Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၂၀)
"ေပ်ာ္စရာေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ ညီမေတာ္စိမ္း"
စိမ္း၏ႏူတ္ခမ္းတို႔က လွပစြာေကြးၫြတ္သြားရင္းႏွင့္
"ေမာင္ေတာ္အနားမွာရွိေနခဲ့ရင္ ညီမေတာ္အတြက္ အရာအားလုံးက ေပ်ာ္စရာအတိျဖစ္ၿပီးသားပါ ေမာင္ေတာ္.."
ထိုစကားက မာနတလူလူလြင့္ခဲ့ကာ အလွမာန္ႂကြခဲ့ေသာ စိမ္းမည္ေသာမိဖုရား၏ ရင္တြင္းထြက္လာသည့္စကားလုံးေတြ...
ခ်စ္ခင္စုံမက္လြန္း၍ ေနရပ္တိုင္းျပည္ကိုအၿပီးစြန႔္ကာ ေဟာဒီ့ေဝးလံေခါင္းသီးလွေသာ ပင္လယ္ရပ္ျခားတိုင္းျပည္တြင္ ဘုရင့္မ်က္ႏွာတစ္ကမာၻထင္၍ ေနထိုင္ခဲ့သည္။
ဘုရင္ႀကီးကာ အသင့္ပါလာေသာေ႐ႊၾကဳပ္ေလးတစ္ခုအား သူမထံကမ္းေပးရင္း.
"ဒါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ပါ ဖြင့္ၾကည့္ပါ"
လွပေက်ာ့ရွင္းေသာမိဖုရားငယ္သည္ စိတ္လူပ္ရွားစြာျဖင့္ ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလ၏။
ေ႐ႊသားအတိၿပီးေသာ ေ႐ႊလက္ေကာက္ေတာ္..
စိန္မႈန္မ်ားျဖင့္ ျခယ္သထားေသာေၾကာင့္ အေရာင္လက္ျဖာကာ တန္းဖိုးအားျဖင့္ႏိူင္းဆမရေသာ ရတနာပစၥည္းပင္။
မိဖုရားငယ္၏မ်က္ဝန္းသည္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႏွစ္သက္ျခင္းတို႔ျဖင့္ လက္ျဖာသြားရင္းမွ
"အို..... လွလိုက္တဲ့လက္ေကာက္ေလး"
"သေဘာက်ရဲ႕လား ညီမေတာ္"
"ဘယ္လိုေျပာရက္ပါလိမ့္ ေမာင္ေတာ္ရယ္ အင္မတန္မွႏွစ္သက္လွပါတယ္ "
စိမ္းမိဖုရားငယ္သည္ ေ႐ႊလက္ေကာက္ေတာ္ကို လက္ေမာင္းရင္းတြင္ အစဥ္တၿမဲပတ္ထားသည္အထိ ဘုရင္ႀကီး၏ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အား ျမတ္ႏိုးခဲ့ေလ၏။
ဘုရင္၏ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းႏွင့္ ထိုက္တန္ေအာင္ စိမ္းဖိဖုရားငယ္သည္ အျခားေသာေမာင္းမမ်ားထက္ သာလြန္ေသာ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါရွိသူျဖစ္သည္။
ခ်စ္ရေသာဘုရင္၏အေရးေပးျမတ္ႏိုးခံရသူမို႔ မာန္မာနေတြဝင့္ႂကြားကာ သူမ၏ေန႔ရက္တို႔တြင္ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္.........
အရာရာသည္ အစိုးမရခဲ့ပါ။ ၾကာျဖဴမင္းသမီးကို ဘုရင္သည္နန္းေတာ္သို႔ ေခၚေဆာင္လာသည့္အခါ..
မိဖုရားငယ္တိုင္း၏အိမ္မက္ျဖစ္ေသာ မိဖုရားေခါင္ဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္ေျမာက္စားလိုက္သည့္အခါ...
အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထိုမင္းသမီးငယ္တစ္ဦးတည္းအား ၾကင္နာျမတ္ႏိုးေနသည့္အခါ.......
ရင္သည္ငရဲမီးေမြခဲ့ေလ၏။ ၿပိဳက်သြားေသာေ႐ႊအိမ္မက္ႀကီးႏွင့္အတူ ႏွလုံးသားသည္ တစ္စစီကြဲေၾကခဲ့သည္။ ေန႔ေန႔ညညအခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္ျပင္းထန္စြာခံစားရင္း....
အမုန္းတရားေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လွ်က္..
တိုင္းျပည္ကိုေတာင္စြန႔္ၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလွေသာ ဘုရင္နားေနခဲ့ေသာ စိမ္းမိဖုရားသည္ ေန႔ေန႔ညညငရဲက်သည့္အလား ပူေလာင္စြာခံစားရင္း နာက်ဥ္းမူက ရင္ႏွင့္မဆန႔္ေတာ့ရာ....
ထိုည......
ဘုရင္ႀကီးႏွင့္ပဒုမၼာၾကာျဖဴ လက္ထက္ေတာ္မူသည့္ ညအခမ္းအနား...
ခမ္းနားေသာနန္းေဆာင္တြင္ေတာ့ ဒဏ္ရာအလိမ့္လိမ့္ႏွင့္ မိဖုရားငယ္စိမ္း...
"အား.... "
နာက်ဥ္းလြန္းစြာေအာ္ဟစ္ၿပီး သူမအင္မတန္ျမတ္ႏိုးခဲ့ေသာ ေ႐ႊလက္ေကာက္အားပစ္ေပါက္လိုက္သည္။
"ခြၽင္း......"
ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေသာ လက္ေကာက္ႏွင့္အတူ သူမ၏ႏွလုံးသားတစ္စုံသည္လည္း ....
ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေသာလက္ေကာက္ကို နာက်င္စြာျပန္ေကာက္ယူရင္း ေျဖဆည္မရေသာမ်က္ရည္တို႔က တေပါက္ေပါက္ စီးက်လာေတာ့၏။
မီးေတာက္တစ္ခုလို တေျမ့ေျမ့ေလာင္ကြၽမ္းၿပီးေနာက္.... အရာရာသည္ေမွာင္အတိႏွင့္..။
"အမေလး...."
ရင္တစ္ခုလုံးေလာက္ၿမိဳက္လာသျဖင့္ စိမ္းေဇာေခြၽးေတြျပန္ကာ အိပ္ယာမွအလန႔္တၾကားႏိုးထလာသည္။ ေရကမန္းကတမ္းေသာက္လိုက္သည့္တိုင္ သူမရင္သည္ပူေလာင္ေနဆဲ....
"ဘုရား...ဘုရား ငါအိပ္မက္မက္ေနတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ရင္ေတြဒီေလာက္ပူေနရသလဲ"
အသက္ပင္မနည္း႐ူရသည့္ထိ စိမ္းရင္သည္ပူေလာင္လြန္းမက ပူေလာင္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္။ သို႔ေသာ္ ပို၍အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က သူမေခါင္းရင္းေဘးတြင္ရွိေနသည့္အရာ...
