Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၂၆)
ေ႐ႊအိုေရာင္ေနဝင္ဆည္းဆာေအာက္မွာ စိမ္းလက္ေနေသာကန္ေရျပင္ႀကီး။ စိမ္းစိုလွပေသာေတာတန္းေလးမ်ားက ဝန္းရံလို႔ ။
အို....လွလိုက္ေလျခင္း...
"ငါတို႔ ...ေရာက္ခဲ့ၿပီလား"
ရာဇဝင္ထဲကနတ္ေရကန္အလား စိမ္းျဖာေနေသာေရကန္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း ပထမဆုံးသတိဝင္လာသူကေကာင္းကင္။
"ဟုတ္တယ္...ငါတို႔ခရီးကိုေရာက္ခဲ့ၿပီ"
ဈာန္က တစ္ကြၽန္းလုံး၏အလွတရားေတြ စုပုံထားသည္လားဟုထင္ရေအာင္ လွပလြန္းသည့္ ေရကန္ႀကီးကိုမွင္သက္စြာေငးေနရင္းမွ တိုးတိတ္စြာဆိုလိုက္၏။
သူတို႔အားလုံးတိတ္ဆိတ္စြာပင္ ကန္ေရျပင္အနီးသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ဒီလွပလြန္းေသာေရကန္ႀကီးက သူတို႔ကိုတိတ္ဆိတ္ကာ ဆြံ႕အသြားေစခဲ့သည္မဟုတ္လား။
ၾကည့္စမ္း..... ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ေရကန္ႀကီးလဲ
ၾကည္လင္စိမ္းျမေနေသာေရကန္ႀကီးသည္ ေ႐ႊအိုေရာင္ဝင္းလက္ေနေသာေနျခည္ေအာက္တြင္ ေတာက္ျဖာလို႔....
မ်က္စိတစုံးက်ယ္ေျပာလွသည့္ ေရကန္၏ေဘးပတ္လည္တြင္ေတာ့ စိမ္းစိုေသာေတာေတာင္မ်ား ဝန္းခလ်က္။ ေလေျပေလးေတြတိုက္သြားသည့္အခါ လူပ္ခတ္သြားသည့္ေရျပင္တို႔က သံစဥ္တစ္ခုတီးခတ္လိုက္သည့္အလားပင္။
"ဒါေပမယ့္.. ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ေရာ"
နက္ရႈိင္းက ကန္ေရျပင္မွအၾကည့္ခြာလိုက္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွမရည္႐ြယ္ဘဲ ေမးလိုက္သည္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဤကန္ေရျပင္၏အလွအပကို မခံစားႏိုင္ပါ။ သူမက္ခဲ့သည့္အိပ္မက္ဆိုးကိုသာ အလိုလို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနေသာ ကန္ေရျပင္...
ၿပီးေတာ့ေရေအာက္ျမႇပ္သြားေသာ ဒယ္ဒီ..
ဘာကိုနာက်င္မိမွန္းမသိပါ။ ရင္ထဲေတာ့ စူးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ ဦးလုံထန္းကေရကန္ႀကီးကို မျမင္ခဲ့ဖူးသည့္အလား ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ
"လျပည့္ေန႔က ဘယ္ေန႔လဲ..."
"သဘက္ခါ..."
ထိုစကားကို လြတ္ခနဲ႔ေျဖလိုက္သူက စိမ္း။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဦးလုံထန္းက သက္ေမာခ်လိုက္ၿပီး
"မနက္ျဖန္ည၁၂နာရီထိေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ တစ္ခုခုထူးျခားလာမွာပါ "
"တကယ္ပဲ ဒီေရကန္ႀကီးဆီကို ငါတို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီဟာ မယုံခ်င္စရာေကာင္းလိုက္တာ"
ေကာင္းကင္က မယုံၾကည္ႏိုင္ေသးဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ကမာၻၿပဳံးမိရင္း
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ငါတို႔ခရီးဆုံးၿပီ ေကာင္းကင္"
"ခရီးဆုံးၿပီ..."
