Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၉)
"အဟင့္.....ဟင့္"
ငိုသံသဲ့သဲ့ေလးက နားထဲမထိတရိတိုးဝင္လာသျဖင့္ ခရာအိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ႏိုးလာသည္။ အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေတြသန္းေနဆဲ...
မနက္၂နာရီဝန္းက်င္သာ ရွိမည္ထင္ပါရဲ႕။ ေဘးတြင္ မို႔ႏွင့္စိမ္းတို႔ကလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေန၏။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္ကငိုသံထြက္လာပါလိမ့္..
သူမ.... နားၾကားမ်ားမွားေလသလား.....
"ဟင့္......ဟင့္.. "
တစ္ေယာက္တည္းဇေဝါဇဝါျဖစ္ေနစဥ္ ထပ္ၾကားရျပန္သျဖင့္ ခရာ့ကိုယ္ေလးဆတ္ခနဲ႔ တုန္သြား၏။ အသံက အိမ္ေအာက္ထပ္ဖက္တြင္ ထြက္လာျခင္းပင္။
ခရာေဘးကစိမ္းတို႔မႏိုးေအာင္ အသာထလိုက္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ဆင္းလာလိုက္သည္။ အိမ္ေအာက္ေလွကားရင္းတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာေပးထိုင္ေန၏။
"အဟင့္....ဟင့္"
သူမထံမွငိုသံသဲ့သဲ့က ထြက္ေပၚလာဆဲ။ ခရာ မရဲတရဲႏွင့္
"ဘယ္သူလဲ..."
သူမငိုသံတိတ္သြား၏။ ၿပီးေနာက္ ခရာ့ဖက္လွည့္လာသည္။ ေရွးေခတ္အဝတ္အစားႏွင့္ သူမပုံက ထူးဆန္းလွ၏။ လေရာင္ေအာက္မွ လွပေသာ္လည္းညႇိဳးႏြမ္းေနေသာမ်က္ႏွာေလးကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။
ထူးဆန္းသည္က ခရာ့ရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္ေပၚမလာခဲ့ပါ။ သူမက အားေဖ်ာ့ေသာမ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ခရာ့ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး...
"ေမာင္ႀကီး...ကိုရွာေပးပါ.... "
"ဟင္....."
"ဒီညီမေတာ္လိုက္ရွာတာေမာလွၿပီး လြမ္းလည္းလြမ္းလွၿပီ ရွာေပးပါလားရွင္.."
သူမအသံက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ႏွင့္။ တစ္ခုခုကို အျပင္းအထန္နာက်င္ေနပုံရ၏။ သို႔ေသာ္ခရာဘာမွနားမလည္သျဖင့္...
"ဘာေျပာခ်င္သလဲ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနရသလဲ.."
သူမမေျဖ။ ဆတ္ခနဲ႔ထရပ္ကာ တစ္ေနရာသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားေတာ့၏။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ ခရာ မေၾကာက္မ႐ြံ႕သူမေနာက္ကို အလိုလိုလိုက္သြားမိသည္။ သူမဦးတည္ရာက စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္ခုဆီသို႔..
ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးေပၚသို႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ခရာထိုေနရာသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းလာၾကည့္ေတာ့
"ဟင္.."
အံ့ၾသသြားရျပန္၏။ ေက်ာက္တုံးေပၚ ရွိေနသည္ကဆြဲႀကိဳးတစ္ကုံး။ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ အစ္ကိုဈာန္သူမကို ေပးထားေသာ ေရွးေဟာင္းဆြဲႀကိဳးေလး..။
ညေနက ဒီစမ္းေခ်ာင္းတြင္ေရခ်ိဳးရင္း ခရာခြၽတ္ထားခဲ့မိၿပီး ေမ့က်န္ခဲ့သည္ကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ ခုနကအမ်ိဳးသမီး ဒီဆြဲႀကိဳးထဲ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္လား
ဈာန္ေျပာျပသည့္အေၾကာင္းအရာကို သတိရမိေတာ့ ခရာၾကက္သီးေတြ ထလာေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္သူမရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းမခံစားရဘဲ တစ္ခုခုကို ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရ၏။
ခရာအိမ္ထဲျပန္ဝင္လာသည့္တိုင္ ဆက္၍အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အငိုမ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ထိုမိန္းကေလး၏႐ိူက္သံကိုသာ အထပ္ထပ္အခါခါ ၾကားေယာင္ေနေတာ့သည္။
သူမ၏ေဆြးေျမ့နာက်င္မူတို႔က ႏုနယ္လြန္းေသာခရာ့ႏွလုံးသားကိုပါ နာက်င္ေစသည္ထင္ပါရဲ႕...
မိုးစင္စင္လင္းတဲ့ထိ ခရာအေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ႐ူပ္ေထြးေနဆဲ.....
ခရာ့မ်က္ႏွာညႇိဳးႏြမ္းေနသည္ကို သတိထားမိေသာ ဈာန္က သူမနားေရာက္လာၿပီး
"ခရာမ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ခရာကဆြဲထားသည့္ဆြဲႀကိဳးေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္းႏွင့္...
"အစ္ကိုေျပာသလို ဒီဆြဲႀကိဳးမွာ ကြၽန္းပိုင္ႀကီးရဲ႕သမီး ဝိညာဥ္ရွိေနတာ အမွန္ပဲထင္တယ္.."
"ဘယ္လို..."
"ခရာ....ညကသူ႔ကိုေတြ႕ခဲ့တယ္"
ခရာညကအျဖစ္ေလးကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ခရာ့စကားအဆုံး ဈာန္ကေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
"ခရာနဲ႔ေရစက္ရွိလို႔ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္သေဘာထားေကာင္းတဲ့သူမို႔ ကိုယ္ထင္ျပၿပီး အကူအညီေတာင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္.."
"ခရာစိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ အစ္ကို"
"ဘာလဲ ခရာေၾကာက္လို႔လား ဒါဆိုရင္ ဆြဲႀကိဳးကိုအစ္ကို႔ကို ျပန္ေပးထားေလ.."
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ခရာကမေပးခ်င္ျပန္။ ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"ဟင့္အင္း.. အာ့လိုလည္းမဟုတ္ဘူး ေနပါေစ ခရာပဲသိမ္းထားလိုက္ပါမယ္..."
"ခရာအဆင္ေျပတယ္ဆို သေဘာပါဗ်ာ.."
ထို႔ေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ သူတို႔ေတာစပ္နား ေရာက္လာေတာ့သည္။ ဦးလုံထန္းအိမ္က ႐ြာအစပ္တြင္ရွိေနျခင္းပင္။
ဈာန္ကခရာ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း သူသိလိုေသာေမးခြန္းကို ေမးေတာ့သည္။
"ခရာ စိတ္လူပ္ရွားလား..."
"ရွင္......ဘာကိုလဲဟင္"
"အစ္ကိုတို႔မၾကာခင္ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုရွာဖို႔ သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ ခရာလည္းသိပါတယ္ ခရာကိုအဲဒီကေန ေခၚလာၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခရာကကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္သြားရတာပဲေလ စိတ္မလူပ္ရွားဘူးလား "
"ဟင့္အင္း... ခရာ့အိမ္ကရန္ကုန္မွာ ခရာကိုကိုနဲ႔ ငယ္ငယ္တည္းကအတူတူေနတာ"
"မဟုတ္ဘူးခရာ ခရာကပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့မိန္းကေလးေလး ခရာမမွတ္မိဘူးလား အနည္းအက်ဥ္းျဖစ္ျဖစ္.."
