MAVİ DÜŞ

5.BÖLÜM

Onun gitmesiyle olduğum yere yığıldım . Hastanedeydim . Sesimi bir çıkarabilsem bana yardım edecek onca kişi vardı fakat değil sesimi çıkarmak ağzımı bile açamıyordum . Sanırım yavaş yavaş sonuma yaklaşıyordum.....

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Gözlerime vuran güneş ışığıyla gözlerimi hafifçe araladım . Yüzümde yine inhalasyon cihazı bağlıydı . Doğrulmak için bir atak yaptım fakat elimin üzerindeki ağırlıkla kalakaldım . Arda başını elimin üzerine koymuş uyuyordu . Saçları darma dağınıktı . Yüzümde hafif bir tebessüm oluştu . Bu görüntü bana bir yerden tanıdık gelmişti . Tıpkı iki hafta önceki astım krizimdeki gibiydi .

Öteki elimle saçlarını gelişi güzel kaşıdım . Artık uyanması lazımdı . Sonuçta ben uyanmıştım onunda uyanması lazımdı .

Hızla başını kaldırdı . Gözleri hem şişmişti hem de haddinden fazla kızarmıştı . Sanırım yeni uyumuştu .

Yüzümdeki cihazı çıkarması için homurtular çıkardım .

Cihazı çıkarırken aynı zamanda konuşuyordu .

- Yine ölmedin haa ! Seni şanslı sürtük !

- Bu halin ölmediğim için mi ?

- Tabii kızım ! Nolur ölseydin sanki . Miras en azından ikiye bölünmezdi .

Doğrulurken aynı zamanda güldüm .

- Emin ol ölsem bile babam sana hakkımı vermezdi !

Kaşlarını çattı .

- Ne yapacak ? Mezara mı götürecek ?

Cevap vermek yerine gözlerimi devirdim . Zaten o hep böyleydi . Ne zaman birimize bir şey olsa ağlardı , üzülürdü fakat belli etmez sanki hiçbir şey olmamış gibi davranırdı .

- Ne zamandır buradayım ?

- İnan bende bilmiyorum . Sadece buraya geldiğimde sana yine o cihazı takıyorlardı .

Yutkundu . Gözlerini kaçırdı . Onun bu haline tebessüm ettim .

- Ondan sonra da zaten saate bile bakmadım . Annemler seninle dolaşıyoruz zannediyor .

Yine cevap vermedim . Sadece kollarımı açıp ona sarılmak istediğimi belli ettim . O da zaten bu anı bekliyormuş gibi hızla yanıma gelip başımı göğsüne yasladı .

- Aslım , seni zor kurtarmışlar bu sefer biliyor musun ? Bu sefer gerçekten beni bırakıp gidecektin ! Benden önce ölme olur mu ? Sende beni bırakıp gitme tamam mı ?

Elimle kafasına vurdum .

- Asıl sen benden önce ölme ! Yoksa mezarımda saatlerce ağlayacak kimse kalmaz . O zaman orada yalnız kalırım...

Dediğime güldü fakat ağlıyordu .

- O zaman ikimiz aynı anda ölelim olur mu ? Nasıl aynı anda doğduysak aynı anda gözlerimizi kapatalım . Ben herkes olmadan yaşarım ama sensiz yaşayamam !

Başımı göğsüne iyice yasladım .

- Arda beni buradan götürsene nolur ! Ben burada daha fazla kalmak istemiyorum .

Beni kendinden uzaklaştırdı .

- Bir şey olmuş benim çatlağıma ! Sende bir tuhaflık var . Öyle bir şey olmuş ki...

- Tamam bir şey oldu senden bunu saklamayacağım ama ne olduğunu da söyleyemem lütfen . Önce kendi içimde halletmem için izin ver olur mu ?