ထိုစကားကိုအလိုလို႐ြတ္ဆိုမိၿပီး ရင္ထဲမတင္မက်ခံစားလိုက္ရသူက စိမ္း။
တကယ္ပဲ ခရီးကဆုံးသြားၿပီလား...
ဒါမွမဟုတ္ အခုမွခရီးစျခင္းလာ...
ဘယ္သူေျပာႏိုင္မွာလဲ.......
"ဒါဆိုရင္ဒီမွာပဲစခန္းခ်ၿပီး မနက္ျဖန္ည၁၂မွာ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔ ငါတို႔ေစာင့္ၾကတာေပါ့"
ေစတန္ကကန္ေရျပင္ကို ၾကည့္ေနရင္း ဆိုလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ေစတန္မ်က္ဝန္းတို႔က ေရကန္၏အလွအပေၾကာင့္ ေငးၾကည့္ေနသလိုမဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခုကိုရင္းႏွီးသလိုခံစားရ၍ စိတ္႐ူပ္ေထြးဟန္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနျခင္းသာ။
သူတို႔အားလုံး႐ြက္ဖ်င္းတဲေတြျပင္ဆင္ၿပီး စခန္းခ်ၿပီးသည္အထိ ေစတန္သည္ကန္ေရျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနဆဲ....
"ေရကန္ႀကီးကလွလြန္းလို႔ ၾကည့္လို႔မဝႏိုင္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္"
ေစတန႔္ကိုသတိထားမိၿပီး အနားေရာက္လာသူက ဈာန္။ ေစတန္မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးလိုက္ရင္း
"ေရကန္ႀကီးကတကယ္လွတယ္လို႔ မင္း ခံစားရလား ဈာန္.."
"ဒီတိုင္းအျမင္အရဆိုရင္ေတာ့ သိပ္လွတာေပါ့ ဒါနဲ႔ဘယ္လိုထင္လို႔လဲ"
"ငါမသိဘူး ဒါမွမဟုတ္ ဒီခံစားခ်က္ကို ငါမေျပာတတ္ဘူးထင္တယ္"
ဈာန္ကေရကန္ႀကီးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ..
"ေရကန္ႀကီးကအရမ္းလွပင္မဲ့ ဒီေရကန္ရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ ဘယ္အရာေတြရွိေနမလဲဆိုတာ ကိုယ္တို႔ မသိႏိုင္ေသးပါဘူး တခ်ိဳ႕အလွေတြမွာ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုရွိခဲ့တယ္ေလ ဒီေရကန္ႀကီးမွာလည္း သိပ္ဆိုးဝါးတဲ့အရာေတြရွိခဲ့မွာပါ ဒ႑ာရီအရဆိုရင္ေတာ့ ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ကန္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ"
"ေသြးစြန္းခဲ့တယ္..."
"အင္း...ကိုယ္ဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသြးစြန္းခဲ့တယ္ အနည္းဆုံးေတာ့ ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလုံးပ်က္ဆီးခဲ့တာပဲေလ ဒီေရကန္မွာလည္း က်ိန္စာဆိုးေတြရွိေကာင္းရွိႏိုင္မွာပါ"
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ဆီးသြားတာ ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ဈာန္ ဘုရင္မင္းျမတ္သစၥာပ်က္ယြင္းတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္"
ဈာန္အံ့ၾသသင့္စြာျဖင့္ ေစတန္ကိုဖ်တ္ခနဲ႔ ၾကည့္မိသည္။ ေစတန္ကေတာ့ ကန္ေရျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ၿမဲ...
