Umutlar yok olduğunda, dünyadan bıktığında, hayatının sonra erdiğini düşündüğün zaman gerçek hayatın başlar. Noktanın konulduğu yerden yeni hayatlar çıkar. Belkide çıkan hayat senin yeni bir başlangıç yapmana yardım edecek o kişidir. Kim bilir...
In...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sarpözcann_ : hayat, silgi olmadan çizim yapma sanatıdır. 💫
Irem_özcan, Sinem.bayraktar ve 125 kişi beğendi
Umutsuzbiryol: aga sen dünyalı olmazsın.
Sarpözcann : umutsuzbiryol, niyeki?
Umutsuzbiryol: muq.
_
_
Ertesi gün okula gitmek için hazırlanıyordum. Anneme okulda işlerim olduğu için erken çıkmam gerektiğini söylemiştim. Aslında Giray ile bilinmeyeni bulmak için çaba sarf edecektik. Annemin şu anlık bu olaylardan haberi yoktu.
Evden çıktığımda Sarp'ı odasından çıkarken gördüm. Beni en sonunda fark etti.
"Ablaların bir tanesi, paşaların paşazadesi..."
"Sarp param yok hepsini sana verdim."
"Ama abla beni dinlemiyorsun ki. Ben okula birlikte gidelım mi diye soracaktım."
"Peki hadi düş önüme."
Sarp biraz daha hızlanarak evden çıktı ardından bende kapıyı kapatıp ayakkabılarını giydim.
Okula geldiğimizde bir şeylerin değiştiğini fark etmiştim. Duvarların rengi griden bordoya dönmüştü. Cidden güzel duruyordu.
Okulun kapısına doğru adımlarını atarken Sarp kolundan tutup beni durdurdu.
"Ne oldu sarp?"
"Abla kavga var dur sen."
Seslerin geldi tarafa gözlerimi sürüklerken korkuyordum. Kavga eden kişilerin Doğu ve Yağız olduğunu fark etmem çok zaman almamıştı. Yağız Doğu'yu itiyordu ama en sonunda dayanamayıp sol yanağına bir yumruk attı.
Sert bir yumruktan sonra Doğu bu olaya öfkefenmişti. Tam yanağına bir tane daha yumruk atacakken araya hocalar girdi. Müdür arkalarından bağırıyordu. Ne olmuştu tam olarak anlayamıyodum. Doğu'nun dudağı fazlasıyla kanıyordu.
Kan beni tutardı o yüzden fazla bakmamaya çalışıyordum. Elimden bir şey gelmiyordu. Şok olmuştum gözlerim bakmaya devam ederken bedenim ayakta durmaktan yorulmuştu. Sarp ise ağzı açık bir şekilde olanları seyrediyordu.
Kavga ne en olmuştu hiçbir çıktım yoktu. En sonunda öğrenciler sınıflarına girmeye başladıklarında ortadaki kalabalık azalmıştı. Kimse kalmamıştı. Benim ilk dersim boştu bu yüzden bahçede oturmayı planlıyordum.
Adımlarını bahçeye yönelttigimde gözüme ilk çarpan banka oturdum. Telefonundan bildirim sesi gelince çantamdan telefonumu çıkardım ve merak ile mesajı açtım.
Bilinmeyen: kavga neden çıkmış biliyor musun?
Irem: hayır, neden ki?
Bilinmeyen: çünkü ben biliyorum.
Bilinmeyen: yağız müdürün odasına gitmeden önce ona sordum. Bana ödevini yırttığını söyledi o da anlık bir sinir ile yumruk atmış.
Irem: sana inanmam o icin bir neden söyle.
Yazıyor...
Irem: boşuna yazma çünkü umrumda olmadığını hala anlamadın. Ya neden bana yazıyorsun ki. Merak etseydim zaten sorardım ama hala anlamıyorsun.
Bilinmeyen adlı kişiyi engellediniz.
___
Telefonumu çantama tekrar koyduktan sonra Giray yanıma geldi.
"Selam."
"Selam."
"Bir şey mi oldu üzgün gibisin."
"Bilinmeyen meselesi ışte ne olacak."
"Yine ne yazdı o gerizekali."
"Bana kavganın nedenin açıkladı bende bu durumu önemsemediğimi söyledim ve engelledim hepsi bu."
"Peki o zaman yanına oturabilir miyim?"
"Ah tabiki de."
Giray yanıma oturduktan sonra biraz sohbet ettik. Genelde kitaplardan ve dizilerden bahsattik.
"Bizim bilinmeyeni hızlı bir şekilde bulmamız hazım."
"Evet bence..."
Cümlemi tamamlayamamıştım çünkü Yağız önümüzde duruyordu. Bize yada özellikle bana çok sinirli bakıyordu. Sonra bağırarak konuşmaya başladı.
"Hepsi senin yüzünde bütün bu yaşananlar senin yüzünden sen yaptın bunları. Böyle olmamın sebebi sensin İrem!"
