Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၃၇)
နက္႐ိူင္းလြန္းေသာ နာက်င္မူေတြ...
ဟုတ္တယ္.. တစ္ကိုယ္လုံးကိုစူးစိုက္ဝင္လာၿပီးေနာက္ အသိတရားတို႔ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတက္ ေဝဒနာတို႔ကနင့္နင့္သည္းသည္း..
နာက်င္မူေတြနဲ႔အတူ တစ္စုံတစ္ရာ႐ိုက္ခ်ပစ္လိုက္သကဲ့သို႔ လူကလြင့္ခနဲ႔...။
ဟုတ္ပါရဲ႕... အဆုံးအစမရွိ မည္းေမွာင္သိပ္သည္းေသာကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ သူလြင့္စင္သြားခဲ့၏။ စကၠန႔္ပိုင္းမွ်အၾကာတြင္ေတာ့ ေဝဒနာေၾကာင့္ေမ့ေမ်ာလုမတက္မိန္းမႉးေနစဥ္ တစ္စုံတစ္ရာဆြဲေခၚမူေနာက္စီးေမ်ာခဲ့သည့္ သူ၏မ်က္ဝန္းအစုံသည္ ေလးလံစြာပင္ ပြင့္လာေတာ့၏။
အံ့ၾသစရာေကာင္းလြန္းေနသည္က သူခံစားေနရသည့္နာက်င္မူေတြ လုံးဝမရွိေတာ့ျခင္းပင္။ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ေဝဒနာဆိုးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္မွာ ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတြးမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူေရာက္ေနသည့္ေနရာကာ ပို၍ထူးဆန္းအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေန၍ပင္။ နားလည္ရခက္ေသာပတ္ဝန္းက်င္ကာ သူ႔ကိုမွင္သက္ေငးငိုင္သြားေစခဲ့သည္။
မဟူရာေရာင္... ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခု
အေရွ႕တြင္ဘာရွိသလဲ အေနာက္မွာေရာဘာရွိေနသလဲ မသိရေလေအာင္ ျမဴခိုးတို႔ကဖုံးလႊမ္းေနေတာ့သည္။ မ်က္စိတဆုံးတြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ကြင္းျပင္ႀကီးသာ ျမင္ေနရ၏။
ပတ္ဝန္းက်င္ကာေအးစက္သည္ဆိုတာထက္ပို၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းစြာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဘယ္အရာကေသြးလန႔္ဖို႔ေကာင္းေနသလဲဆိုတာ ေသခ်ာမေျပာတတ္သည့္တိုင္ အလိုလိုေနရင္း ေက်ာထဲစိမ့္တက္ေနမိသည္က အမွန္။
တဟူးဟူးတိုက္ေနသည့္ ေလေအးေအးတို႔ကလည္း ၾကက္သီးေတြပင္ထေစသည္အထိ ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားဖို႔ ေကာင္းလွသည္။ သူဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ သူနားတြင္အးစက္စက္မ်က္ႏွာေသနဲ႔ လူေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားသည္။ သူလည္းထိုလူေတြကိုတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အမူမဲ့အမွတ္မဲ့လိုက္ၾကည့္မိေတာ့...
"ဟင္"
အံ့ၾသသြားရျပန္၏။ အခ်ိဳ႕ကိုသူမသိသည့္တိုင္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူႏွင့္သိေနသည္။ သူဝမ္းသာအားရႏွင့္ပင္...
"ဦးေလးတိုး.."
"ေဒၚေလးႂကြယ္"
" မေလးႏြယ္.."
သူတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ လိုက္ေခၚေနမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အားလုံး သူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွ်သာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျခလွမ္းမပ်က္ဆက္သြားေနၿမဲ...
တခ်ိဳ႕ဆိုသူႏွင့္အေတာ္ရင္းႏွီးပါရဲ႕သားႏွင့္ မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ စိတ္ထဲပင္မေကာာင္းျဖစ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္သူသတိျပဳလိုက္မိသည္က ..
"ဘုရားေရ.. ဒီလူေတြအားလုံးက ေသၿပီးသားေတြပဲ.."
ဟုတ္ပါသည္.. ထူးဆန္းသည္ကသူေတြ႕ခဲ့သည့္ သူႏွင့္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာလူအားလုံးက လူ႔ေလာကတြင္ မရွိေတာ့သည့္လူမ်ားပင္။
သူတို႔အားလုံးေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတုန္လူပ္ကာ ၾကက္ေသေသေနစဥ္..
"မသြားဘဲဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ေမာင္ရင္"
"ဗ်ာ.."
အသံၾသၾသႏွင့္သူ႔နားေရာက္လာသည့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္လူႀကီးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္လန႔္ဖ်ပ္သြားမိၿပီးမွ..
"ဟို... ကြၽန္ေတာ္.."
"ကဲ ေနာက္မွေျပာ အခုအရင္သြားမယ္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး "
ထိုလူႀကီးစကားေၾကာင့္ သူဘုမသိဘမသိႏွင့္ထိုလူႀကီးေနာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္လိုက္သြားမိသည္။ ဘယ္မွာအဆုံးသတ္မွန္းမသိေသာ ကြင္းျပင္ႀကီးတြင္ လူေတြတဖြဲဖြဲႏွင့္ တစ္ေနရာသို႔သာ ဦးတည္သြားေန၏။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဘာစကားမွမဆိုဘဲ မ်က္ႏွာေသႀကီးႏွင့္သာသြားေနရာ သူဘယ္လိုမွ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ..