"ခရာမမွတ္မိဘူး ၿပီးေတာ့သိလည္းမသိခ်င္ဘူး"
ခရာကပကတိျပတ္ပင္ဆိုလိုက္ေတာ့ ဈာန္သက္ျပင္းခ်လိုက္မိၿပီး
"ခရာရယ္ ဘာလို႔မသိခ်င္ရသလဲ ခရာအတိတ္ကကိစၥေတြသိရမယ့္အေရးပါ ခရာ့ကိုခရာဘယ္သူလဲဆိုတာ အေျဖရွာသင့္တယ္လို႔ အစ္ကိုထင္တယ္.."
"ခရာဘာအေျဖမွမလိုခ်င္ဘူး အစ္ကို ခရာဘယ္သူလဲဆိုတဲ့အေျဖထြက္လာမွာကိုေတာင္ ခရာအရမ္းေၾကာက္မိတယ္သိလား..."
ခရာ့စကားေၾကာင့္သူအံ့ၾသသင့္စြာျဖင့္ ခရာ့ကိုငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ခရာကသူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲ...
"ကိုကို ခရာ့ကိုဒီထက္ပိုမုန္းသြားမွာစိုးတယ္ အစ္ကို"
"..........."
"ခရာ့ဘဝအမွန္က ကိုကိုနဲ႔ခရာ့ၾကား ပိုၿပီးအမုန္းပြားေစတယ္ဆိုရင္ ခရာတကယ္ ဘာမွကိုမသိခ်င္ပါဘူး ၾကာျဖဴဆိုတဲ့နာမည္ကိုလည္း ခရာမၾကားခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းပါတယ္ ဒီနာမည္ၾကားတိုင္း ကိုကို႔ဆီကအမုန္းေတြ ခရာအၿမဲရခဲ့တာပါ ခရာကိုကို႔အမုန္းကို ဒီထက္ပိုၿပီးမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး မယူခ်င္ေတာ့ဘူး.. ခရာ့အတြက္ ဘဝမွန္ဆိုတာထက္ ကိုကိုနဲ႔မေဝးရဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္အစ္ကို.."
"မေဝးေတာ့ေရာ ခရာစိတ္ခ်မ္းသာရလို႔လား"
"အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုကို႔နားမွာ ခရာရွိေနႏိုင္ေသးတယ္ေလ "
"ခရာ...ရယ္"
သူဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ၾကာျဖဴကိုအလြန္စိုး႐ြံ႕ေနဟန္ရွိေသာ ခရာ့မ်က္ႏွာလွလွေလးက ညႇိဳးႏြမ္းေနလ်က္...
သူျမတ္ႏိုးေသာမိန္းကေလးသည္ ကိုကိုဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္အား ဤမွ်ထိတြယ္တာခဲ့သည္လား
မပိုင္ဆိုင္ခင္က ဆုံး႐ူံးလိုက္ရေသာႏွလုံးသားအတြက္ နာက်င္မူကနင့္ခနဲ႔။ သို႔ေသာ္ညႇိဳးႏြမ္းေနသည့္ ခရာ့မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ကိုပို၍နာက်င္ေစပါသည္။
သူမည္မွ်ပင္နာက်င္ေနပါေစ... ခရာ့ကိုေတာ့ ၿပဳံးေနေစခ်င္သည္။ ခရာ့မ်က္ဝန္းေတြ ေတာက္ပၿပီး ႏူတ္ခမ္းေတြၿပဳံးေနခဲ့သည္ဆို႐ုံပဲ သူေက်နပ္ေနခဲ့ရာ..
"ကဲပါ စိတ္မေကာင္းစရာမေတြးေတာ့နဲ႔ ေစာေစာစီးစီးစိတ္ညစ္တာမေကာင္းဘူး ဒီလိုလုပ္ ခရာ့စိတ္ေတြလန္းသြားေအာင္ အစ္ကိုပန္းခူးေပးမယ္.."
"ရွင္...."
"ပန္းဆိုတာ လူ႔စိတ္ကိုႏူးညံ့ၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ေစတယ္ ခရာရဲ႕ ေဟာ..ဟိုသစ္ပင္ေပၚကပန္းေလးေတြ မလွဘူးလား"
သူၫႊန္ျပရာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ ခရာ့မ်က္ဝန္းေတြ လက္ခနဲ႔ေတာက္ပသြား၏။ ျမင့္မားေသာသစ္ပင္တြင္ ကပ္ႏြယ္ေနသည့္ ေရာင္စုံသစ္ခြပန္းဖူးဖူးေလးေတြ..
မိန္းကေလးပီပီပန္းခ်စ္ေသာခရာ့ႏူတ္ခမ္းတို႔က အလိုလိုၿပဳံးလာၿပီးေနာက္...
"လွလိုက္တာ....."
"မလိုခ်င္ဘူးလားခရာ ခရာဒီပန္းေလးေတြပန္လိုက္ရင္ တကယ္ကိုလွမွာ.."
"လိုခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္အျမင့္ႀကီးကို.."
"ကိစၥမရွိဘူး ကိုယ္ကသစ္ပင္တက္ကြၽမ္းပါတယ္ "
ေျပာၿပီး ဈာန္လွစ္ခနဲ႔ထြက္သြားေတာ့ ခရာတားခ်ိန္ပင္မရလိုက္ပါ။ သစ္ပင္အျမင့္ေပၚတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ သစ္ခြပန္းခူးေနေသဈာန္ကိုသာ ရင္တမမႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရွာသည္။
ဈာန္ကလိုသေလာက္သစ္ခြပန္းရသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ျပန္အဆင္းတြင္...
"ဟယ္သစ္ခြပန္းေတြ လွလိုက္တာ.."
အနားေရာက္လာသူကမို႔။ သူ႔ကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္ရင္း
"ကိုဈာန္ခူးလာသလား အျမင့္ႀကီးကို မေတာ္ျပဳတ္က်မွျဖင့္..."
"လွတဲ့ပန္းလိုခ်င္ေတာ့လည္း စြန႔္စားရတာေပါ့"
"ဘယ္သူ႔အတြက္လဲဟင္ မို႔လည္းလိုခ်င္လိုက္တာ"
မို႔စကားေၾကာင့္ သူအားနာစြာၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
"ေဆာရီးပါမို႔ ေနာက္တစ္ခါကိုယ္ခူးေပးပါ့မယ္ ဒါခရာ့အတြက္မို႔ပါ.."
မို႔မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ႔ပ်က္သြား၏။ ရင္ထဲတြင္လည္း ဆစ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ သတိမမူမိေသာဈာန္ကခရာ့ဆီသာ တည့္တည့္မတ္မတ္သြားၿပီး..
"ေရာ့ခရာ ပန္းကခရာ့တိုင္းပဲ အရမ္းလွတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္ ခရာအရမ္းႀကိဳက္တာပဲ.."
ခရာတကယ္ကို ႏွစ္သက္စြာဆိုေတာ့ ဈာန္ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ကာ ေက်နပ္သြားမိ၏။ သူမဘာသာလြပ္လပ္စြာေနပါေစ ဟူေသာစိတ္ရင္းႏွင့္ သူခရာ့နားမွ ထြက္လာလိုက္သည္။
ဈာန္ထြက္သြားေသာ ခရာ့နားေရာက္လာသူက မို႔။ သူမမ်က္ႏွာက ေဒါသေၾကာင့္တင္းမာလို႔ေနသည္။
"ခရာ.."
ခပ္မာမာေခၚသံေၾကာင့္ ပန္းေလးကိုနမ္း႐ိူက္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနသည့္ ခရာလန႔္ျဖတ္သြား၏။ ခက္ထန္ေနေသာမို႔မ်က္ႏွာကိုလည္း နားမလည္စြာေမာ့ၾကည့္ၿပီး
"မမမို႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္.."
"နင္ေတာ္ေတာ္မာယာမ်ားတဲ့မိန္းမပဲ "
"ရွင္..."