တစ္ျခမ္းပဲ့ေနေသာ ေ႐ႊလက္ေကာက္..
"ဒါငါသေဘာေပၤၚက အခန္းထဲမွာသိမ္းထားပါတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေရာက္ေနတာပါလိမ့္..."
စိတ္႐ူပ္ေထြးျခင္းႏွင့္အတူ ရင္သည္ပို၍ပူေလာင္လာသျဖင့္ ေရထပ္ေသာက္ရန္ျပင္ေတာ့ ေရဘူးထဲကေရက ကုန္ေနၿပီ။
စိမ္းအသာထလိုက္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ ဆင္းလာလိုက္သည္။ မူန္ရီမူန္ဝါးလေရာင္ေအာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္က ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္တိတ္ဆိတ္လို႔...
သို႔ေသာ္ေရကလည္း မတရားဆာလာသျဖင့္ အားတင္းၿပီး ေရဘူးထဲေရထည့္ရန္အသြား..
"ဟင္.."
စိမ္းေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။ ၿခံတခါးဝတြင္ ျမဴခိုးေတြရစ္ဆိုင္းလာၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အျဖဴေရာင္အရိပ္သ႑န္ထြက္လာရာ...
"ေမြးေန႔ေတာ္အတြက္ ဆုေႁခြေပးခ်င္ပါတယ္ စိမ္း"
ထြက္လာသည့္ အသံကေအးစက္စက္။ စိမ္းေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာၿပီး
"ဘယ္သူလဲ..."
"ဟင္း.....ဟင္း"
တိုးညႇင္းညႇင္းရယ္သံက ေက်ာထဲထိစိမ့္ဝင္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္စုံတစ္ရာေဆာင့္တြန္းလိုက္သကဲ့သို႔ စိမ္းဝုန္းခနဲ႔လြင့္စင္သြားလ်က္...
"အား.."
နာနာက်င္က်င္ေအာ္လိုက္ေတာ့ ရယ္သံက ပိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ ရွည္လ်ားေသာ ထိုအျဖဴေရာင္အရိပ္၏ဆံႏြယ္တို႔က ေႁမြတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ သူမလည္ပင္းကိုရစ္ပစ္ေလရာ...
"အ..."
အသက္႐ူက်ပ္လာၿပီး စိမ္းအသဲအသန္ေအာ္သည့္တိုင္ အသံမထြက္။ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ မ်က္ရည္ၾကားမွ ဖ်တ္ခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ ေသြးသံရဲရဲ မ်က္ႏွာတစ္ခု...
"အား......"
စိမ္းအလန႔္တၾကားေအာ္မိေတာ့ ထိုအရိပ္သည္ ေအးစက္စက္ရယ္ေမာေနရင္း...
"အစ္မေတာ္က ဒါေလးေတာင္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၿပီတဲ့လား အခုမွအစပဲရွိေသးတယ္ ကြၽန္မတို႔ပဒုမၼာရီ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့... ဟင္းဟင္း"
ေအးစက္ေသာစကားတို႔က ရင္ထဲတလိမ့္လိမ့္တိုးဝင္လာၿပီးေနာက္ စိမ္းတုန္လူပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ သတိလစ္သြားေတာ့၏။
ဘယ္ေလာက္ထိၾကာေအာင္ စိမ္း သတိလစ္သြားသည္မသိပါ...
"စိမ္း....စိမ္း..."
"အင္း.....ဟင္း"
စိုးရိမ္တႀကီးေခၚသံၾကားမွ စိမ္းအားေလ်ာ့စြာ သတိရလာေတာ့သည္။ မ်က္ဝန္းဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္ရသည္က သူမကိုစိုးရိမ္တႀကီး ငုံ႔ၾကည့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား...
ကမာၻကအလြန္စိတ္ပူေနဟန္ျဖင့္...
"ဘယ္လိုျဖစ္သလဲစိမ္းရယ္ နင့္ကိုဒီမနက္ ၿခံတံခါးဝမွာသတိလစ္ေနတာကို ဦးလုံထန္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေမ့ေနလဲမသိဘူး တစ္ကိုယ္လုံးေအးစက္ေနတာပဲ..."
"ငါ....."
"ငါဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲသိလား နင္ဘယ္လိုလုပ္ ၿခံဝမွာသတိလစ္ေနရသလဲဟာ"
"ကဲပါ ကမာၻရယ္ ေနာက္မွေအးေဆးေဆးေဆးေမးစမ္းပါ စိမ္းခုမွသတိရလာတာ ေရေလးဘာေလး ေသာက္ပါေစဦး "
ပ်ာယာခတ္ေနသည့္ကမာၻေၾကာင့္ မို႔မေနသာဘဲဝင္ေျပာေတာ့မွ ကမာၻအသိဝင္လာေတာ့သည္။
ဟုတ္သားပဲ ... ျဖဴဆုတ္ဆုတ္မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ ပိုမြန္းက်ပ္သြားပုံရသည္။
"ေဆာရီးပါကြာ ငါအရမ္းစိတ္ပူသြားလို႔.."
"ေရ......ေရေပးပါ ေရဆာတယ္.."
စိမ္းႏြမ္းလ်စြာဆိုေတာ့ မို႔ကအသင့္ခပ္ထားသည့္ေရကို တိုက္လိုက္သည္။ ေရတစ္ခြက္လုံးကုန္ေအာင္ အငမ္းမရေသာက္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ စိမ္းမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ၾကည္လာေတာ့သည္...
"နင္ညက ဘာျဖစ္သလဲစိမ္း"
မို႔စကားကို စိမ္းခ်က္ခ်င္းမေျဖမိ။ ညကအျဖစ္ကိုျပန္ေတြးေတာ့ အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို..
စိတ္ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလွသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိမ္းမေျပာျပခ်င္ပါ။ စိမ္းေၾကာင့္ သူတို႔ေတြပါ စိုးရိမ္ေျခာက္ျခားေနမွာကို စိမ္းမလိုလားသျဖင့္
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ညက ငါအိပ္မက္ေယာင္တာေနမွာပါ... "
"ဒါေပမယ့္....နင့္လည္ပင္းမွာက"
ေကာင္းကင္ကစကားကို တစ္ဝက္တပ်က္ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ စိမ္းဇေဝါဇဝါျဖင့္ မွန္ထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမလည္ပင္းတြင္ တစ္စုံတစ္ရာညစ္ထားသကဲ့သို႔ အရစ္ရာႀကီးကထင္းလို႔...
စိမ္းမ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ ညကအျဖစ္က တကယ္ပဲလား.... ။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးလိုက္ရင္း...