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္သြားမလို႔လဲ ၿပီးေတာ့လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ သူတို႔ေရာ ဘယ္ေတြသြားၾကသလဲ"
"ေမာင္ရင္တကယ္မသိလို႔ေမးေနသလား"
"ကြၽန္ေတာ္တကယ္ကိုမသိလို႔ပါဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္သတိရလာခ်င္းခ်င္း ဒီေနရာကိုေရာက္ေနတယ္ ဒီေနရာကိုဘယ္ေနရာမွန္းေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး"
ထိုလူႀကီးကသူ႔ကိုက႐ုဏာသက္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဒီေနရာက တမလြန္ဘဝပဲေမာင္ရင္"
"ဗ်ာ.."
"အသက္ခႏၶာကိုယ္ကင္းမဲ့ၿပီးေနာက္ ျပန္မေမြးဖြားခင္ ဒီတမလြန္ကြင္းျပင္မွာေသာင္တင္ရတယ္ ေမာင္ရင္ "
"ဗ်ာ...ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္က"
"ဟုတ္တယ္ ေမာင္ရင္ကေသၿပီးသြားခဲ့ၿပီ"
သူ႔ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ျဖစ္ကာဝမ္းနည္းသြားသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။သူ႔ခံစားခ်က္ကို နားလည္ဟန္ျဖင့္ ထိုသူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
"ေမာင္ရင္ဘယ္လိုေသသြားလဲဆိုတာ မွတ္မိလား "
"ကြၽန္ေတာ္... "
ေခါင္းေတြေနာက္က်ိေနရင္းမွ ပုံရိပ္အခ်ိဳ႕ကာ မပီဝိုးတဝါးႏွင့္ေပၚလာသည္။ ႀကီးမားေသာအုတ္တံတိုင္းတစ္ခု သူ႔ေပၚၿပိဳဆင္းလာခဲ့သည္။ ျပင္းထန္ေသာနာက်င္မူႏွင့္အတူ သူသတိလစ္သြားခဲ့၏။ ျပန္သတိရလာေတာ့ ဒီေနရာသို႔ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ သူတကယ္ပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီလား...
"ေအးကြာ ဘယ္လိုေသခဲ့ေသခဲ့ ခုခ်ိန္မွာအေရးမႀကီးဘူး ငါတို႔ေတြက လူ႔ဘဝတုန္းကိစၥေတြနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး အခုခ်ိန္အေရးႀကီးဆုံးက ေနာက္ဘဝကူးႏိုင္ဖို႔ပဲ"
"ေနာက္ဘဝကူးႏိုင္ဖို႔..."
"ဟုတ္တယ္ေမာင္ရင္ ေနာက္ဘဝအျမန္မကူးႏိုင္ရင္ ငါတို႔ဒီတမလြန္ကြင္းျပင္မွာပဲ ေသာင္တင္ေနရလိမ့္မယ္ အခ်ိန္ၾကာေလေမြးဖြားဖို႔ခက္ေလပဲကြာ မကြၽတ္မလြတ္ နာနာဘာဝ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဒီေလာကကလည္းလူ႔ေလာကလိုပဲ အင္အားႀကီးသူအႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်သမွ်ခံရလိမ့္မယ္ လူ႔ဘဝလိုတိုင္ေတာလို႔ရတဲ့ေနရာလည္းမရွိေတာ့ သူတို႔ကိုမင္းေရွာင္ႏိုင္မွသက္သာမယ္ ဒီေကာင္ေတြက ဒီေလာကမွာက်င္လည္လာတာ ႏွစ္ေတြမနည္းေတာ့ဘူး မင္းတို႔လိုအသစ္ေတြဆို ပိုသတိထားရလိမ့္မယ္"
ထိုလူႀကီးေျပာသမွ်အားလုံးက သူ႔အတြက္အထူးအဆန္းျဖစ္ေနရာ သူဘာမွနားမလည္ႏိုင္ပါ။ ေခါင္းေတြပို၍႐ူပ္ေထြးလာရာ..
"ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ"
"အိမ္း.. မင္းကအသစ္ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြဘယ္နားလည္မွာလဲ ဒါေပမယ့္မင္းကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္ ေသၿပီးခ်င္းခ်င္းျပန္ေမြးဖြားဖို႔သြားရတယ္ ငါဆိုဒီဘဝမွာက်င္လည္ေနတာ ၾကာၿပီေျပာရမယ္ အခုမွငါ့မိသားစုလုပ္ေပးတဲ့ ေကာင္းမႉတစ္ခုကိုရလိုက္လို႔ ျပန္ေမြးဖြားဖို႔သြားရမယ္ ဒါေၾကာင့္မိုးမလင္းခင္ အျမန္ေရာက္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္ ငါဒီဘဝမွာထပ္ၿပီးမေသာင္တင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေမာင္ရင္ သိပ္ဒုကၡမ်ားလြန္းတယ္"
"ဒါဆိုအခုသြားေနတဲ့လူအားလုံးက ျပန္ေမြးဖြားဖို႔သြားေနၾကတာေပါ့ ဦးေလး"
"သိပ္မွန္တာေပါ့ ဒီကြင္းျပင္ႀကီးအဆုံးမွာဘဝတစ္ပါးကို ဆက္ေပးမယ့္ဂူႀကီးတစ္ခုရွိတယ္ အဲ့ဒီ့ဂူထဲကိုဝင္သြားၿပီး ဆိုင္ရာဘဝကို ငါတို႔ေတြသြားရမယ္ "
"ဆိုင္ရာ ဘဝဆိုတာ..."
