိုျမင္တာေတာင္ ကိုယ္တို႔ေတြမလူပ္ရွားႏိုင္တာ ၿပီးေတာ့ သူက တို႔ရွာေနတဲ့ၾကာျဖဴဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာေသးဘူး အေရးႀကီးတာကခုခ်ိန္အားလုံး ေဘးမသီရန္မခနဲ႔ သေဘာဆႌျပန္ေရာက္ဖို႔ပဲ.."
နက္ရႈိင္းစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပုံရသည္။ မေလွ်ာ့လို႔လည္းမရ။ ျမင္သာျမင္လိုက္ရၿပီး ဘာမွအေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္သည့္ အရာတစ္ခုကို ဘယ္လိုသြားဆုပ္ကိုင္မလဲ....
ေစတန္ကဘာစကားမွမဆိုဘဲ ခရာ့ကိုေပြ႕ခ်ီလ်က္ႏွင့္ ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔ဘာစကားမွ ထပ္မဆိုမိဘဲ ကိုယ္စီအေတြးေတြႏွင့္ အျပန္လမ္းကိုမွန္းဆၿပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။
သူတို႔ ကံေကာင္းသြားသည္ထင္သည္။ လမ္းမမွားဘဲ ေတာအုပ္အျပင္သို႔ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့၏။ ကမ္းစပ္ကိုလြယ္လြယ္ကူကူ ေရာက္လာႏိုင္၍ ေတာ္ေတာ့သည္။
"ေစတန္အဆင္ေျပရဲ႕လား တစ္လမ္းလုံးေပြ႕ခ်ီလာေတာ့ ပင္ပန္းေနမွာပဲ.."
"ရတယ္...ဈာန္.."
ေစတန္ကေျပာၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားေနသျဖင့္ ဈာန္ဘာမွထပ္မဆိုေတာ့ပါ။ ကမ္းစပ္က ဒီဖက္ကမ္းနည္းနည္းက်သျဖင့္ အေတာ္ေလးေကြ႕ပတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္ရေသးသည္။ သေဘာနၤားဆီေရာက္ေတာ့ မနက္ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္ပင္ေရာက္ေခ်ၿပီ..။
တစ္ညလုံးမအိပ္ဘဲ ေျပးလႊားထားေသာ သူတို႔သုံးေယာက္လုံးသည္လည္း အေတာ္လက္ပန္းက်ေနၿပီျဖစ္သည္။
သေဘာနၤားမေရာက္မီ ေက်ာက္ေစာင္တစ္ခုတြင္အိပ္ေနသည့္ ဦးခါဆန္ကိုအထူးအဆန္းေတြ႕လိုက္ရေတာ့ လူပ္ႏိုးခဲ့ရေသးသည္။
ဦးခါဆန္ကေတာ့အထိတ္တလန႔္ႏွင့္..
"က်ဳပ္ညက အခန္းထဲတံခါးပိတ္အိပ္တာပါ ဘယ္လိုလုပ္ေသာင္ျပင္ေပၚေရာက္ေနသလဲ ဘုရားဘုရား ဘာမွမျဖစ္လို႔သာပဲ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြေစာင့္ေရွာက္လို႔ အသက္ရွင္ေနတာျဖစ္မယ္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္"
တတြတ္တြတ္ႏွင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ဆုေတာင္းေနေသာဦးခါဆန္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ပင္ပန္းေနသည့္ၾကားမွ ၿပဳံးလိုက္မိေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေအးစက္ေနသည့္ ဒီမနက္ခင္းကေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းေတြ အျပည့္ႏွင့္............
......................................................
"ကိုကို.....ကိုကို..."
ေနေရာင္ကျဖာထြက္လာၿပီ...။ ပင္လယ္သည္ပင္ ညကႏွင့္မသက္ဆိုင္သကဲ့သို႔ လွပေသာလိူင္းလုံးမ်ား လြင့္ခါလို႔....
