Nummer 239

23

De hele dag lag ik uit te rusten op mijn bed, tot de kinderen kwamen. Ik had hun in een paar zinnen verteld wat er was gebeurd, ook van nummer 105. Allemaal moesten ze huilen, wat ik erg begrijp. Ik huilde niet, ik was hard geworden merk ik. Toen de kinderen lagen te slapen kwam opeens een bewaker binnen.

Nog steeds rust ik met mijn arm op zijn dunne schouders, is dit wel een bewaker? We komen voor het gespannen lint uit. Zal hij me opsluiten? Of is het écht geen bewaker? De jongen doet zijn kap af, het is David. Ik had het kunnen weten.

"Kom, ik wilde je wat laten zien." Hij pakt mijn kapotgeslagen hand vast en trekt me mee naar beneden, uiteindelijk moet hij me dragen. We stoppen voor de kamer, waar hij me neerzet.

"Oké, ik heb heel erg mijn best gedaan om onze plek mooi te maken, hij is af. Ik heb ook nog een cadeautje voor je!" Hij knipoogt en duwt me langzaam de kamer in. Opeens floept het licht aan, hij doet het!

"Is dit het cadeautje?"

"Nee," Antwoord hij. "nog éven wachten!" Hij houd houd zijn handen voor mijn ogen en even later staan we stil. Ik houd mijn adem in. Dan haalt hij zijn handen weg. EEN RADIO! Ik houd mijn hand voor mijn mond om niet te schreeuwen.

"Dankje dankje! Je bent een held, ik houd van je!" Ik val in zijn armen en zoen hem vol op zijn mond. Verbaast kijk ik naar de meerdere nieuwe spullen. Er staan een paar banken, stoelen, een tafel en nog een hoop meer handige dingen. Zelfs twee bureau's! Verrast kijk ik hem aan en begin dan van blijdschap te huilen.

"Ik weet dat dat ding veel voor je betekend." Zegt hij zacht en pakt iets uit het bureau dat er onder staat. Het is een cd van Imagine Dragons. Een van mijn lievelingszangers. Ik glunder als hij het cd'tje er in doet. Dan drukt hij op 'play'.  Met mijn ogen dicht nurie ik een paar liedjes mee. Opeens pakt David me bij mijn middel vast. Verrast kijk ik hem aan. Hij tilt me op en fluisterd in mijn oor: "We moeten weer gaan babe. Sorry dat we hier niet langer kunnen blijven!" Zijn adem streeld heerlijk langs mijn oor als hij uitademd. 

Tien minuten later legt hij me op het bed neer. Ik sluit mijn ogen en leg mijn handen op mijn buik. Hij komt opeens naast me zitten en wrijft over mijn armen heen. Uit het niets zoent hij me en komt hij op me te liggen. Hij zoent alleen, niets meer. Ik vind het fijn dat hij niet dat ene doet. Jammer genoeg stopt hij al snel en kijkt me diep in mijn ogen aan. 

"Luister Sasha, ik weet dat we moeten doorgaan met onze zaal. Ik zal er voor zorgen dat niemand je daar ziet. Ik zal er ook voor zorgen dat er genoeg mensen zijn zodat we kunnen gaan demonstreren! Het gaat me lukken, oké?" Zegt hij en kust me dan. Ik zie dat hij moeite moet doen om op te staan. Ik zucht en kijk hem na. Die demonstratie, het zou beter zijn als we die aflassen.

Oké, nu weten jullie dus van 'het plan'! Ik weet dat jullie vol spannend zaten te lezen/wachten, maar dit is het dus! :) Merle