Wild West Diary

Hoofdstuk 25 - Een nieuw begin

Iedereen draait zich om en grijpt naar hun wapens. De Sheriff, denk ik bij mezelf. Kan die man mij nooit eens met rust laten. 'Laat je niet gek maken, wij zijn met meer! Hij zal ons niet krijgen! We doen dit samen, met elkaar!' Roep ik, iedereen kijkt me aan en knikt. Ik krijg een knipoog van Arthur en ik begin te lachen. Ik zie meerdere ruiters aan komen galopperen en van hun paarden springen. 'Geef je over, Selena! Ik weet dat je hier zit!' Hoor ik iemand roepen. Mijn bloed begint bijna te koken en ik bijt mijn tanden op elkaar. 'Laat me nou eens met rust, Sheriff! Ik heb je nooit iets misdaan!' Roep ik, en hij begint te lachen. 'Schiet ze neer.' Zegt de Sheriff en hij loopt weg. Weer is er een vuurgevecht gaande in ons kamp, waarom kan het nou nooit eens goed gaan. Nooit eens een gelukkige afloop. Steeds meer begin ik te twijfelen of die gelukkige afloop wel voor mij is weggelegd. Ik zie de hele gang vechten tegen de kadetten van de Sheriff. Stokstijf zit ik stil achter een steen, niet wetende wat ik moet doen, zo diep ben ik verzonken in gedachten. 'Selena!' Hoor ik iemand roepen en ik schrik op. Ik kijk Arthur aan en schudt mijn hoofd. Even lijkt hij mij niet te begrijpen, en ik schudt mijn hoofd nogmaals. 'We geven nu niet op, Selena!' Zegt hij. 'Ik kan dit niet meer, Arthur! Er zijn teveel mensen die hun leven riskeren voor mij!' De tranen schieten in mijn ogen. 'Hey!' Roept iemand luidt. Plots stoppen de schoten. Ik kijk op en zie John aan komen lopen met de Sheriff onder schot. 'Een beweging en jullie Sheriff is er geweest.' Zegt hij en hij duwt de Sheriff op zijn knieën. Ik sta op en draai mij om. 'Wegwezen jullie allemaal!' Roept John naar de kadetten. Een aantal rennen weg, een aantal ook niet. Ik loop op de Sheriff af en kijk hem boos in zijn ogen aan. 'Ik heb je nooit wat misdaan, Grey.' Zeg ik terwijl de tranen over mijn wangen lopen. 'Wat doen we met hem?' Vraagt Lenny terwijl ook hij naar voren komt. 'Toe dan, schiet me maar neer!' Zegt de Sheriff, hij kijkt me uitdagend aan, maar ergens zie ik ook iets van angst. John drukt zijn wapen dieper in de nek van de Sheriff. Ik schudt mijn hoofd. 'Nee, ik ben geen moordenaar, of een wildeling. Ik ben iemand die opzoek is naar een plek voor haarzelf en de mensen om wie ze geeft, niet naar onrust.' John laat de Sheriff los en de hele gang komt achter mij staan terwijl ze hem onder schot houden. 'Ik zou maar gauw weggaan nu voor de rest zich bedenkt.' Zeg ik tegen de Sheriff. Hij staat op en springt snel op zijn paard. 'Hier ga je spijt van krijgen, je zou willen dat je me gedood had.' Zegt hij terwijl hij zich omdraait en wegrijdt. Een diepe zucht van opluchting verlaat mijn lichaam Iedereen begint me toe te juichen en proost op deze verlossing. 'We kunnen hier niet blijven, de Sheriff weet van deze plek.' Zegt Meghan. 'Jullie kunnen met ons mee, we hebben plek genoeg.' Zegt John en we pakken onze spullen. De hele avond dansen en feesten we. Alles is okay zo, we zijn compleet, als een familie. Weken gaan voorbij, weken waarin we met elkaar konden bijpraten, nieuwe herinneringen maken en bovenal, ons gedeisd moeten houden. Diep verzonken in gedachten staar ik naar het knisperende kampvuur. De vlammen lijken wel te dansen, zo vrij en wild. 'Waar denk je aan?' Vraagt Sadie, en ze komt naast me zitten. Ik kijk haar aan en schud mijn hoofd. 'Jawel, kom op. Ik ken je inmiddels wel een beetje.' Zegt ze terwijl ze me een stootje tegen mijn arm geeft. 'Nou...' Begin ik. 'Wat nou als de Sheriff ons de hele tijd in de gaten houdt, en hij weer ineens opduikt. Dan zijn we alles kwijt.' Zeg ik met een lichte trilling in mijn stem. 'Heb je het nou nog niet geleerd, Selena. Wij raken elkaar niet zo makkelijk kwijt, we vinden elkaar altijd terug.' En ze kijkt me met een glimlach aan. 'Ik meen het Sadie, er hoeft maar een kogel raak te zijn, een aanhouding die zo snel gebeurt dat diegene er al geweest is voor wij het weten. Het kan in een oogwenk gebeuren.' Ze knikt bedenkelijk. 'Ik snap je zorgen, maar in deze wereld, deze situatie, moet je leven in het moment, niet in de toekomst. Ik zeg altijd maar zo, elke minuut dat je je druk maakt om het verleden of de toekomst, gaat ten koste van de tijd die je hebt. Aan jou hoe je daar mee om gaat.' Zegt ze terwijl ze op staat en weg loopt. Sadie heeft gelijk, maar toch kan ik de gedachtes maar niet los laten. Wat als ik Arthur weer kwijt raak, wat als ik de gang weer kwijt raak, wat als... Die vragen blijven nog dagen in mijn hoofd dwalen, zelfs 's nachts houd het me nog bezig.