"အိပ္မက္ေယာင္ၿပီးေလွ်ာက္သြားရင္ တစ္ခုခုနဲ႔ ညႇိမိလို႔ ျဖစ္သြားတာေနမွာပါ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
စိမ္းညာေနမွန္းသူတို႔သိသည္။ သို႔ေသာ္ စိမ္းမေျဖခ်င္တာကို အတင္းအက်ပ္လည္းမေမးရက္သျဖင့္ ဘာမွမျဖစ္သလို ထားလိုက္ေတာ့သည္။
စိမ္းကတစ္စုံတစ္ရာကို မ်က္လုံးျဖင့္ေဝ့ရွာေနသည္ကို သတိထားမိေသာ မို႔က...
"ေစတန္မရွိဘူး စိမ္း.. ခရာဖ်ားေနလို႔ ေဆးတည္ေပးေနတယ္"
"ဪ..."
ခ်က္ခ်င္းလိုႏြမ္းက်သြားေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး မို႔စိတ္မေကာင္းမိတာ အမွန္ပင္။ စိမ္းအတြက္ေရာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အတြက္ပါ မို႔.. ခရာ့ကို မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပင္ မုန္းမိပါသည္..။
"စိမ္းတစ္ခုခုစားမလား ငါစီစဥ္ေပးမယ္"
ကမာၻက ၾကင္ၾကင္နာနာေမးလိုက္သည့္တိုင္ စိမ္းေတာင္းတမိသည္က ေစတန္...။ သူမကို စိတ္မပူေသာေစတန္ကို ဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ေႏွာင္ဖြဲ႕မိပါလိမ့္...
ခ်က္ခ်င္းပင္ဝဲတက္လာသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကို ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ ပုတ္ခပ္လိုက္သည့္တိုင္ ကမာၻကျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားသည္။ စိမ္း၏ခံစားခ်က္ကိုပါ ရိပ္မိသူမို႔ မခ်ိၿပဳံးလိုက္ရင္း
"ငါနင္စားဖို႔တစ္ခုခုစီစဥ္လိုက္မယ္ စိမ္း ဘာမွသိပ္မေတြးနဲ႔ေတာ့ နားနားေနေန ေနေနာ္"
ကမာၻထြက္သြားေတာ့ ေကာင္းကင္ကပါမို႔ကို လက္တို႔လိုက္ၿပီး
"မို႔... စိမ္းတစ္ေယာက္တည္းနားပါေစ လာအျပင္မွာ နက္ရႈိင္းတို႔ခရီးအတြက္ျပင္ေနတယ္ သြားကူရေအာင္"
"အင္း.... စိမ္းတစ္ခုခုလိုရင္ ေျပာေနာ္ "
မို႔စကားကိုေခါင္းညိတ္ၿပီးသာ စိမ္းတုန႔္ျပန္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွမရွိေသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္အတူ ဘာမွန္းမသိေသာနာက်င္မူက တေျမ့ေျမ့...
ဟိုး.... အျပင္ဘက္ကိုေငးၾကည့္ရင္း သူမနားထဲ ၾကားေယာင္လာသည္က ...
"ကြၽန္မတို႔ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့ "
စိမ္းသက္ျပင္းအခါခါခ်မိ၏။ နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ႐ူပ္ေထြးလာေတာ့၏။
ဒီဒ႑ရီတစ္ပုဒ္မွာ သူမက ဘာလဲ
ဘာအျဖစ္...... သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သလဲ
ၿပီးေတာ့ .........ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ
မေရမရာအေတြးေတြ ဇေဝဇဝါ႐ူပ္ေထြးရင္း စိမ္းတစ္စုံတစ္ရာကို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
သူမ အေျဖတစ္ခုရွာရေတာ့မည္...
မေရမရာ႐ူပ္ေထြးမူ ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စိမ္း ဒီအိမ္မက္ေတြအတြက္ အေျဖတစ္ခုရွာမွျဖစ္ေတာ့မည္။
ၾကာျဖဴဒ႑ာရီမွာ သူမကဘာလဲ...?
။.............. ......................။
ပုလဲနတ္ကြၽန္း….
အေဝးကၾကည့္လွ်င္ပင္ မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္ ငုပ္တုတ္ထိုင္ေနသကဲ့သို႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေသာ ကြၽန္း။
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔မေတာ္တဆေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တမင္တကာဒီကြၽန္းကို ဦးတည္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ကြၽန္းႀကီးကာ သူတို႔လာေနသည္ကိုႀကိဳသိေနသည့္အလား ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕ေသာေလတို႔ျဖင့္ ဆီးႀကိဳ ေနေတာ့သည္..။
မို႔က အမဂၤလာအတိႏွင့္ကြၽန္းကို စိတ္မသက္သာစြာ ေငးၾကည့္ရင္း
"ကြၽန္းႀကီးကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမသတီလိုက္တာဟာ ငါ့စိတ္ထဲေလးေနသလိုပဲ.."
"နင္အဆင္မေျပရင္ သေဘာနၤဲ့ျပန္လိုက္သြားပါလား မို႔ အရမ္းေၾကာက္ေနရင္မလိုက္ခဲ့နဲ႔ေလ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး "
စိမ္းစကားေၾကာင့္ မို႔ေတြခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း သူမမေနခဲ့ခ်င္ျပန္။ ဒီထိအတူလာၿပီးမွ ..
မို႔ သက္ျပင္းသာခ်မိၿပီး..
"အဆင္ေျပပါတယ္ ျပန္ေတာ့မလိုက္ခ်င္ပါဘူး ၿပီးေတာ့နင္တို႔ေတြလည္းရွိေနတာပဲ ငါဘာေၾကာက္စရာလိုမွာလဲေနာ္ ဒါနဲ႔ နင္ေရာ ဒီခရီးကိုမျဖစ္မေနသြားမွ ျဖစ္မွာလား.."
စိမ္း၏လွပေသာ ႏူတ္ခမ္းတို႔က တင္းတင္းေစ့သြားရင္းႏွင့္ ...
"ဟုတ္တယ္ ငါ့ကို႐ူပ္ေထြးေစတဲ့အိပ္မက္ေတြအတြက္ ငါအေျဖတစ္ခုရွာမွရေတာ့မယ္ ဒီဒ႑ာရီက ငါနဲ႔ဆက္စပ္မယ္လို႔ ငါယုံတယ္.."
"ဘာကိုေျပာခ်င္သလဲ စိမ္း.."