သတိရလာခ်င္းခ်င္း သူမပါးစပ္ဖ်ားကထြက္လာသည့္နာမ္စားက ... "ကိုကို"တဲ့။
"ကိုကို...."
"ခရာ... သတိရလာၿပီလား"
"ကိုကိုေရာ......."
အနားတြင္ရွိေနသည့္ ဈာန္အေမးကိုမေျဖ။ သူမကိုကိုကိုသာလွ်င္ အေမာတကား လိုက္ရွာေနသည္။ ဈာန္သက္ျပင္းခ်လိုက္မိရင္း .
"နက္ရႈိင္းကို ကိုယ္သြားေခၚေပးမယ္ခရာ ခဏေစာင့္ေနေနာ္..."
မ်က္ရည္ေလးဝိုင္းလ်က္ သူမေခါင္းညိတ္ရွာသည္။ ဘာကိုနာက်င္မွန္းမသိ သူရင္ထဲတြင္ေတာ့ စူးစူးနင့္နင့္.
အနားတြင္ တစ္ခ်ိန္လုံးအိပ္ေစာင့္ေနသည့္ေစတန္က မခ်င့္မရဲဟန္ျဖင့္အံႀကိတ္ထားမိသည္။ ခရာ့ေၾကာင့္ ဈာန္ေခ်ာက္ကမ္းပါးက လိမ့္က်ခဲ့သည္။
ဒီကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ႏိုင္။ သူမသတိမရမခ်င္း စိတ္ပူစြာေစာင့္ေနခဲ့သည္။
ေစတန္ကေရာ... ဘာထူးလဲ
တစ္လမ္းလုံးႏွစ္နာရီေက်ာ္ သူမကို မညည္းမညဴေပြ႕ခ်ီလာခဲ့သည္။ သေဘာေပၤၚေရာက္ေတာ့လည္း အနားကမခြာဘဲ စိုးရိမ္စြာအိပ္ေစာင့္ခဲ့သည္။
တကယ္တမ္း သူမသတိရလာခ်င္းခ်င္း အဆက္မျပတ္တမ္းတၿပီးေခၚခဲ့သူက "ကိုကို" တဲ့.....။
ဘယ္ေလာက္နာက်င္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္းလဲ..
ဒါမွမဟုတ္ ဘာေတြကမွားယြင္းေနခဲ့သလဲ...
ေစတန္ဘာစကားမွပင္မဆိုႏိုင္ဘဲ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာေနရာမွ ထထြက္သြားေတာ့သည္။ ဈာန္ကေတာ့ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ နက္ရႈိင္းကိုသြားေခၚေပးခဲ့သည္။
နက္ရႈိင္းက မၾကည္မသာႏွင့္လိုက္ပါလာသည္။ နက္ရႈိင္းကိုျမင္ေတာ့ သူမခမွ်ာဝမ္းသာအားရျဖင့္ ကုန္း႐ုန္းထၿပီး ေျပးဖက္ရွာသည္။
"ကိုကို....ခရာေလ..."
"ဖယ္စမ္းပါ...."
သို႔ေသာ္သူမလက္ေတြကို နက္ရႈိင္းဆြဲဖယ္လိုက္သည္မွာ တကယ္ကို ရက္ရက္စက္စက္။ သူမကိုမေက်မနပ္ႏွင့္ မူန္ကုပ္ကုပ္စိုက္ၾကည့္ရင္း...
"မင္းအေတာ္ဒုကၡေပးတာပဲ တစ္ညလုံး မင္းကိုလိုက္ရွာရတာ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡမ်ားလဲ တစ္ျခားသူေတြ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရလဲသိလား... ေသမယ္ဆိုရင္လည္း လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေသပစ္လိုက္ ထပ္ၿပီးဒုကၡမေပးခဲ့နဲ႔..."
"ကိုကို....ခရာ..."
ခရာမ်က္ရည္ေတြေပါက္ခနဲ႔က်လာခဲ့၏။ ဟုတ္ပါရဲ႕ သူမဘာကိုသြားေမွ်ာ္လင့္မိျပန္သလဲ...
