Gece saat 1 olduğunda Umutun içli ağlama sesiyle telaşla uyanmıştım. Kucağıma alırken ateşinim yüksek olduğunu gördüm.
Ben,ben nasıl farkedememiştim ben nasıl bi anneydim.
Hızla taksi durağını arayıp taksi çağırdım. O bu haldeyken araba kullanamazdım.
Çabucak üzerini giydirdim. Pijamalarımı çıkarmadan üzerime kaşın bi hırka aldım ve koşarak Umutu kucağıma aldım. O ağlamaya devam ederken. Ben dolmuş gözlerimle merdivenlerden aşağı indim.
Dışarıdan gelennsesle portmantodan çabtamı alıp hızla taksiye bindim.
"En yakındaki hastaneye lütfen"
Taksi ilerlerken ben boynumu umutun boynuna bastırmıştım. Hasta olmuştu ve ben anlamamıştım . Acaba neyi vardı. Nasıl anlamazdım. Kendime sinirimi bi kenara koyaram duran taksiye ücreti ödeyip indim.
Acile girdiğimizde Umutu yatırmışlardı. Sonuçları açıklayacak doktoru beklemeye başlamıştık.
Kapıdan giren doktorla kaderime küfrettim.
Şimdi mi. Bu haldeyken mi..
Bura da mı, nasıl?
Bi gün bu kadar boktan geçemezdi. O gin bu gün değildi.
Bana bakan Oğlumun babası Umudumla olduğum yerde kalmıştım.
Gözlerim dolmaya hazırken yüzüme sert maskemi taktım. O beni benden önemlisi oğlumu yanlız bırakmıştı. Nasıl olurdu da dönmeye yüz bulurdu.
500 günden fazla olmuştu gideli. Niye dönmüştü sahi.
Hadi dönmüştü de niye gelmemişti..
Demekki o gelecek kadar sevmemişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anonim : Umutsuz (yarı texting) TAMAMLANDI
ChickLit0546... :(22.22): söylesene çok mu zor gözlerini açıp etrafa bakmak? 0546..:(22.23): çok mu zor beni görmek? 0546...:(22.23): sana olan aşkımı anlaman bu kadar mı zor... 0546..:(22.24): Bir sevgilin varken bunları yazmaktan utanıyorum ama senin hep...
