Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၁၂)
ဝမ္းေျမာက္လြန္းစြာေျပးဆြဲမိသည့္ ခရာ၏လက္အစုံအား နက္႐ိူင္းေျမသည္ ၾကမ္းတမ္းစြာဖယ္ထုတ္လိုက္ပုံကို အထင္းသားေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ သူတို႔တအံ့တၾသ ျဖစ္မိသည္။
ခရာအေပၚျဖစ္တည္ေသာနက္႐ိူင္းေျမ၏မလိုလားသည့္အျပဳအမႈတို႔က အရွင္းသားပင္ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ဈာန္သက္ျပင္းခ်မိသည္။
ျဖဴစင္လြန္းသည့္ခရာကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလူဒီေလာက္ေတာင္ခါးသီးေနပါလိမ့္.....
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေမာင္ႏွမလား ကိုဈာန္"
ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ဝင္တစားေမးလာသူက မို႔။ သူေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီး
"ကိုယ္လည္းမသိဘူး..."
"တမ်ိဳးပဲေနာ္...."
သူမ၏ဆိုလိုရင္းကိုနားလည္မိသျဖင့္ ဈာန္ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးမိသည္။ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕တြင္ပင္ ခရာကို အရွက္ရေစသည့္ ဒီအျဖစ္အတြက္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါရဲ႕.။
ထို႔ေနာက္နက္႐ိူင္းေျမအနားေရာက္လာသျဖင့္ မို႔က တစ္စုံတစ္ရာေမးဟန္ျပဳၿပီးမွ စကားကိုရပ္လိုက္သည္။ နက္႐ိူင္းေျမက သူတို႔ကိုတစ္ခ်က္အကဲခတ္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ခ်င္တဲ့ဧည့္သည္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ခဏနားပါဦး ခင္ဗ်ားခုမွျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာေနမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး"
ဈာန္စကားအဆုံး နက္ရွိူင္းေျမက လြတ္သည့္ခုံတစ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း.
"ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုျမင္ဖူးသလိုပဲ"
ခုမွသူ႔ကိုေသခ်ာၾကည့္မိဟန္ျဖင့္ နက္ရွိူင္းေျမက ဇေဝဇဝါျဖင့္ဆိုေတာ့ သူေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆုံဖူးပါတယ္ ထားဝယ္မွာ ခရာေပ်ာက္သြားတုန္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီးေခၚထားတယ္ မနက္ေရာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုလိုက္ရွာဖို႔ ကမ္းေျခအလာမွာပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ဆုံခဲ့တာပဲ"
သူ႔စကားေၾကာင့္ နက္ရွိူင္းေျမက မွတ္မိသြားဟန္ျဖင့္
"ေအာ္ သိၿပီ ကိစၥက...."
"အရင္ဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္မိတ္ဆက္ပါရေစ
ကြၽန္ေတာ္က ဈာန္ညပါ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့ "
"စာေရးဆရာဈာန္ အင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥကဘာမ်ားပါလိမ့္..."
"ဟုတ္ပါၿပီ လိုရင္းေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆီက သဘာဝလြန္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ၾကားခဲ့ရၿပီး ဒီကိုေရာက္လာခဲ့တာပဲ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္း
ေခါင္းစဥ္က ၾကာျဖဴတဲ့..."
"ဘာ...."
ၾကာျဖဴဆိုသည့္နာမည္က သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား လႈပ္ခတ္လိုက္ပါလိမ့္။ နက္ရွိူင္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာၿပီး
"ၾကာျဖဴဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကာျဖဴရွာပုံေတာ္အတြက္ ဒီကိုေရာက္လာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား"
သူမေျဖ...။ ၿငိမ္သက္ေနဆဲမို႔ ဈာန္ကပဲ စကားကိုဆက္ၿပီး
"ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြလည္း ၾကာျဖဴေနာက္ လိုက္လာခဲ့တာပါ သူကေကာင္းကင္တဲ့ ဦးမိုးျမင့္နဲ႔တူဝရီးေတာ္စပ္တယ္"
"ဦးမိုးျမင့္..."
နက္ရွိူင္းေျမက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး စဥ္းစားဟန္ျပဳေနစဥ္ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေကာင္းကင္က
"ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္က ဦးမိုးျမင့္ရဲ႕တူပါ ကိုနက္ရွိူင္းေျမ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးကိုမသိရင္ေတာင္ ရင္းႏွီးမွာပါ ဦးမင္းသန႔္ရွိူင္း ဦးမိုးျမင့္ ဦးဥကၡာဆိုတာ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ၿပီးေတာ့ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ပဲ တၿပိဳင္နက္တည္း ေသဆုံးသြားခဲ့တယ္ေလ"
ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ နက္ရွိူင္းေျမမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္ကို ေကာင္းကင္မသိကြၽမ္းျပဳလိုက္ၿပီး
"ဦးေလးေသေတာ့ ေျမပုံတစ္ခ်ပ္နဲ႔အတူ ၾကာျဖဴဇာတ္လမ္းေလးက်န္ခဲ့တယ္ ဦးေလးရဲ႕ဆႏၵအရ ကြၽန္ေတာ္ဒီခရီးကို ထြက္လာခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဒီဇာတ္လမ္းကို စိတ္ဝင္စားၿပီး အတူလိုက္လာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့..."
ေကာင္းကင္က ဒီခရီးထြက္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရွင္းျပၿပီး မို႔ႏွင့္စိမ္းကို နက္ရွိူင္းေျမႏွင့္ပါ တစ္ခါတည္း မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအခါမွ နက္ရွိူင္းေျမသည္ စိမ္းကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ဝင္းလဲ့ေသာ အသားအရည္ႏွင့္ လြန္စြာလွေသာမိန္းကေလး
ႏူတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံေလးၿပဳံးလိုက္သည့္ အၿပဳံးတို႔က သာမာန္ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ လွဲၿပိဳသြားႏိုင္သည္အထိ စြဲမက္ဖြယ္အတိႏွင့္။
႐ႊန္းလက္ေသာမ်က္ဝန္းတို႔က ညႇိဳ႕အားအျပည့္ႏွင့္....
ဒ႑ာရီစိမ္းတဲ့....
ထူးျခားလွပေသာနာမည္ႏွင့္အတူ သူမကို သူ႔ထူးထူးျခားျခား သတိျပဳမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါကမိန္းမလွတစ္ေယာက္ႏွင့္ဆုံရလို႔ သာမာန္ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ ရင္ခုန္မိသည့္ပုံစံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ...။
"ကိုနက္ရွိူင္းေျမဆီမွာေရာ ေျမပုံတစ္ခုရွိမယ္ထင္တယ္"
သူသည္ ဈာန္ဆိုသည့္စာေရးဆရာအသံၾကားမွ သတိဝင္လာၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သတိျပဳေနမိသည့္ကိုယ့္အျဖစ္ကို က်ိတ္ၿပီး ေဒါသထြက္မိသည္။ သူအသာအယာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး....
"ရွိပါတယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ခဏေလာက္ျပပါလား ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ဆီရွိေနတဲ့ေျမပုံေတြက မတူညီဘဲ ကြဲျပားေနတဲ့အတြက္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေတာ့ ဆက္စပ္မႈေတာ့ ရွိႏိုင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ကိုဈာန္ဆီမွာရွိတဲ့ေျမပုံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာရွိတဲ့ေျမပုံလည္းမတူဘူး ဒီကြၽန္းထိေလာက္ပဲအၫႊန္းေတြတူၿပီး နည္းနည္းျခားနားေနတယ္ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ျခားနားမူေတြက ေျမပုံသုံးပုံစပ္လိုက္တဲ့ခါ အေျဖတစ္ခု ထြက္လာႏိုင္တယ္"
ဈာန္ႏွင့္ေကာင္းကင္က သူတို႔ဆီမွာရွိသည့္ေျမပုံကိုထုတ္ၿပီး ႏိူင္းယွဥ္ၿပီးဆိုေတာ့ နက္ရွိူင္းေျမစိတ္ဝင္စားစြာပင္ နားေထာင္ၿပီး သူ႔ဆီကေျမပုံတစ္ခုကို အသာအယာပင္ ထုတ္ျပလိုက္သည္။
မတူညီကြဲျပားသည့္ ေျမပုံသုံးခုဆုံလိုက္သည့္အခါ ေသခ်ာေသာလမ္းၫႊန္တစ္ခု ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ဈာန္ကေက်နပ္စြာပင္ ၿပဳံးလိုက္ရင္း...
"ဟုတ္တယ္ ေျမပုံသုံးခုေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ ဒီေနရာကအၫႊန္းတစ္ခုပဲ ကြၽန္းတစ္ခုခုျဖစ္ပုံရမယ္ ၿပီးေတာ့ ဒီကြၽန္းကေနခြဲထြက္သြားတဲ့အမွတ္က တစ္ေနရာကိုကိုယ္စားျပဳပုံရတယ္ ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာကိုအေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့ရင္ အေျဖတစ္ခုေတာ့ ထြက္လာမွာပါ"
ဈာန္ေထာက္ျပရာေနရာကို သူတို႔အားလုံး စိတ္ဝင္စားစြာပင္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ေကာင္းကင္ႏွင့္နက္ရွိူင္းေျမက အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ေခတၱာၿငိမ္သက္ေနစဥ္..
တစ္စုံတရာကိုသိလိုဟန္ျဖင့္ စိမ္းက စကားဆိုလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ကိုနက္ရွိူင္းေျမက ၾကာျဖဴကို ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ရွာေဖြဖို႔ေရာက္လာခဲ့သလဲဟင္"
စိမ္းအေမးေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းလိုပင္ နက္ရွိူင္းေျမမ်က္ႏွာက တင္းခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။
အံႀကိတ္မိသလားပင္.... မသဲကြဲ။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သူ႔ႏူတ္ကစကားထြက္မလာ။
နက္ရွိူင္းေျမပုံစံေၾကာင့္ စိမ္းကပါးနပ္သူပီပီ အလိုက္တသိျဖင့္
"ဟို ေျဖဖို႔အဆင္မေျပဘူးဆိုလည္း ရပါတယ္ေနာ္ စိမ္းကဒီလိုပဲသိခ်င္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ ျပသနာမရွိပါဘူး"
"ရည္႐ြယ္ခ်က္ခ်င္းတူခ်င္မွတူပါလိမ့္မယ္ ဒါေပမယ့္ကိုယ္တို႔အားလုံးရဲ႕ဦးတည္ခ်က္က ၾကာျဖဴကိုရွာေတြ႕ဖို႔ပဲမဟုတ္လား ဒါဆိုရင္ ခရီးအတူေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္"
နက္ရွိူင္းေျမလိမ္မာပါးနပ္စြာပင္ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က ေထာက္ခံဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ရင္း
"မွန္တယ္ အဓိကၾကာျဖဴကိုရွာေတြ႕ဖို႔ပဲေလ ဒီေတာ့ကိုယ္တို႔ေတြခရီးအတူ ပူးေပါင္းလို႔ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား "
"သိပ္ျဖစ္တာေပါ့ "
နက္ရွိူင္းေျမလိုလားစြာပင္ ဆိုလိုက္ေတာ့ သူတို႔ခဏတြင္းခ်င္းပင္ ရင္းႏွီးသြားေတာ့သည္။ ဈာန္က တစ္စုံတရာကို ေတြးမိလိုက္ဟန္ႏွင့္...
"ကိုယ္တို႔ေတြ ခုလိုရင္းႏွီးေတြ႕ဆုံတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ညက်ရင္dinnerပြဲေလးလုပ္ရင္ မေကာင္းဘူးလာ"
"ဟာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ဟိုမွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေစတန္နဲ႔ကမာၻနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးရမွာနဲ႔အေတာ္ပဲ dinnerပြဲ ေလးလုပ္ေတာ့ ပိုရင္းႏွီးသြားၾကတာေပါ့."
"စိမ္းတို႔ကလူမ်ားတယ္ဆိုေတာ့ ေနရာကို စိမ္းတို႔တည္းခိုအိမ္မွာပဲက်င္းပတာ ပိုအဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္ေနာ္"
ေကာင္းကင္စကားကို စိမ္းက ဝင္ျဖည့္လိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္သက္ေနသည့္ မို႔က သူမသိလိုသည့္အရာကို မေအာင့္အီးႏိုင္ဘဲ ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"ဒါနဲ႔ မိုးနတ္ခရာနဲ႔ကိုနက္ရႈိင္းေျမက ဘာေတာ္လဲဟင္ "
မို႔စကားအဆုံး နက္ရွိူင္းေျမမ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ႔ပ်က္သြားသည္ကို သူတို႔သတိထားလိုက္မိသည္။ ႏူတ္ခမ္းမွအၿပဳံးအခ်ိဳ႕သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာသည္တင္းမာသြားသေယာင္...
"ကိုယ္တို႔သိကြၽမ္းမူမွာ မိုးနတ္ခရာအေၾကာင္းမပါရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္ သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကိုယ္ဘာမွေျပာလိုစိတ္မရွိဘူး"
စကားတို႔သည္ပင္ ေအးစက္စက္ႏွင့္။ ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားသည္ နက္ရွိူင္းေျမ၏အျပဳအမူတို႔က သူတို႔ကိုအံ့ၾသသင့္ေစသည္မွာ အမွန္ပင္...။
ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ စကားဝိုင္းေလးက ၿပီးဆုံးသြားခဲ့သည္။ တည္းခိုရာေနရာဆီသို႔ အျပန္လမ္းတြင္ ကိုယ္စီအေတြးမ်ားႏွင့္....
ဈာန္ကသဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ဝမ္းနည္းဟန္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာထိုင္ေနသည့္ ေကာင္မေလးထံေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
သူ႔ေျခသံေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ဝန္းတို႔တြင္ ခုထိမ်က္ရည္စေတြႏွင့္...
ႀကိဳးစားၿပဳံးလိုက္သည့္ အၿပဳံးတို႔ပင္ မခ်ိမရိႏွင့္...
"ျပန္ေတာ့မလားအစ္ကို"
"ဟုတ္တယ္ ညက်ရင္dinnerရွိတယ္ နက္ရွိူင္းေျမနဲ႔အတူလာခဲ့ေနာ္ ခရာ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ကိုကိုေခၚရင္ေတာ့ ခရာလာျဖစ္မွာပါ"
ေခါင္းေလးညိတ္ရင္း သူမမဝံ့မရဲဆိုရွာေတာ့ သူအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သနားစရာမ်က္ႏွာေလးကို ဆက္မၾကည့္ရက္ေတာ့သျဖင့္ သူႏူတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား နက္ရွိူင္းေျမ မင္းအေပၚဒီေလာက္ခါးသီးေနပါလိမ့္ ကေလးရယ္...