နက္ရႈိင္းေျမဆီမွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား မိုးနတ္ခရာအတြက္ သနားၾကင္နာျခင္း၊ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းေတြမ်ားရွိခဲ့ပါလိမ့္
ဈာန္မေနသာေတာ့ဘဲ....
"နက္ရႈိင္း ဘာလို႔ဒီစကားေတြေျပာေနရသလဲ ခရာ ေနေကာင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူး သူ႔ခမွ်ာ သတိရခ်င္းခ်င္းခင္ဗ်ားကိုေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ ေခၚေနရွာတယ္ .."
"အဲ့ေတာ့ဘာလုပ္ရမလဲ ဒီမွာအိပ္ေရးမဝရတဲ့ၾကားထဲ ထပ္ဒုကၡေပးဦးမလို႔လား.."
နက္ရႈိင္းကစိတ္တိုဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ခရာခမွ်ာမ်က္ရည္ကို မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးျဖင့္ ပုတ္ခတ္ပစ္ရင္း ဝမ္းနည္းအားငယ္ျခင္းတို႔ကို အတင္းဖုံကြယ္ ထားလိုက္ၿပီး
"ခရာ့အမွားေတြပါ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ေတာက္..."
နက္ရႈိင္းထြက္သြားေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကတလိမ့္လိမ့္...။
ထိတ္လန႔္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ညတစ္ညကို သူမ႐ူးမတက္ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း ကိုကို႔ကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ပင္ပန္းသမွ် ငိုေႂကြးပစ္ခ်င္သည္။
ကိုကို႔လက္ေမာင္းထက္တြင္ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့သမွ် အေမာေျဖခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းတြင္ေတာ့...
ခရာကိုၾကည့္ၿပီး ဈာန္ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမည္မွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ တျခားသူအတြက္က်ေသာ သူမမ်က္ရည္တို႔ကို ဘယ္လိုႏွလုံးသားႏွင့္ သူသုတ္ေပးရမည္နည္း။
သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းသည္လည္း တဆစ္ဆစ္နာက်င္လို႔ပါလား.....
ခရာကငိုေႂကြးေနရင္းမွ သူ႔ကိုသတိရသြားဟန္ျဖင့္ မ်က္ရည္ေလးကို အသာသုတ္လိုက္ၿပီး ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးရွာကာ...
"ခရာေၾကာင့္ အားလုံးဒုကၡမ်ားကုန္တဲ့အတြက္ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ခရာတမင္ရည္႐ြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး"
"မဟုတ္တာ ခရာရယ္..."
သူ႔စကားမဆုံးမွီမွာပင္ အခန္းထဲေဒါသတႀကီး ဝင္လာသူက မို႔။ ခရာရွိရာေဒါသတႀကီး ေလွ်ာက္သြားရင္း
"ခရာ နင္ဘာသေဘာနဲ႔ ငါ့ကိုဒုကၡေပးရသလဲ"
"ရွင္..."
"နင့္အေပါင္းအေဆြနဲ႔ငါ့ကိုဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေလ အခုမွဘာမွမသိသလိုလုပ္မေနနဲ႔"
မို႔ကေဒါသတႀကီးႏွင့္ သူမကိုပါဆြဲရမ္းေနေတာ့ ဈာန္မေနသာေတာ့ဘဲ...
"မို႔ဘာျဖစ္ေနသလဲ ခရာမေန႔ညက ေခ်ာက္ထဲက်ထားလို႔ ေနေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး ဘာလို႔ဒီလိုေတြလုပ္ရသလဲ..."
"ေခ်ာက္ထဲက်တယ္ဟုတ္လား မျဖစ္ႏိုင္တာ ၾကည့္စမ္းသူ႔မွာဘာဒဏ္ရာရွိလဲ ကိုဈာန္ ဘုရားေရ... ၾကည့္ပါဦး မေန႔ညက သေဘာေပၤၚကက်တဲ့ဒဏ္ရာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး.."