"မင္းသိမွာပါ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဘုရင္ဟာ က်ိန္ဆိုထားတဲ့ကတိသစၥာတည္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးလဲဆိုတာ အထူးသျဖင့္ ဘုန္းကံႀကီးတဲ့ဘုရင္ေတြေပါ့ မင္းမွာကတိ လူမွာသစၥာတဲ့ ကတိပ်က္တဲ့မင္းေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ေဘးသင့္ႏိုင္တာပဲေလ"
"ကိုယ္ဒီအခ်က္ကိုလက္ခံပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ဒီလိုေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္သလဲ ေစတန္ မင္းေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခုမ်ားရွိေနလို႔လား"
"ငါထင္မိ႐ုံပါ ၾကာျဖဴမင္းသမီးကို အသက္နဲ႔ထပ္တူေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္မယ္လို႔ ဘုရင္ကႏိုင္ငံကိုတိုင္တည္ၿပီးက်ိန္တယ္ ကြၽန္းေစာင့္နတ္ေျမေစာင့္နတ္ကို တိုင္တည္ၿပီးလည္းက်ိန္တယ္ ဒါေပမယ့္ သူပ်က္ကြက္ခဲ့ေတာ့ ...."
ေစတန္စကားကိုရပ္လိုက္၏။ အတန္ၾကာနားစြင့္ေသာ္လည္း ဘာမွထပ္မေျပာသျဖင့္
"သူပ်က္ကြက္တယ္ဆိုတာ..."
"သူကိုယ္တိုင္ ၾကာျဖဴကိုသတ္ခဲ့တယ္ေလ"
ဈာန္အံ့ၾသရျပန္သည္။ ေစတန္ကေတာ့ ကန္ေရျပင္ကိုသာေတြေတြေလးစိုက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ႏွင့္လူမကပ္သကဲ့သို႔ပင္။
သူထပ္ၿပီး တစ္စုံတရာေမးရန္ျပင္လိုက္စဥ္
"ကိုဈာန္..."
မို႔.....။ သူ႔ကိုအားကိုးတႀကီးဟန္ျဖင့္
"ေျပးလႊားရင္း မို႔ဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး လက္အုံေတြနာေနတယ္
"ဟုတ္လား.... အေၾကာလြဲသြားတယ္ထင္တယ္"
"အဲ့ဒါ အစ္ကိုကအေၾကာႏွိပ္တတ္တယ္ ၾကားလို႔ေလ မ႐ိုမေသကူညီပါဦး "
ဒီလိုဆိုေတာ့ မျငင္းေကာင္းသျဖင့္
"ရပါတယ္ နက္ရႈိင္းလည္းေျခေထာက္ထိသြားတယ္ ၾကားတယ္ အတူတူတစ္ခါတည္း ၾကည့္ေပးလိုက္မယ္"
သူတို႔ထြက္သြားသည္ထိ ေစတန္က သူ႔အေတြးႏွင့္သူရွိေနဆဲ။ အလိုလိုစိတ္႐ူပ္ေနသျဖင့္ ခဲလုံးတစ္လုံးကို ေကာက္ယူၿပီး ကန္ေရျပင္ထဲလွမ္းပစ္လိုက္ေတာ့
"ဗြမ္း..."
လူပ္ခတ္သြားသည့္ေရျပင္ႏွင့္အတူ အာ့နားတဝိုက္ အနီရင့္ရင့္ေသြးတို႔ကရဲခနဲ႔။ သူအံ့ၾသၿပီးေသခ်ာျပန္ ၾကည့္ေတာ့ ေရျပင္က စိမ္းေတာက္ေနဆဲ....
သူမ်ားအျမင္မ်ား မွားသြားျခင္းလား..
"စိတ္႐ူပ္ေနသလား ေစတန္..."
သူနားဝင္ထိုင္လိုက္သူက စိမ္း။ ေစတန္ၿပဳံးလိုက္မိသလား သူ႔ကိုသူပင္မသဲကြဲ
"ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ စိတ္ထဲမရွင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ"
"ဘယ္လိုခံစားရလဲ...."
"ဘာကိုလဲ....."
"ဒီေရကန္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေပါ့.."
