Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၁)
"ညေနပိုင္းတုန္းက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ငါဆုံခဲ့တယ္"
ညစာစားေနရင္း ႐ုတ္တရက္ စိမ္းကဆိုလိုက္ေတာ့ အားလုံးအၾကည့္က စိမ္းထံေရာက္လာသည္။ စိမ္း ဘယ္သူ႔ကိုမွမၾကည့္ဘဲ
"ပင္လယ္ႀကီးကိုမ်က္ႏွာမူၿပီး ပင္လယ္နဲ႔မသက္ဆိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို အဲဒီ့လူေရးဆြဲေနခဲ့တယ္"
"ဘာပန္းခ်ီကားမို႔လဲ"
မို႔စိတ္ဝင္တစားေမးေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိမ္းသက္ျပင္း႐ိူက္မိရင္း
"ကန္ေရျပင္တစ္ခု. ၾကာပန္းအျဖဴတစ္ပြင့္ ... ၿပီးေတာ့ကန္ေရျပင္ကို ေက်ာေပးၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္"
"ဘယ္လို...."
ဒီတစ္ခါေမးလိုက္သူက ေကာင္းကင္။ သူဟာ လက္တေလာပင္ ဒီလိုမ်ိဳးအိပ္မက္မ်ိဳး ထူးဆန္စြာ မက္ခဲ့သည္မဟုတ္လား
"သူေျပာတာက သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိေနတဲ့အရာ တစ္ခုကိုေရးဆြဲေနတာတဲ့ မထူးဆန္းဘူးလား"
"အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားက ဘာထူးဆန္းတယ္ ထင္ေနလို႔လဲစိမ္း"
ကမာၻအေမးေၾကာင့္ စိမ္းအတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနမိၿပီးမွ
"သူက ၾကာျဖဴနဲ႔သက္ဆိုင္ေနတယ္..."
"ၾကာျဖဴဟုတ္လား ဘယ္လိုသက္ဆိုင္သလဲ ငါသိပ္နားမလည္ဘူး "
"ကန္ေရျပင္ႀကီးတစ္ခု အျဖဴေရာင္ၾကာျဖဴပန္းတစ္ပြင့္ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဒါဟာ ၾကာျဖဴရဲ႕ျပယုဂ္ေတြပဲ ထူးဆန္းတယ္ ငါမေျပာတတ္ဘူး ေသခ်ာတာက အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားက ၾကာျဖဴနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ပုံပဲ"
စိမ္းေျပာေနရင္းမွ ကမာၻကို ဆက္မရွင္းျပတတ္ေတာ့သျဖင့္ စကားကို ျဖတ္လိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအိပ္မက္မ်ိဳး မၾကာခဏမက္ခံရလြန္းလို႔ ထိုပန္းခ်ီကားသည္ သူမအျမင္မွာထူးဆန္းေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား
ေအးစက္ျခင္းအတိႏွင့္ကန္ေရျပင္...
လွပေနသည့္တိုင္ အထီးက်န္ျခင္းေတြႏွင့္ ၾကာျဖဴတစ္ပြင့္.။ ၿပီးေတာ့ပေဟဠိဆန္စြာ ေက်ာေပးေနသည့္ ေက်ာ့ရွင္းေသာမိန္းကေလး
ဒီထူးဆန္ေသာအရာႏွင့္ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူမရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ ကမာၻတို႔က သိခ်င္မွသိမည္။ အျဖဴေရာင္ၾကာပန္းတစ္ပြင့္မွ လြဲရင္သူ႔တို႔အတြက္ ထိုပန္းခ်ီကားျမင္ပါက အထူးအဆန္းဟုထင္မည္ မဟုတ္ပါ။
စိမ္းအေနႏွင့္လည္း မၾကာခဏႀကဳံခဲ့ရသည့္ အိပ္မက္ကိုထုတ္မေျပာခ်င္ပါ။ ထိုအိပ္မက္သည္ ၾကာျဖဴဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခင္ငယ္စဥ္ကတည္းက စိမ္းမၾကာခဏမက္ခဲ့ရဖူးသည္ကို။
ၾကာျဖဴဆိုသည့္နာမည္ကို ရင္းႏွီးလာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ ထိုထူးဆန္းၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္အိပ္မက္သည္ ပိုၿပီးသက္ဝင္လာခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ဒီအေၾကာင္းအရာကို စိမ္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေျပာခ်င္ပါ။ သူမကိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ အထင္မခံႏိုင္သလို သူမေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရမွာကိုလည္း မလိုလားပါ။
ၿငိမ္သက္သြားသည့္စိမ္းကိုၾကည့္ၿပီး ေကာင္းကင္ကနားလည္စြာပင္......
"သူဘယ္သူလဲဆိုတာေရာ သိခဲ့လား"
တမင္စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္းဒီပန္းခ်ီကားႏွင့္ထပ္တူ အိပ္မက္မက္ဖူးသျဖင့္ စိမ္းျဖစ္ေနတာကို နားလည္မိျခင္းပင္။ သူဆိုရင္လည္း ရွင္းျပတတ္မည္ မဟုတ္ပါ။
သို႔ေသာ္စိမ္းေျပာသလို ထိုပန္းခ်ီကားသည္ ၾကာျဖဴကိုရည္႐ြယ္၍ ဆြဲထားသည္ကိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲလက္ခံမိသည္။ ၾကည့္ရတာစိမ္းလည္း သူ႔လို အိပ္မက္ဖူးသည္ထင္သည္။
လူလစ္ရင္ေမးၾကည့္ဦးမွဟု ေကာင္းကင္ စိတ္ထဲေတးထားလိုက္သည္။ စိမ္းက ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"ဘယ္သူလဲလို႔ေတာ့ မသိဘူး ဒါေပမယ့္ ဒီကမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဝတ္ပုံစားပုံကေခတ္မီၿပီး လူရည္အေတာ္သန႔္တယ္ သားနားတယ္ အသက္ကတို႔ေတြေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္ အယ္ ၿပီးေတာ့ သူ႔နာမည္ကဘာပါလိမ့္ ငါေမးခဲ့ေသးတယ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ေအာ္မွတ္မိၿပီ ဈာန္ညတဲ့"
"ဈာန္ညဟုတ္လား စိမ္း"
အံ့ၾသသင့္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သူကမို႔။ မို႔ပုံစံေၾကာင့္ စိမ္းပင္ေၾကာင္သြားၿပီး
"အင္းဟုတ္တယ္ ဈာန္ည"
မို႔သည္ခဏမွ်ၿငိမ္သြားၿပီး ေတြေတြဆဆေလးျဖင့္
"သူက ဈာန္ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး"
"ဘာလဲ နင္သိေနလို႔လား မို႔"
ကမာၻကမေနသာဘဲဝင္ေမးလိုက္ေတာ့ မို႔ ေခါင္းအသာညိတ္ရင္း...
"ငါနဲ႔ဟိုလို အသိမဟုတ္ဘူး ငါသိတာက နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာဈာန္ "
"နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီးတယ္ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြ ႐ုပ္ရွင္ဘယ္ႏွစ္ကားေတာင္ ႐ိုက္ၿပီးၿပီလဲ နင္တို႔မသိဘူးလာ ဈာန္ဆိုတဲ့နာမည္ကို"
"အင္း ၾကားေတာ့ၾကားဖူးတယ္ ကဲပါ အတယ္ ေျပာလည္းခံရမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္လည္းမၾကည့္ျဖစ္ အျပင္စာလည္းမဖတ္ျဖစ္ေတာ့ မရင္းႏွီးဘူးျဖစ္ေနတယ္"
"သူက ငါ့idolပဲကမာၻ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြ ငါအရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ဈာန္ဆိုတာ နာမည္ေလာက္ပဲသိရတာပါ သူကလူလုံးမျပဘူး သူဘယ္သူဆိုတာ ထြက္ျပလိုက္တာနဲ႔ သူ႔လြပ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆုံး႐ူံးသြားမွာစိုးတယ္လို႔ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာငါဖတ္ရတယ္ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ ျမင္ဖူးတဲ့လူရွားပါတယ္"
"စိမ္းေတြ႕ခဲ့တဲ့လူက အဲ့ဒီစာေရးဆရာဆိုတာကို နင္ဘယ္လိုေျပာႏိုင္သလဲ နာမည္တူမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလာ"
ေကာင္းကင္မတင္မက်ေမးလိုက္ေတာ့ မို႔က ကိုယ္တိုင္ပင္ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနပုံႏွင့္
"ငါလည္းမေသခ်ာဘူး ဒါေပမယ့္ငါသူ႔ကို အသဲအသန္ခေရဇီျဖစ္ခဲ့ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြ လက္လွမ္းမိသေလာက္ စုံစမ္းဖူးတယ္ သူ႔နာမည္ရင္းကႏွစ္လုံးပဲ ဈာန္ညလို႔ပဲငါထင္တယ္ ငါလည္းမွတ္ထားေသးတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ့စိတ္ထဲမွာဈာန္ဆိုတာပဲစြဲေနေတာ့ နာမည္ရင္းကေမ့ေမ့သြားေရာ"
"သူက ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းေတြေရးသလဲ"
တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနသည့္ေစတန္က ႐ုတ္တရက္ဝင္ေမးလိုက္ေတာ့မွ မို႔သည္ တစ္စုံတရာကိုစဥ္းစားမိၿပီး ဝမ္းသာအားရျဖင့္
"ဟုတ္တယ္ ဒါအဓိကအခ်က္ပဲ ဈာန္က ထူးဆန္းတဲ့သဘာဝလြန္ကိစၥေတြ တိမ္ျမႇပ္ေနတဲ့ ဒ႑ာရီျဖစ္ရပ္ဆန္းေတြ ျဖစ္ရပ္မွန္ဆန္းၾကယ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ အေရးမ်ားတယ္ သူ႔ရဲ႕အားသာခ်က္က တိုက္ေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ထိုင္ၿပီးေရးေနတာမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့ အဲ့ဒီေနရာကိုအပင္ပန္းခံၿပီး သြားေလ့လာတယ္ လုံေလာက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြရမွ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ဖန္တီးတယ္ ဒါေၾကာင့္သူနာမည္ႀကီးေနတာ"