မို႔ကနားမလည္ဟန္ျဖင့္ဆိုေတာ့ စိမ္းၿပဳံး႐ုံသာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ဘာမွထပ္မဆိုသျဖင့္ မို႔ကပဲထပ္ၿပီး
"နင့္အတြက္တစ္ခုခုထူးျခားခဲ့လို႔လား စိမ္း"
"ဟုတ္တယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မၾကာခဏမက္ေလ့ရွိခဲ့တဲ့အိပ္မက္တစ္ခု အမူမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲထားခဲ့တယ္ ၾကာၾကာေနမွမက္တတ္ေတာ့ သာမာန္အိပ္မက္လို႔ပဲေတြးခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ ဒီခရီးစတင္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ အိပ္မက္ေတြ ပိုစိပ္လာတယ္ ပိုထူးဆန္းလာတယ္ ထူးျခားမူေတြပိုႀကဳံေတြ႕လာတယ္ ငါေတြးမိတယ္မို႔ ငါကဒီဒ႑ာရီနဲ႔ ဆက္စပ္ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္"
စိမ္း၏ထူးျခားေသာ အိပ္မက္တို႔အေၾကာင္းကို အခုမွသိရေသာမို႔က အံ့ၾသမွင္သက္စြာ နားေထာင္ေနခဲ့၏။ စိမ္းစကားအဆုံးတြင္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ေနမွန္းမသိေသာ ေကာင္းကင္က
"ဟုတ္တယ္စိမ္း နင္ေျပာပုံအရဆို နင္ကဒီဒ႑ာရီနဲ႔ဆက္စပ္ေနတယ္ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ.."
"ေကာင္းကင္... ကမာၻ.."
ေကာင္းကင္ေနာက္တြင္ရွိေနသူက ကမာၻ။ ကမာၻက သူမေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာတို႔ကို မႏွစ္ၿမိဳဟန္ျဖင့္
"ဒါေတြကတကယ္ပဲလားဟင္ စိမ္း ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔မသိခဲ့ရသလဲ.."
"ငါဘာမွမသိတဲ့အရာတစ္ခုကို ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေျပာျပရမွာလဲဟင္ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ငါကိုယ္တိုင္ ႐ူပ္ေထြးေနခဲ့တာပါ"
"ငါကနင္နဲ႔မို႔က ိုသေဘာနၤဲ့ျပန္လိုက္သြားေစခ်င္ခဲ့တာပါ စိမ္း ဒီခရီးကသိပ္အႏၲရယ္မ်ားတယ္"
"ဟင့္အင္း.. ငါမျဖစ္မေနအေျဖရွာမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ကမာၻ ငါ့ဘဝတစ္ခုလုံး ဒီအိပ္မက္ေတြနဲ႔႐ူပ္ေထြးေနမွာကို ငါမလိုလားဘူး "
စိမ္းဖက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသည္မို႔ ကမာၻဘာမွမေျပာသာေတာ့ေပ။ ေကာင္းကင္က ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီကေစတန္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး..
"ၿပီးေတာ့ငါထင္တယ္ ေစတန္မွာလည္း ထူးျခားမူတစ္ခုခုရွိလိမ့္မယ္.."
"နင္ဘယ္လိုသိသလဲဟင္.."
"ငါသူနဲ႔အတူအိပ္ေနတုန္း ဖ်တ္ခနဲ႔လို အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခု သူနားမွာရွိရွိေနတာ ႏွစ္ခါသုံးခါလိုေတြ႕ရတတ္တယ္ ၿပီးေတာ့ေစတန္ပုံကလည္းထူးဆန္းေနတယ္ နင္ႀကိဳသိၿပီးသားမဟုတ္လားစိမ္း"
ေကာင္းကင္စကားကို စိမ္းမတုန႔္ျပန္မိပါ။ တကယ္လည္း ေစတန္သည္လည္း သူမႏွင့္အတူ ထူးျခားမူေတြႀကဳံေနရသည္ကို သူမသိႏွင့္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား
ထိုစဥ္သေဘာရၤပ္သြားသျဖင့္ သူတို႔စကားျပတ္သြားသည္။ အားလုံးလိုလို လိုအပ္သည့္အထုပ္အပိုးေတြသယ္ၿပီး ဆင္းလာေနရသျဖင့္ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ေပ။ လိုအပ္တာေတြအားလုံးခ်ၿပီးေနာက္ သေဘာကႋု ျပန္လြတ္လိုက္ေလသည္။
တစ္လျပည့္ၿပီးသည့္ရက္မွစ၍ တစ္ပတ္တစ္ခါ သူတို႔ကိုပုလဲနတ္ကြၽန္းတြင္ လာေစာင့္ေပးရန္ ႀကိဳတင္မွာၾကားထားၿပီး လိုအပ္သည့္လူျဖင့္သာ သူတို႔ခရီးဆက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားျခင္းပင္။
လမ္းျပဦးလုံထန္းအပါအဝင္ သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကို အထုပ္အပိုးသယ္ဖို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ က်န္တာက ဤခရီးစဥ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္လူမ်ားသာ... ။
ဦးလုံထန္းက ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးကို တစ္ခ်က္စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး
"က်ဳပ္တို႔ ကမ္းစပ္ဖက္ကေနပတ္သြားမယ္ မလိုအပ္ဘဲေတာထဲမဝင္ရင္ပိုေကာင္းမယ္ "
"ခင္ဗ်ားလမ္းျပပဲ ေကာင္းသလိုစီစဥ္ပါဗ်ာ"
ေကာင္းကင္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ သူတို႔အားလုံး ကမ္းစပ္ဖက္ကေနေတာကိုပတ္ၿပီး ခရီးႏွင္လာခဲ့သည္။ အေတာ္ၾကာၾကာသြားၿပီးေနာက္ ေမာဟိုက္လာသျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ညႇာေသာအားျဖင့္ သူတို႔ခရီးတစ္ေထာက္ နားလိုက္ၾက၏။
ေန႔လည္စာအတြက္ တစ္ခါတည္း မိန္းကေလးမ်ားျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဈာန္က ဦးလုံထန္းရွိရာေလွ်ာက္လာၿပီး
"ဦးလုံထန္းတို႔ထြက္ေပါက္ကေန ထြက္ေျပးလာတုန္းက ပုလဲနတ္ကြၽန္းဂူကေန ျပန္ေပၚလာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္ အဲ့ေနရာဘယ္ေနရာလဲ မွတ္မိေသးလား"
"မမွတ္မိဘူးငါ့တူ အဲဒီ့အခ်ိန္က က်ဳပ္တို႔ေၾကာက္ေနခဲ့တာရယ္ ၿပီးေတာ့ညအခ်ိန္ႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာေတြမမွတ္ထားႏိုင္တာလည္းပါတယ္"
"ဒါဆိုကြၽန္းရဲ႕ဘယ္နားမွာလဲဆိုတာ ခန႔္မွန္းေျခေတာင္မသိဘူးေပါ့.."
ဦးလုံထန္းကေတြးေတြးဆဆႏွင့္
"က်ဳပ္အထင္ေတာ့ ကမ္းစပ္နဲ႔နီးမယ္ထင္တယ္ က်ဳပ္တို႔ဂူေပါက္ကေနထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကမ္းစပ္ကေနပတ္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ ေက်ာက္ဂူေတြေပါတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႔တစ္ခ်က္ရွာလို႔ရတယ္"
ဦးလုံထန္းစကားေၾကာင့္ ဈာန္တစ္စုံတစ္ရာကို အမွတ္ရသြားသည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ပါေသာ အၫႊန္းတစ္ခု...