သူသက္ျပင္းေတြသာ ထပ္ခါထပ္ခါ ခ်မိရင္းႏွင့္....။
ခရာ့ဆီေလွ်ာက္သြားကတည္းက ဈာန႔္ေက်ာျပင္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသူက မို႔။
အလိုမက်ျခင္းေတြက ဘာေၾကာင့္မို႔ရင္ထဲ တိုးေဝွ႔လာသည္ကို သူမကိုယ္တိုင္ နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သက္ျပင္းေတြ ရွိူက္ေနမိေတာ့သည္။ အခါခါသက္ျပင္းခ်ေနေသာ မို႔ေၾကာင့္ စိမ္းက
"ဘာျဖစ္လို႔လဲမို႔......."
"ဟင့္အင္း....ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
သို႔ေသာ္မို႔ပုံစံက တစ္စုံတစ္ရာကို ႐ူပ္ေထြးေနဟန္။ စိမ္းဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့ည္။
ေကာင္းကင္ကေတာ့ ဘာေတြအေတြးဝင္ေနသည္ မသိပါ။ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ရွိေနေတာ့၏။
သို႔ႏွင့္........
ည.......
ဝင္းျဖာေနေသာ လေရာင္ေအာက္မွ မီးပုံႀကီးတစ္ခု ။ ေဘးတြင္ေတာ့ စားစရာေသာက္စရာအစုံႏွင့္ စားပြဲခုံမ်ား ။ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၿပီးသည့္ေနာက္ လူငယ္ပီပီ သူတို႔အားလုံးတခဏခ်င္းပင္ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ပါသည္။
ေရာက္တက္ရာရာေျပာေနရင္းမွ ဈာန္သည္နက္ရႈိင္းေျမႏွင့္အတူ ခရာမပါလာသည္ကို သတိျပဳမိေတာ့..
"ခရာကိုမေခၚခဲ့ဘူးလာ နက္ရႈိင္း"
နက္ရွိူင္းမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး
"ဟုတ္တယ္ သူကလူအမ်ားႀကီးနဲ႔မေနဖူးေတာ့ အဆင္မေျပတာေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ နည္းနည္းတုံးတယ္ ေျပာဆိုရအဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး ၿပီးေတာ့
ကိုယ္သူေၾကာင့္ စိတ္႐ူပ္မခံခ်င္ဘူး"
သူ႔စကားက ခရာ့ကိုခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ႏွင့္။ ဈာန္သည္ စိတ္ထဲတြင္ခရာ့အတြက္ မခံသာပင္ ျဖစ္မိသည္။
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူလည္းလူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ ခ်န္ထားတာ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ"
"ဟုတ္တယ္ ဒီdinnerမွာခရာရွိသင့္တယ္ ခရာ့ကိုေဘးဖယ္ရေလာက္တဲ့ အဆင္မေျပမူေတြ ခင္ဗ်ားမွာရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္ နက္ရွိူင္း ဒါေပမယ့္ဒါကကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ဘူးေလ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ဒီdinnerမွာ
ကိုယ္ေတြ႕ဖို႔ဆႏၵအရွိဆုံးက ခရာျဖစ္ေနခဲ့တယ္"
႐ုတ္တရက္ဆိုလိုက္သူက ေစတန္။ ေစတန္စကားက အေႏွာင့္အသြားမလြတ္။ စိမ္းမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားရွာသည္။
ဈာန္က မ်က္ေမွာင္ကုပ္မိေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာ။ နက္ရွိူင္းက ေစတန္ႏွင့္ဈာန္ကို ခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္းမွ ခနဲ႔သဲ့သဲ့ၿပဳံးလိုက္ကာ
"သေဘာပါ သူ႔ကိုလာေစခ်င္တယ္ သူကလည္းလာခ်င္တယ္ဆိုရင္ သြားေခၚလိုက္လို႔ရပါတယ္ ျပသာနာမရွိပါဘူး ကိုယ္ကေတာ့သူ႔ကိုသြားမေခၚႏိုင္ဘူး"
"ဟုတ္ၿပီေလ ဒါဆိုကိုယ္သြားေခၚမယ္ ညေနကသူ႔ကိုလာဖို႔ ကိုယ္ေသခ်ာဖိတ္ခဲ့တယ္ "
ဈာန္က တုန႔္ျပန္စကားပင္မေစာင့္ဘဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဈာန႔္ေက်ာျပင္ကို ေငးခနဲ႔စိုက္ၾကည့္ရင္း မို႔ကအလိုမက်စြာပင္ ႏူတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားမိသည္။
"ဘာလို႔ဈာန္က ခရာ့ကိုဒီေလာက္အေလးထားေနရသလဲ ဘာလို႔လဲ"
ထိုစကားက သူမရင္ထဲတြင္ပဲ့တင္ေနလ်က္။ သူမ၏ အလိုမက်ျခင္းအတြက္ သူမကိုယ္တိုင္လည္း နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ေသခ်ာသည္က....
ရွင္းသန႔္တည္ၾကည္ေသာဈာန္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပင္ သူမရင္သည္ထိရွခဲ့ပါရဲ႕...
"ကဲ... ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ေသာက္စရာရွိတာေသာက္ စားစရာရွိတာ ဆက္စားရေအာင္ "
ကမာၻက ၿငိမ္သက္သေယာင္ျဖစ္သြားသည့္ အေျခအေနကို ထိန္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ dinnerဝိုင္းေလးက ပိုအသက္ဝင္လာေတာ့သည္။ ေကာင္းကင္က အရွိန္ေလးရလာေတာ့...
"ကဲၾကာျဖဴေရ.. ဘယ္ေလာက္ထိလွ်ိဳဝွက္ႏိုင္မွာလဲ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ "
"မေတြ႕မခ်င္းလည္း ရွာရမွာပဲေလ"
နက္ရွိူင္းစကားက ပုံမွန္ထက္ ေအးစက္ေနသေယာင္။ ကမာၻက တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္...
"တကယ္လို႔ ၾကာျဖဴကို ရွာေတြ႕ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့ ဘာလုပ္ၾကမယ္ စိတ္ကူးလဲ "
ကမာၻစကားအဆုံး အားလုံးတိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။ မို႔ကလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္....
"ဟုတ္တယ္ကိုဈာန္က သူ႔ဝါသနာအတိုင္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးမယ္ ဒါသူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ ဒါဆို ေကာင္းကင္နဲ႔နက္ရွိူင္းကေရာ"
"ငါေတာ့ ဘာမွလုပ္မယ္စိတ္ကူးမရွိပါဘူး ဒီထူးဆန္းတဲ့ ေသျခင္းတရားေနာက္က အေၾကာင္းရင္းပဲသိခ်င္တာ ၿပီးေတာ့ဒါက်ိန္စာတစ္ခုဆို ဒါကို ျဖည္ေပးခဲ့ခ်င္တယ္ ဒီေလာက္ပဲ"
ေကာင္းကင္စကားက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းပင္။ နက္ရွိူင္းက ဘာမွမေျပာေသး။ ထိုစဥ္ ဈာန္ႏွင့္အတူခရာပါေရာက္လာသျဖင့္ စကားကရပ္တန႔္သြားသည္။ ဈာန္ကခရာကို႔ စိမ္းေဘးတြင္ ေနရာခ်လိုက္ၿပီး
"ဘာေတြ စကားေကာင္းေနၾကပါလိမ့္..."
