EGİNA ( İLK PERDE BİTTİ / KİTAP OLACAK)

7.Bölüm

Dört kişi birden gözlerini Aral'a dikmiş ve onun dediklerini şaşkınlıkla dinlemişti. Hepsi bir şeyler görmüştü fakat Gediz ve Aral gibi hatırlayamamıştı ve onlara ne olduysa birlikte konuştuktan sonra olmuştu. Kesinlikle onlarda başka bir güç daha vardı ve hepsi bunu fark edebiliyordu. Güçlerini ortaya çıkarabilmelerinde de yine birlikte olmalıydılar fakat aralarındaki soğukluk, bir taşı çatlatacak kadardı.
***
''Bu dediklerin gerçekten doğru mu?" Diyerek, ortamdaki sessizliği bozdu Eymen.

''Neden yalan söyleyeyim?'' diye devam etti, Aral ve kaşlarını çattı. İldem ortamdaki gerginliği fark etmiş olacak ki konuşmaya girdi.

''Neyse onu bırakın da biz bu gizemi nasıl çözeceğiz?'' İldem'in bu sorusuyla Eymen dışında diğerleri bilmiyorum şeklinde başını sallamıştı fakat Eymen, konuşmayı tercih etmişti.

''Hiçbir fikrim yo-''

''AH ! ''

Eymen cümlesini tamamlayamadan bağırması üzerine bütün herkes başını ona doğru çevirdi. Eymen ise bağırmaya devam ediyor ve gözlerini sıkıca kapatıyordu. Bunun üzerine Nilsu koşarak Eymen'in yanına gitti ve kolunu tuttuktan sonra konuştu.

''Ne oluyor?''

Eymen, hiçbir şekilde arkadaşlarıyla konuşmuyor, sadece sıkıca gözlerini kapatıyordu. Nilsu ise böyle yapmasına telaşlanmış olacak ki konuşmasına devam etmişti.

''Eymen ! Bizi duyuyor musun?''

Eymen, tekrardan Nilsu'ya cevap vermemişti sadece ''Sesler ve görüntüler gitsin.'' Diyerek yüksek ses tonunda kendi kendine konuşuyordu. Telaşa kapılan Nilsu, Aral, Gediz ve İldem ise korku dolu gözler ile birbirlerine bakıyor, ne yapacaklarını bir türlü bulamıyorlardı fakat onlar bunları düşünürken kan ter içinde kalan Eymen yavaş yavaş kendine gelmeye başlamıştı. Kendine geldikten beş saniye sonra yutkunmuş ve başını geriye doğru atmıştı. Derin bir oh çeken Nilsu, koltuğa geri oturmuş ve bir arkadaşlarına bakıp bir de Eymen'e baktıktan sonra konuşmasına başlamıştı.

''Sanırım, bitti.''

Nilsu da dahil olmak üzere Gediz, Aral ve İldem de Eymen'e bakıyor ve ne olduğunu anlatmasını bekliyorlardı. Eymen de kendi topladıktan sonra koltukta oturuşunu dikleştirdi ve sözlerine başladı.

''Bir kadını öldürdüler.''

Odadaki bütün herkesin gözleri büyümüş, yüzlerindeki şaşkınlık gitgide artmıştı. Kimse Eymen'in dediğini bir türlü kavrayamamıştı ve öylece Eymen'in suratına bakmaya devam ediyorlardı. Ta ki o suskun ve soğuk kanlı Gediz konuşana kadar.

''Ne olduğunu anlat artık Eymen.'' Dedi, Gediz ve Eymen'in gözlerinin içine doğru baktı.

Eymen ise o sırada gözlerini çıkarmak istiyordu, çünkü gördüğü görüntüler çok korkunçtu. Neyse ki daha fazla uzatmayarak olduğu yerde doğruldu ve konuya girdi.

''B-bir kadını çocuğunun gözü önünde öldürdüler.''
Hepsi koltuklarında dikleşmişti ve üzgün bir şekilde Eymen'i dinliyordu.
''Çocuk sadece 'anne' diyebildi ve tahminime göre çocuk beş yaşındaydı. Annesinin en son söylediği söz ise; 'kaç' olmuştu" Dedi, gözyaşlarının arasından Eymen.

Arkadaşları da Eymen gibi gözleri dolu bir şekilde Eymen'i dinlemişti. Arkadaşlarının en kötü hissettiği konu hem Eymen'in olayı anlatması hem de buna canlı canlı şahit olmasıydı. Bu olay üzerine hepsi birlikte ayağa kalktı ve Eymen'e doğru ilerleyip onu sıkıca sardılar.

''Birlikte bu sorunu çözeceğiz, Eymen. Tamam mı?'' Dedi, İldem ve gözyaşlarını sildi.

Diğerleri de başını sallayarak İldem'i onayladı ve Eymen'e doğru baktı. Eymen de diğer arkadaşları gibi o da başını salladı ve bu duygusallıktan bıkmış olacak ki isyan eder bir biçimde konuştu.