"ဒီကြၽန္းမွာ ေႁမြနဲ႔ဒ႑န္တူတဲ့ေခ်ာင္းရွိလား"
"က်ဳပ္ေသခ်ာမသိဘူး ေမာင္ရင္ "
"ထမင္းစားလို႔ရပါၿပီ.."
စိမ္းစကားေၾကာင့္ သူတို႔စကားစျပတ္သြားသည္။ ေန႔လယ္စာစားေသာက္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ခရီးျပန္ဆက္ခဲ့ျပန္သည္။ ခုထိေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမႀကဳံေတြ႕ရေသးပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမႀကဳံေတြ႕ရျခင္းကိုက ထူးဆန္းေနသည္မွာ အမွန္ပင္..
ညအေမွာင္က်ခါနီးေတာ့ သူတို႔ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနား ႐ြက္ဖ်င္းတဲမ်ားျဖင့္ စခန္းခ်ၾကသည္။ အလယ္တြင္မီးဖိုအႀကီးႀကီးဖိုကာ ညစာဝိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ေနသည္မွာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနျပန္သည္။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့မို႔က...
"ငါတို႔ခရီးစဥ္က႐ိုး႐ိုးခရီးတစ္ခုပဲဆို ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္စိမ္း အခုလိုေတာတြင္းခရီးမထြက္ဖူးေတာ့ စိတ္လူပ္ရွားဖို႔ေကာင္းတာအမွန္ပဲ.."
"ဟုတ္တယ္ သာမာန္ခရီးေလးတစ္ခုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနမွာ"
စိမ္းကတိုးေဖ်ာ့စြာဆိုလိုက္မိ၏။ ရင္ထဲတြင္ဘာေတြေလးလံေနသည္မသိပါ။
မီးပုံေဘးတြင္ ေယာက်ာၤးေလးတစ္စုက ခရီးစဥ္အတြက္တိုင္ပင္ေနသလို သူမတို႔မိန္းကေလးကေတာ့ ကိုယ္စီတိတ္ဆိတ္ေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ ခရာ..
ဒီကြၽန္းေပၚစေရာက္ကတည္းက သူမမ႐ႊင္ပ်ခဲ့ပါ။ တစ္စုံတစ္ရာသည္ ေတာက္ေလွ်ာက္သူမကိုလိုက္ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ ဘာေၾကာင့္ခံစားေနမိပါလိမ့္...
"စိမ္း ညေစာင္ေသခ်ာၿခဳံအိပ္ဦးေနာ္ အရမ္းေအးတယ္ "
နက္ရႈိင္းကဂ႐ုတစိုက္လာေျပာေတာ့ စိမ္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ဟုတ္ကဲ့ပါ စိမ္းတို႔လည္းခုအိပ္ေတာ့မလို႔ပဲ ကိုနက္ရႈိင္းတို႔မအိပ္ေသးဘူးလား"
"မနက္ျဖန္ခရီးအတြက္ တိုင္ပင္စရာက်န္ေသးတယ္ အိပ္ႏွင့္ပါ ပင္ပန္းထားတယ္ good night ေနာ္"
စိမ္းကိုပဲ ဂ႐ုတစိုက္ေျပာသြားေသာနက္႐ိူင္းေၾကာင့္ ခရာ့မ်က္ႏွာေလးသိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းသြားရွာသည္။ သူမကိုျဖင့္ရွိသည္ဟုပင္ ကိုကိုေတြးမိပုံမရပါ..။
ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္အတူ သူမ႐ြက္ဖ်င္းတဲထဲမဝင္ေသးဘဲ ေတြေတြေလးရပ္ေနမိသည္။ သူမတို႔မိန္းကေလးသုံးေယာက္အတြက္ ႐ြက္ဖ်င္းတဲတစ္ခုသီးသန႔္စီစဥ္ထားပါသည္။
စိမ္းကအျပင္တြင္ရပ္ေနသည့္ ခရာ့ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး
"ခရာအထဲဝင္ေလ ေအးတယ္"
"ခရာ မမစိမ္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္.."
ခရာ့စကားေၾကာင့္ စိမ္းတစ္ခ်က္အံ့ၾသသြားၿပီး တဲအျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာရင္း
"အထဲမွာေျပာလည္းရတာပဲခရာရဲ႕ "
"ခရာေအးေအးေဆးေဆးေျပာခ်င္လို႔ပါ မမ"
"ဟုတ္ပါၿပီ ကဲေျပာ ဘာေျပာမွာလဲ"
ခရာကလေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ၾကားတြင္ပင္ လွပလြန္းေနေသာ စိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္..
"ကိုကိုကို႔ မမအေနနဲ႔မခ်စ္လို႔ရမွာလားဟင္"
"ဘယ္လို..."
"ခရာ အရမ္းနာက်င္ရလို႔ပါမမရယ္"
စိမ္းသည္႐ုတ္တရက္ေၾကာင္သြားၿပီးမွ တစ္စုံတရာစ္ကိုသေဘာေပါက္ကာ ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးမိရင္း
"ကိုနက္႐ိူင္းကို စိမ္းခ်စ္ေနတယ္လို႔ ခရာထင္သလား"
"ဒါေပမယ့္ကိုကိုက မမစိမ္းကို ခ်စ္တယ္ေလ"
"ဘာလို႔ဒီလိုေျပာႏိုင္သလဲ.."
"မမကိုသူအရမ္းဂ႐ုစိုက္တယ္ ကိုကိုဘယ္သူ႔ကိုမွ မမဂ႐ုစိုက္သလိုမ်ိဳး ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဖူးဘူး"
ေျပာရင္း ခရာအသံေလးပင္တိုးဖ်သြား၏။ ခရာအရမ္းမ်ားေနက်င္ေနသည္လား..
အေတြးျဖင့္ စိမ္းမခ်ိၿပဳံးၿပဳံးမိကာ
"ဒါေၾကာင့္ စိမ္းျပန္ခ်စ္မွာကို ခရာစိုးရိမ္ေနသလား"
"မပိုင္ဆိုင္ရရင္ေတာင္မွာ ကိုကိုရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ခရာေပ်ာ္ခဲ့တာပါမမရယ္ "
"ခရာ့အတြက္ေစတန္တစ္ေယာက္နဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘူးလား"
"ရွင္.."
ဘာေၾကာင့္ဒီစကားကို စိမ္းဆိုလိုက္မိသည္မသိပါ။ ေသခ်ာသည္က ခရာနာက်င္ရသည္ဆိုတာထက္မနည္း သူမသည္လည္း နာက်င္ေနခဲ့ရသည္ပဲ..
ရင္ထဲကဒဏ္ရာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါလား
"မမဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ.."