"လူ႔ဘဝ တရိစာၦန္ဘဝ ဒါမွမဟုတ္ ငရဲတစ္ခုခုေပါ့.."
"ဗ်ာ..."
သူအထိတ္တလန႔္ျဖစ္သြားၿပီး ထိုလူႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုသူကေခါင္းညိတ္ရင္း..
"ဂူဝအထိပဲငါတို႔ေတြလမ္းတူမယ္ ေမာင္ရင္ ဂူထဲမွာလမ္းေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ ငါလည္းဘယ္လမ္းကိုသြားရမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ေသးပါဘူးကြာ "
"ဂူထဲကလမ္းေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္သြားရမယ့္ဘဝတစ္ခုကို ဆုံးျဖတ္ေပးသလား"
"လမ္းေတြကဆုံးျဖတ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး မင္းလူ႔ဘဝကျပဳခဲ့တဲ့ေကာင္းမူ မေကာင္းမူ႔အကုသိုလ္ေတြက မင္းသြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကိုျပေပးလိမ့္မယ္ ဂူထဲဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မင္းျပန္ေမြးဖြားရမယ့္ လမ္းေၾကာင္းက အလိုလိုေပၚလာၿပီးသားပါ.."
"ဒီဂူထဲဝင္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ရွိဘဝ အားလုံးခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားၿပီေပါ့ေနာ္.."
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ရင္ထဲဝမ္းနည္းသြားရျပန္၏။ သူဒီဘဝကိုစြန႔္လြတ္ဖို႔ အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး ထင္ပါသည္။
"ဝမ္းနည္းေနသလားေကာင္ေလး မင္းေသၿပီးကတည္းက အားလုံးကမင္းနဲ႔မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူးကြာ ဘာမွသံေဃာဇဥ္ထားမေနနဲ႔ မဟုတ္ရင္မင္းျပန္ေမြးဖြားဖို႔ ခက္လိမ့္မယ္"
"ဂူထဲဝင္ၿပီးျပန္ထြက္လို႔ေရာ ရလားဗ်ာ.."
"ငါနဲ႔ဒီဘဝမွာ ခင္ခဲ့တဲ့မွင္စာတစ္ေကာင္ေျပာတာေတာ့ ေမြးဖြားဖို႔မထိုက္တန္ေသးရင္ ဂူထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္မီးၿငိမ္ၿပီး လမ္းေပ်ာက္သြားတတ္တယ္တဲ့ ေအာ္ ဂူအဝမွာ မင္းကိုသူတို႔ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ မီးထြန္းေပးလိမ့္မယ္"
"သူတို႔ဆိုတာ..."
"သက္ဆိုင္ရာအေစာင့္ေတြပါ ဂူထဲဝင္သြားၿပီး မင္းအတြက္လမ္းေၾကာင္းမရွိဘူးဆို ဖေယာင္းတိုင္မီးၿငိမ္ၿပီး မင္းဟာဂူထဲပိတ္မိေနမယ္ ဒါမွမဟုတ္ တမလြန္ဘဝထဲပဲ ျပန္ေရာက္လာတတ္တယ္ ငါ့မိတ္ေဆြမွင္စာလည္း အကုသိုလ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ထင္ပါ့ ဂူထဲေရာက္သြားၿပီးမွ ေနာက္ဘဝမကူးလိုက္ရရွာဘူး မီးၿငိမ္းၿပီးျပန္ေရာက္လာလို႔ ငါနဲ႔ဆုံခဲ့တာ အခုေတာ့သူလည္းဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္း ဂူကိုလွမ္းျမင္ေနရၿပီ"
ထိုလူႀကီးစကားေၾကာင့္ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေရွ႕ကြင္းျပင္ႀကီး၏အဆုံးတြင္ ႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ဂူႀကီးတစ္ခု..
