Hope (L'Fern FirstLove Series 2)

CHAPTER 25

GUILT

It was cold dark night. I sighed as I stared at the starless sky. I embraced myself as the breeze jumbled
my hair.

I stopped walking and stared at the waves of misty ocean. The sea of Sararie Island was really something. And I can't expressed the feeling of abundance while I'm near the sea.

Akala ko ganon nalang kadali lahat. Pero hindi pa pala. Siguro kasalanan ko talaga. Ang sama sama ko. Hindi kona alam ang gagawin.

Pagdating ko ng Sararie sinabi ko kay mommy and daddy. Nahimatay si mommy samantalang si daddy umalis agad. Pero nakita ko ang galit sa mata nito bago umalis.

After a week. Nagulat nalang ako ng umuwi si kuya sa amin. Kinakausap niya si mommy and Ysa. Maliban nalang sa akin.

Dahil sa nangyari nagkaroon ng lamat ang closeness namin ni kuya.

Hindi ko siya maintindihan kong bakit galit na galit ito sa akin.

I didn't even know if bumalik na ang mga ala-ala niya.

Halos dalawang lingo na simula ng malaman namin ang nangyari. Dalawang lingo nadin ako iniiwasan ni kuya.

Samantalang kinakausap niya naman ang iba maliban sa akin.

At sa bawat iwas nito para akong dinudurog. Sobrang sakit na parang anino lang ako sa kanya na hindi niya napapansin. Para akong multo na nilalampasan niya lang.

Ni hindi ito maka tingin sa mata ko. Pero wala naman akong magagawa kundi ang intindihin nalang ito.

Pero sana makakaya ko pang tumagal ito. Dahil sa bawat araw na lumilipas pakiramdam ko hindi na siya ang dating kuya na kilala ko.

"Ate?"

"Hmm?" Hindi ko siya nagawang lingunin dahil parang may humihila sa akin para hindi maalis ang paningin ko sa dagat.

"Are you okay?" Tumango lang ako at hindi padin siya tinatapunan ng tingin. Natatakot akong malaman niya yong tunay na nararamdaman ko.

Tahimik ang paligid at tanging hampas ng alon at huni ng simoy ng hangin lang ang maririnig mo.

Tinignan ko ito. Malayo ang tingin nito at alam kong may problema ito.

Napangiti ako habang tini-tignan ito. Naalala ko nong nasa parehong edad niya ako. Hindi ko lubos ma isip na tumanda na talaga ako. Kong hindi kolang nakita ang paglaki ni Ysa hindi ko man lang malalaman.

She's grown woman now.
She's not the naive Ysabelle anymore.

Naalala ko for the past years. Nakita ko itong umiiyak. I didn't mention to her na nakita ko siya.

Well, sino ba naman kasi ang hindi makaka encounter ng heart break. Ako nga I'm still 16 nong nangyari saakin iyon.

She's now in her last year in college. Business Ad ang kinuha niyang course. And sa Vista Alegre Community College din ito nag proceed ng college. Hindi ko nga din alam kong dahil ba kay mommy o nagustuhan na niya talaga ang Vista Alegre.

Kahit isa wala naman itong pinakilala sa amin. Except for her friends. May mga lalaki din na pumupunta sa bahay pero hindi niya daw gusto.

Pero ang pinagtataka ko kong bakit ito umiiyak. Samantalang wala naman akong nakikitang may umaaligid sa kanya at ni hindi nga nito in- entertain ang mga lalaki.

 I tapped her shoulder to get her attention.

Pero hindi ko inaasahang hindi nito tinakpan ang totoong emotion.

Agad ko itong niyakap. She just cried in my shoulder while I'm listening to to her sobs mixed with the sound of the waves.

Pagkadaan ng ilang minuto natahimik na ito pero tumataas baba padin ang balikat. Hinagod ko lang ang likod nito.