စိမ္းၿပဳံးမိျပန္၏။ တကယ္ကို နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ပါ။
"ခရာတစ္ေယာက္တည္း နာက်င္တတ္တာမဟုတ္ဘူးေလ ခရာပဲႏွလုံးသားရွိတာမွမဟုတ္တာ.."
"ရွင္..."
"စိမ္းလည္းနာက်င္ရတယ္ နက္ရႈိင္းကိုမခ်စ္ပါနဲ႔လို႔ ခရာကကိုယ့္အတြက္ ေတာင္းဆိုတာသဘာဝက်ပါတယ္ ဒါဆိုရင္စိမ္းကေရာ စိမ္းကစိမ္းရဲ႕နာက်င္မူေတြအတြက္ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားေတာင္းဆိုရမွာလဲဟင္.."
"ခရာနဲ႔ကိုေစတန္က..."
"မသက္ဆိုင္ဘူးလို႔ ခရာေျပာလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ေစတန္က ခရာမွခရာျဖစ္ေနတယ္ေလ အဲ့ဒီ့နာက်င္မူကိုေရာ ခရာသိခဲ့လားဟင္ ခရာနားလည္ေပးႏိုင္လား ခရာလည္းကိုယ့္ခံစားခ်က္ပဲ ေတြးခဲ့တယ္မဟုတ္လား"
"ခရာဆိုလိုတာ အဲ့ဒီသေဘာမဟုတ္ဘူး တစ္ခုခုကိုမမအထင္လြဲေနတယ္ ထင္တယ္"
"မလြဲဘူးခရာ စိမ္းကခရာသိေအာင္ေျပာျပတာ ခရာကကိုယ့္အတြက္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူေတြဘယ္လိုျဖစ္ေနမယ္ ျမင္ေပးခဲ့မိလား ဟင့္အင္းခရာဘာမွမသိဘူးေလ သိပ္ျဖဴစင္တယ္ ဒါေပမယ့္အတယ္ေျပာရမလား အဲ့ဒီမသိျခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္မွာ တို႔ဘယ္လိုပူေလာင္ေနမွာလဲ ခရာမျမင္ခဲ့ပါဘူး"
ေျပာရင္း စိမ္းမ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္အခ်ိဳ႕က လြင့္ခနဲ႔။ ခရာစကားမဲ့စြာျဖင့္ သူမမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိဆဲ..
"တစ္မိသားစုလုံး ႏိုင္ငံရပ္ျခားေျပာင္းသြားတာေတာင္ မိဘမရွိတဲ့အရပ္မွာေနခဲ့တာဟာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘူးခရာ တစ္စုံတေယာက္နားရွိေနခ်င္လို႔ ဒါေပမယ့္အဲဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုကို ခရာ႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့တယ္.."
"မမ.."
"ခရာမမွားပါဘူး ခရာဘာမွမွမသိတာ ခရာနာက်င္တာထက္မနည္း စိမ္းလည္းဒဏ္ရာရတယ္သိလား စိမ္းတို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွမခ်စ္ဘဲေနေပးပါလို႔ မေတာင္းဆိုသင့္ဘူး နာက်င္သမွ် ဒီေလာက္နဲ႔တင္ လုံေလာက္ေနၿပီ စိမ္းကိုဘာမွမေတာင္းဆိုပါနဲ႔လား"
ခရာတစ္စုံတစ္ရာေျပာဟန္ျပင္လိုက္စဥ္ အေပါ့သြားၿပီး ျပန္လာသည့္မို႔က အနားေရာက္လာၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ မင္းဘာမွေတာင္းဆိုခြင့္ကို မရွိဘူးခရာ မင္းကစင္ေပၚကလူပဲ ဘာေတြထပ္လိုခ်င္ေသးလဲ"
"မမမို႔.."
"မင္းမွာေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုသိမ္းသြင္းရမွာလဲဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေတြရွိေနၿပီေလ ဘာေတြလိုအပ္ေနေသးလို႔လဲ.."
"မမ.."
"မို႔ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲ.."
စိမ္းကဟန႔္လိုက္သည့္တိုင္ မို႔ကရပ္တန႔္မသြား။ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ကိန္းေအာင္းေနမွန္းမသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္
"ေစတန္ေရာ ဈာန္ေရာ နင္ဖ်ားေယာင္းထားတာ မလုံေလာက္ေသးဘူးလား နက္ရႈိင္းကစိမ္းကိုခ်စ္ေတာ့ ဘာေတြမနာလိုျဖစ္ရျပန္သလဲ စိမ္းဆီကေနေစတန္ကို လုယူသြားတာေတာင္ အားမရေသးဘူးလားဟင္ နင္ ေတာ္ေတာ္အရွက္မဲ့တဲ့မိန္းမပဲ ခရာ.."
"မို႔ေတာ္ၿပီ.. လာအထဲဝင္မယ္ "
စိမ္းမေနသာေတာ့ဘဲမို႔ကို အတင္း႐ြက္ဖ်င္းတဲထဲ ဆြဲေခၚသြားရသည္။ အျပင္တြင္ေတြေတြေလးက်န္ခဲ့သူက ခရာ...
ဘာမွနားမလည္ျခင္းမ်ားစြာထဲက ဘာလို႔အျပစ္ေတြက သူမတစ္ေယာက္တည္းတြက္ ျဖစ္ေနရသလဲ..
ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သူမေအးစက္စြာ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္ မသိပါ..
"ခရာခုထိမအိပ္ေသးဘူးလား "
တအံ့တၾသသံႏွင့္အတူ သူမနားေရာက္လာသူက ဈာန္။ ခရာေခါင္းကို ေလးပင့္စြာခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"ဟင့္အင္း ခရာမအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ.."
"ခရာရယ္ မအိပ္ခ်င္လည္းအထဲမွာေနေလ အျပင္မွာဒီေလာက္ေအးတာ ေတာ္ၾကာေနမေကာင္းျဖစ္မယ္ "
"ခရာခဏေန အထဲဝင္ေတာ့မွာပါ.."
"ကိုယ္တို႔ေတာင္သြားအိပ္ေတာ့မယ္ ညည့္နက္ေနၿပီခရာ အိပ္သင့္ေနၿပီ မနက္ေစာေစာထရမယ္ အျပင္မွာထိုင္ေနတာ မေကာင္းဘူး.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.."
ခရာဆက္မျငင္းသာေတာ့ဘဲ အထဲဝင္ဖို႔ထရပ္လိုက္စဥ္ ႐ုတ္တရက္ေျခေခါက္သြားရာ..
"အေမ့.."
"ခရာ..."
စိုးရိမ္တႀကီး သူမကိုေထြးေပြ႕လိုက္သူက ဈာန္။ ေႏြးေထြးေသာရင္ခြင္တစ္ခုၾကား သူမကိုယ္လုံးေလးကျမႇပ္လို႔..