မို႔က ညကအျဖစ္ေၾကာင့္ ေဒါသတႀကီးေျပာေနရင္းမွ သူမဂါဝန္ကိုဆြဲခါမိေသာေၾကာင့္ သေဘာေပၤၚကျပဳတ္က်စဥ္က ရခဲ့သည့္ဒဏ္ရာပင္မရွိေတာ့သည္ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။
မို႔စကားေၾကာင့္ ဈာန္သည္ပင္အံ့ၾသသြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ဘာေျပာရမယ္ပင္ မသိေတာ့ေပ။ သူမကိုယ္မွာဘာပြန္းရာစြန္းရာမွပင္ မရွိေတာ့ျခင္းမွာ ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။
မို႔ကခနဲ႔တဲ့တဲ့ၿပဳံးလိုက္ရင္း..
"ဘယ္ျဖစ္မလဲ ဒါနင့္အမ်ိဳးေတြေလ နင္ပဲေကာင္းၿပီး က်န္တဲ့သူေတြအကုန္ဒုကၡေရာက္ရတယ္ မေကာင္းဆိုးဝါးမ..."
"မမမို႔ ဘာေျပာေနသလဲ ခရာနားမလည္ဘူး.."
ခရာကဂါဝန္ကို ကပ်ာကယာျပန္ဖုံးလိုက္ရင္း နားမလည္ဟန္ျဖင့္ဆိုေတာ့ မို႔ပိုခံျပင္းသြားၿပီး
"မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ ငါ့ကိုမေက်နပ္လို႔ ဒီလိုဒဏ္ရာရေအာင္ နင္လက္တုန႔္ျပန္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား.. ငါနင့္ကိုတြန္းခ်ထားလို႔..."
မို႔စကားလြန္သြားၿပီးမွ ဈာန႔္ကိုသတိထားၿပီး ကပ်ာယာစကားရပ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ စိမ္းက အေျပးတပိုင္းေလးဝင္လာၿပီးေနာက္
"မို႔ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနသလဲ ဒုကၡပါပဲ.."
"စိမ္း... ငါညက ဘယ္ေလာက္စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားရလဲ အသက္ေတာင္ထြက္ခ်င္တယ္ ၾကည့္စမ္းဒဏ္ရာေတြ အခုလမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး"
မ်က္ရည္စို႔လ်က္မို႔ေျပာေတာ့ စိမ္းသက္ျပင္းခ်ရင္း
"မို႔ရယ္ ဒါက ခရာ့ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူးဟာ "
"နင္ဘာသိလဲ သူကမေကာင္းဆိုးဝါးမ ေခ်ာက္ထဲက်တယ္တဲ့ သူ႔ကိုယ္မွာ ဘာပြန္းရာမွေတာင္မရွိဘူး မေန႔ညကရတဲ့ ဒဏ္ရာကလည္း ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္သြားရတယ္တဲ့ မထူးဆန္းဘူးလာ.."
"မို႔ရယ္ ခရာလည္းပင္ပန္းထားတယ္ လာပါဟာ နင္ခဏအနားယူလိုက္ေနာ္ ငါအခန္းထဲ လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
စိမ္းအတင္းဆြဲေခၚရာေနာက္ မို႔မေက်မနပ္ႏွင့္ ပါသြားသည္။ မို႔ကိုျပန္ပို႔ၿပီး စိမ္းကခရာ့ဆီျပန္လာကာ အားနာစြာျဖင့္...
"ခရာ မို႔အစားစိမ္းပဲေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ ညကသူတကယ္ေၾကာက္ေနခဲ့လို႔ ခုလိုျဖစ္ရတာပါ.."