"နက္ရႈိင္းေရာ ေစတန္ေရာ နင္ပတ္သတ္ခ်င္တယ္ ေနာက္ဆုံးဈာန္ကိုပါ နင္အလြတ္မေပးခ်င္ဘူး နင့္မွာအရွက္ဆိုတာ ရွိရဲ႕လားဟင္.."
"မမဘာေတြေျပာေနသလဲ ခရာနားမလည္ဘူး"
"နင္အခ်င္ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႔ ေႁမြေပြးမ ေတာက္"
မို႔ကစိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ခရာ့လက္ထဲကပန္းကို ဆြဲလုပစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ခရာ့ကို ေဒါသတႀကီးတြန္းလြတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ခရာသည္ယိုင္က်သြားၿပီးမွ ျပန္ထၿပီး မို႔ေက်ာျပင္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆြဲလုကာပစ္ေပါက္ခံရ၍ ပြင့္ခက္ေတြေႂကြေနေသာ ပန္းေလးကို ႏွေျမာသတစြာ ေကာက္ေနမိ၏။
မို႔ဘာကိုစိတ္ဆိုးသြားမွန္း ခရာခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။ သူမဝမ္းနည္းစြာ ေတြးေနမိသည္က...
သူမဘာအျပစ္မွမလုပ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔မ်ားအခုလို အမုန္းခံရတာမ်ားေနပါလိမ့္......... "
။...........................................................။
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုသြားဖို႔ တကယ္ေသခ်ာၿပီလား"
ေကာင္းကင္အေမးေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိသည္။ ေစတန္က
"ငါကေတာ့ဘာျဖစ္ျဖစ္သြားမွာ.."
"ငါေရာပဲ..."
စိမ္းကပါမတြန႔္မဆုတ္ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္ ကမာၻ, မို႔ပါ အလိုလိုေခါင္းညိတ္ၿပီးသား။ ေကာင္းကင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ရင္း...
"ငါအခုလိုေမးရတာက အခုငါတို႔သြားရမွာက သိပ္အႏၲာရယ္မ်ားတဲ့ ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါ ငါကငါ့ဦးေလးအတြက္မို႔ မျဖစ္မေနသြားရေပမယ့္ မသက္ဆိုင္တဲ့မင္းတို႔ကို ၾကားထဲကဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး"
"သိပ္အေတြးမလြန္စမ္းပါနဲ႔ ငါတို႔ဘယ္ေန႔ခရီးစထြက္မွာလဲ ဒီလိုအက်ိဳးမဲ့ေသာင္တင္မေနခ်င္ဘူး"
"အင္း....ငါလည္းေတြးမိပါတယ္ေစတန္ ငါတို႔ဦးလုံထန္းနဲ႔စကားသြားေျပာၾကည့္ရေအာင္"
သို႔ႏွင့္သူတို႔ဦးလုံထန္းရွိရာသြားေတာ့ ဈာန္ႏွင့္နက္႐ိူင္းတို႔က ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသာျဖစ္သည္။ သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ ဈာန္က
"အေတာ္ပဲ ခရီးစဥ္အတြက္တိုင္ပင္ဖို႔ လာေခၚေတာ့မလို႔ပဲ့ .."
သူတို႔အားလုံးဦးလုံထန္းေရွ႕စုထိုင္ၾကသည္။ ဦးလုံထန္းက ေဆးေပါလိပ္ဖြာေနရင္းမွ
"က်ဳပ္ေျခေထာက္ဒဏ္ရာက သက္သာေပမယ့္ ဒီခရီးကို လဆုတ္၇ရက္ေလာက္မွထြက္တာ အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ"
"အခုမွ၄ရက္ပဲရွိေသးတယ္ ေနာက္ထပ္သုံးရက္ေတာင္ ဒီမွာထပ္ေနရဦးမယ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရာမက်ဘူးလား ဗ်ာ"
နက္ရႈိင္းကအလိုမက်စြာဆိုေတာ့ ဦးလုံထန္းေခါင္းခါရမ္းလိုက္ရင္း..
"တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပိုေနရလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေမာင္ရင္ က်ဳပ္သိရသေလာက္ေတာ့ ၾကာျဖဴဟာ လဆန္းလဆုတ္၇ရက္ေန႔ကေန ၁၃ရက္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာအားနည္းတယ္တဲ့ အဲဒီရက္ေတြဟာ ပုံျပင္အရဆို သူညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ေန႔ျဖစ္လို႔ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဒီခ်ိန္ေလာက္သြားရင္ အနည္းအမ်ားေတာ့ က်ဳပ္တို႔အေႏွာင္အယွက္ကင္းႏိုင္တယ္.."
"ဒါလည္းေကာင္းပါတယ္ မို႔လည္းဒဏ္ရာရထားတာ မသက္သာေသးေတာ့ နားနားေနေနေနလို႔ရတာေပါ့ေနာ္"
စိမ္းက မို႔အတြက္ပါဝင္ေျပာေပးေတာ့ နက္ရႈိင္းဘာမွထပ္မေျပာသာေတာ့ေပ။ ဈာန္က..
"ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းကိုရွာေဖြဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာေတြလိုအပ္မလဲ ဦးလုံထန္း.."
"လိုအပ္တာမွန္သမွ် က်ဳပ္ပဲစီစဥ္မယ္ေမာင္ရင္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ေမာင္ရင္တို႔လုပ္ရမွာက.."
ဦးလုံထန္းစကားကို ရပ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ အေလးအနက္ဟန္ျဖင့္
"ေမာင္ရင္တို႔စိတ္ကို ေမာင္ရင္တို႔သန႔္စင္ထားဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္.."
"ဘာကိုသန႔္စင္ထားရမလဲဗ်ာ.."
"အားလုံးကိုေပါ့..."
နက္ရႈိင္းက တစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ရင္းမွ
"စိတ္မပူပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဘာေရွးေဟာင္းပစၥည္းကိုမွ ေလာဘမတက္ဘူး ၾကာျဖဴကိုေတြ႕ခ်င္႐ုံပါ.."
"အဲဒီ့ေတြ႕ဆုံမူက ကံေကာင္းျခင္းျဖစ္မယ္လို႔ မင္းထင္ထားသလား ေကာင္ေလး"
" ဘဝမွာမိသားစုၿပိဳကြဲပ်က္ဆီးသြားတာထက္ ကံဆိုးမူေတြရွိပါဦးမွာလား "
နက္ရႈိင္း နာနာက်ဥ္းက်ဥ္းပင္ ဆိုလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းဘာမွမတုန႔္ျပန္။ နက္ရႈိင္းကိုသာ သနားစရာသတၱဝါႏွယ္ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ သူတို႔တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းရွာေဖြဖို႔အတြက္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ လိုအပ္သည္မ်ားကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့ ဈာန္ကေတာစပ္ရွိရာ တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာေတာ့သည္။
သူ႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လို႔။ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္စာအုပ္ေလး..
ဒီစာအုပ္ေလးကို ပင္လယ္ဒ႑ာရီဆိုင္မွ ဆိုင္ရွင္အဘိုးႀကီး သူ႔ကိုေပးလိုက္သည္မဟုတ္လား...
ခုထိမဖတ္ရေသးေသာ စာအုပ္၏ပထမဆုံးစာမ်က္ႏွာကို သူစတင္လွန္လိုက္သည္။စာအုပ္ထဲတြင္ ပထမဆုံးေရးထားသည္က...