"နင္ေျပာမွပဲ အဲ့ဒီစာေရးဆရာကို ငါသိလာသလိုပဲ"
စိမ္းကစဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ ဆိုလိုက္ေတာ့ မို႔တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"သူ႔ကိုငါအ႐ူးအမူးျဖစ္ခဲ့တာ သူဟာတကယ္ စာေရးဆရာပီသလို႔ပဲ သူမ်ားနဲ႔မတူ ကြဲျပားတဲ့ဇာတ္လမ္းေတြဖန္တီးတယ္ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းေတြက စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္ဘူး တကယ့္ျဖစ္ရပ္ကိုအေျခခံတယ္ ၾကားဖူးနားဝေတြနဲ႔လည္း မေရးဘူး ႏွင္းေတာင္မ်က္ရည္ဆိုတဲ့စာအုပ္ဆို သူဘူတာအိုဖက္သြားၿပီး ၆လေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္းေနထိုင္ၿပီး တိမ္ျမႇပ္ေနတဲ့ဇာတ္လမ္းကို ရွာေဖြေရးသားခဲ့တယ္ အေမွာင္ထဲကက်ိန္စာဆိုလည္း ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းေဒသ မထင္မရွား႐ြာေလးမွာေနထိုင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလ့လာထားတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ကို အေျခခံထားတယ္ ဒါေၾကာင့္သူ႔စာအုပ္ေတြဟာ တစ္ႏွစ္မွာတစ္အုပ္ေလာက္ပဲ ထြက္ျဖစ္တယ္"
"နင္အေတာ္ေလ့လာထားတာပဲ"
"ဟုတ္တယ္စိမ္း သူကငါ့idolပါဆို ဒါနဲ႔ နင္ေတြ႕ခဲ့တဲ့လူက စာေရးဆရာဈာန္မ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ သူဟာတစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔ ၾကာျဖဴနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကိုသိခဲ့ရင္ သူေသခ်ာေပါက္ၾကာျဖဴရွိတဲ့ ခရီးစဥ္ကို မျဖစ္မေနသြားမွာ ဒါသူ႔ဝါသနာပဲေလ "
"မင္းေျပာပုံအရဆိုသူျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္မို႔ ၾကာျဖဴရဲ႕ဇာတ္လမ္းဟာ ငါ့ဦးေလးအပါအဝင္ တၿပိဳင္နက္အတူဆုံးသြားတဲ့ ဦးေလးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပါ သက္ဆိုင္ေနတယ္မဟုတ္လား တစ္ေနရာကေန ၾကာျဖဴပုံျပင္ကိုနားေထာင္မိခဲ့ၿပီး သူ႔ဝါသနာဗီဇအတိုင္း ဒီကိုအေရာက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္"
ေကာင္းကင္ကဝင္ေျပာေတာ့ ကမာၻကပါေတြးေတြးဆဆျဖင့္....
"အင္း တကယ္လို႔အျခားတစ္ေယာက္ကပါ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီကိုေရာက္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ခရီးစဥ္ဟာ ပိုၿပီးသက္ဝင္သြားလိမ့္မယ္ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ငါတို႔အားလုံးဒီခရီးစဥ္ကို ရမ္းသမ္းၿပီးလာခဲ့တယ္ ၾကာျဖဴဟာပုံျပင္လား တကယ္လားဆိုတာေတာင္ တို႔ေတြမေသခ်ာႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ "
"ကမာၻေျပာတာငါေထာက္ခံတယ္ ၾကာျဖဴေၾကာင့္ အျခားသူပါ ဒီေရာက္ေနခဲ့ရင္ ၾကာျဖဴဟာ ပုံျပင္သပ္သပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဒီခရီးဟာပိုၿပီးအဓိပၸယ္ရွိၿပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလာၿပီ အေသခ်ာဆုံးကေတာ့ သူ႔ကိုသြားေတြ႕ရင္ေကာင္းမယ္"
ေစတန္စကားေၾကာင့္ မို႔ကအားတက္သေရာျဖင့္
"ငါတို႔သူ႔ကို ဘယ္မွာသြားေတြ႕ရမလဲ"
"ဒါ႐ြာေလမို႔ ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမလဲ စုံစမ္းၿပီး သြားေတြ႕ဖို႔က လြယ္လြယ္ေလးပါ "
"ဟုတ္သားပဲငါေမ့သြားတယ္ေစတန္ စိမ္းေျပာတဲ့လူကိုသြားေတြ႕ဖို႔ ငါေတာ့တကယ္စိတ္လူပ္ရွားမိတယ္ တကယ္လို႔ သူဟာငါidol ျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါ့အတြက္ေတာ့ထီေပါက္သလိုပဲ ကိုယ့္ idolနဲ႔ခရီးစဥ္တူေနၿပီး မေတာ္တဆတစ္ခရီးထဲ အတူသြားခြင့္ရခဲ့ရင္ ငါမွမ႐ူးရင္ဘယ္သူ႐ူးမလဲ"
မို႔စကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံးၿပဳံးမိသြားသည္။ ကမာၻကေစတန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
"သူကၾကာျဖဴခရီးသည္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ မင္းသူနဲ႔ပူေပါင္းမလာ ေစတန္"
"အေျခအေနၾကည့္ရတာေပါ့ ဒါကသူ႔နဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွဆုံးျဖတ္လို႔ရမွာ ကဲ ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ မင္းတို႔ဆက္ေျပာရင္ ဆက္ေျပာၾကေတာ့ "
ေစတန္ကေျပာရင္းထမင္းဝိုင္းမွ ထထြက္သြားေတာ့ သူတို႔အားလုံးလည္း စကားကိုျဖတ္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ညသည္ကိုယ္စီအေတြးမ်ားျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
မနက္ျဖန္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မွာလဲ.....
သူတို႔မသိႏိုင္ေသာဒီညေတြေတာ့ ေကာင္းေသာအိပ္စက္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ညသည္ႏွစ္လိုဖြယ္အတိႏွင့္....။
................... ……………. ………………
ဈာန္.....
မနက္ဘယ္လိုမိုးလင္းသြားသည္ပင္ မသိလိုက္ပါ။ သူခုထိပန္းခ်ီကားေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနဆဲ.......
ပန္းခ်ီကားထဲမွေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ သူေရးဆြဲခဲ့ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေကာက္ေၾကာင္းပုံသည္ ယခုတိုင္သူ႔ကို ႐ူပ္ေထြးေစခဲ့သည္။
ပေဟဠိဆန္လိုက္တာ..... ၾကာျဖဴရယ္
တိုးတိတ္စြာညည္းညဴရင္း သူသည္ ခြင္းဖီႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ကို ဖ်တ္ခနဲ႔သတိရလိုက္သည္။ ခြင္းဖီသည္ၾကာျဖဴ၏ဇာတ္လမ္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို သိထားဟန္တူသည္။
သူသည္ ၾကာျဖဴဆိုသည့္နာမည္ကို အၾကားမခံေအာင္ပင္ ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လူပ္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ခြင္းဖီထံမွ ၾကာျဖဴႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ တစ္စုံတရာကို သူသိခြင့္ရခဲ့ပါက သူ႔ကို႐ူပ္ေထြးေစသည့္ အရာအားလုံးအတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ရွင္းလင္းသြားႏိုင္သည္။
အေတြးျဖင့္ဈာန္ထလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ မနက္စာအျမန္စားၿပီး ႐ြာဖက္ဦးတည္ထြက္လာလိုက္သည္။ ခြင္းဖီ၏အိမ္က ႐ြာအစြန္ဖက္မွာတဲ့....
ထို႔ေၾကာင့္ ဈာန္ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမးျမန္းေတာ့ဘဲ ႐ြာစြန္ဖက္ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ ႐ြာစြန္တြင္ တဲအိမ္ႏွစ္လုံးသုံးလုံးေလာက္ရွိသျဖင့္ သူအနားတြင္ေဆာ့ေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္သည္။
"သား ဦးခြင္းဖီအိမ္က ဘယ္အိမ္လဲ"
ကေလးကေဆာ့ေနရာမွ သူ႔ကိုစူးစမ္းသလို ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး
"ဦးခြင္းဖီနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔လားဗ်...."
"ဟုတ္တယ္ သူဘယ္မွာလဲ"
"ဦးခြင္းဖီက ေသသြားၿပီဗ်..."
"ဘယ္လို...."
ကေလးက သူ႔ထံမွအၾကည့္လြဲလိုက္ၿပီး
"ညကေသတယ္ေျပာတာပဲ သူ႔အိမ္က ဟိုးအစြန္ဆုံးေတာင့္ကတဲေလးပဲ သူ႔အေမေတာ့ရွိတယ္"
ကေလးကေျပာၿပီး သူ႔ဟာသူဆက္ေဆာ့ေနသျဖင့္ သူဘာမွထပ္မေမးေတာ့ဘဲ ထြက္လာလိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသည္။
ညကပဲ ခြင္းဖီဆုံးသြားၿပီတဲ့။ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္ ...
မေန႔ညကသူႏွင့္ေတြ႕တုန္းကပင္ သန္သန္မာမာ ရွိေနေသးသည္။ ဇေဝဇဝါအေတြးတို႔ျဖင့္ ဈာန္သည္ခြင္းဖီ၏တဲေရွ႕ေရာက္မွ အေျခအေနကို လွမ္းအကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
လူေလးငါးေယာက္ေလာက္စုေဝးေနၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာဆိုေနၾကသည္။ သူၿခံထဲဝင္လာေတာ့ သူ႔ကိုသိေနသည့္ ႐ြာသားတစ္ေယာက္က
"ေဟာ ဆရာခြင္းဖီသတင္းလာေမးတာလား "
သူေရာေယာင္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ထိုသူကစိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္...