ဂူထဲဝင္သည့္အေပါက္ဝက သုံးေလးခုရွိၿပီး ထိုအေပါက္တစ္ခုခ်င္းစီတိုင္း ဝတ္႐ုံမည္းႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ကာရပ္ေစာင့္ေန၏။ သက္ဆိုင္ရာအေစာင့္ျဖစ္မည္ထင္သည္။
ထိုေက်ာက္ဂူႀကီးေရွ႕တြင္ေတာ့ ေသလြန္ၿပီးေသာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တန္းစီရပ္ေန၏။ တခ်ိဳ႕ကာ ဖေယာင္းတိုင္မီးကိုင္ၿပီး ဂူထဲဝင္သြားသည္ကို အထင္းသားလွမ္းျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲပင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။
(မွတ္ခ်က္။ ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ စာေရးသူငယ္စဥ္က ဘိုးဘြားမ်ားထံ ၾကားသိခဲ့ရသည္မ်ားကို စိတ္ကူးယဥ္ကာ ျပန္လည္ေရးသားထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ဘာသာေရးက်မ္းထဲမွ မဟုတ္သျဖင့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အေနျဖင့္သာ ဖတ္႐ူေပးပါရန္.. )
ထိုလူႀကီးကသူ႔ပုခုံးကိုတစ္ခ်က္ လွမ္းပုတ္လိုက္ရင္းႏွင့္
"ကဲ ငါတို႔ေတြလမ္းခြဲရေတာ့မယ္ ငါသြားေတာ့မယ္ေကာင္ေလး မင္းလည္းကံေကာင္းပါေစကြာ"
ထိုလူႀကီးထြက္သြားသည္အထိ သူမတုန္မလူပ္ရပ္ေနၿမဲ..။ တန္းမစီေသးဘဲ ေတြေဝ႐ူပ္ေထြးစြာ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ေနစဥ္..
"ကိုဈာန္. ."
သူ႔နာမည္ေခၚသံေၾကာင့္ အံၾသသင့္သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုပိုၿပီး အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားေစေတာ့သည္။
"မို႔..."
"ဒီကို ကိုဈာန္ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနသလဲ.."
"ကြၽန္ေတာ္.. "
သူဘာေျပာရမွန္းပင္မသိ။ မို႔ကသူ႔ကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္းႏွင့္..
"အခုလိုမ်ိဳး ကိုဈာန႔္ကိုေတြ႕ရမယ္လို႔မို႔မထင္ဘူး ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဘဝမကူးခင္မွာ ကိုဈာန႔္ကိုျမင္ရတာ မို႔အတြက္ဘုရားေပးတဲ့ ေနာက္ဆုံးလက္ေဆာင္ပဲေနမွာပါ မို႔ေပ်ာ္မိပါတယ္"
မို႔ရဲ႕တြယ္တာမူေတြကလည္း အခက္သား။ အခုထိတိုင္သံေဃာဇဥ္ေတြ ေလာင္ကြၽမ္းေနပုံရ၏။ ဘဝေတြသာျခားခဲ့သည္.. ခ်စ္ျခင္းေတြက ထင္က်န္ေနခဲ့သလား....
ေအာ္.. အခ်စ္မတတ္ခဲ့ရင္ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္ေလျခင္း။
"မို႔အခုထိရွိေနတုန္းလား ကြၽန္ေတာ္ကမို႔ဘဝကူးသြားၿပီထင္ခဲ့တာ.."
"မို႔အကုသိုလ္ေတြမ်ားခဲ့လို႔ထင္ပါရဲ႕ ခ်က္ခ်င္းမသြားႏိုင္ဘူး အခုေတာ့မို႔လည္း သံသရာခရီးတစ္ခုကိုသြားရေတာ့မွာပါ ေအာ္ မို႔ဘယ္သူနဲ႔ျပန္ဆုံရတယ္ထင္လဲ.."
"ဘာကိုေျပာခ်င္သလဲ..မို႔"
မို႔ကမခ်ိၿပဳံးေလးသာ ၿပဳံးရွာသည္။ မို႔ေဘးနားတြင္ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ သူထိုလူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့.
"ဟင္.."
ဈာန္အလြန္အမင္း အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားရသည္။ ဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားသည့္လူတစ္ေယာက္။ ထိုသူကား.... ကမာၻ..
ဤေနရာသည္ ေသလြန္ၿပီးေသာလူေတြသာ ေရာက္လာႏိုင္သည္ မဟုတ္လား..
ဒါဆိုကမာၻသည္လည္း....
သူ႔အေတြးကိုရိပ္မိဟန္ျဖင့္ ကမာၻကမခ်ိၿပဳံးျဖင့္ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း
"ကြၽန္ေတာ့္ကံတရားက ဒီေလာက္ပါပဲ"
"ကမာၻ.. ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီကို.."
"ဒါေတြကျပန္ေျပာလည္း ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြသြားကိုသြားရေတာ့မွာပဲေလ သူတို႔နဲ႔ျပန္ဆုံရင္သာ အားလုံးကိုႏူတ္ဆက္တယ္လို႔ေျပာေပးပါ ကြၽန္ေတာ္က်န္ခဲ့တဲ့ကမာၻဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္ ေရစက္မကုန္ေသးရင္ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ျပန္ဆုံခ်င္ပါတယ္လို႔.."
"ဒါေပမယ့္.. ကြၽန္ေတာ္က.. "
"ခင္ဗ်ားျပန္သြားႏိုင္မွာပါဈာန္ ခင္ဗ်ားဝိညာဥ္ႀကိဳးေတြ အၿပီးမျပတ္ေသးဘူး ဒီကိုလမ္းမွားၿပီး ခင္ဗ်ားေရာက္လာတာေနမွာပါ လမ္းရွာၿပီးျပန္သြားပါ ခင္ဗ်ားခုခ်ိန္မွာ ေသလို႔ဘယ္လိုမွမျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ"
ကမာၻစကားေၾကာင့္ သူဘာျပန္ေျပာရမယ္မွန္းပင္ မသိေအာင္ျဖစ္သြားရ၏။ ကမာၻကတစ္ခုခုကို သိခဲ့ဟန္တူသည္၊
သူနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ထပ္ေမးရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ကမာၻသည္ပတ္ဝန္းက်င္ကိုငဲ့ၾကည့္ရင္းႏွင့္
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားဖို႔သြားရေတာ့မယ္ ႏူတ္ဆက္ပါတယ္ ဈာန္"
"မို႔လည္း ႏူတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္"
သူျပန္ႏူတ္ဆက္မိသလားပင္ မသဲကြဲေတာ့ပါ။ ကမာၻႏွင့္မို႔အရိပ္ေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ သူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ေငးၾကည့္ေနဆဲ
ထို႔ေနာက္ သူ႔အလွည့္ေရာက္လာၿပီထင္သည္။ ဝတ္႐ုံမည္းႏွင့္လူက သူ႔ကိုမီးထြန္းထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ကမ္းေပးလိုက္ရာ..