ဤစာအုပ္သည္ ကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ေသာအျဖစ္ကို ေရးထားေသာျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သစၥာဆိုတိုင္တည္ဝံ့ပါသည္။
မိတ္ေဆြ စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္မဟုတ္ပါ၍ ယုံၾကည္ေသာႏွလုံးသားျဖင့္သာဖတ္ပါ။ ဤစာအုပ္ကိုေရးသားရျခင္းသည္ မိတ္ေဆြအား ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းႏွင့္ပဒုမၼရီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ သြားလိုသည့္စိတ္ကို ဟန႔္တားလိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္သည္ က်ိန္စာသင့္ထားေသာဖုန္းဆိုေျမႀကီးျဖစ္၍ မိတ္ေဆြအားမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ ဝဋ္ဆင္းရဲျခင္းကိုေပးလိမ့္မည္။
ဈာန္သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေလး႐ိူက္လိုက္မိ၏။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ဝင္စားစြာပင္ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။
အကယ္၍ မိတ္ေဆြအေၾကာင္းစပ္၍ မျဖစ္မေနသြားရပါက ဤစာအုပ္ထဲတြင္ေရးသားသည့္ အေၾကာင္းအရာကို ေသခ်ာဖတ္ၿပီးလိုက္နာပါ။ မိတ္ေဆြ၏ဆႏၵႏွင့္ေလာဘတို႔ကို ခ်ဳပ္ထိန္းခဲ့ပါ။
ထို႔ေနာက္ဆက္ေရးထားသည္က ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕သို႔ မေတာ္တဆေရာက္ရွိခဲ့ပုံတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ အခ်က္ေတြပါေရးထားသည္။ ထိုအထဲတြင္ သူအထူးတလည္ စိတ္ဝင္စားမိသည္က...
က်ိန္စာမ်ားႏွင့္ပ်က္ဆီးခဲ့သည့္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ ေရွးမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ၎မ်ိဳးႏြယ္စုသည္ ၾကာျဖဴမင္းသမီး ျပန္ႏိုးထလာမယ့္အခ်ိန္ကို ယခုခ်ိန္ထိေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ထူးဆန္းေသာမ်ိဳးႏြယ္စုသည္ ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းမွအပ မည္သည့္ေနရာသို႔ ထြက္ခြာခြင့္မရွိဟုလည္း သိရသည္။ ထို႔အတူပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ မေတာ္တဆေရာက္ရွိကာက်ိန္စာသင့္ၿပီး မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ေတြ႕ရသည္။
ဒ႑ာရီအရ ၾကာျဖဴမင္းသမီးေသဆုံးၿပီး ႏွစ္သုံးရာတြင္ျပန္ႏိုးထလတၱံ။ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သူအားလုံး ဤေနရာသို႔တဖန္ျပန္လာကာ ဝဋ္ေႂကြးကို လည္စင္းေပးရမည္။ ထို႔ေနာက္ ႀကီးမားေသာသဘာဝေဘးအႏၲရယ္ႀကီး က်ေရာက္ကာ ေမွာ္ဝင္ကြၽန္းသည္ပင္လယ္ထဲ စုန္းစုန္းျမႇပ္သြားမည္။ အနီးမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာက ကြၽန္းငယ္ႏွင့္႐ြာေလးသည္ပင္ အႏၲရယ္ဆိုးဆိုက္ေရာက္ကာ ပ်က္ဆီးလတၱံ...။
အားလုံးပ်က္ဆီးျခင္းတို႔ ျဖစ္ေပၚၿပီးေနာက္ ဤဒ႑ာရီသည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္။ ေျမာက္ျမားစြာေသာလူတို႔သည္ ေသျခင္းတရားတို႔ျဖစ္ေပၚကာ ပင္လယ္ေရေအာက္သို႔ ထာဝရပိတ္ေလွာင္ေနမည္ျဖစ္သည္။
ၾကာျဖဴသည္ မေကာင္းေသာကံၾကမၼာဆိုးျဖင့္ သင္တို႔အား ပင္လယ္ေရေအာက္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားေခ်ေတာ့မည္...။
ထိုက်ိန္စာတို႔ကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္မည့္နည္းလမ္းတစ္လမ္းသာ ရွိသည္။ ထိုနည္းလမ္းကို ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေဟာင္း၏လွ်ိဳဝွက္နန္းေဆာင္တြင္ ေမွာက္ေက်ာက္စာျဖင့္ ေရးထြင္းထားသည္။
မိတ္ေဆြ ေမွာ္ေက်ာက္စာကိုသာ ရေအာင္ရွာေဖြပါ။ ျဖဴစင္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ဤနယ္ေျမကို ေဆးေၾကာႏိုင္သည္။ က်ိန္စာကို ရပ္တန႔္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ ဝိညာဥ္တို႔ကို ကယ္တင္ပါ။ ထပ္စေတးရမည့္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ကို ကယ္တင္ႏိုင္မယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာလူကိုရွာေဖြပါ....
ထူးဆန္းေသာနကၡတ္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္ကာေမြးဖြားလာသည့္ လူသားငယ္သည္ ဤနယ္ေျမတို႔ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု သေဘာင္စကားရွိခဲ့၏။ ထိုသူသာလွ်င္ ေမွာ္ေက်ာက္စာကို ဖတ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္..။
ကြၽႏ္ုပ္ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိစဥ္က ၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ပုံရိပ္တို႔အား မျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါ။ သူမ၏႐ုပ္ကလပ္ေတာ္တြင္ အိပ္စက္ေနဆဲပင္....
သို႔ေသာ္ သိပ္မလိုေတာ့ပါ။ သူမျပန္လည္ ေမြးဖြားေတာ့မည္။ ဤက်ိန္စာတို႔အား အသက္ဝင္ေစလိမ့္မည္။ သူမ မေသဆုံးခင္က ထူးဆန္းေသာပညာရပ္ျဖင့္ က်ိန္ဆိုျခင္းတို႔သည္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေျမာက္လာေတာ့မည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုက်ိန္စာက်ိန္ဆိုခဲ့စဥ္က ျဖစ္တည္ေသာနကၡတ္ကဲ့သို႔ ေကာင္းကင္တြင္တစ္ထပ္တည္းက်မည့္ နကၡတ္တာယာခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့မည္...
ထိုနကၡတ္စုံမည့္အခ်ိန္ကား......
ဈာန္စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး အေတြးပြားမိသည္။ ဒီစာအုပ္ထဲက အရာအားလုံးမွန္ေနပါက စာေရးသူေရးထားေသာ အခ်ိန္ကား...
လမည့္သုံးလေျမာက္ လျပည့္ေန႔ပင္….
သူသက္ျပင္းသာ အခါခါခ်မိ၏။ ထို႔ေနာက္ မေန႔ကဦးလုံထန္းေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာထဲမွ ရာဇဆိုေသာလူကို အမွတ္ရလိုက္မိသည္။ ဖ်တ္ခနဲ႔ သူေတြးလိုက္မိသည္က ရာဇသည္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္မ်ား ျဖစ္ေနမည္လား..
အခ်ိန္ကာလအရဆိုပါက ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္။
ထို႔ျပင္သူသတိထားမိသည္က ေရးထားေသာစာအရ ထိုစဥ္အခါကၾကာျဖဴသည္ မႏိုးထလာေသး။ အိပ္စက္ေနဆဲဟု ဆိုသည္...။
ဒါဆိုရင္ ပုလဲနတ္ကြၽန္းတြင္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ ၾကာျဖဴသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သုံးရာနီးပါးက ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကို က်ိန္စာသင့္ပ်က္ဆီးေစခဲ့ေသာ ပဒုမၼာၾကာျဖဴမည္ေသာ မင္းသမီးဝင္စားျခင္းပဲလား...
