Nummer 239

26

Ze kwamen me net halen, midden in mijn verhaal. 

Een vlaag van angst gaat door mijn lichaam heen. Wat als ik straf krijg? Ik had toch niets fout gedaan, of wel soms? Maar ik houd me hard, als ze mijn angst merken hebben ze de macht of mij. Want angst geeft ze macht, en als je eenmaal de macht hebt over iemand, dan kun je diegenen alles laten doen wat jij zelf wilt. Ik slik als ik achter me de deur open hoor gaan. Ik sluit mijn ogen en wacht tot degenen die tegenover me is komen gaan zitten. Ik open mijn ogen en val bijna flauw.

HET IS MICHIEL!

Ik houd me aan de leuning vast en bekijk hem dan. Woedend knijp ik steeds harder in de stoelleuning. Mijn knokkels worden witter en witter en de vlekken voor mijn ogen worden steeds zwarter en zwarter.

"Ik leef nog Sasha!" Zegt hij dan op een kinderdachtige manier. Ik kan amper geloven dat hij dat tegen me zegt. Ik bekijk zijn borst, niets te bekennen van een verbandje. 

'Dat zie ik ja, maar verdwijn uit mijn leven!' Dit zeg ik in mijn hoofd, wat als hij het zou horen...? Het kan me eigenlijk vrij weinig schelen.

"Beste Sasha, we moeten is praten. Je kunt wel weggaan hoor, 285." De grote jongen loopt de kamer uit. "Jouw moeder heeft het niet overleeft maar ik wel, ik ben helemaal genezen en hoef geen verband meer, ik heb zelfs amper een litteken! Dus, waarom wilde je nu liever dood zijn?" Hij kijkt me aan alsof ik een kleuter ben. Ik zeg niets, ik ga hem dus echt mooi niet laten merken dat ik bang voor hem ben!

"Geen antwoord? Dat is niet zo slim meis, dat weet je zelf ook wel!" Hij slaat me hard in mijn gezicht, maar ik houd me nog steeds groot. Woedend kijk ik hem diep in zijn ogen aan, waarom heeft hij nou geen gevoel? Waarom ziet hij dan niet hoeveel pijn ik leid?! Waarom?! Ik snuif en wrijf onder mijn neus door. Als ik dan naar de rug van mijn hand kijk, zie ik dat die helemaal rood is. Jammer dat het mijn bloed is en niet Michiels bloed. Wat zou ik hem nu toch graag in elkaar willen rammen.

"Niet boos worden, dat is niets voor jou, toch?" Zegt hij weer met die akelige stem. "Ik dacht dat ik je beter kende!" En opeens knapt er iets in mij. Ik wend mijn hoofd af. Hoe die, hoe die Michiel mij dit durft aan te doen door dát te zeggen. Ik spring op en honderde woorden die in me zaten springen er uit. Ik zie dat hij er bang van word. Nu heb ik meer macht.

"IK BEN GEEN VERLEDEN! Wat jij mij hebt aangedaan, dat je dit nog durft te zegen! Zal ik maar gewoon eerlijk zijn?! Nou?! IK ZOU VEEL BIJER ZIJN ALS MAM EN JIJ DOOD WAREN! Dus hoepel op, verdwijn uit mijn leven. Ik wil dit leven niet lijden, ik wil niet dat je nog bestaat! Ga lekker naar de zuidpool en vries daar dan dood. Wat jij mij hebt aangedaan... JE BENT IDIOOT HOOR JE ME!? Zelf ben je niets waard, zelf ben je een idioot en een lafbek. Zelf ben je zo stom om mensen pijn te doen! En je hoeft nu niet zo bang te kijken, o nee. Het woord 'sorry' kende je zeker nog niet!? Nou?! Nee, toch!? Je bent idioot hoor je me? JE BENT ZELF NIETS!" Ik zei alles recht uit mijn hart. Vanuit mijn tenen en alles..

Met een grote sprong begin ik hem overal te slaan en te schoppen. Hij schreeuwt en opeens vouwt hij zijn handen om mijn nek heen. Mijn adem ebt weg en het word meteen zwart voor mijn ogen. Ik trap hem in zijn kruis en even verslapt zijn greep. Daar maak ik gebruik van en wring me los. Ik trap hem vol in zijn buik en sla hem op zijn hoofd. Opeens duwt hij me met harde kracht naar achter tegen de tafel aan. Mijn hoofd krijgt een harde klap en ik schreeuw. Hij brengt zijn hoofd dicht bij mijn oor.

"Ik zal maar heel snel gaan luisteren baby! Anders zul je niet lang meer leven!"

Spannend... ik heb weinig te zeggen, alleen dat je je boek kan promoten! Kijk maar op mijn pagina, daar staat die bij. Dit is natuurlijk weer zo'n spannend einde.. maar ik updated morgen weer! En misschien wel een extra lang hoofdstuk! Merle