"ကြၽန္ေတာ္... "
"ဂူထဲဝင္သြားလိုက္ပါ "
သူဘာလုပ္ရမွန္းပင္ မသိေတာ့ပါ။ မထူးေတာ့ပါဘူးဟုေတြးကာ ဂူထဲလွမ္းဝင္လာလိုက္၏။ သူ႔နားတြင္လည္း လူေတြတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ျဖတ္သြားေတာ့သည္။ ဂူႀကီးအတြင္းကာ ျမဴခိုးတို႔ျဖင့္ ပိတ္ေမွာင္ေနေတာ့၏။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးျဖင့္သာ ေရွ႕ကိုစမ္းတဝါးဝါးသြားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သြားရမွန္းသူမသိပါ။ ျမင္ရသည့္ဖေယာင္းတိုင္မီးအတိုင္း ေရွ႕ကိုသာေယာင္နနႏွင့္ ေလွ်ာက္လာစဥ္..
"ဖ်တ္.."
႐ုတ္တရက္ ဖေယာင္းတိုင္မီးၿငိမ္းသြား၏။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး အေမွာင္ထုႀကီးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ သူထိတ္လန႔္တုန္လူပ္သြားမိခိုက္မွာပင္...
"ဟင္..."
အေမွာင္ထုထဲမွာ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခု။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႔နားတိုးကပ္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့..
"အဘ..."
သူအံၾသလြန္းစြာ ဆိုလိုက္မိသည္။ ဟုတ္ပါတယ္.. ဝတ္စင္ၾကယ္ႏွင့္သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ပင္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္..
"အိမ္း... ရွာလိုက္ရတာ လူေလးက ဒီကိုေရာက္ေနတာကို "
"ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအဘလိုက္ရွာေနသလား "
"ဟုတ္တယ္ လူေလး.. လက္မတင္ေလးပါလား ဒီထက္ေနာက္က်ရင္ေတာ့ရွာဖို႔ မလြယ္ေလာက္ ေတာ့ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ေတာ့ဘူး ဒီတမလြန္ဘဝမွာ အဘကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုလုပ္လာရွာသလဲ ခင္ဗ်ာ"
"ဒါေတြေနာက္မွေမးပါလူေလး အခုအေရးႀကီးတာ ဒီဂူထဲကေနထြက္ရေအာင္ အဘေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ.."
ဈာန္ဘာစကားမွထပ္မဆိုေတာ့ဘဲ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ေနာက္လိုက္လာခဲ့လိုက္၏။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ သူတို႔ဂူေပါက္ဝတစ္ခု ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ဂူအျပင္တြင္ေတာ့ ခုနကေနရာ ဟုတ္ပုံမရပါ။ လူသူအရိပ္အေယာင္မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္လြန္းေန၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးတစ္ခု...
ကမ္းစပ္တြင္ေတာ့ ေလွတစ္စီးႏွင့္လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနသည္။ သူေတာ္စင္သည္ ထိုသူနားေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္..
"အဘတို႔ကို ဟိုဖက္ကမ္းျပန္ပို႔ေပးပါ"
"ေသၿပီးသားလူကို ျပန္ေခၚသြားလို႔မရပါဘူးသူေတာ္စင္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကိုေသြဖီလို႔မရတာ သူေတာ္စင္လည္းသိပါတယ္"
"ဒီေကာင္ေလးကကံမကုန္ေသးသလို ေသေန႔လည္းမေစ့ေသးပါဘူး ဝိညာဥ္ႀကိဳးေတြဆက္ထားတုန္းပါ ေမ့ေမ်ာေနတုန္းသူ႔ဝိညာဥ္က တမလြန္ကိုလမ္းမွားေရာက္လာတာပါ ဒါေၾကာင့္ အဘသူ႔ကိုျပန္လာေခၚတာပါ လူ႔ျပည္မွာသူအေရးႀကီးတာဝန္ေတြရွိေသးတယ္ အဘတို႔ကို ဟိုဖက္ကမ္းအျမန္ပို႔ေပးပါ မိုးေသာက္ေတာ့မယ္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး.."