သူမ၏က်ိန္စာအတြက္ သူမျပန္ႏိုးထလာခဲ့သည္လား
သို႔ေသာ္ထိုၾကာျဖဴသည္လည္း ပုလဲနတ္႐ြာသားတို႔ေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
အေတြးျဖင့္ ဈာန္စိတ္ေတြ ႐ူပ္ေထြးေနေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆုံးက်န္ခဲ့သည့္စာကို သူဆက္ဖတ္လိုက္သည္။
သူမျပန္လည္ေမြးဖြားေသာ ကြၽန္းကိုရွာပါ... ေျမာက္အရပ္သို႔ခရီးႏွင္ပါ။ ေႁမြႏွင့္တူေသာ ေခ်ာင္းကိုရွာပါ။ ေရဆန္တည့္တည့္ဆင္းၿပီး ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဂူထဲသို႔ဝင္ပါ....
ဂူကိုရွာေတြ႕ပါက ဤဂါထာကို႐ြတ္ဆိုပါ။ သင့္ကို ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားမည္ ျဖစ္သည္။
စာအဆုံး သူစိတ္ေတြလူပ္ခတ္သြားသည္။ ေရွးေဟာင္းစာေတြေလ့လာထားသူမို႔ ဂါထာကိုဖြဖြေလး႐ြတ္ဆိုလိုက္စဥ္ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္....
ပဒုမၼာရီေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္.....
ဘယ္အရာေတြမ်ားသူတို႔ကို ဆီးႀကိဳေနမွာလဲ
မေသခ်ာေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္............. ။
။.............. ......................။
"သား..."
ရင္းႏွီးဖူးေသာေခၚသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ သူဆတ္ခနဲ႔ ႏိုးထလာ၏။ အနီးအနားတြင္ ဘယ္သူမွမရွိ..
သူေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနစဥ္ ...
"သား..."
ၾကားရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသတိျပဳမိသည္က ဒီအသံ... ဒီအသံက .
စိတ္လူပ္ရွားစြာျဖင့္ သူအသံၾကားရာ ထြက္ခဲ့မိသည္။ ညကေမွာင္ေနဆဲ.... လေရာင္ျဖာျဖာေအာက္တြင္ အရာအားလုံးက ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့၏။
"သား.....သားေရ.."
အသံက နီးလာလိုက္ေဝးလာလိုက္ႏွင့္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြား၏။ ႀကီးမားေသာေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ႏြမ္းလ်စြာရပ္ေနသူက
"ဒယ္ဒီ..."
သူ႔ႏူတ္မွ ဖြဖြေလး႐ြတ္ဆိုလိုက္မိ၏။ ဟုတ္ပါသည္..။ ညႇိဳးႏြမ္းေသာမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ဒယ္ဒီသည္ သူ႔ကိုအားကိုတႀကီး ေငးၾကည့္ေနရင္း...
"သား....ဒယ္ဒီကို ကယ္ပါ"
သူဒယ္ဒီကိုၾကည့္ၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕လာ၏။ ႏူတ္ေတြကေစးကပ္ကာ ဘာမွေျပာလို႔မရ။ စုတ္ျပတ္ေနေသာအဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ အေရာင္အေသြးမွိန္လြန္းေနေသာ ဒယ္ဒီ့ပုံက ၾကည့္ရက္စရာမရွိပါလား
သူေငးၾကည့္ေနစဥ္ ေညာင္ပင္ေပၚက ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္ေလွ်ာဆင္းလာၿပီး ဒယ္ဒီ့ကိုရစ္ပတ္ကာ အေမွာင္ထုထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ့၏။
ဒယ္ဒီသည္ ေၾကာက္လန႔္တၾကားႏွင့္...
"သား... နက္ရႈိင္း ဒယ္ဒီ့ကိုကယ္ပါ.."
"ဒယ္ဒီ..."
သူသတိဝင္လာၿပီး ထိတ္လန႔္စြာေအာ္ေခၚမိ၏။ အေမွာင္ထုႀကီးႏွင့္အတူ ဒယ္ဒီ၏ေျခာက္ျခားဖြယ္ေအာ္သံတို႔က တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလို႔......
"ဒယ္ဒီ....ဒယ္ဒီ..."
သူအထိတ္တလန႔္ေအာ္ေခၚၿပီး အိပ္ယာမွ ႏိုးထလာသည္။ ထိုအခါမွအိပ္မက္ဆိုးမက္ေနမွန္း နက္ရႈိင္း သတိဝင္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူရင္ထဲတြင္ေတာ့ ဒါကိုတကယ့္အျဖစ္လို ခံစားေနမိသည္။
သူ...ဒယ္ဒီကိုမုန္းခဲ့သည္တိုင္ အိပ္မက္ထဲမွ ညႇိဳးငယ္ကာ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနဟန္ရွိေသာ ဒယ္ဒီ့အသြင္ျပင္က သူ႔ကိုတကယ္ ထိခိုက္နာက်င္ေစပါသည္။
ဒယ္ဒီဆုံးၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွ သူအိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးပါ။ ပထမဆုံးအႀကိမ္မက္မိေသာ ဒီအိပ္မက္က သူ႔ရင္ကိုမြန္းက်ပ္ေစပါသည္...
အလိုမက်စြာျဖင့္ သူဒီအိပ္မက္ကိုအတင္းဇြတ္မွိတ္ေမ့ထားလိုက္ၿပီး ၿခံထဲဆင္းခဲ့သည္။ ၿခံထဲတြင္ ေစာေစာစီးစီး တ႐ုံး႐ုံးျဖစ္ေနသျဖင့္ နက္ရႈိင္းခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရပ္ေနေသာ မို႔ထံေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး..
"ဘာေတြလုပ္ေနလို႔ ဒီေလာက္စုစု႐ုံး႐ုံးျဖစ္ေနသလဲ မို႔"
"ေအာ္ ကိုနက္ရႈိင္းႏိုးၿပီးလာ ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ကစိမ္းရဲ႕ေမြးေန႔ေလ ဒါေၾကာင့္စိမ္းက အားလုံးစားဖို႔အတြက္ေရာ ႐ြာကလူအတြက္ပါ အေစာႀကီးကတည္းက ခ်က္ျပဳပ္ေပးေနတာ.."
"ဟုတ္လား... စိမ္းက ထမင္းဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္တယ္ေပါ့.."
"ကိုနက္ရႈိင္းမသိလို႔ပါ စိမ္းလက္ရာဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲဆိုတာ တစ္ခါတည္းေႂကြဆင္းသြားမယ္"
မို႔စကားေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းၿပဳံးမိသည္။ စိမ္းသည္ အဆင္းေရာအခ်င္းပါျပည့္စုံသည့္ မိန္းကေလးပါလား..
တကယ္လည္းဒီမနက္စာကို သူတို႔အရသာရွိစြာ စားခဲ့ရသည္။ စိမ္း၏အလႉဒါနအတြက္ ႐ြာသားမ်ားပါအားတက္သေရာ ပါဝင္ၾကသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္အတိ..
"ဒီမနက္စာတကယ္ၿပီးျပည့္စုံတယ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေမြးေန႔ေလးျဖစ္ပါေစေနာ္ စိမ္း.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဒီႏွစ္ကတကယ္ထူးျခားတဲ့ႏွစ္ပဲ အရင္ႏွစ္တိုင္းလိုလိုက စိမ္းပါတီပြဲေတြပဲက်င္းပခဲ့တယ္ ဒီႏွစ္က ဒီလိုမထင္မရွားကြၽန္းေလးေပၚေရာက္ေနေတာ့ တစ္မ်ိဳးထူးျခားသြားတာေပါ့ေနာ္ ဒါေပမယ့္ စိမ္းဒီႏွစ္ပိုေပ်ာ္တယ္ ခုလို ဘာပကာသနမွမပါဘဲ ကြၽန္း႐ြာေလးမွာအလႉျပဳရတာ စိမ္းအတြက္ အႏွစ္သာရျပည့္ဝတဲ့ ေမြးေန႔ေလးပဲ ကိုနက္ရႈိင္း"
"စိမ္းေပ်ာ္ေနမွန္းသိသာပါတယ္ဗ်ာ ဒါပင္မဲ့ ကိုယ္စိတ္မေကာင္းတာတစ္ခုက စိမ္းအတြက္ ဘာေမြးေန႔လက္ေဆာင္မွ မေပးႏိုင္တာကိုပဲ.."