"ၾကာျဖဴကိုေတြ႕ခဲ့ရင္ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲဆိုတာ ကာယရွင္ေတြကို ေမးၾကည့္တာပါ ကိုဈာန္ကဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရ႐ုံပဲ မဟုတ္လား"
မို႔စကားအဆုံး ဈာန္တစ္ခ်က္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလးနက္စြာပင္
"ဒါကဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ထက္ကို ပိုေလးနက္တယ္ ၾကာျဖဴကကိုယ္ေရးမယ့္ သာမာန္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ မဟုတ္ဘူး မို႔..."
"ဟုတ္လား ဒါဆိုဘာအတြက္က်န္ေသးလဲ"
မို႔အပါအဝင္ အားလုံးကပါ စိတ္ဝင္စားေနဟန္ျပဳေတာ့ ဈာန္က ေလးနက္ေသာ သူ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကို ေျပာလိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရတစ္ခြက္ငဲ့ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ
"ေျမပုံနဲ႔အတူခ်န္ထားတဲ့ စာထဲကပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုတာက သိပ္စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းခဲ့တယ္ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီနာမည္နဲ႔ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ေရွးေဟာင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုယ္ဖတ္ခဲ့မိတယ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာခန႔္က က်ိန္စာသင့္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုအေၾကာင္း ေရးထားတယ္ ဒါကဘယ္သူမွ သက္ေသမျပႏိုင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္တစ္ပုဒ္နဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္ခဲ့တယ္ "
"ထူးဆန္းတယ္ေနာ္ ဒါေပမယ့္စိမ္းတို႔ရတဲ့စာထဲက ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ကိုဈာန္ဖတ္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီစာအုပ္ထဲကၿမိဳ႕ေတာ္က နာမည္တူတယ္ဆိုရင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလာ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ႏွစ္သုံးရာဆိုတာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ၿပီေလ ၾကာျဖဴဆိုတာ စိမ္းတို႔သိတဲ့ပုံအရဆို အသက္ရွင္ေနႏိုင္တဲ့ အသက္အ႐ြယ္ပဲရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေျပာထားတဲ့ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕တည္ေနရာက ကိုယ္တို႔ေတြခုသြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔တူေနတယ္ ဒါဟာ သာမာန္တိုက္ဆိုင္မူဆိုရင္ေတာ့ သိပ္အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေနၿပီ "
"အဲ့ဒီစာအုပ္ကို ဘယ္ကေနရသလဲ"
"စာအုပ္က အေတာ္ၾကာေနၿပီ ေဟာင္းလည္းေဟာင္းေနၿပီ စိမ္း ဘယ္သူလက္ေဆာင္ေပးလည္း ကိုယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး အဲ့ဒီစာအုပ္ကိုေရးခဲ့သူက ပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္တဲ့"
"ပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္"
ေကာင္းကင္ကသံေယာင္လိုက္ေတာ့ ဈာန္ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး...
"ဟုတ္တယ္ သူက ဒီလိုဒ႑ာရီပုံျပင္ေတြေနာက္လိုက္ၿပီး စြန႔္စားသြားလာေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းသုေတသနပညာရွင္ တစ္ေယာက္လို႔သိရတယ္ သူ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေဟာင္းအေၾကာင္း ဒ႑ာရီလိုလိုပုံျပင္လိုလို ၾကားသိခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္တည္ရွိတဲ့ကြၽန္းကို ႏွစ္ခ်ီၿပီးရွာေဖြခဲ့တယ္ ေနာက္ဆုံးကြၽန္းကိုရွာေတြ႕ခဲ့တယ္ "
"စိတ္ဝင္စားစရာပါလား..."
"အမွန္ပဲေကာင္းကင္ ဒါေပမယ့္ သူၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူေရာက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ကြၽန္းက တကယ့္ေျမပုံေပၚမရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္သူမွသူ႔ကို မယုံၾကည္ၾကဘူး အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုထင္ျမင္ၾကတယ္ ဒါနဲ႔ သူဟာဒါကိုသက္ေသျပဖို႔ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုရွာဖို႔ ျပန္ထြက္သြားတာ အခုထိတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္တဲ့ "
"ဟင္ အာ့ဒါဆိုသူဘာျဖစ္သြားလဲ အသက္ရွင္ေသးရဲ႕လား မသိဘူးေနာ္"
မို႔ကအထိတ္တလန႔္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ဈာန္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး
"ကိုယ္လည္းမသိဘူး ဒီေန႔ထိေတာ့ သူေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးနီးရွိခဲ့ၿပီ"
"ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာေရးထားတဲ့ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္အေၾကာင္း ေျပာျပလို႔ရမလား"
တစ္ခ်ိန္လုံး ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနသည့္ေစတန္က စိတ္ဝင္စားစြာပင္ ဆိုလိုက္သည္။ ဈာန္က
သူဖတ္လိုက္သည့္စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႕ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ကမာၻ ဈာန္ေျပာေနသမွ်ကို နားေထာင္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ေတြးေနၿပီး
"အင္း.... ဇာတ္လမ္းက စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္နဲ႔ တူေနတယ္ ႏွစ္သုံးရာခန႔္ကအျဖစ္အပ်က္ ဆိုေတာ့ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္လည္း မသိႏိုင္ဘူး ခင္ဗ်ားေရာဘယ္လိုထင္မိလဲ ဈာန္"
"ကြၽန္ေတာ္ မသုံးသပ္တတ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ တစ္ခုထူးဆန္းတာက အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းထဲက မင္းသမီးရဲ႕ နာမည္ကလည္းၾကာျဖဴတဲ့..."
"ဟင္"
သူတို႔အားလုံးအံ့ၾသျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္သြား ရသည္။ တစ္ခ်ိန္လုံး နားေထာင္သမားသပ္သပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ နက္ရွိူင္းကအလိုမက်စြာ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ လိုက္ၿပီး
"ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ ၾကာျဖဴက လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က သက္ရွိထင္ရွားရွိခဲ့တယ္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ပုံျပင္ကႏွစ္သုံးရာၾကာခဲ့ၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီေလ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္မသုံးသပ္တတ္ဘူး ဒီ႐ူပ္ေထြးေနတဲ့အရာေတြေျဖရွင္းဖို႔က ၾကာျဖဴကိုေတြ႕ေအာင္ရွာႏိုင္ဖို႔ပဲလိုတယ္ "
"အကယ္၍မ်ားၾကာျဖဴကို ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေရာ "
ကမာၻကဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ နက္ရွိူင္းမ်က္ႏွာ တင္းခနဲ႔ျဖစ္သြားၿပီး...