အထိတ္တလန႔္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သူမကို ႐ႊန္းေဝစြာစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းတစ္စုံ။
ဟင့္အင္း...အာ့ဒီလိုမၾကည့္ပါနဲ႔...
"ခရာ.."
ေခၚသံကတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့..။ သို႔ေသာ္နီးကပ္လြန္းသည့္ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေလေငြ႕တို႔ကသူမကို ခပ္ပါးပါးေလး ႐ိုက္ခတ္သြားသည္။
"ကိုယ္ခရာ့ကို ရင္ထဲကအျမစ္တည္ေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေျပာခ်င္တယ္.."
ဟင့္အင္း မေျပာပါနဲ႔... ေက်းဇူးျပဳ၍ မေျပာပါနဲ႔..။ ခရာရင္ထဲတြင္ အလန႔္တၾကားဆိုမိသည္ကို သူၾကားသြားခဲ့သလား..
ဒါမွမဟုတ္ စိုး႐ြံေနသည့္သူမမ်က္ဝန္းေတြကို ဖတ္႐ူခဲ့ မိသည္လား။ သက္ျပင္းဖြဖြေလးခ်လိုက္ရင္း..
"ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စကားကခရာ့ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး ကိုယ္ကခရာ့ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ ခရာေပ်ာ္ဖို႔ပဲ ေပ်ာ္ဖို႔ပဲ ဆႏၵရွိတာပါ "
ေက်းဇူူးတင္ပါတယ္.. အစ္ကိုရယ္
ခရာ့ရင္ထဲတိုးတိတ္စြာဆိုမိျပန္၏။ ထိုခဏမ်က္ဝန္းေတာင့္တြင္ ရိပ္ခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က အရိပ္တစ္ခု။
သူမတို႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ.... မို႔
ခုထိသူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာဆိုေသာ အသိဝင္လာၿပီး ခရာအလန႔္တၾကား႐ုန္းလိုက္မိၿပီး
"ခရာသြားအိပ္ေတာ့မယ္.."
"ဟုတ္ပါၿပီ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ေနာ္ ကိုယ္လည္းသြားေတာ့မယ္ good night ပါ"
ဈာန္ထြက္သြားေတာ့ ခရာ့ေဘးတြင္ေရာက္လာသူက မို႔။ သူမကမဲ့တဲ့တဲ့အၿပဳံးတို႔ႏွင့္..
"ဘယ္လိုလဲခရာ နင့္အရွက္တရားေတြက ဒါအကုန္ပဲလား "
"မဟုတ္ဘူး..."
"ခုနက နက္ရႈိင္းကိုမခ်စ္ပါနဲ႔လို စိမ္းဆီမင္းေတာင္းဆိုတယ္ အခုက်ေတာ့ ဈာန႔္ရင္ခြင္ထဲမွာ မင္းသာယာေနျပန္တယ္ မင္းကိုဘယ္လိုနားလည္ရမလဲ.."
"မဟုတ္ဘူး မမ ခရာလဲမလိုျဖစ္လို႔ အစ္ကိုဈာန္ကလွမ္းဆြဲရင္း မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာပါ"
"မေတာ္တဆဟုတ္လား ဟက္ဟက္ ဟုတ္မွာပါ မေတာ္တဆမို႔အဖက္ခံေနသလား ဒါမွမဟုတ္ အာ့လိုမေတာ္တဆျဖစ္သြားတာကို မင္းကသာယာၿပီး အဖက္ခံလိုက္သလား"
မို႔မ်က္ဝန္းတို႔ကေဒါသေၾကာင့္ ဝင္းဝင္းေတာက္ေနေတာ့သည္။ ဒီျမင္ကြင္းက သူမရင္ကိုဘယ္ေလာက္ ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့သလဲ
မို႔တစ္ခါမွ ရည္းစားမထားဖူးပါ။ တစ္သက္မွာတစ္ခါပဲပြင့္ခဲ့မိသည့္ ျမတ္ႏိုးျခင္းပန္းတစ္ပြင့္..
အို... ဘယ္ေလာက္ခံရခက္လိုက္ေလျခင္းလဲ
ခရာသည္ မို႔ဘာေၾကာင့္ဤမွ်ထိ ေဒါသထြက္ကာေပါက္ကြဲေနသည္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာေငးၾကည့္ၿပီး
"ခရာဘာကိုမွရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိ မလုပ္ခဲ့ဘူးမမ ဘယ္သူ႔မွခရာ့ကိုႀကိဳက္ေအာင္လည္း ဘာမွမျမဴစြယ္ခဲ့ရပါဘူး ခရာတကယ္က်ိန္ေျပာရပါတယ္"
"ဟင့္.. မင္းကခုထိေတာင္ ႐ိုးခ်င္ဟန္ေဆာင္ေသးတယ္ မင္းလိုဘာအေျခအျမစ္မရွိတဲ့မိန္းမ ေတာႀကိဳအုံၾကားကေနေခၚလာလို႔ ၿမိဳ႕ေရာက္ခဲ့တဲ့မိန္းမက ဈာန႔္လိုနာမည္ႀကီးလူတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတန္သလားဆိုတာ စဥ္းစားေလ မင္းဈာန္နဲ႔ကင္းကင္းေနပါ မင္းလိုဘာဥကလူျဖစ္လာမွန္းမသိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို နက္ရႈိင္းမုန္းတာလည္းျဖစ္သင့္ပါတယ္ လူတကာကိုဒုကၡေပးတဲ့မိစာၦမ ေဟာ့ဒီမင္းေနခဲ့တဲ့ေတာထဲမွာပဲ အၿပီးေနခဲ့စမ္းပါ"
မို႔စကားေတြက ရင့္သီးလွသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြေျပာထြက္မွန္း သူမမသိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာင္တမရမိပါ။ ရင္သည္ဆတ္ဆတ္ခါနာက်င္မိသည္မွာ ဘာကိုမွအမွားအမွန္ မသိေတာ့သည္အထိပါ..
ေျပာခ်င္ရာေျပာကာ ခ်ာခနဲ႔လွည့္ထြက္ၿပီး ႐ြက္ဖ်င္းတဲထဲဝင္သြားေသာ မို႔ေက်ာျပင္ကိုေငးရင္း...
မ်က္ရည္တို႔က..... တလိမ့္လိမ့္ႏွင့္..
ခရာ့ရင္သည္ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔ျဖင့္ တင္းက်ပ္ေနသည္။ အသံတိတ္ ငို႐ိူက္ေနမိစဥ္...
"ေဝါ..."
ခပ္ျပင္းျပင္းေလေအးတစ္ခုက ႐ိုက္ခတ္လာသျဖင့္ ခရာဆတ္ခနဲ႔ သတိဝင္လာသည္။ ေဘးဘီဝဲကိုၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္လို႔ေနပါရဲ႕ ...