"ေပးၿပီးၿပီေလ ကိုနက္ရႈိင္းခုနကပဲဆုေတာင္းခဲ့တာ ဒါစိမ္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပဲေလ.."
နက္ရႈိင္းၿပဳံးမိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကမာၻႏွင့္ေကာင္းကင္က စိမ္းရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲေလးသက္ဝင္လာေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ်လုပ္ေပးရွာသည္။ ေတာထဲကပန္းေတြခူးလာၿပီး ဆင္ယင္ေနၾကေတာ့ ခ်စ္စရာသူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး စိမ္းေက်နပ္မိသည္။
ထိုျမင္းကြင္းကိုေငးၾကည့္ေနရွာသူက ခရာေလး...
ဘယ္သူမွသတိမထားၾကသည့္ သူမေလး၏ မ်က္ဝန္းတြင္ေတာ့ မ်က္ရည္စေလးက ရစ္ခိုလို႔.
"ခရာ ဘာေငးေနသလဲ.."
အနားေရာက္လာသည့္ဈာန္ေၾကာင့္ ခရာက မ်က္ရည္စေတြမျမင္ေအာင္ မ်က္ေတာင္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ပစ္ရင္း
"ဒါမမစိမ္းရဲ႕ေမြးေန႔လားဟင္..."
"ေအာ္...ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲခရာရဲ႕.."
"ေမြးေန႔ပြဲလုပ္တာခရာမျမင္ဖူးလို႔ပါ.."
"ဘယ္လို..."
ခရာကဝမ္းနည္းေနဟန္ျဖင့္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္...
"ခရာတစ္ခါမွ ေမြးေန႔ပြဲမလုပ္ဖူးဘူးအစ္ကို ဘယ္သူမွလည္းခုလိုခရာ့ေမြးေန႔ကို ဂ႐ုတစိုက္မရွိဘူးေလ"
"ခရာရယ္.."
သူဘာေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့။ ညႇိဳးငယ္ေနေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးကို ဂ႐ုဏာသက္စြာေငးၾကည့္ၿပီး
"စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ ခရာ့ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ေျပာေလ ကိုယ္လုပ္ေပးမွာေပါ့.."
"ခရာ့ေမြးေန႔ဘယ္ေန႔မွန္း ခရာမသိဘူးအစ္ကို"
သူတကယ္ကို ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ခရာကတစ္ခ်ိန္လုံးနက္ရႈိင္းကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း
"ကိုကိုက ဘာလို႔မမစိမ္းကို ဒီေလာက္ဂ႐ုစိုက္ေနသလဲဟင္"
"ေအာ္ခရာရယ္ စိမ္းေမြးေန႔မို႔ ကူညီေပးေနတာပါ"
"ဒါေပမယ့္ခရာ့ေမြးေန႔က် ကိုကိုမသိဘူးေနာ္ ခရာလည္းဒီလိုေမြးေန႔ပြဲေလးလိုခ်င္လိုက္တာ"
ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔...။ သူမလိုခ်င္သည့္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းေတြက သူ႔ဆီမွမဟုတ္တာ။ သူဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မည္နည္း။
ထိုစဥ္ စင္တစ္ခုေပၚတက္ရင္း ပန္းဆင္ေနသည့္စိမ္းကိုယ္ေလးက ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားေတာ့ လွစ္ခနဲ႔ထြးေပြ႕လိုက္သူက နက္ရႈိင္း..။
ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ခရာ့မ်က္ႏွာေလး ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ယြင္းသြားရွာသည္။ လွပေသာႏူတ္ခမ္းသားတို႔သည္ မျမင္ရက္စရာေကာင္းေအာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာၿပီးေနာက္ ခ်ာခနဲ႔လွည့္ထြက္သြားရာ...
"ခရာ....."
"ခရာတစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ"
သူမအသံေလးက အက္ရွရွ။ ဈာန္သူမေနာက္ ဆက္မလိုက္ေတာ့ဘဲ ေတြေတြႀကီး က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ခရာ......နာက်င္ေနၿပီထင္ပါ့.....
ဒါဆို...... သူကေရာ..... သူကပိုၿပီးနာက်င္မိမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ခရာရယ္.... မင္းမနာက်င္ေအာင္ ငါဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးရမလဲ....။ ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္ေပးခြင့္ရရင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္ ကေလးရယ္.....
ခရာေျပးထြက္လာသည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မ်က္ရည္ေတြကတေပါက္ေပါက္ က်ဆင္းလာေတာ့၏။ သူမရင္ထဲနာက်င္မူက အတိုင္းအဆမဲ့...။
စိမ္းအေပၚကိုကို၏ဂ႐ုစိုက္ျခင္းတို႔က ခရာ့ကို တႏုံ႔ႏုံ႔နာက်င္ေစပါသည္။ သူမ မရခဲ့ေသာကိုကို႔အၿပဳံးတို႔က မမစိမ္းအတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာပင္ ကိုကိုေပးခဲ့ပါလား..
ခရာဝမ္းနည္းလြန္းစြာေတြးေနမိစဥ္ ေတာစပ္နားေလွ်ာက္လာသည့္ ကိုကို႔ကိုျမင္ေတာ့ ခရာဆတ္ခနဲ႔ ထရပ္လိုက္မိသည္။
ခရာ့ေျခလွမ္းမ်ားက ကိုကို႔ဆီသို႔..... ။
"ကိုကို....."
သူမအသံေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနေသာနက္ရႈိင္းမ်က္ႏွာ တင္းခနဲ႔ျဖစ္သြား၏။ ဒါကိုသတိထားမိေတာ့ ခရာရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ ခံစားလိုက္ရသည္။
"ကိုကို ဘယ္သြားမလို႔လဲဟင္.."
"မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ေမးေနသလဲခရာ"
ကိုကို႔အသံက တင္းတင္းမာမာ။ ကိုကို႔လက္ထဲက လွပေသာသစ္ခြပန္းကို ခရာသတိျပဳလိုက္မိၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းသြားကာ...
"ပန္းသြားခူးလာသလားဟင္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
နက္ရႈိင္းက ေဒါသႏွင့္တုန႔္ျပန႔္မည္ျပဳၿပီးမွ အေတြးတစ္ခုဝင္လာေတာ့ ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
"ဘယ္သူ႔အတြက္ျဖစ္ရမလဲ စိမ္းအတြက္ေပါ့"
ခရာ့မ်က္ႏွာကၿပိဳေတာ့မည့္မိုးႏွယ္ အုံံ့မိူင္းသြားရင္း
"ကိုကိုဘာျဖစ္လို႔ မမစိမ္းကိုဒီေလာက္ဂ႐ုစိုက္ရသလဲဟင္..."
"မင္းနဲ႔သက္ဆိုင္လို႔လား.."
"ကိုကိုအာ့လိုဂ႐ုစိုက္တာျမင္ရင္ ခရာအရမ္းခံစားရလို႔ပါကိုကိုရယ္ ခရာ့ကို ကိုကိုတစ္ခါမွ မမစိမ္းလိုမ်ိဳးဂ႐ုမစိုက္ဖူးဘူးေလ ကိုကိုမမစိမ္းကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲေနလို႔မရဘူးလားဟင္ ခရာမခံစားႏိုင္လို႔ပါ.."
