POV Sasha
Ik staar naar het plafond, dit had niet zo moeten gebeuren. Zag hij dan niet dat ik dood wilde? Zag hij dat niet. Niets kan me meer schelen, ik wil niet meer leven met deze idiote ellende! Ik wil veel liever vrij zijn, in de hemel, of wat dat ook is. Er komt iemand binnen die al voor de derde keer mijn adem controleerd. Ik wil reageren, maar houd me in. Ik ben dan wel blij dat Miciel dood is, maar als hij nou gewoon éérder dood was geweest, was het verhaal héél anders gelopen. Het persoon schijnt met een lichtje in mijn ogen, maar ik geef geen kick. Wat heeft dat ook voor zin? Opeens word mijn bed weggereden. Ze zetten me neer naast David, nog steeds blijf ik voor me uitstaren, dat zal ik waarschijnlijk nog wel wat langer doen.
POV David
Ik was ontzettend blij toen ze zeiden dat er niets met me aan de hand was en dat het gewoon de schrik was en dat ik veel gewicht op één hand had gehad. Maar ik was nog blijer toen ik te horen kreeg dat Sasha hier mocht komen liggen.
Sasha's bed wordt naar binnen geduwd en een meter van mij vandaan neergezet. Maar mijn blijdschap verdwijnt meteen als ik haar gezicht zie. Ze staart naar boven en haar gezicht is dun. Waarschijnlijk eet ze weinig tot niets. Ik zucht en druk op een knopje om rechtop te zitten. Zo staar ik haar aan tot ik in slaap val. Wat als ze nooit meer uit deze situatie kom? Ik knijp in mijn arm, echt stom dat ik nu niet kan lopen.
(drie dagen later)
Vandaag mag ik naar huis. Eindelijk! Maar Sasha niet, ze geven haar zo veel mogenlijk eten. Maar waarschijnlijk zal het toch wel erg moeizaam gaan. Ik zucht en loop naar buiten, en stap vijf minuten later in de auto. Starend naar het raam bedenk ik me opeens waarom ze misschien niets deed. Zou ze liever dood willen zijn? Ja. Maar waarom dan? Ik roep 'stop' en ren weer naar binnen toe. Zo snel als ik kan ren ik naar haar kamer toe. Toch lukt het me om geluidloos de deur dicht te doen en geluidloos naast haar te gaan zitten.
"Sasha?" Zeg ik zacht en leg mijn hand op haar alweer te dunne arm. Ik zucht en begin te praten: "Ik denk dat ik weet wat jij denkt. Ik weet dat je niet meer wilt leven en dat je alles wilt vergeten. Maar... vergeet je dan niet iets? Vergeet je mij dan niet? Ik, die jou gered heeft? Dus nu moet jij iets terug doen! Ik wil je vragen om weer terug te komen, te zeggen: 'je hebt gelijk, maar ik houd echt van je!'. Ik wil je niet missen, Sasha." Ik houd mijn adem in, maar ik zie geen verandering in haar houding. Dus ik draai me om, hopend dat ze het wel heeft gehoord, en loop dan naar de deur toe. Maar als ik mijn hand op de klink heb liggen hoor ik ineens: "Wacht!... je hebt gelijk."
Wow, hoe denken jullie dat het verder gaat nu? Want ze moet nu dat hele proces krijgen dat ze weer de oude word! Denken jullie dat ze het vol gaat houden? Geef een reactie! Merle
JE LEEST
Nummer 239
Teen Fiction'Ik moet het nu doen, op geen andere moment. Ik wil het niet meer, ik kan het niet meer. Ik zal sterven en naar de hel gaan. Wat ik net heb gedaan, dat is niet te vergeven. De mensen die ik heb vermoord zullen net als ik naar de hel gaan, want ik be...