"မေတြ႕လို႔မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕ရမယ္"
နက္ရွိူင္းအသံက ခက္ထန္သေယာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ စိမ္း မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ႕ရင္း
"ဘာလို႔မေတြ႕လို႔မျဖစ္ရသလဲဟင္ ေတြ႕ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလို႔လဲ"
"ေသြးေႂကြးေတြဆပ္ရမယ္ က်ဳပ္လက္နဲ႔ကိုယ္တိုင္သူ႔ကိုသတ္မယ္ "
ထိုစကားကို သူမထိန္းႏိုင္ဘဲ လြတ္ခနဲ႔ေျပာလိုက္မိသည္။ သူ႔စကားေတြက တကယ့္ကိုနာနာက်ဥ္းက်ဥ္းပင္...
ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္စကားေၾကာင့္ စိမ္းအံ့ၾသမွင္သက္သြားသလို အားလုံးလည္း အံ့ၾသစြာတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ၿငိမ္သက္သြားသည့္အေနအထားကို ေကာင္းကင္ကဝင္ထိန္းလိုက္သည္။
"ကဲ စကားေတြေကာင္းေနတာနဲ႔ အစားအေသာက္ေတြေအးကုန္ၿပီ အရင္စားၾကပါဦး..."
ထို႔ေနာက္စားစရာေတြ စားေနသည့္တိုင္ အားလုံးက အေတြးကိုယ္စီႏွင့္။ ေစတန္က တစ္ခ်ိန္လုံးမ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ခရာမ်က္ႏွာ လွလွေလးကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။
နက္ရွိူင္းရဲ႕စကားအဆုံးမွာ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္ဟန္ျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ သူမေလးရဲ႕ႏူတ္ခမ္းေတြ တဆက္ဆက္ တုန္ယင္ေနပါလိမ့္.....
"ခရာ စားေလ အားမနာနဲ႔ ..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ခရာ့အသံကတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ တစ္ခ်ိန္လုံး ခရာကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ ေစတန္အၾကည့္ေတြကို သတိထားမိသူက ဈာန္...
ေႁမြေႁမြခ်င္းမို႔ ေျချမင္သလား
ေစတန္ရင္ထဲဘာရွိေနမွာလဲဆိုတာ ရိပ္မိေနသလိုပင္။ ေစတန္လိုပင္ ေနာက္ထပ္သတိထားမိသူက စိမ္း။
ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနခ်ိန္မွာပင္ ေစတန္အၾကည့္က သူမထံတစ္ခ်က္မွေတာင္ ေရာက္မလာခဲ့ပါလား..
နင့္ခနဲ႔နာက်င္သြားသည့္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည့္ ႏူတ္ခမ္းတို႔က ခပ္ပါးပါးၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္...
"မနက္ျဖန္ စိမ္းတို႔ဘာလုပ္ဖို႔ planရွိလဲ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ေပါ့..."
"လျပည့္ေန႔လည္းေရာက္ေတာ့မယ္ ေစာင့္ၿပီး ဦးလုံထန္းနဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ရမွာပဲေလ"
ေကာင္းကင္စကားအဆုံး တစ္စုံတရာကို စဥ္းစားမိလိုက္ေသာဈာန္က..
"တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့ အမယ္အိုတစ္ေယာက္ ဒီ႐ြာအစြန္မွာေနတယ္ သူ႔ဆီကတစ္ခုခုကိုမ်ား သိခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔အတြက္ သိပ္အဆင္ေျပမွာ"
"ဘယ္လို ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့အမယ္အို"
"အင္း ပတ္သတ္ေနမယ္လို႔ေတာ့ထင္တယ္"
ဈာန္စိမ္းစကားကို တုန႔္ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး စားလက္စကိုအဆုံးသတ္လိုက္ကာ ခြင္းဖီႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး သူသိခဲ့သမွ်ကို အက်ဥ္းေျပာျပလိုက္သည္။
"အဲ့ဒါပဲ တကယ္လို႔ အမယ္အိုနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခုခုထူးျခားလာမွာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ"
"ဒါေပမယ့္ သားရဲ႕နာေရးရွိေနေတာ့ အဆင္ေျပပါ့မလား"
စိမ္းက စိုးရိမ္စြာပင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဈာန္တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲေလ "
"မနက္ျဖန္သြားၾကည့္ၾကရင္ေကာင္းမယ္ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခုသိရရင္အျမတ္ပဲေလ"
ေကာင္းကင္က ဝင္ဆိုလိုက္သည္။ နက္ရွိူင္း ဘာမွဝင္မေျပာမိပါ။ တကယ္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္သူ႔ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး အေတာ္ေလးစိတ္႐ူပ္ေထြးလာလို႔ပင္။
"က်ဳပ္လက္နဲ႔ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုသတ္မယ္"
ထိုစကားကို နာနာက်ဥ္းက်ဥ္းေျပာၿပီးေနာက္
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးလိုပင္ သူ႔စိတ္ေတြ မအီမသာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာရင္းမွ မ်က္လုံးထဲ တရိပ္ရိပ္ဝင္လာသည္က အဓိပၸာယ္မဲ့ ေသဆုံးသြားသည့္ ဒယ္ဒီအေလာင္း ....
ၿပီးေနာက္ ရင္နာစရာေကာင္းေသာမာမီ၏ ေသျခင္းတရား။ ရင္ထဲနာက်င္သြားသည္မွာ နင့္ခနဲ႔...
သူဘယ္လိုမွေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စားလက္စေတြကိုအဆုံးသတ္လိုက္ၿပီး
"အိုေက ဒီေန႔dinnerအတြက္ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ ကိုယ္ေခါင္းေတြကိုက္လာလို႔ ျပန္နားလိုက္ဦးမယ္"
႐ုတ္တရက္ထၿပီးဆိုေတာ့ နက္ရွိူင္းစကားေၾကာင့္ စိမ္းက အံ့ၾသသြားၿပီး
"ျပန္ေတာ့မလား ေနပါဦး"
"အင္း ကိုယ္သိပ္ေနလို႔မေကာင္းလို႔ မနက္က်မွေတြ႕ၾကတာေပါ့ see you ၿပီးေတာ့ အားလုံးပဲ good nightပါ"
နက္ရွိူင္းကထြက္သြားဟန္ျပင္ေတာ့ ေစတန္က
"ခရာကိုက်ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ခင္ဗ်ားသူ႔ကို ေစာင့္မေခၚသြားဘူးလာ"
"သူ႔ဘာသာသူျပန္ပါေစေလ ဘာအေရးလဲ"
နက္႐ိူင္းေျမစကားက ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏွင့္။ ေစတန္အလိုမက်စြာမ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္ၿပီး
"ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတာ သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လို႔ဘယ္အဆင္ေျပမွာလဲ"
နက္ရွိူင္းက ခနဲ႔တဲ့တဲ့အၿပဳံးျဖင့္...
"စိတ္မပူပါနဲ႔ သူ႔လိုမိန္းမက ဘာမွမျဖစ္တတ္လို႔ ဒီထိအသက္ရွင္ေနတာ က်ဳပ္ကေသပါေစဆိုရင္ေတာင္ သူကမေသႏိုင္လြန္းလို႔ ခက္ေနတာ..."
နာက်ဥ္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူ႔စကားေတြက အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ လြတ္ခနဲ႔။ ရင့္သီးေသာ ထိုစကားတို႔ေၾကာင့္ ေစတန္မ်က္ႏွာက အလိုလိုတင္းသြားၿပီး..