"ေအးဗ်ာ အရက္ေၾကာင္တယ္ထင္တယ္ ညက တစ္ညလုံးေပါက္တက္ကရေအာ္ေနၿပီး မနက္၂ခ်က္ထိုးေလာက္မွာ ဆုံးသြားတယ္"
"မနက္ ႏွစ္ခ်က္ထိုး...."
ဖ်တ္ခနဲ႔သူညကအျဖစ္ကို သတိရလိုက္သည္။ အိပ္မက္လိုလိုႏွင့္ ပန္းခ်ီကားထဲ မိန္းကေလးထြက္သြားသည့္အခ်ိန္သည္ မနက္၂နာရီဝန္းက်င္ေလာက္ပင္ရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ဒါကဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္တဲ့လဲ
သာမန္တိုက္ဆိုင္မူတစ္ခုသာျဖစ္လိမ့္မည္။ အေတြးျဖင့္ သူသက္ျပင္းခ်မိရင္း
"မေန႔ညက သူ႔ကိုေတြ႕တုန္းက အေကာင္းႀကီးရွိပါေသးတယ္ သူအရက္ေသာက္ထားေပမယ့္ သူ႔ပုံစံက ဆိုးဆိုးဝါးဝါးႀကီးမဟုတ္ေသးပါဘူး ဘယ္လိုျဖစ္ရသလဲဗ်ာ"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ် ခြင္းဖီက အရက္သာမတရားေသာက္တာ တစ္ခါမွ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမျဖစ္ဖူးဘူး ၿပီးေတာ့မေန႔ညက သူေသာက္ေနက်အရက္ဆိုင္ကလည္း သူလာမေသာက္ဖူးလို႔ေျပာတယ္ ညကသူေပါက္တက္ကရေလွ်ာက္ေအာ္လို႔ ေဘးအိမ္ေတြေတာင္ အိပ္မရဘူးေျပာတယ္ ဒါေတာင္သူ႔အိမ္ကအစြန္ဖက္မွာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္ "
"ဘယ္လိုေတြ ေအာ္ေနသလဲ"
"က်ဳပ္သိရသေလာက္ေတာ့ မလာနဲ႔ ေၾကာက္တယ္ ထြက္သြားလို႔ ထပ္ခါထပ္ခါေအာ္ေနတယ္တဲ့ ၾကည့္ရတာ အရက္ေၾကာင္ၿပီး ျမင္ခ်င္ရာေလွ်ာက္ျမင္ၿပီး ေအာ္ေနတာျဖစ္မယ္ ဦးေနဇင္လာသြားေသးတယ္ဗ် သူေျပာတာေတာ့ တစ္ခုခုကိုအေၾကာက္လြန္ၿပီး ႏွလုံးေသြးရပ္သြားတာတဲ့"
"ႏွလုံးခုန္သံရပ္သြားတဲ့ထိ အေၾကာက္လြန္ခဲ့တယ္"
ထိုစကားကို ဈာန္ရင္ထဲတြင္သာ ႐ြတ္ဆိုလိုက္မိသည္။ ထို႐ြာသားက စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္...
"ဒီေကာင္က အရက္သာေသာက္တာ ေအးေဆးသမား ဘယ္သူ႔ကိုမွရန္ရွာတာမဟုတ္ဘူး ခုလို႐ုတ္တရက္ျဖစ္သြားေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေတာင္စိတ္မေကာင္းဘူး ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလည္းမရွိေတာ့ သူ႔အသုဘကို က်ဳပ္တို႔ပဲအဆင္ေျပသလို လုပ္ေပးေနရတယ္"
"ဘယ္ေတာ့ေျမခ်မလဲဗ်ာ"
"ဒီညေနပဲဆရာ ခုအေခါင္းလုပ္ေနတုန္း ေျမခ်လည္းက်ဳပ္တို႔ပဲလုပ္ေပးရမွာ သူ႔မွာအေမအိုတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့ ဘာမွမလုပ္တတ္ရွာဘူး အေမအိုလည္းသနားပါတယ္ ဒီသားပဲရွာေကြၽးေနတာ သူမရွိေတာ့ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုဆက္လုပ္မယ္မသိဘူး က်ဳပ္တို႔လည္း တစ္ေန႔လုပ္စာတစ္ေန႔စားေနရေတာ့ အၿမဲတမ္းေတာ့ၾကည့္ေပးဖို႔ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး"
ထိုသူစကားေၾကာင့္ ဈာန္အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ခြင္းဖီေသဆုံးျခင္းကို သာမာန္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမထင္မိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္
"ခြင္းဖီအေလာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ခဏေလာက္ၾကည့္လို႔မွာလား"
"ရပါတယ္ဆရာ ေရွ႕ကကြပ္ပ်စ္မွာ ပိတ္စျဖဴနဲ႔အုပ္ထားတယ္"
သူခြင္းဖီအေလာင္းကိုအုပ္ထားသည့္ ပိတ္စျဖဴကို အသာဆြဲဖယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက မသက္သာလွပါ။
ခြင္းဖီ၏မ်က္လုံးတို႔က ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္ေနၿပီး ထိုမ်က္ဝန္းထဲတြင္ အေၾကာက္တရားတို႔က အထင္းသား ေပၚေနသည္။ မည္မွ်ထိအေၾကာက္တရားတို႔ ႏွိပ္စက္ခံရၿပီး ႏွလုံးရပ္ကာေသဆုံးသည္အထိ ျဖစ္ေစခဲ့ပါလိမ့္ ။
သာမာန္အရက္ေၾကာင္သည္ဟု သူမထင္မိပါ။ ေသဆုံးသြားၿပီျျဖစ္သည့္တိုင္ ခုထိမ်က္ႏွာတြင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲ အေၾကာက္တရားတို႔က ဘာကိုရည္ၫႊန္းသနည္း။
ခြင္းဖီသာသိလိမ့္မည္။ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ေသဆုံးသြားသည့္ခြင္းဖီကို ႐ြာသားေတြက သာမာန္ဟုသာ ေတြးထားပုံရသည္။ သိပ္အထူးအဆန္း ျဖစ္မေနပါ။ သူစိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ ပိတ္စျဖဴကိုခြင္းဖီေပၚတြင္ ျပန္အုပ္ေပးလိုက္ရင္း
"သူ႔အေမအိုဆိုတာေရာ မေတြ႕မိပါလား"
"အိမ္ေနာက္ဘက္ ေက်ာက္ေဆာင္မွာ ထိုင္ေနတယ္ ၾကည့္ရတာသူ႔သားအတြက္ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ေနပုံရတယ္ ခုထိဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘူး"
"ဟုတ္လား ကြၽန္ေတာ္ခဏသြားၾကည့္လိုက္ပါမယ္ လိုအပ္တာလည္းကူလို႔ရေအာင္ပါ ခင္ဗ်ားလုပ္စရာရွိတာလုပ္ေနပါ "
ဈာန္ထို႐ြာသားကိုခ်န္ထားၿပီး အိမ္ေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနားတြင္ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည့္ အသက္အားျဖင့္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အမယ္အိုတစ္ေယာက္...
သူသည္အမယ္အိုနားရပ္လိုက္သည့္တိုင္ အမယ္အိုသည္သူ႔ကို လွည့္ပင္မၾကည့္ပါ။ သူလာတာမသိသလား မေျပာတတ္။ အမယ္အို၏မ်က္ဝန္းတို႔သည္ ေျမာက္အရပ္စူးစူးကိုသာ ရီေဝစြာ စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။
မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ဝန္းတို႔တြင္ သားတစ္ေယာက္၏ေသဆုံးျခင္းကို ခံစားေနရေသာနာက်င္မူထက္ တစ္စုံတရာပိုေနလိမ့္မည္ ဈာန္အလိုလို ခံစားမိသည္။
အဓိပၸယ္နက္႐ိူင္းစြာပါဝင္ေသာ ထိုမ်က္ဝန္းအစုံသည္ ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကိုသာ မတုန္မလူပ္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ တုန္ရီေနသည့္ ေျခာက္အက္အက္ႏူတ္ခမ္းတို႔က တစ္စုံတရာကို တီးတိုးေရ႐ြတ္ေနသေယာင္.....
သူစကားသြားေျပာမည္ျပဳၿပီးမွာ သားေသဆုံးခ်ိန္ပူေဆြးေနမည့္ မိခင္တစ္ေယာက္ကို သူအေႏွာင့္အယွက္မျပဳသင့္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ဒီခ်ိန္အမယ္အိုအတြက္ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတာ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္။
အေတြးျဖင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္လွည့္ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္....
"ျပန္လာခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့ ၾကာျဖဴရယ္"
အမယ္အိုထံမွ သဲ့သဲ့ေလးၾကားလိုက္ရသည့္အသံ။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး အမယ္အိုရွိရာ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ အမယ္အိုက ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ.....
အမယ္အိုသည္ ၾကာျဖဴပုံျပင္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါလား
သို႔ေသာ္ဒီအခ်ိန္က အမယ္အိုကိုေမးျမန္းဖို႔ဆိုတာ မသင့္ေတာ္လွပါ။ ခြင္းဖီေျမခ်ၿပီးမွ သူျပန္လာဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆႏၵအခ်ိဳ႕ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး တဲအိမ္ေလးမွ ထြက္လာလိုက္၏။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ပို၍မ်ားလာေသာ ႐ူပ္ေထြးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္....
မြန္းက်ပ္လြန္းစြာ ဘယ္ႏွစ္ခါေျမာက္ သူသက္ျပင္းခ်မိသည္ မသိေတာ့ေပ။
"ဆရာ ဆရာ့ကိုေတြ႕ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္ေစာင့္ေနတယ္ "
"ဧည့္သည္...."