"ငါ့စိတ္ထဲမွာ ကန္ေရျပင္ကသိပ္ကိုအက်ဥ္းတန္တယ္ ငါမႏွစ္ၿမိဳဘူးစိမ္း..."
စိမ္းက ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးလိုက္ၿပီး..
"ေနာက္ေတာ့ေရာ...."
"အင္း.. ေသြးညႇီနံ႔ေတြရေနသလိုေတာင္ခံစားရတယ္ ၿပီးေတာ့ညည္းညဴသံေတြ ၾကားေနရသလိုပဲ ငါေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မွာပါ ဒီေရကန္ႀကီးေအာက္မွာ က်ိန္စာေၾကာင့္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ဝိညာဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနႏိုင္တာပဲေလ "
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဘာမွန္းမသိ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ အတန္ၾကာမွစိမ္းက ပင့္သက္ေလးခ်လိုက္ရင္း
"သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး တစ္ခုခုေတာ့ အဆုံးသတ္သြားမွာပါ.."
စိမ္းဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ... သူမပဲသိလိမ့္မည္။ ေစတန္ကေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ၿငိမ္သက္ေနဆဲ...
"မင္းရင္ထဲမွာဒီေရကန္ႀကီးကို ရင္းႏွီးေနသလိုခံစားရလား စိမ္း.."
႐ုတ္တရက္ ေစတန္ကေကာက္ခါငင္းခါ ေမးလိုက္သည္။ စိမ္းက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ငါတို႔ ရင္းႏွီးခဲ့မွာပါ..."
"ငါတို႔...."
စိမ္းဘာမွထပ္မေျပာဘဲထြက္သြားေတာ့ သူလည္းထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္မသိေသာ အစိုင္းအခဲမ်ားစြာႏွင့္။
ည......
ပုံမွန္ထက္ ပိုေအးစက္မည္ထင္သည္....
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ဆီေမာင္ရင္တို႔ေရာက္ေနၿပီ ၾကာျဖဴကလည္း လူေလးတို႔ကိုေစာင့္ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္ သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ေဆးဖက္႐ြက္ႀကီးခဲၿပီး ဦးလုံထန္းေမးလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က....
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ရွင္းတယ္ ဦးေလးဆႏၵေၾကာင့္ ဒီခရီးကိုလာခဲ့တယ္ ၾကာျဖဴနဲ႔ေတြ႕ခြင့္ရမယ္ဆို ဦးေလးေျပာခဲ့တဲ့အျပစ္ဆိုတာ ေဆးေၾကာေပးခ်င္တယ္"
ေျပာရင္းေကာင္းကင္က ကိုယ္ႏွင့္မကြာသိမ္းထားသည့္ ဦးေလးျဖစ္သူ၏စာ႐ြက္ေဟာင္းေလးကို အသာဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
သား....
ၾကာျဖဴဆီသြားေပးပါ... မျဖစ္မေနသြားေပးပါ မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္၇ႏွစ္ဘဝထိက်ိန္စာသင့္မယ့္အေရးမို႔ ၾကာျဖဴကိုေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး အျပစ္ေတြေဆးေၾကာေပးပါ
ဒါေပမယ့္. ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေရာက္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အားလုံးထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါေစ...
မဟုတ္ရင္မင္းပါဒုကၡေတြ႕လိမ့္မယ္
မိုးျမင့္
"မ်ိဳး႐ိုးခုႏွစ္ဆက္ထိေတာင္ က်ိန္စာသင့္မယ္တဲ့ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ..."
ေကာင္းကင္က စိတ္မသက္သာဟန္ျဖင့္ သူတို႔ၾကား႐ုံေလးတိုးတိတ္စြာဆိုလိုက္၏။ နက္ရႈိင္းကမီးေတာက္ထဲ ထင္းစတစ္ခုကို ေကာက္ထည့္လိုက္ၿပီး...