ထိုပုဂၢိဳလ္က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ဘာစကားမွထပ္မဆိုေတာ့ဘဲ ေလွေပၚတက္လိုက္ရင္း
"ေလွေပၚတက္ပါ ဟိုဖက္ကမ္းကိုက်ဳပ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ကူးတို႔ခအေနနဲ႔က်ဳပ္အတြက္ကုသိုလ္ျပဳေပးပါ"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ေလွေပၚတက္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေလွသည္ကမ္းစပ္မွ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ ထိုသူကာဘာစကားမွမဆိုဘဲ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေလွေလွာ္ေနသကဲ့သို႔ သူေတာ္စင္သည္လည္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ျမင္ျမင္ရာသည္ ျမဴခိုမ်ားျဖင့္ဖုံးလႊမ္းေနသျဖင့္ ေရွ႕ကိုပင္ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရဘဲ မည္းေမွာင္ေနေတာ့သည္။ ေရေသႀကီးကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ျမစ္ေရျပင္ကလည္း ေၾကာက္စရာပင္ေကာင္းေနျပန္သည္။ သူ မေနသာေတာ့ဘဲ..
"ဟိုဖက္ကမ္းမွာဘာရွိသလဲ အဘ.."
"လူ႔ဘဝ.."
"ဗ်ာ.."
"ဟုတ္တယ္လူေလး.. အဘတို႔မိုးမေသာက္ခင္ ဟိုဖက္ကမ္းအခ်ိန္မွီေရာက္ဖို႔လိုတယ္ လူေလးဟာကံမကုန္ေသးေပမယ့္ လူေလးဝိညာဥ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ကေနကင္းလြတ္တာ သိပ္ၾကာေနၿပီ ဝိညာဥ္ႀကိဳးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားႏိုင္တယ္ ဒီမိုးေသာက္လို႔မွ လူေလးခႏၶာကိုယ္ရွိရာ အေရာက္မသြားႏိုင္ရင္ လိပ္ျပာႀကိဳးေတြ ျပတ္သြားလိမ့္မယ္ အဲ့ဒီ့အခါက်ရင္ ေသကံမေရာက္ေသးေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ဆက္ေပးမယ့္ လိပ္ျပာႀကိဳးမရွိေတာ့လို႔ လူေလးခႏၶာထဲျပန္ဝင္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး "
"ကြၽန္ေတာ္ ေသသြားမွာလား အဘ"
"လူ႔ဘဝကိုျပန္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဒါေပမယ့္ေသေန႔လည္း မေရာက္ေသးတဲ့အတြက္ လူေလးဟာ ေနာက္ဘဝတစ္ခုကို ကူးလို႔လည္းမရျပန္ဘူး ဒီတမလြန္ဘဝႀကီးမွာ ေသကံေရာက္တဲ့ထိ က်င္လည္ေနရလိမ့္မယ္ "
သူေတာ္စင္စကားေၾကာင့္ သူအလိုလိုပင္ ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္။ ႐ူပ္ေထြးနက္နဲလြန္းေသာ ဤေလာကအေၾကာင္းသည္ ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္အတိႏွင့္ သူဘယ္လိုမွ လိုက္မမွီေတာ့ပါ။
အင္းေလ.. သူကသာမာန္လူသားတစ္ေယာက္ပဲ။ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ထူးတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ။ သူေတြးေနစဥ္မွာပင္ ေလွကကမ္းတစ္ခုနား ရပ္သြားၿပီး
"တစ္ဖက္ကမ္းကိုေရာက္ၿပီ သူေတာ္စင္ "
ေလွသမား၏စကားၾကားမွ ဈာန္သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ သူေတာ္စင္ကာ ေလွေပၚမွဆင္းၿပီးေနာက္
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိစၥေတြၿပီးရင္အဘဒီကိုျပန္လာခဲ့မယ္ ေမာင္ရင္အတြက္ ကုသိုလ္ယူခဲ့မယ္"
"က်ဳပ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္"
ေလွသမားျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူေတာ္စင္ႏွင့္ဈာန္ကမ္းေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္သူေတာ္စင္ကသူ႔ဖက္လွည့္ၿပီး
"သြားေတာ့ လူေလး "
"ဗ်ာ.."
"ဒီတည့္တည့္သာေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါ လူ႔ဘဝကိုျပန္ေရာက္သြားႏိုင္လိမ့္မယ္ "
သူဘာရွိမွန္းခန႔္မွန္းလို႔မရေအာင္ ျမဴခိုးေတြႏွင့္ပိတ္ေမွာင္းေနသည့္ေရွ႕ျမင္ကြင္းကို စိတ္မသက္သာစြာလွမ္းၾကည့္မိလိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္တို႔အတူမသြားဘူးလာ အဘ"
"လူေလးကိုယ္တိုင္ရွာေဖြရမယ့္ အရာရွိေသးတယ္ အဘနဲ႔အတူဆိုရင္ ရွာေတြ႕ဖို႔မလြယ္ဘူး ဒီအခ်ိန္က လူေလးရွာေဖြဖို႔အေကာင္းဆုံးပါ ဒါေၾကာင့္ စစ္မွန္တဲ့အရာကိုရွာေဖြခဲ့ပါ"
သူေတာ္စင္စကားကို သူနားမလည္သည့္တိုင္ သူေတာ္စင္ကားေျပာၿပီး ထြက္ခြာသြားသျဖင့္ သူဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္၏။
ျမဴခိုးမ်ား၏ အလယ္ေရာက္သြားသည့္အခါေတြေတာ့ သူတစ္ကိုယ္လုံးေအးစက္တုန္ယင္လာေတာ့၏။ ေရွ႕တြင္ဘာမွမျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴေတြသိပ္သည္းလာသလို ေလၾကမ္းေတြလည္းတိုက္လာသည္။
"စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားလိုက္ပါ လူေလး ဘာမွမေတြးနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြအားလုံး လြတ္ခ်ထားပါ"
ဘယ္ကထြက္လာမွန္းမသိေသာ သူေတာ္စင္စကားေၾကာင့္ သူမ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားလိုက္၏။ သူေတာ္စင္စကားအတိုင္း ခံစားခ်က္ေတြလြတ္ခ်လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ရင္တစ္ခုလုံးေအးခ်မ္းလာသည္။ အခ်ိန္ေတြမည္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိလိုက္ပါ။
တိုက္ခတ္ေနသည့္ေလၾကမ္းတို႔ ၿငိမ္သြားသည္ကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္မွာ ညင္သာစြာတိုးေဝွ႔လာသည့္ ေလတိုးသံကိုပင္ ၾကားေနရ၏။
ထို႔ေနာက္ ခပ္သဲ့သဲ့ရလိုက္သည္က သင္းပ်ံ႕ေသာပန္းရနံံ့မ်ား...
