UNRAVEL

Chapter 42

"You ruined the fuc**** timeline you moron"

"Explain" Sabi ko pero ngumiti lang siya at binitawan na ako. Kumuwa siya ulit ng sigarilyo.

"It's a mess. Fu**! I didn't even ask to be here. Leave. Seing your face want me to kill myself"

"Er-"

"I said leave!" Hindi na ako naka react sa seryosong pagkaka sigaw niya sa akin.

Pero hindi padin ako umalis at nanahimik lang.

"If I ask you to kill yourself to save everyone else. Can you do it?" Basag sa katahimikan ni Eris. Hindi ako nakasagot agad hanggang ulitin nya nalang ito.

"How can I sa-"

"Your existence is a lie" putol nya sa sasabihin ko.

"I want to know everything. Eris tell me what's gonna happen" Ngumiti lang sya sakin

"You'll ruin everything. I'll be gone for a few months. Enjoy your moments with your wife" Sabi nya at muli nading nahiga.

Nakamasid lang ako sa natutulog kong asawa. Ruin everything? Kill myself?

Can I do that? I'm a coward.

"Xime, please tell me what to do?" Lumapit ako at hinawakan ang kamay nya.

"Is loving you really the biggest mistake I've ever had?"

. . . . .

Tumagal ang kaso ng halos tatlong buwan. At sa loob ng tatlong buwan nayon ay ilap padin sa akin ang asawa ko. And now,

"Ximena it's our monthsarry. Pwede naman tayong lumabas? Let's da-"

"I'm tired Officer" Pigil nya agad sa sasabihin ko. Nandito sya sa library ng bahay namin. Wala na syang ginawa kungdi ang magbasa lang. Para na nga akong hangin sa kanya eh.

It's too much

"Princess. Please, tell me what's wrong. Anong ginawa ko sayo para tratuhin mo ko ng ganito" lumuhod na ako sa harap nya at niyakap ang bewang nya.

"Get off" Walang gana nyang sabi.

"Xime I miss you. You're hurting me please. Wag mo namang hayaang manlimos ako ng pagmamahal sayo. You made me this way."

"It's not my fault you fell in love with a crazy woman. Ugh get off! I'm reading" tumayo na sya at lumipat ng upuan. Pumikit muna ako saglit.

Calm down. Calm down Analeigh.

"Let's eat then" Hindi sya sumagot.

"It's your favorite" Wala padin kaya sumuko na ako at nagdala nalang ng pagkain para sa kanya.

It's 10pm and hindi pa sya kumakain. Ni hindi nya ginalaw ang mga niluto ko maghapon. Nag order sya ng sarili nyang pagkain.

"At least eat your dinner." Nilapit ko sa kanya ang pagkain.

"Not hungry"

"Xime please. Ayokong nagugutom ka."

"Busog pa ko" Ugh unti unti ng nauubos ang pasensya ko.

"Fine. If you don't want what I cooked. Then oorderan kita. Anong gusto mo?"

"To be alone" agad na sagot nya. At agad nadin akong napamura.

"Fu**! Ximena ano bang problema mo! Tatlong buwan kanang nagkakaganito sakin! Ano bang ginawa ko sayo para tratuhin ako ng ganito?!" Sa galit ko at natabig ko ang tray ng pagkain.

Mahinahon nyang nilapag ang binabasa at tinignan ako.

"Tell me what's wrong. Xime pano natin ma reresolve ang problema kung hindi nati-"