တည္းခိုအိမ္ေရွ႕မေရာက္ေသး။ ေတာက္တိုမယ္ရခိုင္းဖို႔ေခၚထားသည့္ ႐ြာခံေကာင္ေလးစကားေၾကာင့္ သူအေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳး ဘယ္ကဧည့္သည္ေရာက္ေနပါလိမ့္....
"ဘယ္သူလဲမင္းသိလား"
"ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြပဲဆရာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ခိုင္းထားတယ္"
သူဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ တည္းခိုအိမ္ရွိရာ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာေလးတြင္ သူ႔ကိုထိုင္ေစာင့္ေနဟန္ရွိသည့္ ၿမိဳ႕ေပၚကမွန္းတန္းသိျမင္ႏိုင္သည့္ အျပင္အဆင္ႏွင့္လူငယ္သုံးေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သူတစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လန္းဆန္းသစ္လြင္ေနဟန္ရွိသည့္ လူငယ္ေတြ။ သူႏွင့္မတိမ္းမယိုင္းပင္ ရွိေလာက္သည္။ ထိုထဲမွ ေယာက်ာၤးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မသိသည့္တိုင္
တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူေကာင္းစြာ မွတ္မိေနခဲ့သည္။
မေန႔ကသူ႔ပန္းခ်ီကားကို ဝင္တိုက္ခဲ့သည့္ မိန္းမလွေလး။ သူမကသူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး လွပႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အၿပဳံးေလးျဖင့္
"မဂၤလာပါကိုဈာန္ည ကြၽန္မကို မွတ္မိရဲ႕လား"
"မွတ္မိပါတယ္ ဘာစိမ္းဆိုလား...."
"ဒ႑ာရီစိမ္းပါ..."
"ေဆာရီး ကိုယ္အမွတ္မထားမိလို႔ ဒါနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုတာ ဘာကိစၥမ်ားပါလိမ့္ ေအာ္ အရင္ထိုင္ၿပီးမွေျပာပါ"
သူသူမေရွ႕ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီးဆိုလိုက္ေတာ့ သူမလည္းျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး
"သိခ်င္စရာေလးေတြရွိလို႔ပါ."
"သိခ်င္စရာ....."
"ဟုတ္ပါတယ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ရွင့္ပန္းခ်ီကားေၾကာင့္ဆိုပါေတာ့ "
"ကိုယ့္ပန္းခ်ီကားက မဒ႑ာရီစိမ္းကို ဘာမ်ားဆြဲေဆာင္ေနပါလိမ့္"
"စိမ္းလို႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚလို႔ရပါတယ္ ကိုဈာန္"
"ဟုတ္ပါၿပီ ကိုယ္ေမးတာလည္း ေျဖပါဦး"
"ဒီပန္းခ်ီကားက ၾကာျဖဴကိုရည္႐ြယ္ၿပီး ဆြဲထားတာမဟုတ္လား ကြၽန္မပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသိခ်င္လို႔ပါ"
သူ စိမ္းဆိုသည့္မိန္းမလွေလးကို စူးခနဲ႔တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လွပလြန္းေသာမ်က္ႏွာေလးထက္ဝယ္ ေလးနက္ေသာအရိပ္အေယာင္ေတြ...
သူမတကယ္သိခ်င္ေနတာပဲ။ သူတစ္ခ်က္ ၿပဳံးလိုက္မိၿပီး
"ဘာလို႔သိခ်င္ရသလဲ"
"အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ကြၽန္မတို႔ေတြက ၾကာျဖဴေၾကာင့္ ဒီေနရာကို ေရာက္လာခဲ့တာပါ ဒါေၾကာင့္ ရွင္လည္းၾကာျဖဴရဲ႕ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ပဲလား ဆိုတာသိခ်င္လို႔ပါ"
သူမစကားေၾကာင့္ သူေထြေထြထူးထူး အံၾသမေနမိပါ။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ သူသိခ်င္တာ တစ္ခုကိုေတာ့ ေမးလိုက္မိသည္။
"ဒါနဲ႔ဒီပန္းခ်ီကားျမင္တာနဲ႔ ဘာလို႔ၾကာျဖဴကိုရည္ၫႊန္းမွန္း မင္းေျပာႏိုင္ရသလဲ"
"ကြၽန္မၾကာျဖဴကိုအိပ္မက္ထဲ မၾကာခဏမက္ဖူးပါတယ္ အိပ္မက္ထဲကပုံရိပ္ေတြက ရွင္ပန္းခ်ီကားနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းတူေနပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ဆြဲခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားထဲက ကန္ေရျပင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ ရွိေနေသးတယ္ "
ဒီတစ္ခါသူမစကားေၾကာင့္ သူအပါအဝင္ သူမႏွင့္အတူပါလာသည့္ႏွစ္ေယာက္ပင္ အံ့ၾသသင့္သြားပုံရသည္။ စိမ္းကသူမကို တအံ့တၾသၾကည့္လာသည့္ မို႔ႏွင့္ေကာင္းကင္ အၾကည့္တို႔ကို မသိကြၽံျပဳထားၿပီး
"ရွင္လည္းအိပ္မက္ထားပုံရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ဒီပန္းခ်ီကားကိုဆြဲႏိုင္ခဲ့တာ"
သူအသာအယာေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူမၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္
"တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မက ၾကာျဖဴနဲ႔သက္ဆိုင္သူမဟုတ္ပါဘူး ဒီကကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းေကာင္းကင္ပါ သူ႔ဦးေလးကဦးမိုးျမင့္ပါ ရွင္သိေလာက္မယ္ထင္တယ္"
ဦးမိုးျမင့္.... သူ႔ဦးေႏွာက္က တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားလိုက္မွ သတိရေတာ့သည္။ ဦးမင္းသန႔္ .. ဦးမိုးျမင့္ ... ဦးဥကၠာ ဒီသုံးေယာက္အစခ်ီခဲ့၍ ၾကာျဖဴပုံျပင္ႏွင့္ သူတို႔ရင္ႏွီးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
စိမ္းစကားအဆုံးတစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနသည့္ ေကာင္းကင္က
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ကဦးမိုးျမင့္ရဲ႕တူပါ ဦးေလးဆုံးၿပီးေနာက္ ဦးေလးဆီက ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ထူးဆန္းတဲ့အရာေတြသိခဲ့တယ္ ၿပီးေတာ့ဦးေလးကကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကာျဖဴဆီအေရာက္သြားေစခ်င္ခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးရွင္ဦးေလးရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္လို႔ ဒီခရီးကိုထြက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ "
ေကာင္းကင္က သူ႔ဦေလးႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကိုေျပာေတာ့ သူစိတ္ဝင္စားစြာပင္ နားေထာင္မိသည္။ ေကာင္းကင္က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ အကဲခတ္ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္...
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီခရီးထြက္ခဲ့တာ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္နဲ႔ပါ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က တည္းခိုအိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္ ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားေရာ ဘာေၾကာင့္ၾကာျဖဴေနာက္လိုက္ခဲ့သလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိခြင့္ရမလား"
"တကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူနဲ႔မွမသက္ဆိုင္ပါဘူး စိတ္ဝင္းစားမိ႐ုံသပ္သပ္နဲ႔ ဒီခရီးထြက္ခဲ့တာပါ သူတို႔သုံးေယာက္ထဲက ဦးဥကၠာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဦးေလးပါ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆီက ဒီလိုထူးဆန္းမူေတြသိခဲ့ရတယ္ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားလိုပဲၾကာျဖဴဆီသြားဖို႔ ေျမပုံတစ္ခ်ပ္ရခဲ့တယ္ ဝါသနာအရ ၾကာျဖဴဆိုတဲ့ပုံျပင္ေနာက္ကို အမဲလိုက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ"
သူ႔စကားအဆုံး တစ္ခ်ိန္လုံး သူ႔ကိုေငးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ဆံပင္ကုပ္ဝဲေလးႏွင့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးက
"ဒါနဲ႔အစ္ကိုက စာေရးဆရာဈာန္လားမသိဘူး"
သူမစကားေၾကာင့္ သူမ်က္လုံးပင့္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိတိုင္ ဘာမွမတုန႔္ျပန္မိေသး။ သူမကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္...
"စိမ္းေျပာတုန္းက မို႔စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ မို႔နာမည္ကမို႔ထားခင္ပါ ကိုဈာန္ ကိုယ့္ဘာသာကိုပဲ မိတ္ဆက္ေတာ့မယ္ အဟင္း"
"ဟုတ္ပါၿပီ ဆက္ေျပာပါ"
"ဟုတ္ကဲ့... မေန႔ညက အစ္ကိုနဲ႔ဆုံတဲ့အေၾကာင္း စိမ္းေျပာျပတုန္းက အစ္ကို႔ကိုစာေရးဆရာဈာန္လို႔ မို႔ထင္မိခဲ့တယ္ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မို႔ကဆရာဈာန္ရဲ႕ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ပါ သူ႔ရဲ႕အမာခံfanတစ္ေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔စ႐ိုက္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းရင္းႏွီးပါတယ္ အကယ္၍ဆရာသာ ၾကာျဖဴဇာတ္လမ္းကို အေၾကာင္းေၾကာင့္သိခဲ့ရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွဒီခရီးကို လက္လြတ္ခံမွာမဟုတ္ဘူးေလ "
မို႔ဆိုသည့္ေကာင္မေလးစကားေၾကာင့္ သူတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဒီေကာင္မေလးက တကယ္လည္း သူ႔ပရိတ္သတ္စစ္စစ္ျဖစ္ပုံရသည္။ သူပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ကို မညာခ်င္သျဖင့္..
"ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ္ကစာေရးဆရာ ဈာန္ပါ"
"ဝမ္းသာလိုက္တာဆရာရယ္ ခုလိုမ်ိဳး ဆရာနဲ႔ေတြ႕ခြင့္ရမယ္လို႔ ထင္ကိုထင္မထားဘူး တကယ္ မို႔တကယ္ဝမ္းသာမိတယ္"
သူမတကယ္ပင္ လိူက္လိူက္လွဲလွဲဆိုရွာသည္။ အေပ်ာ္ေတြေၾကာင့္ မို႔အၿပဳံးတို႔က သက္ဝင္လွပလြန္းေနသည္။
စိမ္းသည္ ေပ်ာ္ေနရွာသည့္မို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမိေသာ္လည္း ဈာန္ကိုၾကည့္ေသာ မို႔အၾကည့္တို႔က တစ္မ်ိဳးႀကီးဟု စိတ္ထဲထင္လိုက္မိသည္။
ဈာန္က ပုံမွန္လို႔သာသေဘာထားပုံရသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္စုံတရာကို အမွတ္ရဟန္ျဖင့္..
"ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားတို႔ကေရာ လျပည့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနသလား"
"အဟုတ္ပဲဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျမပုံလည္းဆုံးၿပီ ေျမပုံထဲရွိတဲ့လမ္းေၾကာင္းကလည္း အျပင္ေလာကမွာမရွိေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ေနာက္ဆုံးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေနနဲ႔ ဦးလုံထန္းနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ေစာင့္႐ုံပဲက်န္တယ္"
ေျမပုံဆိုမွ ဈာန္အေတြးတစ္ခုဖ်တ္ခနဲ႔ ေပၚလာၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားေျမပုံၾကည့္လို႔ရမလား ကိုေကာင္းကင္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ"
ေကာင္းကင္က ကိုယ္ႏွင့္မကြာေဆာင္ထားသည့္ ေျမပုံကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဈာန္ ေကာင္းကင္ထံမွ ေျမပုံယူၿပီး အသာျဖန႔္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေျမပုံက သူ႔ေျမပုံႏွင့္မတူသည္ကို သတိျပဳမိသျဖင့္ သူထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္ကာ ေျမပုံသြားယူၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျမပုံႏွစ္ခုကိုယွည္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။
ေျမပုံအၫႊန္းက ဒီကြၽန္းထိ တူေနေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းခြဲထြက္သြားသည့္ လမ္းေၾကာင္ေတြက မတူေတာ့သျဖင့္
"ဒီေျမပုံႏွစ္ခုကကြဲေနတယ္ ဒါေပမယ့္ ေျမပုံႏွစ္ခုဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပတ္ေနတဲ့တစ္ခ်ိဳ႕လမ္းေၾကာင္း ျပန္ဆက္လာတယ္ ဟုတ္တယ္ ဒီေျမပုံႏွစ္ခုက အစပ္အဆက္ေတာ့ရွိရမယ္"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ကပါ ေျမပုံကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ ဝမ္းသာသြားဟန္ႏွင့္
"ဟုတ္တယ္ဒီႏွစ္ခုဆက္လိုက္ေတာ့ လမ္းေၾကာင္ေတြ ျပန္ေပၚလာတယ္ ဒါေပမယ့္သိပ္မျပည့္စုံေသးသလိုပဲလို႔ မထင္ဘူးလား"
"အင္း ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ေျမပုံေနာက္တစ္ပိုင္းရွိေလာက္တယ္ ဒီဖက္မွာ သိသိသာသာျပတ္ေနတယ္ "
ဈာန္စကားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ တစ္စုံတရာကိုအမွတ္ရလိုက္မိၿပီး
"ေနာက္တစ္ပိုင္း ဟုတ္သားပဲ ေနာက္တစ္ပိုင္းက နက္႐ိူင္းေျမဆီမွာရွိေလာက္တယ္ "
"နက္႐ိူင္းေျမ..."
"ဟုတ္တယ္ သူက ဦးမင္းသန႔္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသားပဲ ဦးမင္းသန႔္ ဦးမိုးျမင့္ ဦးဥကၠာ သူငယ္ခ်င္းသုံေယာက္က ေျမပုံတစ္ေယာက္တစ္ပိုင္းဆီ ယူခဲ့ပုံရတယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နက္ရႈိင္းေျမဆီက ေျမပုံနဲ႔ေပါင္းလိုက္ရင္ ဦးတည္ခ်က္ တစ္ခုေတာ့ ထြက္လာမွာပဲ"
နက္ရႈိင္းေျမ... ဈာန္သည္ထိုနာမည္ကို ၾကားဖူးနားဝရွိသည္မို႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ျပန္အမွတ္ရမိသည္က ထိုနာမည္သည္ မိုးနတ္ခရာထံမွ သူသိခဲ့သည္ပဲ။
ဒါဆိုရင္.....
သူသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္လား မသဲကြဲ
"သူလည္း ဒီေရာက္ေနတယ္ "
"ဘာကိုလဲ နက္႐ိူင္းေျမကိုေျပာသလား ခင္ဗ်ားသူ႔ကိုသိေနခဲ့သလား"
"ဆုံဖူးပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးသိေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူး အခန႔္မသင့္လို႔သိခဲ့တယ္ နည္းနည္းေတာ့ ဆက္ဆံရခက္မယ္ထင္တယ္"
သူသည္ ခရာကိုမညႇာမတာ ႐ိုက္လိုက္သည့္ျမင္ကြင္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိရင္း စိတ္မသက္သာစြာ ဆိုလိုက္မိသည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ေကာင္းကင္က မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္က်ဳံ႕လိုက္ၿပီး
"ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ညႇိဖူးသလား ကိုဈာန္"
"အာ့လိုလည္းမဟုတ္ပါဘူး ခရာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုသိ႐ုံသိခဲ့တာပါ ေဆာရီး ခရာဆိုတာ..."
"မိုးနတ္ခရာကိုေျပာသလား"
ထိုစကားဝင္ေျပာလိုက္သူက စိမ္း။ ဈာန္ အံၾသသြားမိရင္း....
"ခရာနဲ႔သိေနသလား"
"ဒီလိုပဲ မေတာ္တဆကိစၥတစ္ခုနဲ႔သိခဲ့တာပါ ကိုဈာန္က ခရာနဲ႔ရင္းႏွီးေနသလား"
သူဘာေျဖရမယ္မွန္းမသိပါ။ သူ႔ဖက္ကလိုသည္ထက္ ပိုရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရသည့္တိုင္ ခရာ့ပုံကသာမာန္မွ်သာ။ သူႏွင့္သိခဲ့သည့္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခရာ့ႏူတ္ဖ်ားတြင္ ကိုကိုဟူသည့္စာလုံးသာ သူအဖန္တလဲလဲ ၾကားေနခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား...
"အင္း ဆိုပါေတာ့ အရမ္းလည္းမရင္းႏွီးပါဘူး"
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နက္ရႈိင္းေျမကို သြားေတြ႕ဖို႔ေတာ့လိုအပ္မယ္ထင္တယ္ ေယာင္နနနဲ႔ခရီးဆက္ေနရမွာထက္ ေသခ်ာတဲ့ေျမပုံအၫႊန္းတစ္ခုရခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခရီးပိုေရာက္တာေပါ့ ၿပီးေတာ့ နက္ရႈိင္းေျမကဒီကြၽန္းေပၚမွာပဲ ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ လြယ္ကူမွာပါ"
ေကာင္းကင္စကားကအေၾကာင္းသင့္သည္မို႔ ဈာန္သေဘာတူလိုက္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီေျမပုံကိစၥသာမက ခရာႏွင့္ပါေတြ႕ခ်င္ေနမိသည္။
သူမအေျခအေနေကာင္းရဲ႕လားဆိုတာ သူစိတ္ပူေနမိသည္။ ခရာသည္ မေန႔ညက ေႁမြကိုက္ခံထားရသည္မဟုတ္လား.....
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ေလးေယာက္စကားဝိုင္းကို ႐ုတ္သိမ္းၿပီး နက္ရႈိင္းေျမရွိရာသို႔ ေမးျမန္းၿပီး သြားခဲ့လိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္က သိပ္မမ်ားသျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲမရွာလိုက္ရပါ။ နက္ရႈိင္းေျမတည္းခိုရာေနရာသို႔ အလြယ္တကူပင္ ေရာက္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္သူတို႔ေရာက္သြားေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က တည္းခိုအိမ္ေရွ႕တြင္ ငူငူေလးထိုင္ေနၿပီး ပင္လယ္ဘက္ကို ေငးေမာေနရွာသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
သူမကာ အၿမဲျဖဴစင္ျခင္းေတြ သက္ဝင္ေနသည့္ မိုးနတ္ခရာ...။ သူမဆိုင္းမတြပင္ သူမရွိရာ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး...
"ခရာ...."
သူ႔ေခၚသံၾကားမွ သတိဝင္လာဟန္ျဖင့္ သူမေလးကမ်က္လုံးေလးဝင့္ၿပီး ၾကည့္ရွာသည္။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အံၾသသြားကာ
"အစ္ကို... "
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကိုယ့္ကိုမွတ္မိေသးလို႔"
"ခရာ့ေပၚေက်းဇူးရွိေနတဲ့လူကို ခရာလြယ္လြယ္နဲ႔မေမ့တတ္ပါဘူးအစ္ကိုရဲ႕ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီေရာက္ေနသလဲဟင္.."
