Anonim : Umutsuz (yarı texting) TAMAMLANDI

40.Bölüm (final)

♡♡

Be,ben yani anlamadım" onun sorusuna

"Sen gittiğin gün fenalaşmıştım,o gün kendimi öldürmeyi bile düşündüm,saatlerce ağladım, hatanede öğrendim 2 aylık hamileymişim,sen yokken ona tutundum. Oğlumuza, o olmasa yaşayamazdım"

Umut "Ben,yani biz,yani o benim bizim çocuğumuz mu?"

"Evet o hiç yanımızda olmayan piç babası da bu durumda sen oluyosun" kıkırdayarak ve ağlayarak konuşuyodum.

Onunda gözlerinden yaşlar akarken hızla umuta dikkat ederek bana sarılmıştı.

Umutun şen kahkahası aramızda duyulunca benimde ağzımdan hıçkırık kaçmıştı.

Tüm duygu karmaşalarını bir arada yaşıyodum.

Beraberdik. Aylar hatta yıllar sonra..

"Şey onu kucağıma alabilir miyim?'

"Tabiki"

Yavaşça oğlumuzu kucağına almıştı.. O sessizce ağlarken ben hıçkırarak ağlıyodum. Bizim bu halimizi komik bulan Umutta kıkırdıyodu.

Öyle biraz kaldıktan sonra "Şey üşümüş müdür eve mi gitsek şey yani gitseniz"

"Gidelim yani hep beraber".

"Dila ben bu hayatta en şanslı insanım sen beni affettin,bi oğlumuz var"

"Asıl en şanslı insan benim, asıl sen affet beni farkedemedim ama ama bi şartım var umudum"

"Neyse razıyım"

"Bundan sonra eline diken de batsa taşda batsa hatta sinek bile kaksa bana söyleyeceksin,bozuşuruz ha"

"Tamam söz dila yemin ederim söz yeterki daha fazla geç kalmayalım birbirimize"

...

Beraber eve gelmiş,yemek yemiş ve uyumuştuk..

Bunca zaman sonra odama kokusu sinmişti.

Birbirimize bu kadar geç kalmışken bunca acı yaşamışken acılarımın tek çaresi oydu.

Tüm sevinçlerim anılarım oydu.

O benim 18 yaşımdı.

O benim ilk aşkımdı..

O benim çocukluğumdu..

O benim ben olmamı sağlayan her şeydi....

....

Sabah olmuş kahvaltı masasını hazırlamıştık.

Umut bu gün bizimkilere her şeyi anlatacaktı,bu yüzden beraber kalkmış çok güzel bi masa hazırlamıştık.

Zil çalmış hepsi sırayla içeri girmişti.

Eda,Doruk,Laçin,Deniz,minik mavi gece... Hayatımın en anlamlı insanları..

Herkes sinirlide olsa masaya oturmuş ilk kahvaltımızı yapmıştık.

Doruğun hatta denizin masanın altından umuta tekme attığınu görebiliyodum. Ama susmayı tercih ettim.

Ne olursa olsun umut bizden gitmemeliydi bu tekmeleri fazlasıyla haketmişti..

Kahvaltı yapılmış,Umut başından geçen her şeyi anlatmıştı.

Hepsi bu sefer kendilerine sinirlenmişlerdi. Tıpkı benim gibi...

Deniz umudumun o güzel yüzüne bi yumruk sallayıp sonrada sıkı sıkı sarılmıştı..

Akşama kadar onlar sohbet etmiş. Laçinle ben bebeklerimizle ilgilenmiştik.

Hepsi giderken Umuta sıkı sıkı sarılmıştı.

Yine biz kalmıştık.. biz bize.

Ben ortalığı toplarken Umut,umuta bakmıştı.

..

Umutun uykusu gelince onu yatırmaya odaya çıktığımda umutta peşimden gelmişti..

Ben oğlumuzun soluna o sağına yatmıştık..

Ellerim bebeğimin minik yüzünde yol alırken

"Sana,size oğluma,onun doğumuna,ilk ağzından çıkan kelimeye geç kaldığım için en çok kendimden nefret ediyorum"

"Keşke sana söyleseydim demek isterdim ama o an en mantıklı şey buydu özür dilerim biriciğim" Umutun sözleriyle gülümsedim.

Hala kırgındım ama kendi kendime o yanımdayken aşardım bunu.

O uzakta olunca geçmezdi bu kırgınlık ki zaten ben ona benden uzakta diye kırılmamışmıydım..

"Üzülme umut,zaten ben sen biz yeterince üzüldük,artık mutlu olup gülelim"...

"Olsun güzelim mutlu olalım, hem bitane daha bebek yaparız hatta bissürü ben onların doğumunda olurum, hep yanınızda olacağım hep beraber ve mutlu olacağız"

"Söz mü Umudum"

"Söz dila Umut sözü," onun elini tutup öptüm.

Elleri saçlarımın arasında gezerken ben aylar sonra çok güzel, çok mutlu ve fazlaca umutlu rüyalara dalmıştım...

Bu hikaye umutsuz bi anonimin umutlu hikayesiydi...