The Greek's Affection ✔ COMPLETED

Affection 41

EVERYONE thought that the days would passed by with ease, but of course, the world they live in, usually bring out the chaos.

"Kite! Are you okay? Say something! Shit!" Reith cursed out when the communication with Kite just disappeared.

Napasandal siya sa tinataguan, wala nang saysay ang earpiece sa tenga bilang komunikasyon dahil hindi naman niya naririnig ang kabila o baka naman nasira na dahil sa nangyari.

Nagkahiwalay sila ni Kite dahil sa pagsabog.

Samantala ay nawala rin ang cellphone niya, hindi niya magagawang makipag-komunikasyon sa mga magulang niya, pero nag-iwan siya ng mensahe bago pa niya maiwala ang cellphone nang mangyari ang pagsabog.

She hope that the backups will be here quickly.

Hawak niya ang baril at nagtatago sa mga nagtumbahang debris. Gabi at halos mahirap makakita dahil patay-sindi na lang ang ilaw na siyang dating nagliliwanag sa isang gusali na pinasabog kanina lamang. The noise of bombs, and guns firing everywhere made her frustrated, scared and angry at the same time.

Puno na siya ng galos sa katawan dahil sa nangyari kanina. Fuck it! Lalo nang kumislot sa sakit at hapdi ang daplis sa braso niya, na natamaan ng bala.

She's so disappointed at herself. How could she not found out the traitor immediately? Yes. Someone betrayed them. Subali't hindi niya alam na nasa malapit lang sa kanila ang traydor.

Paano siya magiging pinuno ng pamilya niya kung ganito siya kahina?

Hingal na hingal siyang sinubukan mag-iba ng lugar na pagtataguan ngunit huli na ng may namataan siyang dalawang pares na paa sa harapan niya.

Not sure, kung kalaban niya ito o anuman pero nanginig siya hindi dahil sa takot kun'di sa lungkot at panghihinayang.

Mamamatay ba siyang hindi nakikita ang binata? She was waiting, and this will end up her? Sobrang pait naman n'un?

Then, with her closed eyes, with tears rolled down on her cheeks, she prayed earnestly on that moment, that even a slightest second, she prayed to see Zary again... Before her last breath.

****

3 hours ago...

"Reith, ngayon na ba ang punta mo d'on?" tanong ng ina niyang si Rheanni ng maabutan siya papasakay ng sasakyan.

"Opo, nay, may mga batang nangangailangan ng tulong pang-eskwela, saka ako na rin ang mag-aasikaso sa mga orphanage na magiging tahanan nila."

"O, siya, mag-ingat ka, ha?" Yumakap naman siya sa ina.

Kapagkuwan ay lumapit naman sa kanila ang isang kasambahay ng mansyon.

"Ms. Reith naiwan niyo sa kwarto." Anito na dala ang cellphone niya.

Weird. She thought that she already put it inside her bag.

Agad niyang kinuha iyon, "oh, salamat, akala ko nadala ko na," aniya rito, saka bumaling sa ina at nagpaalam.

"Anong oras tayo makakarating doon?" tanong niya kay Kite na nagda-drive ng sasakyan papunta sa Eilis Building, kung saan ang appointment niya para sa mga bata.

"About thirty minutes, maybe?" sagot nito.

Reith sighed deeply, she's excited to help those kids. Akala niya ay sa Pilipinas lang mayroon mga namamalimos na mga bata, hanggang sa may nakita siya mismo sa kalsada noong ipinapasyal pa niya si Desy at ang pamilya nito sa Spain.