"အလုပ္ကိစၥေလးရွိလို႔ ဒါနဲ႔ ခရာသက္သာရဲ႕လား"
"ရွင္"
"မေန႔ညက ခရာေႁမြေပါက္ခံရၿပီး ေဆးဆရာဦးေနဇင္ အိမ္ေရာက္သြားေသးတယ္ေလ ကိုယ္ဦးေနဇင္အိမ္မွာ အလည္သြားရင္းေတြ႕ခဲ့တာ အခုအဆင္ေျပရဲ႕လား"
"အဆင္ေျပပါတယ္ ၾကာျဖဴက ခရာ့ကိုမေသေစခ်င္ဘူးေနမွာေပါ့ ခရာဘာမွမျဖစ္ဘူး "
ထူးဆန္းေသာ သူမစကားက သူတို႔အားလုံးကို အံ့ၾသသြားေစသည္။ သူမကေတာ့သတိထားမိဟန္မတူ။
သတိလက္လြတ္ေျပာလိုက္ပုံရသည္။ ဈာန္သည္ ခရာ့မ်က္ႏွာေလးကို တအံ့တၾသၾကည့္မိရင္းႏွင့္
"ၾကာျဖဴ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္.. ဒါနဲ႔မမတို႔ေရာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီကိုေရာက္လာသလဲဟင္ "
ခရာကာ အခုမွစိမ္းတို႔ကိုသတိျပဳမိဟန္ျဖင့္ တအံ့တၾသေလး ဆိုရွာေတာ့သည္။ စိမ္းက တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ရင္း
"ဟုတ္တယ္ခရာ အစ္မတို႔ ညီမေလးကိုကိုနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ "
"ဟင္ ကိုကိုနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္ ကိုကို႔ကို မမတို႔သိၾကတယ္ေပါ့"
"အဲ့လိုလည္းမဟုတ္ဘူးခရာ အစ္မတို႔ေဆြးေႏြးစရာကိစၥေလးရွိလို႔ပါ ကိုနက္ရႈိင္းေျမ ရွိလားမသိဘူးေနာ္"
စိမ္းစကားၾကားကာမွ သူမကသတိရသြားဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးညႇိဳးသြားရင္းႏွင့္
"ကိုကို ခရီးထြက္သြားတာ ခုထိျပန္မေရာက္ေသးဘူး မမရယ္"
"ဟုတ္လား ဘယ္ကိုသြားသလဲဟင္"
"ခရာမသိဘူးမမ ကိုကိုသေဘာတၤစ္စင္းနဲ႔ ထြက္သြားတာဆယ္ရက္ရွိၿပီ ခရာျဖင့္ကိုကို႔ကို စိတ္ပူေနတာ ဘာလို႔ျပန္မလာေသးပါလိမ့္"
ပင္လယ္ျပင္ဘက္ေငးေမာရင္း ဝမ္းနည္းဟန္ျဖင့္ဆိုရွာေသာ သူမစကားေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံး ဘာျပန္ေျပာရမယ္ပင္ မသိေတာ့ေပ။ ဈာန္က သူမစကားေၾကာင့္ တစ္စုံတရာကို အလိုမက်ဟန္ျဖင့္....
"ခရာ့ကိုတစ္ေယာက္တည္း ဒီမွာထားခဲ့သလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ခရာပါရင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လို႔ေနမွာပါ "
"ကြၽတ္.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းကိုကြာ"
ဈာန္အလိုမက်စြာပင္ မခ်င့္မရဲဆိုမိသည္။ ခရာကဘာမွမတုန႔္ျပန္ရွာ။ သူမခ်စ္ေသာ ကိုကိုျပန္လာမည့္ ပင္လယ္ျပင္ဘက္ကိုသာ ေငးေမာေနပါရဲ႕...
အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ သူတို႔ၾကားထဲ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ခရာ့ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ဈာန္ကို မသိမသာ ေငးၾကည့္ေနသူကမို႔...
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိမို႔သည္ ခရာအေပၚ စိတ္ပူေနဟန္ရွိသည့္ ဈာန္မ်က္ဝန္းတို႔ကို အလိုမက်ျဖစ္မိသည္။ ခရာ့ကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိလွသည့္ ဈာန္အျပဳအမူတို႔ကို မို႔ဘာေၾကာင့္ မႏွစ္ၿမိဳသလိုခံစားရပါလိမ္...။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္နားလည္ရခက္စြာျဖင့္ မို႔သက္ျပင္းသာခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ မို႔ကိုၾကည့္ၿပီး မသိမသာ သက္ျပင္းခိုးခ်လိုက္မိျပန္သူက စိမ္း...
မို႔မ်က္ႏွာထက္က အလိုမက်ျခင္းေတြကို သူမဖတ္မိပါသည္။ ဈာန္ကိုသတိလက္လြတ္ ေငးၾကည့္ေနသည့္ မို႔မ်က္ဝန္းတို႔သည္ သာမာန္မဟုတ္ဘူးဟု စိမ္းထင္မိသည္။ မို႔ရင္ထဲတြင္ ဘာမ်ားျဖစ္တည္ေနပါလိမ့္....
စိမ္း သက္ျပင္းသာ ရႈိက္မိလိုက္ေတာ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းေတြၾကား ပင္လယ္ေလသည္ႏူးညံ့စြာျဖင့္ သူစိမ္းဆန္ဆန္ တိုက္ခတ္ေနလ်က္.....
"ဟင္ ကိုကိုျပန္လာၿပီ"
ဘယ္ေလာက္တိတ္ဆိတ္သြားသည္ မသိ။ ႐ုတ္တရက္ ဝမ္းသာအားရဆိုလိုက္ေတာ့ ခရာစကားၾကားမွ သူတို႔အသိဝင္လာေတာ့သည္။
ဟိုးပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ မႈန္ပ်ပ်သေဘာတၤစ္စီး .။ ထို႔ေနာက္ လူတစ္ေယာက္ပုံစံကို ခပ္ေရးေရး ျမင္လိုက္ရပါသည္။ သူမ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ၿပီး လွစ္ခနဲ႔ ေျပးသြားေတာ့သည္။
သူတို႔အားလုံးတိုင္ပင္မထားဘဲ ခရာေျပးသြားရာ သေဘာရၤွိရာသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့................
........................... ................................
နက္ရႈိင္း.....
ကြၽန္းေပၚတြင္သည္းခံၿပီး ေစာင့္မေနခ်င္သျဖင့္ နီးစပ္ရာကြၽန္းေတြဘက္ ထြက္လာသည့္တိုင္ ဘယ္ကိုဦးတည္ရမည္မွန္း မသိခဲ့ပါ။
သူ႔လက္ထဲတြင္ရွိသည့္ ေျမပုံအၫႊန္းသည္လည္း ေသခ်ာသည့္လမ္းေၾကာင္းမရွိေတာ့ သူဦးတည္ရာမဲ့သြားေနမိသည္။ နီးစပ္ရာ႐ြာႏွင့္ကြၽန္းေပၚတြင္ ေရွးေဟင္းသုေတသနဆိုင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ ဦးလုံထန္းအေၾကာင္း စုံစမ္းသည့္တိုင္ ေရရာသည့္ဘာသတင္းမွမရခဲ့ပါ။
သို႔ေသာ္ သူအားမေလွ်ာ့ပါ။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ကြၽန္းေပၚရွိ႐ြာေလးေတြဆီ ပတ္ရွာေနမိသည္။ တစ္ေန႔ကြၽန္းငယ္ေလးတစ္ခုေပၚရွိ အတန္ငယ္စည္ေသာ႐ြာတစ္႐ြာတြင္ ေသာင္တင္ေနရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ႐ြာ၏မနက္ေဈးသို႔ သူေလွ်ာက္ၿပီး ေလ့လာေနစဥ္....
"အစ္ကိုပန္းေလးဝယ္သြားပါလား"
ေဈးေတာင့္ေလးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေဈးေရာင္းေနေသာ ၁၅ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စကားေၾကာင့္ သူမရည္႐ြယ္ဘဲ လြတ္ခနဲ႔ဆိုမိသည္က
"ၾကာပန္းအျဖဴရွိလား "
"ဗ်ာ"
ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုတအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး
"ၾကာပန္းအျဖဴ...."
"ေဆာရီး မင္းျခင္းထဲမွာၾကာပန္းမွမရွိတာ ငါသတိမထားမိဘူး ငါၾကာပန္းအျဖဴလိုခ်င္တယ္ညီ ရမလား"
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး
"ဒီ႐ြာမွာေရာ အနီးအနားက႐ြာမွာပါ ၾကာပန္းမရႏိုင္ဘူးအစ္ကို က်ေနာ့္တစ္သက္ ၾကာပန္းလာေမးတယ္ဆိုလို႔အစ္ကိုပဲရွိတယ္ အစ္ကိုကဧည့္သည္ထင္တယ္"
"အင္း ဒါနဲ႔ဘာလို႔ၾကာပန္းမရႏိုင္သလဲ ရွားပါးလို႔လား"
"ရွိတာေတာ့ရွိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဒီေဒသမွာ ၾကာပန္းက က်ိန္စာသင့္ထားတယ္တဲ့ အထူးသျဖင့္ ၾကာပန္းျဖဴေတြေပါ့ ဘယ္သူမွေရာင္းဝယ္တာမ်ိဳးမရွိဘူး"
"ဘယ္လို....."