"ခင္ဗ်ားဘယ္လိုေျပာလိုက္သလဲ နက္ရွိူင္း သူကခင္ဗ်ားနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့...."
"သူနဲ႔က်ဳပ္နဲ႔ဘာမွမပတ္သတ္ပါဘူး သူက ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ေနတဲ့မိန္းမ ဘာမွမသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႐ိုးအသလို ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ မာယာမ်ားတဲ့မိန္းမ ဒီပုံစံ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကိုသနားမေနပါနဲ႔ မတန္ဘူး"
ေဒါသေတြနဲ႔အံႀကိတ္ဆိုလိုက္ေတာ့ နက္ရွႈိင္းစကားကို သူတို႔ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ လူပုံအလယ္ ေျပာဆိုခံရရွာေသာ ခရာကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးဝဲေနလ်က္ႏွင့္....
မငိုမိဟန္ထိန္းခ်ဳပ္ထားဟန္ရွိသည့္ ႏူတ္ခမ္းသားတို႔က တုန္ယင္ေနလ်က္...
နက္ရွိူင္းေျမ၏ခရာ့အေပၚထားေသာ ခါးသီးမူကိုသိေနသည့္ဈာန္က အေျခအေနကိုဝင္ထိန္းလိုက္သည္။
"ကဲပါ ခင္ဗ်ားျပန္မယ္ဆိုလည္းျပန္ေတာ့ နက္ရွိူင္း ကြၽန္ေတာ္အျပန္က် သူ႔ကိုဝင္ပို႔လိုက္မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
နက္ရွိူင္းထြက္သြားေတာ့ ဈာန္က
"ကိုယ္တို႔လည္း dinnerကို အဆုံးသတ္သင့္ၿပီထင္တယ္ ညည့္နက္ေနရင္မေကာင္းဘူး"
"အင္း ဟုတ္တယ္ ကိုဈာန္တို႔ျပန္မယ္ဆို ျပန္ေတာ့ေလ အေဝးျပန္ရမွာဆိုေတာ့ ဒါေတြစိမ္းတို႔သိမ္းလိုက္မယ္"
ဈာန္က ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနသည့္ ခရာအနားသြားလိုက္ၿပီး
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး လာ ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
ခရာမခ်ိၿပဳံးေလးသာ ၿပဳံးႏိုင္ရွာသည္။ ေစတန္ ခရာ့ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ရင္း...
"Good nightေနာ္ခရာ မနက္ျဖန္ကိုယ္မင္းဆီလာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့...ဒါေပမယ့္ ဟိုကိုကို..."
"မင္းဘာလို႔ အလကားေနေၾကာက္ေနရသလဲ ကိုဘာမွဂ႐ုမစိုက္ဘူးခရာ အခုမင္းျပန္လို႔အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဟင့္အင္းေနပါေစ တကူးတကာႀကီး အစ္ကိုဈာန္နဲ႔လမ္းႀကဳံေနတာပဲ လိုက္မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္ အစ္ကိုခရာတို႔
ျပန္ၾကရေအာင္ေလးေနာ္ အရမ္းၾကာေနရင္ ကိုကိုစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္"
ခရာကိုဈာန႔္မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဆိုရွာေတာ့ ေစတန္ရင္ထဲတြင္ ဘာကိုမႏွစ္ၿမိဳမွန္းမသိေသာ ခံစားခ်က္တို႔က တနင့္တပိုး...။ ဈာန္တို႔ထြက္သြားေရာ သူခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာင္းကင္ဖက္လွည့္ကာ...
"နက္ရွိူင္းေျမနဲ႔ ခရာဘယ္လိုပတ္သတ္လဲဆိုတာ မင္းလူဆီက သတင္းရၿပီလား ေကာင္းကင္"
"No အေၾကာင္းမျပန္ေသးဘူး"
"ျမန္ျမန္သိရရင္ေကာင္းမယ္ ဘာလို႔သူက ခရာ့ကိုမုန္းတီးေနရသလဲ ၿပီးေတာ့ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ မိန္းမဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲ ႐ူပ္ေနတာပဲ"
"စိတ္ေအးေအးထားစမ္းပါ မင္းဟာကလည္း ခရာက မင္းနဲ႔သက္ဆိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး ဘာလို႔ဒီေလာက္အျဖစ္သည္းေနသလဲကြာ"
ေကာင္းကင္စကားေၾကာင့္ ေစတန္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ငါနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ေကာင္းကင္ ဘာလို႔သက္ဆိုင္သလဲဆိုတာ ငါလည္း မရွင္းျပတတ္ဘူး ေသခ်ာတာက သူအခုလို သိမ္ငယ္ေနရတဲ့အျဖစ္ကို ငါမႀကိဳက္ဘူး တစ္ခုပဲ မင္းသိထားလိုက္ပါ ခရာနဲ႔ပတ္သတ္တာ အားလုံး ငါနဲ႔သက္ဆိုင္တယ္ ငါ့ကိုကူညီေသာအားျဖင့္ ငါစုံစမ္းခိုင္းတာအရင္စုံစမ္းေပးပါ"
ေျပာၿပီး ေစတန္လွည့္ထြက္သြားဟန္ျပင္ေတာ့ ေကာင္းကင္က အလိုမက်စြာႏွင့္
"ဒါေပမယ့္မင္းသူ႔ကိုသိတာ ႏွစ္ရက္နဲ႔တစ္ပိုင္းေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ ေစတန္ မင္းဘယ္လိုျဖစ္ရသလဲ"
ေစတန္ေျခလွမ္းတို႔က တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး ေကာင္းကင္ကိုတစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ကာ
"လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ထဲရွိဖို႔က အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေနမွလို႔ ဘယ္သူက သတ္မွတ္ထားလို႔လဲ ငါရင္ထဲမွာ သူအလိုလိုရွိလာတာက ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မလိုဘူး"
ေျပာၿပီး ေစတန္ထြက္သြားေတာ့ ေကာင္းကင္သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း ညည္းလိုက္မိသည္။
"ေစတန္လည္း ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္း မသိပါဘူး"
ေကာင္းကင္က ညည္းညည္းညဴညဴဆိုၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။ ကမာၻရဲ႕အၾကည့္တို႔က စိမ္းထံမသိမသာ ေရာက္သြားသည္။
စိမ္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွမၾကည့္ပါ...
ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ပန္းကန္ေတြသိမ္းဆည္းေနသည့္တိုင္ ပါးမို႔မို႔ေလးေပၚမွ မ်က္ရည္စက္တို႔က မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လက္ခနဲ႔....
ကမာၻသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသလား မသိေတာ့ပါ။ တစ္စုံတစ္ရာဆိုလိုက္ဟန္ျပင္ၿပီးမွ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ၿပီး
"မို႔... စိမ္းကိုဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါဦး..."
စိမ္းအနားမွ သူစိတ္မေကာင္းစြာပင္ လွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။ စိမ္းက်ေသာ မ်က္ရည္တို႔က သူ႔ရင္ကိုနာက်င္ေစသည္မွာ အတိုင္းအဆမဲ့ပင္....
