UNRAVEL

Chapter 20

"Yeah maybe she's grown up mother now. But she will always be my Baby little Girl"

"And your husband? I mean Ex?" Huh? Tinignan ko lang siya ng masama.

"What's with him?"

"Nothing. It's just, muntikan ka na niyang mahuli kanina. Kahit ilang dekada na ang lumipas, alam mong matatandaan at matatandaan ka niya. He's obsess with you, remember?" I know that.

He's the reason kung bakit kaya kong I handle si Ximena. They're the same, mas ma physical lang si Harold. Living with him for almost 5 years, napag aralan ko na kung pano mabuhay kasama ang mga gaya nila.

I don't love him. Pinakasalan ko siya para mabuhay. Para makawala na ako sa pamilya ko, He's rich and I'm not. Nakita niya lang ako isang araw at ayaw na niya akong pakawalan.

Binili niya ako sa pamilya ko at hindi manlang ako tumanggi. I wanted it, I thought he's my savior.

Well siguro karma nga. I'm hypocrite, maybe I deserve it.

I'm young, 16 and I'm already married and pregnant.

Nang dumating si Harlee sa buhay ko wala ng mas sasaya pa sa akin. Siya ang naging rason kung bakit nakakaya ko pang mabuhay noon.

Then one day, it happened.

"He's not a good husband but he's a good father. Thankful padin ako at binigyan niya ng sapat na pagmamahal si Harlee"

"He is. Hindi mo alam kung gaano mas nabaliw si Harold ng mawala ka. Si Harlee lang ang nagpapakalma sa kanya. He's thinking na babalik ka pa para sa kanila, para sa anak mo. Hanggang lumipas nalang ang ilang dekada. Harlee is 40 now, Harold is 60 and you . . . . . How old are you again?" Hindi ko alam kung nang aasar ba siya oh ano.

"I'm 30, thank you so much"

"May 18 years old na apo kana. Tas 30 ka palang?"at tumawa lang siya na parang normal lang ang lahat. Hmm

"Mukang may hindi ka ata sinasabi sakin. Noong makita mo ako sa birthday ni Harlee eh hindi ka manlang nagulat. You're sure na it's me dahil pinuntahan mo ako agad sa office kinabukasan" Yeah siya yung babaeng naghahanap sa akin na first love ko daw. Pfft but she's my best friend

"Nga pala naka hanap kana ba ng paraan para makabalik?" She's changing the subject again.

"Valerie"

"Seriously. May chance pa ba talagang makabalik ka 36 years ago. Hindi padin ako makapaniwala na pwede ang time travelling" And that's it.

My secret. This is not my timeline. I belong in 1984

20 years old ako ng mapunta sa taong 2011. Now I'm 30.

But the twisted fact is; I'm 56 years old.

Sampung taon na akong naninirahan dito. Ni hindi ako makabalik sa anak ko at nagpasya akong ilihim ito sa pamilya at malalapit kong kaibigan. Kabilang na si Valerie.

Ayoko lang na mahanap ako ni Harold.

"Do you know that I love my first 2 years here. Malaya ako mula kay Harold. Nagagawa ko ang gusto ko. I don't want to go back. But then I saw my daughter crying. Wala manlang akong magawa, ni hindi ako makapag pakilala na ako ang Nanay niya"

"Doon ko na realise na napakawalang kwenta ko pala talaga. Sarili ko lang ang iniisip ko. Wala akong pake kahit lumaki ang anak kong walang kinikilalang ina. Now tell me I'm still a good mother" Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako.

"I'll take what I said then. You're a good friend not a Mother" At mas lalo lang akong naiyak.

"H-hindi mo manlang talaga pinilit ang sinabi mo kanina" mas lalong sumama ang pakiramdam ko.