"ဟုတ္တယ္အစ္ကို ဒီ႐ြာမွာတစ္ခါမွ ၾကာပန္းမေရာင္းဖူးဘူး"
ေကာင္ေလးစကားက သူ႔ကိုထူးဆန္းသလို ခံစားေစသျဖင့္
"ဘယ္လိုက်ိန္စာလဲ"
"က်ေနာ္လည္းေသခ်ာမသိဘူးအစ္ကို က်ေနာ့္အဘြားေျပာတာေတာ့ ၾကာပန္းအျဖဴမွာ မေကာင္းတဲ့ကံၾကမၼာရွိတယ္ ေဘးသင့္ေစတယ္ ေဝးေဝးေရွာင္ခိုင္းတယ္ "
"သက္မဲ့ပန္းေတြက ဘာေၾကာင့္လူကို အႏၲရယ္ျပဳႏိုင္ရသလဲ "
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုေငးစိုက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္
"က်ေနာ္လည္း အစ္ကို႔လိုပဲသိခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီ႐ြာမွာ ဘယ္သူမွဒီအေၾကာင္းမေျပာဘူး ေမးရင္လည္းအေသစိတ္ဆိုးတာဗ် အယ္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ နတ္တင္တာတို႔ ႐ိုးရာကန္ေတာ့ပြဲေတြမွာက် ၾကာပန္းကို သီးသန႔္သုံးၾကတယ္ ပုံမွန္ဆို ဘယ္သူမွမသုံးၾကဘူး အစ္ကိုကေရာ ၾကာပန္းကိုဘာလုပ္ဖို႔လဲ နတ္တင္ဖို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး ကိစၥရွိလို႔ပါ "
"အစ္ကိုၾကာပန္းလိုခ်င္ရင္ ကြၽန္းရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္အတိုင္း ေမးၿပီးသြားလိုက္ နတ္ကြၽန္းဆိုတာေတြ႕လိမ့္မယ္ ကြၽန္းေသးေသးပဲ အာ့ကြၽန္းေပၚက႐ြာေလးမွာ နတ္ဆရာခြန္ထီရွိတယ္ သူ႔ဆီမွာၾကာပန္းေတြဝယ္လို႔ရတယ္ က်ေနာ္တို႔လည္း ကန္ေတာ့ပြဲတို႔ နတ္တင္တာတို႔ဆီ သူ႔ဆီပဲသြားဝယ္တယ္ ၿပီးရင္ခ်က္ခ်င္းပဲ ပန္းကို႐ြာနဲ႔ေဝးရာ ပင္လယ္ျပင္ထဲသြားစြန႔္ပစ္ၾကတယ္ ႐ြာမွာညအိပ္မထားဘူး "
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲသိရသည့္ ထူးဆန္းသည့္အေလ့တစ္ခုက သူ႔ကိုအေတြးမ်ားစြာပြားေစခဲ့သည္။ သူေကာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး မုန႔္ဖိုးေပးကာ ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္နတ္ကြၽန္းကို ဦးတည္သြားဖို႔ သူဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သူရင္ထဲတြင္ ပေဟဠိေပါင္းမ်ားစြာ ကိန္းေအာင္းေနေတာ့သည္။
နတ္ကြၽန္းက အေတာ္ေတာ့လွမ္းသည္။ ေမးျမန္းၿပီး ေျခာက္နာရီၾကာ သြားလိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ေတြအုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ နတ္ကြၽန္း..
အိမ္ေျခနည္းပါးသလို ႐ြာကလည္း တိတ္ဆိတ္လွသည္။ သူနတ္ဆရာအိမ္ေမးေတာ့ ႐ြာခံေတြက ဘာမွမစပ္စုဘဲ အိမ္ကိုအေရာက္ပို႔ေပးသည္။
နတ္ဆရာခြန္ထီ....
အုပ္အုပ္မိူင္းမိူင္းတဲအိမ္ေလးက မြန္းက်ပ္စရာေကာင္းသလို အိမ္ထဲရွိ ဘာမွန္းမသိေသာအ႐ုပ္ေပါင္းစုံကလည္း စိတ္ကို မသိုးမသန႔္ ျဖစ္ေစသည္။
အေပၚအဝတ္ဗလာႏွင့္ ေဆးမွင္ေၾကာင္အျပည့္ထိုးထားသည့္ အသက္၅၀ခန႔္ရွိဟန္တူေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္နတ္ဆရာက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ စူးစမ္းသလိုတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲေဟ့"
"ကြၽန္ေတာ္ ၾကာပန္းအျဖဴလိုခ်င္လို႔ပါ"
"ၾကာပန္းအျဖဴ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္လဲ"
"တစ္ပြင့္တည္းပါ"
"တစ္ပြင့္တည္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
နတ္ဆရာက သူ႔ကိုစူးစမ္းသလိုၾကည့္ၿပီးဆိုေတာ့ သူဘာမွမတုန႔္ျပန္မိ။ နတ္ဆရာ သူ႔ကိုဘာမွထပ္မေျပာဘဲ အိမ္ေနာက္ဘက္ ထြက္သြားသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲတြင္ ၾကာပန္းျဖဴတစ္ပြင့္ႏွင့္....
"ေရာ့ ေကာင္ေလး ၾကာျဖဴတစ္ပြင့္ "
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သိခ်င္တာေမးလို႔ရမလား"
ပန္းကိုလွမ္းယူၿပီးသူဆိုလိုက္ေတာ့ နတ္ဆရာက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ပင္...
"ရတယ္ ၾကာျဖဴပန္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မင္းကို ေရွာင္ရန္ေဆာင္ရန္ေတြ ငါတစ္ခါတည္းေျပာလိုက္မယ္"
"မဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တာက ၾကာျဖဴဆိုတဲ့ သက္ရွိမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ"
"ဘာ...... "
"ၾကာျဖဴကို နတ္ဆရာသိလား"
နတ္ဆရာသည္ ထင္မွတ္မထားသည့္ သူ႔ထံမွစကားေၾကာင့္ အလြန္အံ့ၾသသင့္သြားဟန္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွဝုန္းခနဲ႔ ထရပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားသည့္ ေဆးခြက္ပင္လြတ္က်သည္အထိ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သြားၿပီး
"ၾကာျဖဴ ၾကာျဖဴ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ၾကာျဖဴဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ မိန္းကေလးကိုလိုက္ရွာေနတာပါ"
"မင္း မင္းဘာေျပာေမသလဲ မရွိဘူး ဒီမွာ ဘာၾကာျဖဴနာမည္နဲ႔လူမရွိဘူး မရွိဘူး"
နက္ရွိူင္းသည္ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ နတ္ဆရာကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္ၾကည့္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီအနီးအနားဝန္းက်င္မွာ ၾကာျဖဴရွိမယ္လို႔ေတာ့ထင္တယ္ ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႔ေတြ႕ဖို႔လိုအပ္တယ္"
"မင္းက ၾကာျဖဴကိုလိုက္ရွာေနတယ္ မရွိဘူးေကာင္ေလး ဒီမွာဘာၾကာျဖဴမွ မရွိဘူး ဘုရားေရ ကယ္ေတာ္မူပါ အျပစ္ေတြခြင့္လြတ္ေတာ္မူပါ "
သူသည္ၾကာျဖဴနာမည္ၾကား႐ုံႏွင့္ပင္ ေနမရေအာင္ပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္ကာ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖစ္ေနရွာေသာ နတ္ဆရာေၾကာင့္ အလိုမက်သလို ခံစားမိသည္။
နတ္ဆရာသည္ သူ႔ကိုေၾကာက္႐ြံ႕စရာ သတၱဝါတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ စူးစူးဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"ထြက္သြားစမ္း မင္းသြားစမ္း ထြက္သြား"
ခါခါသီးသီးႏွင္ထုတ္မူေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲတင္းခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ရင္း
"ေကာင္းၿပီေလ နတ္ဆရာမေျပာခ်င္လည္း ကြၽန္ေတာ္ဘာသာ ၾကာျဖဴနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့မယ္"
ေျပာၿပီးသူလွည့္ထြက္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ နတ္ဆရာသည္ အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ပင္
"ေကာင္ေလး မင္းၾကာျဖဴကိုဘာျဖစ္လို႔ ေတြ႕ခ်င္သလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႔ စာရင္းရွင္းစရာေလးရွိလို႔ပါ"
"မင္း သူ႔ကိုလိုက္ရွာလို႔မရဘူး ေကာင္ေလး သိပ္ဆိုးဝါးတဲ့အႏၲရယ္ေတြရွိတယ္ မင္းေဘးဆိုးက်လိမ့္မယ္ ဒီေနရာကေန ထြက္သြားပါေတာ့"
"ကြၽန္ေတာ္ၾကာျဖဴကို မေတြ႕မခ်င္းရွာေနမယ္ ဘာဘဲျဖစ္ေနျဖစ္ေနပါ"
"ဘုရားေရ မင္းေတာ့ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္ ၾကာျဖဴဆိုတာ ဘယ္ေသာမွကံေကာင္းျခင္းေတြ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး မင္းဒုကၡေရာက္မယ္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးေတြ မင္းႀကဳံရလိမ့္မယ္ေကာင္ေလး"
သူမဲ့မိသလား.. ၿပဳံးမိသလား မသဲကြဲပါ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ဒယ္ဒီေသဆုံးၿပီး မာမီအဆုံးစီရင္သြားသည့္ကိစၥေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာရွိပါဦးမည္လား
ဒီအရာေလာက္ခါးသီးသည့္ ဒုကၡေတြ ရွိပါဦးမည္လား..
ရင္ထဲဆစ္ခနဲ႔ေအာင္ပင္ နာက်င္မိသည္။ သူၾကာျဖဴတစ္ပြင့္ကိုင္ၿပီး နတ္ဆရာအိမ္မွထြက္လာကာ ကြၽန္းကို တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေက်ာခိုင္းခဲ့သည္။
သူအနီးအနားက ႐ြာေတြအပါဝင္ ၾကာျဖဴအေၾကာင္းေမးမိေတာ့ လူေတြက ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္စြာပင္ သူ႔ကိုအေၾကာင္းမဲ့ ႏွင္လြတ္ၾကျပန္သည္။
ဘာလို႔ၾကာျဖဴဆိုသည့္နာမည္ၾကား႐ုံႏွင့္ လူေတြဒီေလာက္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကပါလိမ့္။
ဟုတ္မွာပါ ၾကာျဖဴသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္။ ဘာမွမသိသည့္သူသည္ပင္ ၾကာျဖဴေၾကာင့္ ခံစားရသည္မွာ အတုံးအ႐ုန္း...
နက္ရွိူင္းေျမ ခါခါသီးသီးပင္ၿပဳံးမိသည္။ ရင္ထဲတြင္နက္ရွိူင္းလြန္းေသာ နာက်င္ျခင္းေတြႏွင့္...