ကမာၻထြက္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕မီးပုံနားတြင္ စိမ္းႏွင့္မို႔သာက်န္ခဲ့သည္။ သိမ္းစရာရွိတာ သိမ္းၿပီး အခန္းထဲျပန္ဝင္လိုက္သည္ထိ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စီခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ ဘာမွစကားမဆိုမိေသးပါ။
စိမ္းမ်က္ရည္တို႔အတြက္ မို႔စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေသာ္လည္း သူမကိုယ္တိုင္က ခရာ့အေပၚဂ႐ုစိုက္လြန္းေသာ ဈာန႔္အျပဳအမူတို႔ေၾကာင့္ ကသိကေအာင္ ျဖစ္ေနမိျပန္သည္။
သက္ျပင္းသာ ခပ္ေလးေလးခ်လိုက္ရင္း ဟိုကေလးမေလးကိုသာ သူမအလိုလို မုန္းတီး
ေနမိေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ကတည္းက အလိုလိုမၾကည္ျဖစ္ရသည့္အထဲ အခုေတာ့ မ်က္မုန္းပင္က်ိဳးမိလာသလို ခံစားရသည္။
"အဲ့ဒီ့ကေလးမေလးက ဘာေတြမ်ားထူးျခားေနလို႔ ေစတန္ေရာ ဈာန္ကပါ ဂ႐ုတစိုက္ရွိေနရသလဲ"
မို႔က စိမ္းကိုပဲေျပာသလား.... တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနသလား မသဲကြဲ။ ေသခ်ာသည္က သူမအသံတြင္ မေက်နပ္ျခင္းေတြ အျပည့္ႏွင့္...
စိမ္းဘာမွ မတုန႔္ျပန္မိပါ။ ည၏တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ ႏွင့္အတူ သူမရင္သည္ေအးစက္လို႔ေနခဲ့သည္။
မေျခာက္ေသးေသာပါးထက္က မ်က္ရည္တို႔ကိုလည္း မသုတ္မိပါ။ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာ အနားတြင္ရွိေနခဲ့သည့္ သူမသည္ ဘာလို႔မ်ားအခုမွစသိသည့္ ခရာေလာက္ပင္ ေစတန္၏အေရးစိုက္ျခင္းကို မခံရပါလိမ့္...
ဘာေတြလိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနခဲ့လို႔လဲ....
ေမးခြန္းမ်ားစြာသတ္ေသာညက နာက်င္ျခင္းေတြ အျပည့္ႏွင့္။ မ်က္ရည္ေတြေဘာင္ခတ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ လမင္းကိုေငးၾကည့္ရင္း နာက်င္မူက
တေျမ့ေျမ့။
ညသည္. စိမ္းရင္ထဲမွရွိူက္သံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြအျပည့္ႏွင့္ပါလား
.................. .............................. .........
မနက္.....
ေနအေတာ္စူးမွ ေခါင္းမၾကည္မသာႏွင့္ စိမ္းႏိူးထလာေတာ့သည္။ မ်က္ႏွစ္သစ္ၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အားလုံးက မနက္စာစားဖို႔ပင္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
"ေဟာ စိမ္းႏိူးၿပီးလာ အခုပဲမနက္စာစားဖို႔ လာႏိူးေတာ့မလိုပဲ "
"အင္း.... ဘာလို႔စိမ္းကိုမႏိူးရသလဲ "
"ေအာ္ မို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမစိမ္းက အရမ္းကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ မႏိူးရက္တာနဲ႔ ဒီတိုင္းအိပ္ခိုင္းထားလိုက္တာ ကဲပါ လာ မနက္စာစားရေအာင္"
သူတို႔မနက္စာစားၿပီးေနာက္ ခဏအနားယူေနခ်ိန္တြင္ ဈာန္ကေရာက္ခ်လာသည္။ ဈာန႔္ကိုျမင္ေတာ့ မို႔မ်က္ႏွာလက္ခနဲ႔ျဖစ္သြားကာ...
"ေဟာကိုဈာန္ပါလား လာထိုင္ မို႔တို႔ေတာင္ခုေလးတင္ ထမင္းစားၿပီးတာ ကိုဈာန္ေရာစားၿပီးၿပီလာ"
"စားၿပီပါၿပီဗ်ာ ညေနက်ရင္ အမယ္အိုဆီ သြားမယ့္အေၾကာင္းလာေျပာတာ နက္ရႈိင္းကိုလည္း ဝင္ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ "
"ဟုတ္လား ထိုင္ပါဦး ဘယ္လိုစီစဥ္ထားသလဲ"
ဈာန္က ခုံတစ္ခုံတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး
"ကြၽန္ေတာ့တည္းခိုအိမ္ကိုပဲလာခဲ့ပါဗ်ာ ၿပီးမွအတူသြားၾကတာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္မနက္က အေျခအေနသြားၾကည့္ခဲ့ၿပီးၿပီ အမယ္အိုကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေတြ႕ရတယ္ စကားနည္းနည္းေျပာၿပီး လိုအပ္တာ ကူညီခဲ့ေသးတယ္"
"ေအာ္ အဲ့ကိုသြားတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လာေခၚတာမဟုတ္ဘူး လိုအပ္တာကူညီေပးလို႔ရေအာင္လို႔ပါ"
ကမာၻစကားေၾကာင့္ ဈာန္တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ
"ကိစၥမရွိပါဘူး ကြၽန္ေတာ္လည္း တကူးတကားလာမေနတာ့ဘူးေလ ညေနက်မွ သိလိုတာ အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ေမးၾကတာေပါ့"
"ေစတန္... မင္းသိခ်င္တဲ့သတင္းရၿပီ"
အိမ္ေနာက္ဘက္ကေန ေကာင္းကင္က CDMA ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔တိုင္ကို ဟိုခ်ိန္ဒီခ်ိန္လုပ္ၿပီး ေျပာေနရင္းမွ
ေရာက္လာၿပီးဆိုလိုက္ေတာ့ သူတို႔စကားျပတ္သြားေတာ့သည္။ ဈာန႔္ကိုျမင္ေတာ့ အားနာသြားမိၿပီး
"ေရာက္ေနတာကို စကားေျပာေနၾကသလား ေဆာရီးပါ"
"ရပါတယ္ ဆက္ေျပာပါ.."
ေကာင္းကင္ကသူ႔ဖုန္းကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီးမွ ေစတန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ..
"နက္ရွိူင္းေျမနဲ႔ မိုးနတ္ခရာတို႔အေၾကာင္းကို ငါသတင္းေထာက္ကသူတို႔အိမ္ရဲ႕ၿခံေစာင့္ဆီ စုံစမ္းထားတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိလိုက္ရတယ္ ေစတန္"
"ဟုတ္လား ေျပာပါဦး..."
"ေျပာရမယ္ဆို နက္ရွိူင္းေျမနဲ႔ မိုးနတ္ခရာက ဘာမွမပတ္သတ္ဘူး ငါ့ဦးေလးတို႔သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္
ဒီပင္လယ္ခရီးကိုထြက္သြားၾကၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ဦးမင္းသန႔္ရွိူင္းနဲ႔အတူ မိုးနတ္ခရာပါလာခဲ့တာတဲ့"
"ဘယ္လို..."
