The Greek's Affection ✔ COMPLETED

Affection 23

REITH was silently looking at the night sky, the moon itself gives a moonlight to its surroundings that makes a night calming. Feeling this silence while sitting on the wood chair in the backyard of their house calms her. Mahamig ang simoy ng hangin dahil sa maghahating-gabi na rin. Kapag nandito sya sa probinsya, nakakaramdam talaga sya ng kapayapaan. She temporarily forget the problems from the City.

Katatapos lamang nang pagdarasal para sa mga yumao na. Yessa and Nikaila just got home already. Bumisita na sila kanina pa at ma-ilang oras ay nagpaalam na uuwi na. May iilang kamag-anak pa rin na nasa sala at masayang nagkukwentuhan.

"Hating-gabi na, bakit hindi ka pa natutulog?" Gulat syang napatingin sa nagsalita.

"Kayo po pala 'nay.. " umupo naman ito sa tabi nya. Ganun rin ay nakatingin rin ito sa bilog na buwan.

"May bumabagabag ba sa'yo?" Tanong nito.

Nagbaba sya ng tingin at napahinga sya ng malalim. She can't talk about it or think about it. Nang hindi sya sumagot ay nagsalita naman ito.

"Sige, mukhang hindi mo pa kayang sabihin sa ngayon." Bumaling sya rito at mapait na ngumiti. "Basta kapag may problema ka nandito lang ang nanay... nandito lang ako."

Napatango naman sya. "Nung nakilala niyo si tatay, anong naging pakiramdam nyo?" She asked suddenly.

Hindi niya alam ang buong kwento nila. A cheerful smile drawn her mother's lips. Probably remembering the memories when they were young.

"I felt... annoyed," then her mother chuckled. Reith blinked of what she just heard, then her mother continued. "Nakakainis makita yung pagmumukha nya."

Parehas silang natawa. Katulad na katulad rin ng naramdaman nya nung makilala niya si Zary. Inis na inis rin sya kapag nakikita nya ang pagmumukha nito. Maybe, that's where her traits came from, her mother.

"Pero... nakuha nya ako sa pagiging mapagpursige nya." Then her mother's cheerful smile fades, replaced a sad one. She began to tear up, looking at the night sky. "How I miss your father."

"Namimiss ko rin sya... " niyakap nya ang ina na ngayo'y tahimik na umiiyak. "Kahit hindi ko na natatandaan ang itsura niya."

Ilang saglit na nasa ganoon silang posisyon. Nang maging maayos na ang ina niya ay tiningnan siya nito ng deretso.

"Ipangako mo sa'kin kahit anong magyari... magiging ligtas ka." She began to confused now.

"Ligtas, saan?" She asked. But her mother looked at her begging seriously.

Nanatiling nakatikom ang bibig nito. Katulad ni Kite. May gustong sabihin ngunit tila ipinagbabawal. Bagama't naguguluhan ay mangangako sya. It's her mother's plead after all.

"Pangako." Nang sabihin nya iyon ay magaan itong ngumiti sa kanya.

*****

Nasasabay ang lamig ng panahon sa mga oras na ito. Ika-dalawang araw ngayon ng Nobyembre. The families were visited at the cemetery, includes Reith's family. Umuwi muna sila matapos ang misa saka pumunta na sa sementeryo.

Naging maayos naman ang takbo ngayong araw. The same routine was just repeating after another. After an hour is they decided to get home. Nagpahinga muna sila saglit at nang tumungtong ang oras ng alas dose ng tanghali ay sabay-sabay silang kumain, kasama nila ang pamilya nina Yessa at Nikaila.

Their lunch was fun. They were telling stories, laughing, and remembering the old days. Until the afternoon started and they started to drinking tuba as well.

"Sanu pa kamo luluwas sa Maynila?" (Kailan kayo luluwas sa Maynila?) Tanong ni Aling Dahlia sa kanya.

Ina ni Nikaila ang ale, magkalapit bahay rin sila.