0546... :(22.22): söylesene çok mu zor gözlerini açıp etrafa bakmak?
0546..:(22.23): çok mu zor beni görmek?
0546...:(22.23): sana olan aşkımı anlaman bu kadar mı zor...
0546..:(22.24): Bir sevgilin varken bunları yazmaktan utanıyorum ama senin hep...
Aradan 2 ay geçmiş sınav bitmişti. Ve bu gün sonuçlar açıklanmıştı.
Laçin ben pisikoloji,eda ingilizce öğretmenliği, Umut tıp,deniz turizm dorukda bankacılık yazmıştı tercihlere ve hepimiz aynı şehirde kazanmıştık. Zaten şehir dışı yazan olmamıştı.
Ben Umut Doruk aynı üniversitedeyken
Laçin Deniz Eda da aynı üniversitedeydi.
Mutluydum ve mutluyduk. Ayrılmamıştık ve aynı şehirdeydik. Kader ağlarını örmüş bizi beraber yazmıştı ve biz mutluyduk...
Bu mutluluğun bozulup bozulmayacağını kader belirleyecekti...
♡♡♡♡♡
5.5 yıl sonra....
Aradan yıllar geçmişti. Büyük kayıplar vermiş,büyük yükler sırtlamıştık.
Büyük uğraşlar sonucu hayatımıza devam edebilmiştik.
Zor zamanlar geçirmiş ve geçirmeye devam ediyoduk.
Edebilmiştik... kim mi ben ve umut..
Ama oğlum olan Umut. Hayata tutunma sebebim olan Umut. Babasından bana tek kalan Umut.
Umut mu o gitmişti..
Sebepsiz.. birden ve çok aniden.
Sahi vedaların zamanı olur muydu? Niye gitmişti o zaman. Bi not bi mektup bi mesaj beklemiştim bi açıklama istemiştim ama yapmamıştı..
O gün fenalaşmış hastaneye kaldırmıştım. 2 aylık hamileydim. O gün öğrenmiştim. O gün bi umudum tükenmiş bi umudum yeniden doğmuştu.
Onun sayesinde tutunmuştum hayata.. O içimde büyürken acım zamanla azalmıştı yada ben sineye çekmiştim acıları.
Adını Umut koymak istememiştim. Bana babasını bana hayatımın aşkını ve en büyük yaramı hatırlatacaktı fakat babası da zamanında bana umutken o gün o bana umut olmuştu..
Üniversitenin il yılı nişanlamıştık umudumla. Hiç kavga etmemiş birbirimizi hiç kırmamıştık. Son senemizde evlenmiştik. Daha fazla ayrı kalmamak için. Tam 1 yıl beraber yaşamıştık. O doktor ben pisikolog olmuştum. Ama 1 yılın sonunda 1.5 yıl önce bir sabah aniden kaybolmuştu ortadan. Numarası değişmişti evdeki eşyaları yerli yerindeydi ama o gitmişti.
Atamamıştım kıyafetlerini bir dolaba toplamış ve o dolabı açmaya cesaret edememiştim.
Korkuyordum. Beni bırakıp başka birine gitmesinden deli gibi korluyordum.
Ama o beni severdi. Tüm hatalarımda ödevlerimde hastalıklarımda,düştüğümde,kalktığımda hep yanımda olmuştu ama gitmişti..
Umutun doğumunda yoktu. O gün doruk bizde kalmıştı. O bizi doğumhane kapısında beklemişti. Oğluma babalığı o yapmıştı.
Ama umut. Oğlumun cinsiyetini öğrendiğimde,doğduğunda,hasta olduğunda, ağladığında yoktu.
Ne çok isterdim olsaydı. Oğlumuz önce annemi babamı dedi diye kavga etseydik. Ama yoktu.
Çalan zille kapıya koşturmuştum.
Laçin karnı burnunda içeri girmişti. Peşinden söylenerek deniz girmişti. Doruk ve Selen de el ele girdiklerinde tenessüm ettim. Selen doruğun lise mezuniyetinde peşinden koştuğu esmer bombaydı. Eda da onlardan biraz sonra gelmişti.
Laçin ve ben şuan çalışamıyoduk. O doğum yapmak üzereydi. Bi kızı olacaktı ve onu oğluma almayı şimdiden kafama yazmıştım.
Eda da üniversitede aynu bölümde tanıştığı Alperenle nişanlanmıştı. İkiside öğretmenlik yapıyodu. Yıllarr. Yıllar. Onlara çok şey kazandırmıştı. Bana da kazandırmış ve kaybettiemişti.
Onları yemeğe davet etmiştim. Alpereni bile.Onlar Deniz bile umutun niye gittiğini bilmiyordu ve hep benim yanımda olmuşlardı. Ben iyi dostlar kardeşler edinmiştim.
Onlar mutfağa hazırladığım masaya otururken umutun ağlama sesiyle ofladım.
Daha yeni uyutmuştum. Çok huysuz ve yaramazdı. Ağlamaktan bazen yüzü kızarırdı ve susmazsı o susmayınca da ben de onunla ağlardım.
Anneydim ben. Anne olmuştum.
Koşa koşa odama girdim. Odası vardı ama benimle uyuyodu. Büyüyene kadar benimle kalacaktı. Onu hızla kucağıma aldım.
"Aman oğluşum,canım oğluşum biricik oğluşum,ağlama annesinin bitanesiii"
Ona sıkı sıkı sarılıp yürümeye başlayınca susmuştu. Gezmeyi çok severdi. 1 yaşına girmişti nisan 14 de. Bu günse marttı. Martın 2si.
Oğlum büyümeye başlamıştı ve ben ona iyi bakamamaktan çok korkuyordum.
Belki umut olsa böyle olmazdı. Umut ortada olmadığı için boşanamamıştık. Soyadımız Ulusoydu.
Umut ulusoy ve Dila Asel Ulusoy..
Değişmek istemiştim ama hala evli bi kadındım..
Mutfağa kucağımda umutla girdiğimde hepsi bana ver bana ver derken ben yanımdaki edaya uzatmıştım.
"Aman da aman agu agu teyzesinin gülü bütümüşde adam mı olmuş"
O konuşurken alperen gülerek onu izliyodu. Herkes mutluydu. Ben eksik olsam da iyidim. Onlar vardı...
Yemekler yenmişti. Laçinin doğumuna 2 hafta kalmıştı ve çok heyecanlıydı. Anne olmak ona da yakışmıştı. Biraz kilo almış ve çok tatlı biri olmuştu.
Ağlayan umutla yine ona baktım. Kucağımda da olsa susmamıştı. Niye böyle olmuştu ki. Normalde bu kadar ağlamazdı. Emzirmeye çalışsamda emmemişti ve altı da temizdi.
Herkes yavaş yavaş giderken ben hala umutu susturmaya çalışıyodum.
Misafirleri uğurladıktan sonra üst kata çıktım.
Beraber yatağa yattığımızda nihayet susmuştu ve ikimizde anneli oğllu uykuya dalmıştık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