"ကြၽန္ေတာ္ကဒယ္ဒီ့အတြက္ ဒီခရီးကိုလာခဲ့တာမဟုတ္ဘူး မာမီ့အတြက္ပါ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာထက္ သူနဲ႔အရင္ေတြ႕ဖို႔ကအေရးႀကီးပါတယ္.."
"အဲ့ဒီအၿငိဳးေတြက ေမာင္ရင့္ကိုပိုဒုကၡေရာက္ေစလိမ့္မယ္"
ဦးလုံထန္းသတိေပးစကားကို နက္ရႈိင္းက ခပ္မဲ့မဲ့အၿပဳံးႏွင့္သာတုန႔္ျပန္လိုက္သည္။ ဈာန္က
"ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ၾကာျဖဴဒ႑ာရီနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့အေျဖတစ္ခုကို သိခ်င္႐ုံသပ္သပ္ပါပဲ "
"ခင္ဗ်ားကအမိုက္မဲဆုံးေနမွာဈာန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ဒီထိေရာက္လာတယ္"
ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ ဈာန္ကၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ဒါေပမယ့္တန္ပါတယ္ လူတိုင္းက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု႐ူးသြပ္ၾကတာပဲေလ ကိုယ့္ဘဝမွာေတာ့ ၾကာျဖဴဟာ ၿပီးသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ေမ့လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ အခမ္းနားဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့မွာပါ.."
"ဟုတ္ပါၿပီ ဒါနဲ႔ ေစတန္ ကမာၻ စိမ္း မို႔ မင္းတို႔ကငါနဲ႔အေၾကာင္းပါၿပီး ဒီခရီးကိုလာခဲ့ရတယ္ တကယ္လို႔ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္လို႔ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျပန္ထြက္လာဖို႔က ရာႏူန္းျပည့္ေသခ်ာခ်င္မွ ေသခ်ာမယ္ မင္းတို႔တစ္ခုခုထိခိုက္သြားရင္ ငါ့ကိုငါခြင့္လြတ္မွာမဟုတ္ဘူး ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားေစခ်င္တယ္ ငါ့ဆႏၵကေတာ့အထဲထိလိုက္မဝင္ဘဲ ငါ့ကိုဒီမွာပဲေစာင့္ေစခ်င္တယ္"
"ဒီအထိေရာက္လာၿပီးမွ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ထဲအေရာက္မသြားဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ပိုမိုက္မဲရာမက်ဘူးလား.."
ကမာၻစကားကလည္း မွန္ေနသည္။ ဒီေရာက္ဖို႔ အခက္အခဲေပါင္းစုံ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးမွ ဂိတ္ဝမွာတင္ ေစာင့္ေနဖို႔ဆိုတာသိပ္ေတာ့ယုတၱိမတန္။
"ငါကေတာ့ ဒီခရီးကိုမင္းေၾကာင့္လာရတယ္လို႔ မထင္ဘူး ေကာင္းကင္ ငါတို႔လာကိုလာရမယ့္ အေၾကာင္းကံရွိေနတယ္လို႔ပဲျမင္တယ္ ငါတို႔ဆိုတာက ငါရယ္စိမ္းရယ္ကို ေျပာတာပိုမွန္မယ္ထင္တယ္"
အားလုံးအၾကည့္က ေစတန္ထံေရာက္သြား၏။ စိမ္းကေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ရွိေနဆဲ...
"အိပ္မက္ေတြ ထူးဆန္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ဒါေတြကဒီပုံျပင္မွာ ငါတို႔အရင္ကပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာလို႔ပဲငါျမင္တယ္ .."
"ေစတန္ေျပာတာ ကိုယ္ေထာက္ခံတယ္.."
ဈာန္က သဘာဝလြန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပီပီ ဒါကိုယုံၾကည္လက္ခံသည္။ ေစတန္ဆက္ၿပီးေတာ့
"ငါကေနာက္ျပန္လွည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ၾကာျဖဴကခြင့္ျပဳလိမ့္မယ္မထင္ဘူး သူပဲငါ့ကို ဒီေခၚခဲ့တယ္လို႔ငါထင္တယ္.."