ေစတန္ကနား႐ူပ္ဟန္ျဖင့္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ဈာန္ကပါ ဒီအေၾကာင္းအရာကို စိတ္ဝင္စားစြာ နားစြင့္မိသည္။
"ဟုတ္တယ္ အဲ့တုန္းက မိုးနတ္ခရာက ၆ႏွစ္၇ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ္တဲ့ နက္ရွိူင္းေျမကတစ္ဦးတည္းေသာသားပဲ ေစတန္"
"ဒါဆိုရင္မိုးနတ္ခရာကို ဘယ္ကေနေခၚလာပါလိမ့္"
မို႔စိတ္ဝင္စားစြာပင္ ဆိုလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္က ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"အဲ့ဒါကို ဘယ္သူမွမသိဘူးေျပာတယ္ ဒီပင္လယ္ခရီးကေနျပန္လာၿပီး မိုးနတ္ခရာပါလာခဲ့တယ္ ဒီေလာက္ပဲတဲ့ ၿပီးေတာ့ဦးမင္းသန႔္ရွိူင္းက တစ္ခ်ိန္လုံး ၾကာျဖဴကိုစြဲလမ္းေနခဲ့တာ သားပစ္မယားပစ္ စီးပြားေရးပါပစ္ထားတဲ့အထိပဲ ေသသြားတဲ့ထိ ပါးစပ္ကၾကာျဖဴဆိုတာမခ်ခဲ့ဘူး ဦးမင္းသန႔္ရႈိင္းေသတဲ့ေနမွာပဲ နက္ရွိူင္းေျမရဲ႕ အေမက ကိုယ့္ကိုကိုယ္အဆုံးစီရင္ခဲ့တယ္တဲ့"
"အို...ဘုရားေရ သူအေတာ္ခံစားရမွာပဲ"
စိမ္းစိတ္မေကာင္းစြာပင္ ဆိုလိုက္မိသည္။ ကမာၻကေတြးေတြးဆဆႏွင့္
"ဒါေၾကာင့္ နက္ရွိူင္းေျမကၾကာျဖဴကို သတ္ပစ္ခ်င္တယ္လို႔ က်ိန္းေနတာကို သူတို႔မိသားစုအေပၚ ၾကာျဖဴရဲ႕သက္ေရာက္မူက အေတာ္ဆိုးခဲ့တာပဲ..."
"ဟုတ္တယ္ သူ႔ရဲ႕မေက်လည္မူေတြအားလုံးက မိုးနတ္ခရာဆီ အၿမဲစုပုံခဲ့တာတဲ့ နက္ရွိူင္းေျမယုံၾကည္ထားတာက ၾကာျဖဴနဲ႔မိုးနတ္ခရာကပတ္သတ္မူ ရွိကိုရွိရမယ္တဲ့"
ေကာင္းကင္စကားအဆုံး ဈာန္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး...
"မိုးနတ္ခရာကို သူအေတာ္မုန္းတီးေနတာကို ဒါေၾကာင့္ကို သူ႔ဆုံး႐ူံးခဲ့ရတဲ့အတိုင္းအတာနဲ႔ဆို ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ကိုယ့္အျမင္မွာ မိုးနတ္ခရာက တကယ္ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးပါ"
"ကိုဈာန္ကအျပင္ပန္းၾကည့္ၿပီး ေတြးထင္ေနတာေလ သူဘယ္ကလာမွန္းေတာင္မသိႏိုင္တာ မို႔တို႔ ဒီလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လို႔ဘယ္ရေသးမလဲေနာ္"
မို႔ကဈာန္စကားကို မေက်လည္စြာပင္ ဆိုလိုက္သည္။ နဂိုကမွ မိုးနတ္ခရာအေပၚ စိတ္ၾကည္ခဲ့သည္မဟုတ္...
"သူ႔ကို ဦးမင္းသန႔္ရွိူင္းဘယ္ကေခၚလာပါလိမ့္ တကယ္ပဲ ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ေနလား ဒါမွမဟုတ္ သာမာန္အျပင္လူကပဲလား စိတ္ဝင္စားစရာပဲ"
"မသိဘူးစိမ္းေရ ငါသိသေလာက္ေတာ့ နက္ရွိူင္းေျမကေတာ့ မိုးနတ္ခရာကို အရမ္းမုန္းတယ္တဲ့ သူတို႔အိမ္ ေရာက္လာကတည္းကႏွိပ္စက္ေနတတ္တာတဲ့ အခုသူ႔မိဘႏွစ္ပါးလုံးအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ႀကဳံသြားေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ ဒါေၾကာင့္ သူဒီေလာက္ခါခါသီးသီးျဖစ္ေနတာ"
ေစတန္ကဘာမွမတုန႔္ျပန္ေသး။ ခရာ့အေၾကာင္းသာ ေတြးေနပုံရသည္။ ဈာန္က ခရာ့ေနာက္ေၾကာင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာပင္ခံစားမိသည္။
ဘာမွမသိစြာႏွင့္ သူမေလးဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ခဲ့ရမွာပါလိမ့္...
ကမာၻက....
"ဒါဆိုရင္နက္ရွိူင္းေျမ ဒီခရီးမွာခရာကို ေခၚလာခဲ့တာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိပုံရတယ္"
"ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုcaseေလးေတြသိထားေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကိုယ္ေတြဖက္က ဆင္ျခင္သင့္တာ ဆင္ျခင္ၾကတာေပါ့ မဟုတ္ရင္မေန႔ညလို အလားတူျပသာနာေတြရွိလာႏိုင္တယ္ တစ္ခရီးတည္းအတူသြားေနေတာ့ နားလည္သင့္တာနားလည္ေပးၿပီး ညႇိဳႏိူင္းၿပီး ေနၾကတာပိုေကာင္းပါတယ္"
ဈာန႔္စကားကို စိမ္းကလည္းေထာက္ခံဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ေစတန္က ဘာမွမတုန႔္ျပန္။
"ငါသိခ်င္တာေတြစုံးစမ္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပဲကြာ ေကာင္းကင္"
"မလိုပါဘူးကြာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကို "
ေစတန္ကဘာအတြက္ေၾကာင့္ မိုးနတ္ခရာအေၾကာင္း သိခ်င္ပါလိမ့္...
ထိုအေတြးတို႔က ဈာန္ေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာေတာ့သည္။ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး ထျပန္လာသည့္တိုင္ ဒီအေတြးတို႔က ေခါင္းထဲရွိေနဆဲ.... ။
တစ္စုံတစ္ရာကိုသူရိပ္မိေနေတာ့.... သက္ျပင္းသာ ခပ္ေလးေလးခ်မိလိုက္သည္။
"ေကာင္မေလးရယ္ ငါနဲ႔အတူမင္းကို စိတ္ပူေနတတ္တဲ့ေနာက္လူတစ္ေယာက္ရွိတာ ဘာလို႔မ်ားဝမ္းမသာႏိုင္ပါလိမ့္..."
သူတီးတိုးေရ႐ြတ္ရင္းႏွင့္.....
တကယ္ေတာ့ သူဟာသူမကို တစ္ဦးတည္းပူပန္ေပးခ်င္ေနမိတာ သူ႔စိတ္ကိုသူနားမလည္မိသည္အထိပင္...
သူနားလည္မိသည္က လွ်ိဳဝွက္လြန္းေသာ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ခရာသည္သူ႔အတြက္ေတာ့ ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းလြန္းေသာ ပန္းတစ္ပြင့္မွ်သာ.......။
ပန္းတစ္ပြင့္ဆို႐ုံေလးသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရာ..........။
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
