ZORBA

109. Bölüm/Ben Yanındayım

Defne'den

Benden bir cevap bekliyor biliyorum ama ne diyeceğimi bilmiyorum. Aklım çalışmıyordu, aynı şey benim başıma gelse ne yaparım diye düşünmeye başladım uzun uzun ama yine bir sonuca varamadım. Bende ikilemde kalırım bir yandan babam anneme o kadar yıl şiddet uygulamış yıllarca onu suçlayıp ona karşı nefret edip içimde ona dinmeyen bir öfke ve kin varken diğer yandan ise bütün bunların yalan olma ihtimali. Suçluluk duygusu, pişmanlıklar, vicdan azabı ve daha başa çıkılamayacak bir sürü duygular var olurdu içimde.

Cesaret edebilir miydim? Bilmiyorum...

Ama merakım cesaretimin önüne geçebilir mi, onuda bilmiyordum.

Ne diyebilirim ki ben şimdi, ya Ömer'in yanlış bir karar almasını sağlarsam üzülürse benim yüzümden ben o zaman kendimi nasıl affederim?

Düşüncelerimden sıyırlmama sebep olan şey Ömer'in sesiydi bana seslenmişti.

Ömer:Defne'm.

Ah adam ne güzel Defne'm diyorsun sen öyle. Sesine tekrardan aşık olmuştum, adım yine kulağıma öyle güzel gelmişti ki şiir gibiydi sesi adeta...

Tekrardan adımı söyleyince gözlerine baktım konuşma cesareti bulmuştum. Gözlerime öyle derin öyle anlamlı öyle güzel bakıyordu ki hayran olmamak elde değildi gerçekten.

Defne:Ömer ben...

Ellerimi daha sıkı kavradı. Konuşmaya başladı.

Ömer:Lütfen sadece düşün karar ver.

Defne:Ömer ben böyle bir şeye karar veremem seni yönlendirmem doğru olmaz, sen kendin düşün lütfen kararı sen ver lütfen.

Ömer:Defne'm sen benim karımsın senin bu konuda karar vermen çok doğal. Beni bu ikilimden kurtaracak olan tek kişi sensin...

Konuş sevdiğim susma sen durmadan konuş ben seni öylece izleyip hayran kalayım yeniden. Sen konuş bütün dünya sussun.

Defne:Ömer.

Ömer:Defne lütfen.

Seni nasıl kırayım ki ben ama?

Defne:Ya yanlış bir karar alırsan benim yüzümden?

Ömer:Olsun sen söylemişsin gerisi önemli mi?

Defne:Değil mi?

Ömer:Değil tabiki. Benim için senin her sözün çok önemli Defne isteğinde emir benim için sen iste yeter ki.

Bu kadar sevilmeyi hak ediyor muydum ki ben, bunu hak edecek ne gibi bir iyilik yapmıştım ki?

Defne:O zaman yüzleşmelisin babanla bence Ömer ne olursa olsun gerçekleri öğren, öğren ki için rahatlasın rahat bir nefes al. Ama son karar yine senin istemezsen zorunda değilsin bir çaresini buluruz elimden gelebildiğince yardımcı olurum sana.

Derince bir nefes aldı dakikalarca yutkunmaya zorlanmış olamalıki sertçe yutkundu benim gözlerim ise adem elmasına kaymıştı. Yaklaştım adem elmasını öptüm geri çekildim gözlerine baktığımda ise rahatlamış bir ifade vardı, o kara gözlerde az önceki belirsizlik duygusu gitmiş yerine cesaret, korku en çokta merak gelmişti.

Ömer:Çok teşekkür ederim Defne'm beni öyle  bir şey kurtardın ki sana anlatamam.

Ellerini elimden çekti boşluğa düşmüş gibi olmuştum ellerini çekme sıcaklığını tenimden ayrıma diyemedim. Ben böyle düşünürken Ömer bana sarılmış bende ona karşılık vermiştim hemen. Gözlerimi kapattım kokusunu içime çektim derin derin.