"ဟုတ္ကဲ့ရပါတယ္ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ခရာေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ခရာလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
ခရာ့ပုံစံကအေတာ္ႏြမ္းနယ္ေနသည္ကို သတိျပဳမိေတာ့ဈာန္က
"ကဲ...တျခားဟာေတြ စိတ္ထဲမထားနဲ႔ေတာ့ ခရာအခုခဏနားလိုက္ဦးေနာ္ ဒါနဲ႔ ညကဘာမွမစားထားေတာ့ ဗိုက္ေတာ့ဆာေနမွာပဲ တစ္ခုခုကိုယ္အရင္စီစဥ္ေပးလိုက္ဦးမယ္"
"ဟင့္အင္း...ခရာဗိုက္မဆာပါဘူး စိတ္ေလးနည္းနည္း႐ူပ္ေနလို႔ ခနေလးနာခ်င္တယ္"
ခရာ့စကားေၾကာင့္ စိမ္းႏွင့္သူအလိုက္တသိ အခန္းထဲမွထြက္လာလိုက္သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ စိမ္းကဈာန္ကိုပါ အားနာဟန္ျဖင့္..
"ခုနက မို႔မဆင္မျခင္ေျပာတာေတြအတြက္ ကိုဈာန႔္ကိုပါ စိမ္းထပ္ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ "
"ရပါတယ္ ကိုယ္ကသိပ္ကိစၥမရွိပါဘူး.."
"တကယ္ေတာ့မို႔အျပစ္ရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး မို႔ညကတကယ္ေၾကာက္ခဲ့တာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ စိမ္းကိုဖက္ၿပီးငိုေနေသးတယ္ ဒဏ္ရာလည္းရထားေတာ့ အဖ်ားပါဝင္ၿပီး အခုလိုေပါက္ကြဲၿပီး ျဖစ္သြားရတာပါ"
ညကမို႔အျဖစ္ကို သူလည္း အနည္းအက်ဥ္းသိထားသည္မို႔ ေခါင္းအသာညိတ္လိုက္ရင္း..
"မို႔လည္းဒီလိုအထိတ္တလန႔္ႀကဳံရေတာ့ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ခရာကလည္း ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အထင္မွားႏိုင္ပါတယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ခရာကတကယ္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားတဲ့မိန္းကေလးဆိုတာ ယုံၾကည္တယ္ စိမ္းအေနနဲ႔ေရာဘယ္လိုျမင္လဲ.."
"ဟင့္အင္း... စိမ္းဘာမွ ထင္ျမင္ခ်က္မေပးတတ္ပါဘူး"
"ဒါနဲ႔စိမ္းေရာ ညကဘာထူးျခားတာမွ မႀကဳံရဘူးလား"
သူ႔စကားေၾကာင့္ စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကြက္ခနဲ႔ ပ်က္သြားသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ ေတြေတြေလးျဖစ္သြားၿပီး တစ္စုံတရာကို ဖုံးကြယ္လိုဟန္ျဖင့္ အသက္မပါေသာ အၿပဳံးတို႔ႏွင့္..
"ဟင့္အင္း ၾကည့္ရတာ စိမ္းကံေကာင္းတယ္ ထင္တယ္... စိမ္းကိုခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္ "
စိမ္းထြက္သြားေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း အေတြးမ်ားစြာႏွင့္က်န္ခဲ့သည္။ သူသည္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပီပီ စိမ္းတစ္ခုခုကို ထိန္းခ်န္ထားမွန္း ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ ရိပ္မိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
သူမဘာကိုဖုံးကြယ္ထားခ်င္ပါလိမ့္....
မတင္မက်အေတြးျဖင့္သာက်န္ခဲ့ရင္းႏွင့္။ အေျဖရွာမရဘဲစက္ရပ္သြားသည့္ သေဘာႀကႌးကေတာ့ ခုမနက္ခင္းတြင္ေတာ့ အလိုလိုစက္ေကာင္းသြားသျဖင့္... ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေပါ့ပါးစြာေျပးလႊာေနလို႔...
ဟိုး....ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီးပေဟဠိဆန္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အတိႏွင့္ကြၽန္းႀကီးသည္ မေန႔ညကသူမဟုတ္သကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ က်န္ခဲ့ေလ၏.....။
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