သို႔ေသာ္ ေလကၿငိမ္ေနျပန္သည္။ ခုနသူမတစ္ေနရာတည္း ကြက္တိုက္ေနသလားပင္ ထင္ရ၏။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမီးဖိုေဘးတြင္ေတာ့ ကင္းသမားႏွစ္ေယာက္ကင္းေစာင့္ေနသည္။ ခရာ့စိတ္ထဲ မသိုးမသန႔္ျဖစ္လာသျဖင့္ တဲထဲဝင္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္..
"ေဝါ..."
ေအးစက္စက္ေလက ႐ိုက္ခတ္လာျပန္၏။ ရင္ထဲစိမ့္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး ေလတိုက္ရာဖက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့..
"ဟင္..."
ျဖဴျဖဴအရိပ္ေလးတစ္ခု...။ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ျဖဴျဖဴအရိပ္ေလးကို မွင္သက္ထိတ္လန႔္စြာ ၾကည့္ေနမိစဥ္
"ေဝါ....."
ေလေပြတစ္ခုႏွင့္ ျဖဴျဖဴအရိပ္ေလးတစ္ခုက သူမရွိရာလြင့္ေမ်ာလာၿပီးေနာက္...
"ခရာ....."
ေအးစက္လြန္းေသာေခၚသံတစ္ခု။ ထို႔ေနာက္ ျဖဴျဖဴအရိပ္ေလးက သူမကိုယ္လုံးသို႔ထိုးေဖာက္ဝင္သြားၿပီး ေအးစက္လြန္းေသာေလေပြက သူမတစ္ကိုယ္လုံးကို ရစ္ပတ္သြားေလရာ...
"အား.."
ဓာတ္လိုက္သလို တစ္ကိုယ္လုံးက်ဥ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး အရာအားလုံး ေမွာင္အတိႏွင့္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွန္းမသိေသာ တစ္စုံတစ္ခုထဲ ခရာလြင့္ေမ်ာသြားခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္..
ညသည္သူမဟုတ္သကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္၏။
"အူ.......အူ......"
အေဝးဆီမွ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူလိုက္ေသာ ေခြးအူသံေၾကာင့္ မို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ဖ်တ္ခနဲ႔ လန႔္ႏိုးလာသည္။ သူမကို ပို၍ထိတ္လန႔္သြားေစသည္က ႐ြက္ဖ်င္းတဲေျခရင္းတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး သူမအားမ်က္လုံးေသႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ ေနသည့္ခရာ..
မို႔လန႔္သြားၿပီးမွ ေဒါသထြက္သြားကာ..
"မအိပ္ဘဲ ဘာထိုင္ၾကည့္ေနသလဲခရာ"
"......"
မ်က္လုံးေသျဖင့္ ခရာသူမကို စိုက္ၾကည့္ေနၿမဲ။ မို႔စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည့္တိုင္ ဟန္ကိုယ္ျပင္ၿပီး
"ညကကိစၥေၾကာင့္ ငါ့ကိုမေက်နပ္ရင္လည္း မနက္မွေျပာေတာ့ ငါအခုအိပ္ခ်င္ေနၿပီ "
ခပ္တင္းတင္းေျပာၿပီး မို႔အိပ္စက္ရန္ျပန္လွဲလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာလိုက္ပါ။ ေအးစက္ေနေသာ လက္အစုံတစ္ခုက သူမေျခေထာက္ကို ဆတ္ခနဲ႔ဆြဲလိုက္ၿပီးေနာက္
"အမေလး.."
ရင္တစ္ခုလုံးေအးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ တစ္စုံတစ္ရာသည္ သူမေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး တဲအျပင္သို႔ တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚခ်သြားေလရာ..
"အမေလး ကယ္ပါဦး.."
သူမအထိတ္တလန႔္ေအာ္လိုက္သည့္တိုင္ ဘယ္သူမွၾကားဟန္မတူ။ တစ္လမ္းလုံးတ႐ြတ္တိုက္ဆြဲေခၚခံရသည္မွာ ၾကမ္းရွေသာေျမျပင္ထက္ဝယ္ မို႔တစ္ေယာက္ အလူးအလိမ့္...
"အား...."
ေသြးပ်က္မတက္ ေအာ္လိုက္သည့္တိုင္ ဘယ္သူမွ ၾကားဟန္မရွိ။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ဆြဲကာ အားႏွင့္မညႇာမတာ တ႐ြတ္တိုက္ဆြဲခ်သြားသျဖင့္ေျမျပင္ေပၚ ပြတ္သပ္မူေၾကာင့္ နာက်င္မူက မခ်ိမရိ..
လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ေၾကာက္႐ြံ႕စြာေအာ္ဟစ္သံတို႔က အေမွာင္ထဲတြင္ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားလ်က္...
ဘယ္ထိတိုင္သြားေနသည္မသိ...။ ေအးစက္ေနေသာလက္က သူမေျခေထာက္ကိုလြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ သူမသည္ေမွာင္အတိျဖစ္ေသာ ေတာထဲတြင္ေရာက္လို႔ပါလား
"အမေလး စိမ္း ေစတန္ ေကာင္းကင္ ကမာၻ ငါ့ကို ကယ္ပါဦး."
စိမ္းေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္စြာေအာ္ဟစ္ၿပီး လူးလဲထလိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးပြန္းပဲ့ေနသည့္ နာက်င္မူကိုလည္း အေလးမထားႏိုင္... ။
"ဟင္း...ဟင္း..."
ရယ္သံလိုလိုညည္းသံလိုလိုက ဝဲလြင့္လာသည္။ ေအးစက္ေသာေလက ေဝါခနဲ႔တိုက္လာျပန္၏။ ေသြးပ်က္လုမတက္ အေၾကာက္တရားမ်ားက မို႔ရင္တစ္ခုလုံးတင္းက်ပ္စို႔နင့္လို႔..
ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္မူေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို႔ကေဝါခနဲ႔။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစြာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရာအားလုံးသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္မည္းေမွာင္ေန၏။
က်ိဳးတဲက်ဲတဲျဖာက်ေနသည့္ လေရာင္အခ်ိဳ႕မွလြဲ၍..
သူမေၾကာက္႐ြံ႕လြန္းစြာျဖင့္ ျပန္လမ္းကိုမွန္းဆေလွ်ာက္ေနစဥ္ တစ္ေနရာအေရာက္ ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။
သစ္ပင္တစ္ပင္ေဘးတြင္ ေဘးတစ္ေစာင္းအေနအထားျဖင့္ အသက္မဲ့ေနသကဲ့သို႔ရပ္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္အရိပ္တစ္ခု။ ရွည္လ်ားေသာဆံႏြယ္တို႔က ေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာလို႔...
လေရာင္သဲ့သဲမွျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ မို႔ႏူတ္ခမ္းမွနာမည္တစ္ခု အံ့ၾသတုန္လူပ္စြာ ထြက္က်လာ၏။
"ခရာ......"
ထို႔ေနာက္......
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