ခရာ့စကားေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားၿပီးမွ ႏူတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ကာ..
"မရဘူးခရာ စိမ္းက ငါဂ႐ုမစိုက္ဘဲမေနေလာက္ေအာင္ လွတဲ့မိန္းကေလးေလ မင္းနဲ႔ယွဥ္ဖို႔ကိုမလိုတာ.."
"ရွင္..."
"ၿပီးေတာ့ ငါခ်စ္ဖို႔လည္း ထိုက္တန္တဲ့မိန္းကေလးပဲ"
"ကိုကို..."
သူ႔စကားအဆုံး ခရာ့မ်က္ႏွာဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ တုန္လူပ္ေျခာက္ျခားသြားၿပီးေနာက္...
နီေထြးေသာႏူတ္ခမ္းသားတို႔သည္ သနားစရာေကာင္းေအာင္ တဆက္ဆက္တုန္ယင္လာၿပီး
"ကိုကို ဘာေျပာလိုက္သလဲ..."
"ထပ္ၾကားခ်င္ေသးလား စိမ္းကိုငါခ်စ္တယ္ ဒီပန္းေလးနဲ႔သူ႔ကိုခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႔ ငါဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီး"
တကယ္ေတာ့နက္ရႈိင္းသူမကို အ႐ြဲ႕တိုက္လိုစိတ္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းသာ။ စားပြဲေပၚတင္ဖို႔ပန္းလိုေနေသးသျဖင့္ သူစိမ္းအတြက္ သြားခူးေပး႐ုံသပ္သပ္ပင္။
သို႔ေသာ္ ခရာ့ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူညကအိပ္မက္ကိုျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး ရင္ထဲတဆက္ဆက္ နာက်င္သြားရသည္။
ဒယ္ဒီဒုကၡဆင္းရဲျခင္းတို႔သည္ ဤမေကာင္းဆိုးဝါးမိန္းမေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည္မဟုတ္လား..
အမုန္းတရားေတြ ရင္ထဲတစိမ့္စိမ့္စီးဝင္လာၿပီး သူမထိခိုက္နာက်င္ဖို႔အတြက္ သူဘာမဆိုလုပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။
"ကိုကို...သူ႔ကိုခ်စ္တယ္.."
ခရာ အသိစိတ္ကင္းမဲ့သြားသကဲ့သို႔ နာက်င္လြန္းစြာဆိုလိုက္ေတာ့ သူေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ ငါေရွ႕ကဖယ္ေတာ့ စိမ္းေစာင့္ေနေလာက္ၿပီ.. မင္းနဲ႔ငါအခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ေတာ့ဘူး.."
ထြက္သြားဟန္ျပဳေသာနက္ရႈိင္းကိုခရာက ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္စိုးသကဲ့သို႔ လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး
"ဟင့္အင္း... ကိုကိုမမစိမ္းကို မခ်စ္ပါနဲ႔လား"
ခရာမ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္ေတြၿပိဳက်လာ၏။ တုန္ယင္ေနေသာႏူတ္ခမ္းသားတို႔က ၾကည့္ရက္စရာပင္မရွိ။
ေမာပန္းစြာအသံ႐ူသံတို႔က သူမမည္မွ်စိတ္လူပ္ခတ္ေနသည္ကို ေဖာ္ၫႊန္းေနသည္။ ေသြးေရာင္ပင္မရွိေတာ့ေသာ မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ကိုဆုံးရႈံးရမည့္အေရးကို အလြန္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္ဟန္...
သူမကိုမၾကင္နာခဲ့ေသာ ထိုေယာက်ာၤး၏မ်က္ဝန္းကို အသနားခံေသာအၾကည့္တို႔ႏွင့္ ဆိုလိုက္သည္က
"ခရာကိုကို႔ကိုခ်စ္လို႔ပါ ကိုကိုရယ္ ခရာ့ကို ကိုကိုႀကိဳက္သေလာက္မုန္းပါေနာ္ ဒါေပမယ့္တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို မခ်စ္ပါနဲ႔လား ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္.."
႐ိူက္သံႏွင့္ေရာေထြးေနေသာ အက္ရွရွအသံေလး။ တလိမ့္လိမ့္စီးက်င္ေနေသာ မ်က္ရည္တို႔က သူ႔ကိုေသမတက္ ေတာင္းပန္ေနသေယာင္..
တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေသာ ႏူတ္ခမ္းတို႔ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး နက္ရႈိင္းရင္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ခ်က္ခ်င္းပင္ သူသူမကို တြန္းလြတ္လိုက္ၿပီး
"ငါကေတာ့ မင္းကိုသိပ္မုန္းတယ္မိုးနတ္ခရာ"
ခရာေနရာမွာတင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လွဲက်သြားသည္။ ထြက္ခြာသြားသည့္ကိုကို႔ေျခသံက သူမႏွလုံးသားကို တစ္စစီနင္းေျခလိုက္သည့္အလား..
အရာအားလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသကဲ့သို႔ ရင္ထဲတြင္နာက်င္မူက ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ.....
ဘယ္လိုမွ ေျဖဆည္မရပါ။ ခရာငိုပါသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ ႐ိူက္ငိုမိပါသည္....။
ကိုကို သူမကိုမည္မွ်ပင္ ႏွိပ္စက္႐ိုက္ႏွက္ပါေစ...
ခရာမနာက်င္ပါ..... မမုန္းရက္ပါ... ။ ကိုကို႔နားရွိေနခြင့္အတြက္ ခရာအားလုံးေက်နပ္ခဲ့ပါသည္။
မုန္းတယ္ဆိုတာ ဘာမွမခံစားမိေအာင္ ခရာခ်စ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုကို႔အမုန္းေတြထက္ ခရာခ်စ္ျခင္းတို႔က သာလြန္ခဲ့ပါသည္...
သို႔ေသာ္ အျခားတစ္ေယာက္အေပၚ ကိုကိုဂ႐ုစိုက္ျခင္းက ခရာ့ကိုအထပ္ထပ္အခါခါ နာက်င္ေစ၏။ ၿပိဳလဲလုမတက္ ခံစားေစ၏။
ခရာ့ကိုမုန္းေနတာ သူမခံႏိုင္ရည္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စိမ္းကိုကိုကိုခ်စ္တယ္ဆိုေသာစကားက သူမကိုအခါခါေသဆုံးေစပါသည္။
ထိုစဥ္မိုးကတဖြဲဖြဲက်လာ၏။ ခရာဘာမွမသိေတာ့ပါ။ ႐ိူက္ခါ ႐ိူက္ခါငိုေနဆဲ...
သူမအခိုးအေငြ႕တစ္ခုလို ေပ်ာက္ဆုံးသြားခ်င္သည္။ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ေသဆုံးပစ္ခ်င္သည္...
"ကိုကို...ရယ္"
မိုးက သူမေပၚတဖြဲဖြဲ႐ြာခ်လာ၏။ သူမမိုးေရထဲတြင္လည္း အသိမဲ့စြာငိုေနဆဲ...
ကိုကို႔မ်က္ႏွာကမာၻတည္ခဲ့ေသာ သူမအတြက္ သူမမဟုတ္ေသာ မိန္းကေလးကို ကိုကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနျခင္းက သူမအားအခါေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆုံးေစခဲ့သည္။
မိုးသည္သူမႏွင့္အၿပိဳင္ မငိုႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ တိတ္သြားျပန္၏။ သူမကေတာ့ေနရာကမေ႐ြ႕ဘဲ ႐ိူက္ကာ႐ိူက္ကာငိုေနဆဲ...
အင္အားေတြမဲ့လာသည္။ ငိုေႂကြးစရာမ်က္ရည္ပင္ မက်ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္နာက်င္မူက လူကို႐ူးသြပ္ေစလုမတက္...
