0546... :(22.22): söylesene çok mu zor gözlerini açıp etrafa bakmak?
0546..:(22.23): çok mu zor beni görmek?
0546...:(22.23): sana olan aşkımı anlaman bu kadar mı zor...
0546..:(22.24): Bir sevgilin varken bunları yazmaktan utanıyorum ama senin hep...
1 yıldır görmediğim. Beni ansızın terkeden biricik sevdiğim karşımdaydı ama şuan bunu düşünemezdim. Benim oğlum vardı. Bi başıma büyütmek için uğdaştığım bi oğlum.
"Oğlum nasıl doktor bey" onunla bi yabancı gibi konuşmamla bi süre yüzüme hayal kırıklığıyla baktı ama şuan ona diyecek sözüm yoktu.
"İyi Sadece mevsim değişikliği ve grip olmuş. Çocuklar hassastır ondan ateşi çok yükselmiş,serum taktık 1 saat sonra çıkabiliriniz"
Onun yüzüne bakmadan oğlumun yanına girdim. Mışıl mışıl uyuyodu. Ellerinden tuttum.
"Ah oğluşum bak baban burda bide yüzsüz gibi yüzüme bakıyo. Ah oğlum nasıl niye gitti bilmiyodum ama ben alışmıştım 1.5 yıl ağladıktan sonra niye geldi. Oğlum.."
Gözlerimden akan yaşları hızla sildim. Ondan çok kendimden nefret ettim. Hala kalbim lise zamanındaki gibiydi. Hala ona aşıktım ama o kendine bi hayat bile kurmuştu.
Odaya giren hemşireye döndüm.
"Bakar mısınız, daha demin bize bilgi veren doktor ne zamansır bu hastanede"
"Ah miraç bey sadece 1 aydır burada ve çocuk doktoru kendisi, bu günde nöbetçi doktorumuz"
"Çok teşekkürler"
O gülümseyerek çıkınca benim içim acımıştı 1 aydır evime ,evimize yakındı ama gelmemişti. Gelmek istese gelirdi ama demekki istememişti.
Umutun serumunun bitmesine az kalmışken odadan çıktım.
Derin bi nefes alıp duvata tutundum.
1 saattir düşüncelerle boğuşmuştum.
Karşıdan elinde dosyalarla gelen Umutu görünce gözlerimi kaçırdım gakat o önümde durmuştu.
Bana uzattığı kalemi alıp titreyen ellerimle önğme ittiği kağıdı imzaladım.
İkimizde susuyoduk.
"Gerçektenmi dila, bu kadar çabuk mu unuttun beni?"
Anlayamamıştım ben mi onu unutmuştum.
"Seni ben terketmişim,bi sabah öylece ortada bırakmışım gibi konuşma 1.5 yıldır nerede kimleysen defol git "
"Hiç mi utanmadın, eski sevgilin ilk sevgilin hatta kocanın adını çocuğuna koyarken utanmadın mı"
"Babası kim söylesene ,yokluğumda kendini kimin kollarına attın söylesene"
"Baksana ne sorumsuz babaysa oğlu acilde ama kendiai ortada bile yok, kim bilir hangi piç"
Hızla yüzüne tokadı geçirmiştim
Onun konuşmalarından sonra sinirden köpürmeye başlamıştım ve kendime hakim olamamıştım.
"Evet babası çok sorumsuz miraç, hastaykende yanımızda değil,büyürken yanımızda değil,oğlum baba bile dedi ama babası yok ne yapacaksın piç işte babası"
"İsmini de umut koydum çünkü o benim hayatımdaki tek gerçek umudum ve tek mucizem şimdi git,nereye gittiysen yine git nasıl bıraktıysan beni yina bırak, yine bırak bizi"
Akan gözlerimle hızla umudumun odasına dönmüştüm. Serum bitmişti ve çıkarmışlardı.
Gözlerini uyuşuk uyuşuk açan oğluma bakıp güldüm . Gerçekten de o olmasa yapamazdım. Kollarını bana doğru kaldırmaya çalıştığında hızla üzerimi giydirip kucağıma aldım.
"Aman da aman annesinin bitanesi ,annesinin kuzusu hasta mı olmuş, bidaha korkutma tamam mı bemi,çok ağladım umudum"
Ona bakmadan hızla odadan çıktım. Kapıda olan taksiye bindiğimde yine gözyaşlarım akmaya başlamıltı...
Eve girdiğimizde montumu çıkarıp umutla odamıza çıktık.
Minik bedeni yorgundu. Emzirmeye başladığımda tüm sütü emmişti. Belli ki çok acıkmıştı. Onu yanıma yatırıp yüzüyle uğraşmaya başladım.
"Baban geldi oğlum,baban burada,bu şehirde,seni gördü ve başkasının sandı. Ben ondam başkasıyla olabilirmilim gibi. Utanmadan beni suçladı sanki ben terketmişim gibi "
Mayışan bedenimi kaldırıp üzerimizi örttüm.
Umut uykuya dalınca bende oğlumun yanına onun masum kokusuyla uykuya daldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