ၾကာျဖဴပန္းကို သူတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး
" ၾကာျဖဴ လူေတြကမင္းနာမည္ၾကား႐ုံနဲ႔ တေစၦတစ္ေကာင္လို ေၾကာက္႐ြံေနၾကတယ္ ဟုတ္တယ္ မင္းဟာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးမိန္းမ ငါ့ဘဝကိုဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့မိန္းမ ငါ့အေမကို နာက်င္မူေတြနဲ႔ေသဆုံးေစတဲ့မိန္းမ မင္းဘာႀကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ ငါကတိျပဳတယ္ ငါမင္းရဲ႕ေသြးေတြကို ငါ့အေမအုပ္ဂူမွာဆက္သႏိုင္ရမယ္ သံသရာအဆက္ဆက္ မင္းကိုငါမေက်ဘူး ၾကာျဖဴ"
သူနာက်ဥ္းစြာပင္ဆိုလိုက္မိသည္။ အမုန္းတရား ေဒါသနာက်ဥ္းမူေတြက သူ႔ရင္ကိုေပါက္ထြက္လုမတက္ တင္းက်ပ္ေစလ်က္....
ညသည္ပင္တိတ္ဆိတ္ခါးသီးျခင္းေတြႏွင့္.။ သို႔ႏွင့္ညည့္နက္သည့္အခါတြင္ အိပ္မရ၍ သေဘာကၤုန္းပတ္ေပၚ တက္လာသည့္အခိုက္
ဖ်တ္ခနဲ႔ ျမင္လိုက္ရသည္က အျဖဴေရာင္ဂါဝန္စ..
"ဟင္"
သူအံ့ၾသသင့္ေနစဥ္မွာပင္ အျဖဴေရာင္အရိပ္တစ္ခုက လွစ္ခနဲ႔ေျပးထြက္သြားၿပီး ပင္လယ္ေအာက္ ထိုးဆင္းသြားသည္။ သူအျမင္မွားသလား မသဲကြဲ.။ စိတ္ရႈပ္စြာပင္သူရပ္ေနၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ေနမိစဥ္...
ခပ္သင္းသင္းရလိုက္သည္က ၾကာပန္းရနံ႔..။ ဘယ္ကအနံ႔ပါလိမ့္….. သူဇေဝဇဝါျဖင့္ အခန္းရွိရာျပန္လာေတာ့
"ဟင္...."
သူ႔အိပ္ယာေပၚတြင္ ႀကီးမားေသာ ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ ပါးျပင္ေထာင္ေနလ်က္
နီရဲေသာမ်က္ဝန္းတို႔က စိတ္ခံစားခ်က္ရွိသည့္အလား သူကိုေဒါသတႀကီးဟန္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။
သူ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ၾကည့္ေနရင္းမွ အႏၲရယ္ဟူေသာ အသိဝင္လာၿပီး...
"ေမာင္ထင္ ေမာင္ထင္"
သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ေမာင္ထင္ အူယားဖားယားေျပးလာၿပီး အိပ္မႈံစုံဝါးျဖင့္..
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အကိုေလး "
"ငါ့အိပ္ယာေပၚမွာေႁမြေတြ႕လား တုတ္တစ္ခုခုသြားယူစမ္း"
"ဗ်ာ...."
ေမာင္ထင္ကအိပ္ယာကိုၾကည့္လိုက္ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူစိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ
"မင္းဘာျဖစ္ေနလဲ ငါေျပာေနတာမၾကားဘူးလား ဟိုမွာေႁမြကေပါက္သတ္ေတာ့မယ္ "
"ဟို... အစ္ကိုေလး အိပ္ယာအိပ္ယာေပၚမွာ ဘာမွမရွိဘူးေလ "
"ဘာ ဟိုမွာ မင္းမ်က္လုံးကန္း...."
အိပ္ယာဖက္လက္ၫႊန္းထိုးၿပီး ေဒါသတႀကီးေျပာလိုက္ရင္းမွ သူစကားေတြ တစ္ဝက္တပ်က္ရပ္တန႔္သြားသည္။ ေမာင္ထင္ေျပာသလို တကယ္ပင္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ဘာေႁမြမွရွိမေနပါ။
မ်က္စိေရွ႕ေလးမွာတင္ ေႁမြကဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္.
"ေႁမြကဘယ္ေရာက္သြားရသလဲ"
သူအလိုမက်စြာဆိုေတာ့ ေမာင္ထင္က မဝံ့မရဲျဖင့္
"ဟို မီးေရာင္နဲ႔မို႔ အစ္ကိုေလး အျမင္မွားသလား "
"မဟုတ္ဘူး ငါေသခ်ာျမင္တယ္"
"ဒါေပမယ့္ဘာမွမရွိဘူး ဟို ၾကာပန္းပဲရွိတယ္"
ေမာင္ထင္စကားၾကားမွ သူအိပ္ယာေပၚေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့
ဟုတ္သည္.... အိပ္ယာထက္မွာ ၾကာျဖဴပန္းတစ္ပြင့္
ပို၍ဆိုးသည္က ထိုၾကာပန္းကိုပင္လယ္ထဲ သူေသခ်ာလြင့္ပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ဒီပန္းသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ သူ႔အိပ္ယာထက္ေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာရသလဲ။
နားမလည္ႏိုင္ျခင္း၊ စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႔စိတ္တို႔သည္ ေနာက္က်ိလာေတာ့သည္။ ေမာင္ထင္အျမင္မွာ သူအူေၾကာင္ေၾကာင္ပုံ ေပါက္သြားလားပင္မသိ။ နက္ရႈိင္း က်ိတ္မရခဲမရစြာအံႀကိတ္မိၿပီး
"ထားလိုက္ေတာ့ မင္းျပန္အိပ္လို႔ရၿပီ မနက္ေစာေစာထၿပီး ကြၽန္းကိုျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားပါ"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုေလး"
ေမာင္ထင္ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူမေက်လည္စြာပင္ အိပ္ယာေပၚက ပန္းကိုစူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ သက္မဲ့ပန္းတစ္ပြင့္က ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိစိတ္ရႈပ္ေစရသလဲ။
ခပ္သင္းသင္းပန္းရနံ႔သည္ပင္ သူ႔ကိုေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္..။ စိတ္၏ညစ္ေထးျခင္းေတြႏွင့္ ဒီညသည္ မိုးစင္စင္လင္းသြားသည္အထိ သူ႔ကို အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
မနက္ေရာက္ေတာ့ သူကြၽန္းရွိရာ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူၿငိမ္ေနေတာ့ ေမာင္ထင္သည္ပင္ ဘာစကားမွ မေျပာရဲေပ။
ပန္းတစ္ခက္အတြက္ အိပ္ေရးပ်က္ျခင္းက သူ႔ကိုပို၍ ခံရခက္ေစသည္။ ရင္ထဲတႏုံ႔ႏုံ႔ျဖစ္လာရင္းႏွင့္ ကြၽန္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ သူအလိုမက်စြာပင္ သေဘာေပၤၚက ဆင္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုပို၍ အလိုမက်ျဖစ္ေစသည္က
"ကိုကို......"
သူ႔ထံအေျပးတစ္ပိုင္းလာေနေသာ သူအင္မတန္မုန္းတီးေသာ မိန္းကေလး…
"ကိုကိုျပန္လာၿပီ ခရာစိတ္ပူလိုက္တာ ကိုကိုရယ္"
သူ႔လက္ေမာင္းကို ဝမ္းသာအားရဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူမမ်က္ရည္ၾကည္ေလးျဖင့္ ဆိုရွာသည္။ သို႔ေသာ္သူမကိုျမင္သည္ႏွင့္ အလိုလိုေဒါသထြက္မိေသာ နက္ရႈိင္းက
"ဖယ္စမ္း....စိတ္ရႈပ္ရတဲ့ထဲ"
ၾကမ္းတမ္းစြာပင္ သူမကိုတြန္းဖယ္လိုက္သည္မွာ သဲေသာင္ျပင္ေပၚလဲက်သြားသည္အထိပင္...
ေပါက္ခနဲ႔ မ်က္ရည္တို႔က သဲေသာင္ျပင္ေပၚသို႔။ ခရာ မခ်ိမရိအားတင္းၿပဳံးလိုက္ၿပီး...
"ကိုကိုျပန္လာတာအေတာ္ပဲ ကိုကို႔ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့"
"ဘာ...."
"ဟုတ္တယ္ကိုကို ဟိုမွာဧည့္သည္ေတြ ေစာင့္ေနတယ္"
ရႈိင္းအၾကည့္က တည္းခိုအိမ္ထံေရာက္သြားသည္။ တကယ္ပင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ဧည့္သည္တစ္စု..။
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ဘယ္ကဧည့္သည္ေတြ႕ခ်င္ေနရပါလိမ့္.
ခရာႏွင့္လည္း စကားေျပာလိုစိတ္မရွိသျဖင့္ သူဘာမွဆက္မေမးဘဲ ထြက္လာလိုက္သည္။
နက္ရႈိင္း၏ေက်ာျပင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ခရာတစ္ေယာက္မွာေတာ့ သက္ျပင္းေတြ အခါခါရႈိက္ေနမိ၏။
ကိုကို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါမက နာက်င္ခဲ့ဖူးေသာႏွလုံးသားသည္ ဒီအျပဳအမူအတြက္လည္း ေထြေထြထူးထူး နာက်င္မေနေတာ့ပါ...။
ကိုကိုမ်က္ႏွာျမင္ေနရသည္ပင္ ကမာၻတစ္ျခမ္း လင္းလက္ေနခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား....
က်န္သည့္တစ္ျခမ္း ေမွာင္ခ်င္ေမွာင္ပါေစေတာ့လား
တိုးတိတ္စြာေရ႐ြတ္ရင္း သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ထင္က်န္ခဲ့သည္ကေတာ့ ႏွလုံးသား ေျခရာေတြျဖစ္ေနခဲ့ရာ.....
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