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ဘာမွရွိမေနဘဲ ပကတိ ေအးခ်မ္းလြန္းေနခဲ့သည္။ သူမ်က္လုံးကို ဖြင့္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့..
"ဟင္.."
သူေရာက္ေနသည္က ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚတြင္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕တြင္ရွိေနသည္က ေ႐ႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ႏွင့္ ေတာက္ပေနေသာၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု...
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္.."
သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြအလိုလို လူပ္ခတ္သြားေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါသည္... ခမ္းနားလွပလြန္းေသာ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး။
သူျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ ဈာန္အံၾသမွင္သက္ေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သုံးရာကိုျပန္ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ ခမ္းနားထည္ဝါလြန္းေသာၿမိဳ႕ေတာ္ကာ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဝင့္ထည္လို႔ပါလား..
သို႔ေသာ္ပို၍ဆန္းၾကယ္သည္က သူ႔ရင္သည္ ထူးထူးျခားျခား ေႏြးေထြးလို႔ေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဤၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္သိပ္ကို ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႔ေျခလွမ္းတို႔က အလိုအေလ်ာက္ပင္ စိတ္၏ေစၫႊန္ရာအတိုင္း ၿမိဳ႕ေတာ္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့သည္။ အံၾသစရာေကာင္းလွပါသည္။ သူသြားေနေသာေနရာမ်ားသည္ သူေရာက္ဖူးေနသကဲ့သို႔ပင္ ခံစားေနရျပန္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ျပေနသကဲ့သို႔ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ပုံရိပ္မ်ားကလည္း တစ္ခ်ိန္ကသူႏွင့္ ကြၽမ္းဝင္ေနခဲ့သည္ဟု ထင္မိသည္။
ေ႐ႊနန္းေတာ္၏ေတာင့္အရပ္ ပဒုမၼာဥယ်ာဥ္ေတာ္ႏွင့္ မနီးမကမ္းတြင္တည္ထားခဲ့ေသာ ခံတပ္တစ္ခု။ ထိုခံတပ္မွ မင္းသမီးငယ္ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အၿမဲအသင့္ရွိေနေသာ ေခ်ာေမာေတာင့္တင္းေသာ လူငယ္တစ္ဦး...
လိုအပ္လွ်င္လူသတ္ကာေသြးစြန္းရန္ ဝန္မေလးေသာ္လည္း က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ထားသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေနတတ္ေသာ လူ႐ြယ္။
အားလွ်င္အားသကဲ့ကို႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုမ်ားကို ကူညီသည္။ တရိစာၦန္ငယ္ေလးမ်ားကို အစာေကြၽးၿပီး ကုသိုလ္ျပဳ၏။ လက္႐ုံးရည္ႏွလုံးရည္ျဖင့္ ျပည့္ဝေသာ ထိုသူရဲေကာင္းကာ မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ သားပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထိုလူငယ္၏မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရသည့္တိုင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဈာန္သူ႔ကိုေကာင္းစြာ ရင္းႏွီးေနသကဲ့သို႔ ခံစားရေလသည္။ ၿပီးေနာက္ခံစားလိုက္ရသည္က အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ဝမ္းနည္းနာက်င္မူေတြ
ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ပေသာၿမိဳ႕ေတာ္ကာ အေမွာင္ထုသန္းသြား၏။ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာသြားလာေနေသာ လူတို႔သည္ ေၾကာက္လန႔္တၾကားပင္ ေျပးလႊားကုန္သည္။
သူသည္အလိုလိုပင္တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ကားစင္တစ္ခုေပၚတြင္ သံႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ထားခံေနရသည့္ ေသြးအလူးလူးႏွင့္မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး..
အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ေလးက ေသြးေတြစြန္းထင္လို႔...
သူ႔ႏွလုံးသား ဆတ္ခနဲ႔လူပ္ခတ္သြားသည္ ထင္သည္။ ေဝဒနာကိုညည္းညဴခံစားေနရသည့္ မိန္းကေလးကာ သူ႔ကိုျမင္ဟန္မတူပါ။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ထိုမိန္းကေလးငယ္၏နာက်င္မူကို ေကာင္းစြာခံစားေနမိပါသည္။
သူႏွလုံးသားသည္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ားထိရွသြားပါလိမ့္...
