The Greek's Affection ✔ COMPLETED

Affection 40

"OH, my God, Reith!" It was Desy.

Her friend immediately hugged her, and she did too.

"Kamusta ka na? Namiss kita..." Ani ng kaibigan nang kumawala sila sa pagkakayakap.

Sobrang namiss na niya ito, kaya't inayos niya ang lahat saka siya rin ang nag-asikaso para makapunta sila rito.

"Heto... Ganito pa 'din." Nangingiting sabi niya. "I miss you too..."

Her friend roamed her eyes inside the Palacio El Gracia, Desy awed and looked at her with widen eyes.

Kapagkuwan ay 'di napigilan na hampasin nito ang braso niya.

"Aray, naman!" Hinihimas pa niya ang braso. "Bakit?"

Sinamaan naman nito siya ng tingin. "Bruha ka, hindi mo sinabing royal blood ka pala..."

Natawang umiling naman siya sa tinuran ni Desy.

"Ano ka ba, nito ko lang rin nalaman..." Aniya.

Maya-maya ay narinig niya ang isang bibong tinig at isang panlalaking boses.

Lumawak pa ang ngiti niya nang makita ang mag-ama patungo sa kanila.

"Mimi!" Ani ng isang dalawang taong gulang na bata, buhat-buhat ni Khail.

"Is that your...?" Hindi na niya natapos pa ang sasabihin dahil tumango na ito't ngumiti.

"Hey, long time no see." Si Khail.

"Long time no see too."

Reith looked at the kid who is now playing with Desy. She slightly pinched the kid's bubbly cheeks because of her cuteness.

"Hi... What's your name?" tangkang tanong niya sa bata na ngayon ay parang kinikilala siya.

"Baby, Tita Reithy asked your name," ani Desy sa cute na cute na anak nito.

Bagama't nahihiya ay mahinang sumagot ang cute na bata, "E...sy,"

Natawa naman ang tatlo sa bulol nitong pagsasalita.

"Her name is Khaesy." sabi sa kanya ni Desy.

"Ang gandang pangalan," anang niya.

"Syempre, galing sa amin, eh..." May payabang na sabi ng kaibigan.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ito nagbabago, o baka nahawaan na nang kayabangan ni Khail.

Mayabang kasi ito noon, dating gago naman.

Habang tinitingnan niya ang pamilya ng kaibigan ay hindi niya maiwasan na mainggit.

Reith clearly see to their eyes of unconditional happiness, now that they have a little angel.

Siya kaya? Kailan kaya niya makikita ang sarili na masaya sa piling ng mahal niya at sa magiging anak nila?

Can she able to experience that happiness as well? She bitterly smile. Kailan naman kaya?

"Grabe... sobrang laki ng kwarto mo, ah." Napaawang at namamangha na komento ni Desy ng pumasok sila sa kanyang kwarto.

Si Khail at ang anak nila ay nasa Hardin, kasama ang Papa at Mama niya, nilalaro ang cute na cute na bata.

"So?" panimula niya.

Pareho na silang naupo sa gilid ng kama niya.

"Anong, so?" Nakataas kilay nitong sabi, may makahulugan na tingin.

"Alam mo naman ang ibig kong sabihin," turan niya sa kaibigan.

Bumuntong-hininga naman ito, "sorry, kahit si Khail ay hindi niya rin alam."

Tipid lang siyang ngumiti. It suffocating her sometimes whenever she's thinking about Zary. She doesn't want to be emotional but she cannot hold the tears she's holding back from the last two years.

Desy just silently hugged her, while she just crying without noise. Ayaw niyang marinig ng mga nasa labas ang pag-iyak niya, tiyak ay mag-aalala ang mga ito.

****

"Mabuti naman ay nabisita kayo rito, nalilibang kami sa paglalaro kay Khaesy." masayang sabi ni Rheanni kay Desy na ngayon ay kalong-kalong sa kandungan nito ang anak.

"Hindi naman 'ho kami makakarating dito kung hindi dahil kay Reith," tumingin ang kaibigan sa kanya.

Kasalukuyan na nasa hapagkainan silang lahat. Maraming pagkain at desserts, kaya excited na excited ang cute na bata sa pagtikhim ng mga pagkain na nakikita.

"Khaesy baby, hindi ka pa pwede d'yan," si Khail habang dahan-dahang inilalayo ang pochero sa anak ng gusto nitong kunin iyon.

Naiiling na natatawa siya sa asawa ni Desy, napapangiwi kasi ito't aligaga, pero nakikita pa rin ni Reith dito ang kasiyahan.

Bagay na... hinihiling na matamasa niya.

But, when will that happened? Reith just sighed again, she's still holding Zary's words. Na, babalik ito. That, they will marry each other and hold each other's warmth.

Ganoon na lang palagi ang ipinagdarasal niya, araw-araw, linggo- linggo, hanggang sa dumating ang araw na kailangan nang umuwi ng pamilya ng kaibigan.

"I'll try to visit," naiiyak na sabi niya kay Desy matapos niyang yakapin ito.

Naghihintay sa mga ito ang ipinahanda niyang private plane para makauwi sila sa Pilipinas, kasama ang ilang tauhan niya.

"Oo, isama mo na rin 'yung damuho, para masapak ko sa pagpapaiyak sa 'yo." bahagyang natawa siya sa birong banta ni Desy.

Ang asawa naman nito ang nagpaalam habang kalong ang anak nila, "I'll punch that moron for you when he came back," segunda naman nito. "Take care future cousin-in-law."

Napatango na lang siya at kumaway ng magsimula ang mga ito maglakad paakyat ng hagdan at papasok sa private plane.

"They are really the happy family, right?"

Napatingin sa likod niya sa nagsalita. It was Kite.

She's appreciating his effort for protecting her. Hindi lang dahil sa hinabilin ni Zary kun'di sa sariling kagustuhan nito.

"Ikaw? Wala ka bang balak?" Ang tinutukoy niya ay ang pagkakaroon ng pamilya ni Kite.

Hindi naman pwedeng ipagdamot ang kalayaan nitong magmahal dahil lang sa pinoproteksyonan siya nito.

"I want to, but... hindi pa kasi dumarating."

Napangiti siya sa sinabi nito, "so, naghihintay ka pala?"

"Well, who doesn't?" Kibit-balikat nito.

"The question is, for how long?" Mahinang sabi niya, habang nakatingin sa himpapawid.

Mukhang narinig naman iyon ni Kite kaya't ginulo nito ang buhok niya.

"Kite! 'Yung buhok ko!" Inis na sabi niya pero tinawanan lang siya ng loko.

"Don't be so sad, just always have faith." magaan na sabi nito sa kanya.

Kite always like that, when he seeing her feeling down or whenever he saw her fake smile, he always pat her head and tease her, saying this light words to make her at ease and hold stronger.

"At kapag bumalik siya, sapakin mo, para magtanda." dagdag pa nito.

They both laughed of what Kite just said. True... She will really punch Zary kapag bumalik na ito, just like she did when the first time they met each other.