"ေတာ္သင့္ၿပီခရာ.."
ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက အနားေရာက္လာမွန္းမသိေသာေစတန္က မခ်င့္မရဲဆိုလိုက္၏။ ခရာဘာမွ မတုန႔္ျပန္။ ဘာအသိစိတ္မွမရွိသကဲ့သို႔ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က တေပါက္ေပါက္က်ေနဆဲ...
"ၾကည့္စမ္း မိုးေရေတြစြဲလို႔ ေတာက္ ခရာရယ္.."
ေစတန္...မခ်င့္မရဲျဖင့္ခရာကိုေထြးေပြ႕ၿပီး အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားမိသည္။ ခရာ မ႐ုန္းပါ။ မ႐ုန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမဲ့ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ နီရဲမို႔အစ္ေနေသာ သူမမ်က္ႏွာေလးက သူရင္ကိုခြဲလိုက္သည့္အလား... နာက်င္ျခင္းက ဒဏ္ရာကိုဆားပက္လိုက္သကဲ့သို႔.... ဆစ္ခနဲ႔
"ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ငိုေနရသလဲခရာရယ္"
"ခရာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္တယ္"
ဖိညႇစ္ဆိုလိုက္ေသာ သူမအသံေလးက ၾကားႏိုင္သည္ဆို႐ုံမွ်သာ ယဲ့ယဲ့ေလး။ သူအံႀကိတ္ၿပီး
"မင္းေပ်ာက္ကြယ္လို႔မရဘူးခရာ ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား မင္းကိုအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ခ်စ္မယ့္သူ မင္းနားမွာရွိတယ္..."
"........."
"ငါမင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္ခရာ.."
သူမ...မၾကားေတာ့ပါ။ နာက်င္လြန္းသည့္ဒဏ္ႏွင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ သူ႔ရင္ထဲတြင္ေမွးစက္သြားၿပီျဖစ္၏။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာငိုေႂကြးထား၍ သူမေမာသြားၿပီထင္ပါ့။
မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ၾကည့္ရက္စရာမရွိေသာမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း သူမခ်ိတင္ကဲစြာ ဆိုလိုက္မိသည္။
"ငါ့ကိုမင္းျပန္မခ်စ္ရင္ေနပါ ဒါေပမယ့္ တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ မင္းမ်က္ရည္ေတြမက်ပါေစနဲ႔လား မင္းမ်က္ရည္ေတြျမင္ရင္ ငါပိုခံစားရလို႔ပါ မင္းမငိုပါနဲ႔ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ခရာရယ္"
ေစတန္...အ႐ူးတစ္ေယာက္လို တတြတ္တြတ္ ဆိုမိ၏။ ခရာကေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ အျခားသူအတြက္ငိုေႂကြးရင္း အိပ္စက္လို႔....
မင္းသူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္တဲ့လား ခရာရယ္
ငါ့မွာေတာ့.......
မာနဘုရင္၏မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္စက္တို႔က စက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ က်လာေနလ်က္......။
"ငါမင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ခရာ.."
ထိုစကားေၾကာင့္ စိမ္းေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ ရပ္သြားသည္။ ေစတန္ေပ်ာက္ေန၍ လိုက္ရွာေသာစိမ္းသည္ ထင္မွတ္မထားေသာျမင္ကြင္းႏွင့္ ေစတန္ထံမွထြက္ေပၚလာသည့္စကားေၾကာင့္ ေခြလွဲလုမတက္ ျဖစ္သြား၏။
သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ခရာ့ကိုေထြးေပြ႕သည့္ေစတန႔္ေက်ာျပင္ကို ရင္နာစြာေငးၾကည့္ရင္း စိမ္းမ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြက အလိုလို လိမ့္ဆင္းလာေတာ့သည္။
ေစတန္... ဒါနင္ငါ့ကိုေပးတဲ့ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တဲ့လား
႐ိူက္သံမထြက္ေအာင္ ပါးစပ္ကိုလက္ႏွင့္အုပ္ရင္း စိမ္းအင့္ခနဲ႔ငိုမိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ေမွ်ာ္ကိုးခဲ့ေသာ ႏွလုံးသားသည္လည္း တစ္စစီပဲ့ေႂကြလို႔....
ငါနင့္ကို ဒီေလာက္ခ်စ္ခဲ့တာေတာင္….. ေစတန္ရယ္
မပိုင္ဆိုင္ရဘဲ ဆုံးရႈံးလိုက္ရသည့္ခံစားခ်က္က ရင္သို႔ မီးေလာင္တိုက္သြင္းသည့္အလား..
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ခ်စ္ခဲ့သမွ် ျပန္ရတာ ဒီလိုနာက်င္ျခင္းေတြပဲလား..
သူမအသံမထြက္႐ိူက္ငိုရင္း အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္မွာ ႏူးညံ့ေသာႏူတ္ခမ္းသားတို႔ပင္ ေသြးစို႔လာသည္အထိ...
ငါက နင့္ကိုေမွ်ာ္ကိုးခဲ့တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ပါ… ေစတန္
နင္က ငါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လိပ္ျပာေလးျဖစ္ခဲ့တယ္
ပန္းဘဝမို႔ ဖြင့္ေျပာခြင့္မသာခဲ့ေပမယ့္
နင္ပ်ံဝဲဖို႔ငါ အလွပဆုံးေစာင့္ေနခဲ့တာပါ...
အခုေတာ့နင့္ခ်စ္ျခင္းဝတ္ရည္ေတြက
အျခားပန္းတစ္ပြင့္အတြက္တဲ့လား....
နင္မနမ္းခ်င္ခဲ့တဲ့ပန္းက နင့္အတြက္ေႂကြခဲ့ၿပီးသားပါ
တကယ္ေတာ့ ေစတန္ရယ္
ပန္းဘဝမို႔ နင့္ကိုခ်စ္ခဲ့မိတာကိုပဲ ငါအျပစ္ရွိပါတယ္
စိမ္း....အသံမထြက္ေအာင္ ႐ိူက္ငိုေနမိေတာ့၏။ သူမမသိခဲ့သည္က သူမကိုေငးၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ.....
ကမာၻ....
႐ိူက္ငိုေနေသာ စိမ္းကိုမခ်ိစြာေငးၾကည့္ရင္း သူသည္လည္း ထပ္တူနာက်င္လို႔...။ ဖြင့္မေျပာရက္ေအာင္ျမတ္ႏိုးခဲ့မိေသာ မိန္းကေလး၏မ်က္ရည္ကို သူနာနာက်င္က်င္ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့၏။
မင္းဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သလဲ စိမ္းရယ္
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္က မင္းအနားမွာပါ.....
မင္းဘာလို႔မျမင္ႏိုင္ခဲ့သလဲ စိမ္း.....ရယ္
ကမာၻရင္နာနာႏွင့္ သူမကို ေက်ာခိုင္းထြက္လာလိုက္၏။ ရင္ထဲတြင္ သူမငိုသံကိုသာ ၾကားေယာင္လ်က္။
ခ်စ္ျခင္းသည္ ဆန္းၾကယ္၏။
တစ္ခါတခါ ေလေျပလိုႏူးညံ့ၿပီး
ပန္းတစ္ပြင့္လို လွပျပန္သည္
သို႔ေသာ္ မုန္တိုင္းတစ္ခုလိုလည္း အရာအားလုံး ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္သည္။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္သည္က်ိန္စာတစ္ခုသာ.
ခ်စ္ျခင္းက်ိန္စာထက္ ဘယ္အရာက ပိုနာက်င္ေစဦးမည္နည္း.....
သို႔ေသာ္သူတို႔သည္ က်ိန္စာေအာက္တြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕လို႔.................
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