ထိုစဥ္ ထိုေနရာသို႔ေရာက္လာသူက ႏိုင္ငံ၏ဘုရင္၊ မူးမတ္ ႏွင့္ပါးကြက္သားေတြ..
ၿပီးေနာက္ ႀကိဳးတုပ္ခံထားသည့္ခုနက သူေတြ႕ျမင္ခဲ့သည့္လူငယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး ဒဏ္ရာအျပည့္ႏွင့္..
ဘာေတြဆက္ျဖစ္မွာလဲဆိုတာ သူ႔ႏွလုံးသားက အလိုလိုပင္သိေနပါသည္။ သူၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဓါးသြားတစ္ခုက ေလထဲေျမာက္တက္လာၿပီးေနာက္...
လူငယ္ေလး၏လည္ပင္းတည့္တည့္ဆီသို႔..
"အား.."
သူ႔ရင္ေတြလွပ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားျပန္သည္။ သူႏွလုံးသားတစ္စုံလူပ္ခတ္သြားခဲ့ၿပီလား...
သူျပတ္ထြက္သြားသည့္ဦးေခါင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါတြင္ေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကို နားလည္လိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ရင္တစ္ခုလုံးလူပ္ခါသြားေတာ့၏။
ဟုတ္ပါသည္.. ယခုမွသူေသခ်ာျမင္ရေသာ ထိုလူငယ္၏မ်က္ႏွာကာ သူႏွင့္ခြၽတ္ခြၽတ္ တူေနသည့္အခါတြင္ေတာ့...
"ဘုရားေရ... ငါ..ငါက.."
"ဟုတ္တယ္ လူေလးက သိခၤါစဝ္ပဲ.."
ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေသာအသံတစ္ခု သူ႔ေနာက္ေက်ာဖက္ထြက္လာသည္။ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုေအးခ်မ္းေသာမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္သူေတာ္စင္..
"အဘ..."
"ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ႏွလုံးသားတစ္ခုကို ရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီေပါ့ငါ့သား.."
သူ႔ႏွလုံးသားေလး လွပ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားျပန္၏။ ရင္ဘတ္ထဲေရာ အေသြးအသားေတြထိတိုင္ တစ္စုံတစ္ရာက စီးဝင္ေနေတာ့သည္။
ထိုအရာကား... သိခၤါစဝ္ပင္ျဖစ္ေလရာ..
"ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထဲက သိခၤါစဝ္ ျပန္ႏိုးထလာခဲ့ပါၿပီအဘ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ႏွလုံးသားခ်င္းနီးစပ္သြားခဲ့ၿပီ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုရွာေတြ႕ခဲ့တယ္"
သူ သူေတာ္စင္ေရွ႕ဒူးေထာက္ကာ ကန္ေတာ့လိုက္ေလသည္။ သူေတာ္စင္ကာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္..
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ သိခၤါစဝ္ ျပန္ေရာက္လာႏိုင္ခဲ့တယ္ ေအးခ်မ္းသြားတဲ့လူေလးႏွလုံးသားက သိခၤါစဝ္ကိုျပန္ေခၚႏိုင္မယ္လို႔ အဘယုံၾကည္ၿပီးသားပါ ကဲ..ထေတာ့ လူေလးမွာလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တာဝန္ေတြရွိေသးတယ္"
သူထရပ္လိုက္၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ ေစာေစာနျမင္ကြင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။
သူအၿမဲျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္ ၿမိဳ႕ပ်က္တစ္ခုမွ်သာ..
ဈာန္သက္ျပင္းခ်မိသည္ထင္သည္။ က်ိန္စာအတြင္းမွာလြတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္တိုင္ မင္းသမီးကိုတာဝန္ေက်စြာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရလိုေသာ ေတာင္းဆုတစ္ခုေၾကာင့္ သူျပန္ေရာက္ လာခဲ့ပါလား...
ဆုေတာင္းမွားခဲ့၍လား..
မျပည့္အပ္သည့္ဆုေတြျပည့္ဝသြားခဲ့သည္ ထင္ပါရဲ႕။ သိခၤါစဝ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတိတ္ဘဝကိုဘာမွမခံစားရေသာ ႏွလုံးသားေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့သည့္ဈာန္ည အျဖစ္ႏွင့္ပါ။ အခုေတာ့ သူရွာေတြ႕သြားခဲ့ေလၿပီ..။
"လူေလး ခႏၶာကိုယ္ဆီသြားခ်ိန္တန္ၿပီ"
ဘဝတစ္ခုကသားအဖေတာ္စပ္ခဲ့ေလေသာ သူေတာ္စင္စကားေၾကာင့္ သူတစ္ခုခုေျပာရန္ ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္ ျပင္းထန္ေသာအားတစ္ခု ေဆာင့္တြန္းျခင္းကိုခံလိုက္ရေလရာ..
"အား.."
အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ လြင့္စင္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ အေမွာင္ထုတစ္ခုထဲသို႔ ဝုန္းခနဲ႔ က်ဆင္းသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့..... ................................ ...................
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
