Affection √ vkook

[2] Don't hide, i won't hurt you

Jungkook stanął za ścianą, chcąc podejść bliżej do leżącego na podłodze chłopca. Pragnął przyglądnąć się jego twarzy z bliska. Chciał go dotknąć. Bał się jednak. Bał się podejść i położyć na nim swoją dłoń, która i tak przejdzie przez działo nastolatka. Nie lubił przypominać sobie o tym, że jest duchem.

Wychylił się lekko zza ściany, próbując zobaczyć twarz chłopaka. Popełnił jednak pewien błąd ponieważ zaraz obok niego stał stolik z wazonem, który przez przypadek swoją mocą zrzucił prosto na ziemię powodując głośny hałas, który zbudził zainteresowanie Taehyunga.

Chłopak wstał z drewnianych paneli, patrząc na kawałki rozbitej porcelany. Po chwili jednak jego uwagę przykuła dłoń wystająca zza ściany.

– Kim jesteś? – zapytał a Jungkook zadrżał niespokojnie. – Pokaż się, nic ci nie zrobię. – powiedział jak najłagodniejszym tonem.

Duch stał w miejscu nie mając zamiaru się ruszać. Sam nie wiedział czemu boi się pokazać. Przecież jest duchem, chłopak go nie zobaczy. W tym własnie momencie Jungkook odważnie wyszedł zza ściany patrząc prosto w oczy czarnowłosego chłopca.

Nastolatek spojrzał na niego ze strachem ale nie uciekał.

– Jesteś włamywaczem? – dokładnie badał zjawę od góry do dołu. Stojący naprzeciwko niego chłopak miał bardzo bladą skórę i lekko podkrążone oczy.

– Huh? Czekaj...Ty mnie widzisz? – wskazał palcem na siebie a gdy czarnowłosy pokiwał głową, Jungkook omal nie padł na zawał.

To nie możliwe żeby go widział. To musi być jakiś żart.

– Powiedz "Lubię żaby" jeśli mnie widzisz i słyszysz. – rozkazał a chłopak zmarszczył brwi.

– Lubię żaby...? – odparł nie pewnie a Jungkook poczuł jak robi mu się słabo.

– Jakim cudem...To nie jest możliwe. Nie...Ty nie możesz mnie widzieć-

– Dlaczego miałbym cię nie widzieć. Jesteś jakimś psycholem który włamał się do mojego domu, bo myślał, że jest niewidzialny i nikt go nie zauważy? – Kim złapał za butelkę po piwie, która stała na stoliku.

– Hej hej...spokojnie. Wiem, że to dosyć nie typowa sytuacja ale uwierz mi ja też tu jestem bardzo zdezorientowany. – próbował uspokoić chłopaka, który szykował się do ataku. – Chcesz to możesz spróbować mnie uderzyć ale nie przestrasz się.

Taehyung zamachnął się celując prosto w Jungkooka. Cios jednak kompletnie się nie udał, ponieważ szklana butelka przeleciała przez ciało zjawy, rozbijając się o podłogę i zostawiając Taehyunga w wielkim szoku.

– A nie mówiłem? – uniósł brew do góry.

– A-Ale...jak to..? – przerażony Kim cofnął się o kilka kroków do tyłu, mierząc nieznajomego, wzrokiem pełnym mieszanych uczuć.

– Jestem duchem. Nic mi nie zrobisz. Już jestem martwy.