"ဟုတ္တယ္ တစ္ခုခုျပန္ေပးဆပ္ဖို႔အတြက္ေပါ့ က်ိန္စာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
စိမ္းကၿငိမ္သက္ေနရင္းမွ တစ္ေယာက္တည္းေရ႐ြတ္ေနသလို ဆိုလိုက္၏။ မို႔ကေတာ့ဘာမွမေျပာ။
သူမအေနႏွင့္ေတာ့ ဒ႑ာရီကိုစိတ္ဝင္စားလြန္း၍ မဟုတ္သလို ဒီခရီးကိုစြန႔္စားလိုစိတ္ႏွင့္ လာခ်င္လြန္း၍လည္း မဟုတ္ပါ။ အိမ္ႏွင့္မေျပလည္ခ်ိန္မို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီေလာက္ပါပဲ ….
အခုခ်ိန္မွာသူမအတြက္ ဒီခရီးသည္ပို၍အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့သည္က ခ်စ္ေသာဈာန္တစ္ေယာက္ရွိေနသည္ မဟုတ္လား...
အႏၲာရယ္လည္း သူမနားမလည္ပါ။ က်ိန္စာလည္းမေၾကာက္ပါ။ ဈာန႔္ကိုသာ ဆုံး႐ူံးရမွာ ေသေလာက္ေအာင္စိုးရိမ္ပါသည္။
ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မို႔လက္မလြတ္ဘူးဆိုတာ...
"ခရာကေတာ့ ဘယ္သူကိုမွမသြားေစခ်င္ဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဲ့ဒီေၾကာက္စရာၿမိဳ႕မွာမေနခဲ့ေစခ်င္လို႔ပါ က်န္ခဲ့ရမွာစိုးရိမ္တယ္"
တစ္ခ်ိန္လုံး သူမ်ားေျပာသမွ်ၿငိမ္နားေထာင္ေနခဲ့သည့္ခရာက ႐ုတ္တရက္ထဆိုလိုက္ေတာ့ အားလုံးအံ့ၾသသင့္သြားၾက၏။
ခရာက သူမကိုဝိုင္းၾကည့္ေနသည့္မ်က္ဝန္းတို႔ကို ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္ရင္း ေလသံယဲ့ယဲ့ေလးျဖင့္
"ခရာ...အိပ္ခ်င္ေနၿပီမို႔ အိပ္ေတာ့မယ္"
ခရာထြက္သြားေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိ၏။ ခရာသည္သူတို႔စကားဝိုင္းတိုင္း တစ္ခါမွဝင္မေျပာခဲ့သလို ေျပာစရာလည္းသူမေလးမွာ မရွိခဲ့ပါ။
အခု႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည့္ စကားကလည္းထူးဆန္းလွ၏။ သူမဘာအဓိပၸာယ္ႏွင့္ ေျပာသြားပါလိမ့္...
"ကိုယ္လည္း အိပ္ေတာ့မယ္"
ေစတန္ကပါထြက္သြားေတာ့ သူတို႔အားလုံးလည္း စကားဝိုင္းကိုသိမ္းကာ ကိုယ္စီအိပ္ရာဝင္ၾကေတာ့သည္။
ညသည္ကိုယ္စီတိတ္ဆိတ္ေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္..
ဝင္းျဖာေနေသာလရိပ္ေအာက္မွ ေရကန္ႀကီးသည္မႏွစ္ၿမိဳစရာအတိႏွင့္ လွပေနခဲ့၏။ ေလတိုက္တိုင္း ကန္ေရျပင္၏လူပ္ခတ္သံတို႔က တစ္စုံတစ္ရာေခၚေနသကဲ့သို႔.......
။............ ................... ...................... ။
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
